Goes + gedicht

Even, heel even dacht ik dat ik het echt zou kunnen: zomaar even niets op dit blog komen plaatsen, genieten van een weekendje zonder pc, zonder internet... Maar er is dus geen ontkomen aan! Zelfs het feit dat ik nu alweer qwertyaans moet typen, houdt me niet tegen. Integendeel, ik begin al een aardig stukje blind te kunnen doorgaan...

Of er daarnaast iets te melden valt? Misschien wel, misschien ook niet. Al is Vlinderman in Goes erin geslaagd een aantal leuke dvd's voor een prikje op de kop te tikken, valt de Hema me iedere maal opnieuw nog beter mee en is het in de buurt van bepaalde honden gevaarlijk je schoenen onbeheerd achter te laten...

Genoeg daarover, ik verlaat jullie alweer met een streepje powetische mijmering. De steak is zo klaar, zie je.

in de velden

meer nog dan mijn stad
waar het alle dagen brandt
de mensen uitgeblust naast
maar vooral zonder elkaar
geef me maar dat huisje
in het noorden

waar de weg dood
loopt en de konijnen
hondentanden vinden
soms ook oude botten
door 't gevlijm verwond
maar de sleutel amper
't sleutelgat beroert

daar wil ik nog eens mens
in de stilte van het land
op een stoel gezeten zwijgen
luisteren naar wat opspringt
uit een veel te luid verleden

dan zal ik ook vergeten
wat ik nou nog meer moet
doch niet hoef te doen

Frans Vlinderman