Kerstrealiteit + gedicht

Net een stukje gehoord van de boodschap van kardinaal Danneels. Bevlogen man, die meneer Danneels, maar zijn christelijke woorden lieten toch een beetje een wrange nasmaak na. Ik voelde me al haast schuldig omdat ik gisteren met mijn familie aan tafel zat. Schuldig, omdat ik geboren ben in België, waar er in vergelijking met best grote delen van de wereld, niet echt sprake is van een gebrek aan basisgrondstoffen, waar er dan geen overvloed, toch zeker ook geen tekort is. Ik hoef inderdaad niet uren te lopen naar een waterbron, nee, ik draai mijn kraan open en kan drinken. Voor een peulschil kan ik voedsel kopen in één van de ontelbare warenhuizen en andere winkels, al kan ik er natuurlijk ook tientallen euro's tegenaan gooien. Ik kan kiezen om te sparen of om het geld door ramen en deuren buiten te kieperen in een onblusbare drang naar consumptie. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Is het dan nodig mij daar schuldig om te voelen? Moet dat zo breed op mijn bord uitgesmeerd worden, het feit dat door de geografische locatie van mijn geboorteplek ik iets meer keuze heb in het leven?

Liever denk ik gewoon stilletjes aan die ontelbare euro's die al in rinkelend in een muts of opgestoken hand gevallen zijn, euro's waardoor ik een dvd-tje minder kon kopen. Of al die Daklozenkrantjes, die in de keten van het recyclagepapier hun weg teruggevonden hebben na een vluchtig doorlezen. Of die ene keer alweer een tijd terug dat ik een nachtelijk verdwaalde van straat plukte en onze slaapbank aanbood. Het abonnement dat al eens genomen werd om maandelijks wat centen over te maken aan een hulporganisatie. Of ben ik nu mijn geweten aan het sussen? Zou ik zoals Franciscus van Assissi moeten verzaken aan alle wereldse genoegens en me letterlijk onderdompen in de rauwe realiteit van het dak- en fortuinloos zijn? Zou ik dan boete genoeg hebben gedaan voor mijn geboorterechten?

het rauwe ontwaken

de ochtendzon bereikt hem
zoent hem winters flets
op de welvoldane wangen
één langs iedere zijde
terwijl hij langzaam aan ontwaakt

de komst van Het Kind gevierd
aanhoort hij dodelijk geschokt
hoe vier andere kinderen die nacht

...

de ochtendzon troost hem
droogt hem onbeholpen
de bedroefde wangen
met een onaardse gloed
nadat hij door 't nieuws gevloerd

ieder jaar het grootse feest
door wel minstens één drama
de tol van het bestaan voldaan

Frans Vlinderman