Gedicht: pennevruchtje

zijn, het is als poëzie
een streepje woord
dat drijft in het boek
van iemand anders
die al eerder was
en teruggekomen is
om het verhaal af te maken

het is de nevel boven heet water
dat zich een weg vlucht
om elders samen te klitten
tot een volmaakte druppel
klaar om zich te laten vallen
tot een opgedroogde vlek
die langzaam aan vervaagt
als een verdwijnende getuigenis

zou het dan niet erg zijn
de ogen gesloten te houden
de oren ongericht, de mond afgewezen
telkens iemand zijn pen plant
in het hart van de ander
om de vrucht te miskennen
die daar geboren werd?