Alifeira + gedicht

Na een eerder vreemde zaterdag nu ook een eerder vreemde zondag. We herdachten vandaag immers tijdens een misviering het overlijden van Papa Vlinderman, nu 13 jaar geleden. Murw door de mis gisteren bleef het vandaag waarschijnlijk wat minder zwaar dan vorig jaar. Als ik me niet vergis is toen één en ander besproken inzake verhuizen voor Mama Mia en wat dat allemaal tot gevolg zou hebben. Vandaag geen sprake van dergelijke onderwerpen en weet je wat? Bibi is daar niet rouwig om. Voorlopig is het genoeg geweest, een beetje luchtigheid nu graag.

Die luchtigheid bij een nochtans stevig thema heb ik zonet gevonden bij het benefietoptreden van Berline om de slachtoffers van de Griekse branden in Alifeira een hart onder de riem te steken (en nu maar hopen dat ik het juist heb). Prachtige zang van twee prachtige zusjes (sorry Nip, maar blind ben ik nog altij niet), een geweldig samenspel van een aantal knappe muzikanten, niet in het minst Roland Bergeys, publiek dat aanwezig was in de letterlijke zin van het woord. Degene die er niet was heeft het uiteraard allemaal weer gemist en dat is op zijn pechdisconto te schrijven.

Om te besluiten: hieronder een gedicht dat iemand elders ter webwereld nogal scherpe woorden ontlokte...

vadergemis

dat het nooit weer
niet voor één seconde
een tel van belang
hij nog even hier
hand in hand als toen
en toen nog niet zo ver

en dat hij het geweten
geen dag langer nog
want de kaars brandde
al veel te lang na datum
en welke wiek kan het aan
droog de vlam blijven dragen
zonder uitgeblust te willen

ze blijft gekneusd zitten
in het hoekje waar haar vader
haar en al de zijnen zo vaak
op zoek naar het geluid van een snik
die ze zich herinnert van toen
hij nog sprak door haar oren
en niet in herhaalde frasen
met een stem zoals de hare

Frans V.