koopkracht + gedicht

Het pad van de werkende mens loopt tegenwoordig niet echt over rozen. Na decennia lang het genot te hebben mogen dragen van sociale overwinningen, neemt de moderne economie ons niet langer ernstig. Voordeel na voordeel leveren we terug in, terwijl het stukje maand op het einde van ons loon stilaan langer wordt. En hoor je iemand klagen dat er wat mis is met de koopkracht (en dat niet alleen in dit land), krijg je geheid een politieke platprater of een voor-zelfstandigen-man, die koud beweert dat het 'm allemaal tussen de twee oren zit. En alhoewel ik aanvankelijk geneigd was om een hoop gezaag en gezeur van mijn medemens onder de mat van ''t zit hem in ons volk, wij móeten steen en been kunnen zagen', nopen mijn stijgende uitgaven mij mijn mening bij te stellen. Het ís duurder geworden, die basis van het dagdagelijkse leven: duurder eten, duurder stoken, duurder verlichten. En ik denk niet dat ik de enige ben die spaarcenten moet aanspreken om nog ietwat van een leven te hebben. Zonder veel truut erbij, ik stel maar vast, en ook dat die fabuleuze indexeringen niet veel zoden aan de dijk zetten. Zo, heb ik ook eens gekankerd, al voel ik me er niet bepaald opgeluchter door.

Nu ander nieuws: ooit een gedicht geschreven (een appelgedicht) en kreeg ik me daar vandaag toch een mailtje binnen van een man, die zelf als achternaam Appels heeft, of hij het mocht gebruiken in zijn verzameling van alles wat met appel te maken heeft. Kijk, dat is dan weer leuk. Herontdekt iemand een oud gedicht van je en wil hij het om een bepaalde reden bewaren in een verzameling. Dat is zoiets als een opsteker. En daar geniet ik dan weer van (ben absoluut niet gespeend van enige ijdelheid, valt het op?)

de toekomst hamsteren

hij bouwt kamershoge torens
met blikjes en glazen potten
voor de honger na de oorlog
nu hij weet van hongersnood
en strijd om wat basaal graan
op straffe van hardop geknor
tijdens uitgeputte nachten

in zijn kelder staat een zwembad
op wel tienduizend flessen getrokken
tegen de dorst die nog zal komen
als het zoutgewin stilgelegd
mensen één voor één zal vellen
tot ze met gebarsten lippen smeken
om de afkoeling van een zonnesteek

hij heeft het niet begrepen
op bedenkers van goed nieuws
waar hij de oren niet voor ziet
die zouden moeten luisteren
in plaats van strijdgewoel
te beantwoorden met blauwe helmen
en aids met een verbod op rubber

hij heeft het al lang niet meer
begrepen op begrip opbrengen
daarvoor zijn de tekenen
veel te veel voorkomend

Frans V.