Zondag + gedicht

Op zondag mag je zeker en vast altijd even blijven stilstaan bij vanalles en nog wat - al moet ik bekennen dat ik dat ook zomaar door de week doe, kwestie van voorbereid de laatste dag van de week te bereiken. Eén van die stilstaande momenten leverde volgend gedicht op.

stuk onbenul

met zijn handen diep
in de potaarde van Van Gastel
wroet hij zich een eind
naar zijn Walhalla waar
alles toch eens moet bloeien

de kat vreet zijn koelkast leeg
vergeten af te sluiten toen hij
zijn rauwe klauwen legde op
de kern van zijn bestaan
een wortel ongeschikt voor
eender welke consumptie
laat staan productie

maar 's ochtends zondag
met de randjes om de nagels
rouwt hij om de verloren tijd
die nimmer devotie geproefd
ook geen enkel doel gediend
dan wat loze contemplatie

© Frans Vlinderman

Beetje aan de sombere kant, ik weet het, maar dat komt door al dat gebrek aan zonlicht van de laatste weken. Is dit nou nog een zomer te noemen?