Meendet?!?

 Jaren na feitelijke sluiting, kruip ik nog eens in mijn klavier. Deze blog is dood, lang leve deze Nieuwe Blog. Yep. Want er roert wat. Na (of moet ik zeggen tijdens) corona blijkt er nog wat schadelijk virus onze wereld te teisteren. We gaan geen namen noemen, boeit ook niemand (niet voor de nieuwe generatie lezers die zich ergeren aan mijn taalgebruik), maar er zijn dus blijkbaar nog altijd mensen in staat vanuit hun eigen Groot Gelijk te vinden dat ze tegen alles en iedereen in mogen gaan met een stel gemene wapens. Ah ja, de rest heeft ongelijk. En dus gaan we richting hamsteren (en vertel me later niet dat ik het niet heb gemeld), verdrinken we onszelf in verstikkende angst, plannen we geen twee maanden verder meer en betreuren we dat verbroken contact in kleine kring.

70 jaar. Zolang hebben we het uitgezongen in Europa zonder echte harde strijd. Ik was nog niet geboren, maar ik heb ervan gehoord, van de familie. En zelfs zij hadden het van de familie, om maar te zeggen. 

Of er nog meer op komst? Volg niet deze blog, maar elke andere geratificeerde bron. Ik volg ze namelijk zelf ook. Lijdzaam. Verbijsterd. Murw. Ontmenselijkt.

Haast je, rep je (is hetzelfde, maar herhaling zou helpen) en grijp die naaste vast...

(Bron foto: KLIK)

onwezenlijk

is het zinvol
de pijn in letters
dan wel in woorden
gewoon even voelen
wie weet ook OK

of het betekenisvol
duur in woord en
schuur in voelen
en neen, mijn vriend
zinvol is het dus niet

lap die flarden
verloren dromen
aan dat dwarse been
dat gisteren dacht
morgen even duwen
door wat stukjes leven

we zijn in oorlog
liefste schat
had ik dat nog niet
of had jij weer misschien
uiteraard schamper
even geluisterd

C-gedichtendag 2021

Gedichtendag, jawel. Bevreemdend om vieren vandaag, maar toch. Bij deze.

(eigen bron)

C-dicht

stil is het zo
alleen in huis
de poezen boven
zij gaan werken
hij aan zijn bureau
waar het ontbijt nog
tussen de opdrachten

zo anders anders
toen er nog opgestaan
met twinkels in de ogen
vandaag is het feest
alweer, het woord aan het woord
laat het ons uitbazuinen, laat ons
en dan op een drafje naar de buren
kort en krachtig
ding
en dong
wil je even
luisteren

het is lezen geworden
in stilte in eigen huis
de poezen boven
maar de buren thuis
we whatsappen dan maar
het nieuwgeboren woord
het luisteren komt later
als dan eindelijk
het perspectief
zowaar ook echt
en helemaal 
daar
hier

stil nog
oefenen
strelen
ijlen
wachten
ook dat
vooral dat
en aanslagen
op een klavier

ja, er is
een aanslag
gepleegd op
het woord
en ja, dat
luistert
nauw

stil
ssst

het komt

F.V.

Even wandelen

We zijn even weg, een eindje wandelen. We zijn dan ook even niet thuis, dus sorry als we even niet thuis geven. Zo gaat dat dan.

Vraag me ernaar na 30/09.

Tot dan: toedeloe.

Lentepeinsels

De regelmaat van deze blog laat een onregelmaat vermoeden van de beheerder ervan. En hey how, zo is het misschien ook wel. Heftige strijdtaferelen op werkniveau de afgelopen jaren - gelukkig gestabiliseerd op heden - afgewisseld met je ne sais quoi, en voor je het weet ben je alweer bijna ruim een half jaar verder wanneer je nog eens het album open slaat der digitale mijmeringen. Toegegeven, aangespoord door een mailtje dat er iemand ondanks de doodse gelatenheid op bewuste blog nog eens een reactie heeft geplaatst, zij het voor spam-gerelateerde doeleinden.

Wat zullen we dus nog eens (mee)delen? Dat het frisser is dan gisteren? Dat er gisteren fantastisch gebowld, en uiteraard ook nagebowld, met de collega's. Dat er eergisteren ge-BBQ-d bij de Schone Moeders des levens. Dat er eereergisteren fantastisch ontboezemd en dus het hart weer wat meer verlucht. Dat de dag daar nog voor een zondag bleek. Kortom, dat de dagen zich aaneen blijven rijgen en dat we te alhier daar best wel gelukkig mee zijn. (V)luchtig bestaan, of zoiets. Moet dat (mee)gedeeld met de anderen in deze existentiële (v)luchtigheid? Waarom niet. Denken wij dan toch. Ook al hebben we geen tuin, slechts een koertje, slecht(s) onderhouden door ene Kurtje...

lentepeinsels

daar groet het gras groen
achter de pas geschoten scheuten
de mede groeiende ijle spijlen
van een natuurlijk tapijt
overgoten met een scheutje
onvermijdelijke mijten en teken

ergens daarboven in de lucht
een klucht opgevoerd in een regie
van een mater alma zonder mijter
maar met een staf zonder meter
zo straf dat het bijna onmogelijk
het gewoon niet te kunnen vatten

de eremiet overschouwt en denkt
er het absolute zijne van
voelt het ruwe schuren
van zijn rauwe habijt
zelfgekozen milde geseling
in geminnekoosde habitat
waar ontbering zijn deel
of misschien niet helemaal

er is slechts het moment
voor wie er oog voor heeft
maar wat een killer-blik
voor wie er een kijk op
zelfs al ziende blind

F. Vlinderman

Over het kastijden

Op sommige kruispunten dient gestopt. Niet omwille van de mogelijke aanrijdingen, dan wel omdat er gekozen dient tussen rechts- of linksaf of gewoon rechtdoor. Er dient nagedacht, er dienen keuzen gemaakt. En dan komt het er op aan dat je weet waar je aan toe bent met al die opvoeding die je genoten hebt. En soms gaat het mis. En heel soms niet mis, maar helemaal fout. En dan komt je toch een tik op de vingers tegemoet. Of meer...

(Bron foto: KLIK)


het kastijden

het kastijden gebeurt doorgaans
na uiteraard de juiste oorzaken
het kind hoeft niet te weten
laat staan te beseffen
dat het in de fout gegaan

- dat komt daarna wel

bij voorkeur zal de kastijder
het opgroeiend kindhart indachtig
nimmer opteren voor eerder zalvend
zachte heelmeesters immers stinkende wonden
maar gepast en loeihard voor 't eigen hart
tot bloedens toe de regels stellen
zo is het altijd geweest
zo zal het altijd zijn

- wat ook daarna komt

eens gestaald tot uitvoering gebracht
zal het kind weggestuurd worden
naar het oosten, volgens sommigen
naar het noorden, volgens anderen
om misschien te helen en heel misschien
tot inkeer te komen en terug te keren
naar de hand die zorgvuld heette
en liefde in haar palm droeg

- of daarna nooit meer komt

zo zijn de kronieken opgesteld
zo zal het steeds geschieden
een beetje lijden terwille
het grotere goed-gemaakt
en zonder woorden zal gehoord
door welke beugel het zoal
vooral niet

- zo komen lessen altijd aan

Frans Vlinderman

Ibiza & Formentera en wat dichterlijke interactie

Vorige week een weekje op Ibiza (en een weekendje Formentera) doorgebracht met kameraad Erwin Vanmassenhove, ook bekend als de Antistresspoweet. Naast de goede luim van een loom zonnetje en de lekkere Spaanse tafel gebeurde wat moest gebeuren als je twee dichterlijke figuren een aantal dagen 24/24 bij elkaar zet: ze schrijven. Hierbij de vrucht van onze gedeelde pennen, met een zonsondergangetje op Formentera om door een ringetje te halen...

Levenderwijs spelen wij

over in waarde laten ging het
niet in de steek maar met patroon
ofschoon het somtijds met stoom
recht vooruit voorwaarts zonder belet
en laat het in dees schrijven geweten
dat er moeilijk met ons te sollen
waar ware mensen lijk wij
de lijkwade van Turijn ontplooien
teneinde onze mensen te hullen
in ontmaagde mysteriën het rooien
zo het oogsten vrij te koop
de landerijen het weergaloos flirten

zo dan het elkander zien zoals
live and let be, value on counter
schieten wij met scherp de liefde
in het nok van de as het verzanden
bepleiten wij het hier en nu alsof
alle ankers reeds gelicht in dit gedicht

alsof het dat nog niet
al lang geleden geknoopt

Erwin Vanmassenhove & Frans Vlinderman

De ene Frans is de andere soms wel

 Over Fransen gepalaverd - of niet

Zondag, we pakken in om te vertrekken voor een weekje rust in het zuiderse buitenland. En toch nog even de tijd nemen om een oudje met jullie te delen, ooit ergens in 2008 onder een ander pseudoniem geschreven. Ik vond het onlangs terug en vind het tijd om het de wijde wereld in te sturen. Geniet ervan, of gruw ervan mocht je dergelijke mens zijn, waarom ook niet...





(Bron foto: KLIK!)

tot op het bloot vel

uit het huis verdreven
het schaap dat zwart mocht
omdat wit niet zomaar verkocht
altijd maar onderweg
gras genoeg langs de wegen

het vele geblaat mekkerde
bracht niets dan blikken
schuin geparkeerd op de weg
waarlangs zoveel te grazen
en toch zo weinig te zien
voor de ongeschoren blinden
toch al geen echt thema

hij legt zich te rusten
ruggelings, zijn zij wil niet
nog meer belasting, hij kijkt
naar het grote scheermes
terwijl het verder scheert
zijn weldoende wol verwijdert
om de rijken te kleden

poten omhoog
waarom ook niet
als er geen plek bestaat
waar het beter grazen is?

Frans Vlinderman

Maandag, gedichtendag

Een gedicht uit mijn oude doos, van 12 januari 2008 om precies te zijn. Nostalgie op deze maandagochtend...

(Bron foto: KLIK!)

ongeschoren te bed

de ochtend riep hem
alweer veel te vroeg
de dromen afgelegd
op weg naar zijn plek
waar vrijheid afgekocht
voor een uur of acht

halverwege de passage
van een slapend tafereel
twee mannen onder zeil
gemaakt van eendagskrant
in de hal van het station
en haar op vale kaken van
wel twintig dagen lang

een foto flitst voorbij
- die twee, die kent hij wel -
hij stopt een tel of drie
en stapt vervolgens op
tram zes die nooit wat ziet
dan het spoor dat daar
zomaar voor de wielen ligt

Frans V.

Aardewerken bruiloft

Aardewerken bruiloft. Je kan je er iets bij voorstellen, maar als je dat doet, moet je toegeven dat je ontsnapt bent aan de Seven Year Itch. Je moet dan toegeven dat er van 'je' naar 'we' gesprongen werd. En 'wij' wordt dan de term om de wereld tegemoet te treden. Duidelijk te maken dat het niet gemaakt, dan wel beleefd wordt. 9 jaren lief en leed - en laat ons wel wezen, al 13 jaren dat we er samen voor gaan. In chronologische adressen uitgedrukt: Vleminckveld (Antwerpen), Constant Joossenslei ('s Gravenwezel), Kroonstraat (Borgerhout), Scheirlinkcxstraat (Hoboken), Herentalsebaan (Deurne), Leemputstraat (Berchem) en finaal De Costerstraat (Borgerhout). We zijn geen globetrotters geweest, maar woonden wél wat rond.

We beginnen aan nummer 10 vanaf vandaag. Vermoedelijk blijft het voorlopig de De Costerstraat, hoewel we zoekende zijn naar een ander stekje, iets met pakweg twee wc's, water boven en hopelijk ook een atelier-ruimte. We zien wel. Vandaag even aardewerken bruiloft vieren met z'n tweetjes, samen met de poezen Miss Tati, Miss Tofi en Miss Tushi. En genieten. Van elkaar.

onderweg

zij staat schuin
in haar schaduw
een nog schuiner man
die haar recht in de ogen kijkt
een verlangende uitgestoken hand
haar richting uit

zijn wereld verschoof
alsof het voorbestemd
onthield hij zich van alles
wat er nooit toe gedaan
tot zij op zijn toneel

er begon te bloeien
wat tot bloei moest
werd een weg ingeslagen
die ze samen zouden gaan
zonder reisagenda
zonder feitelijk kompas

ze believen elkaar
hij haar
zij hem
daar

(Frans Vlinderman)

Moederdag 2017

Moederviering

15 augustus, zeker in ons aller Antwerpen dé dag van het jaar om Moeder te eren. Niet alleen die van u, maar álle Moeders. Moeder Aarde, Ma Sonja, Mama Mia, Schone Moeder Lenie, bemoederende Nina, onbekende Moeder enz. En niet noodzakelijk in die volgorde, ha neen. Voor ieder moment een Moeder om je bij te staan, soms wel meer dan één tegelijk.

Moeder. Nederig buig ik voor U en al even vrolijk word ik van U. En dat standje af en toe, dát incasseer ik dan weer vol overtuigde Liefde, omdat ik weet dat het goed bedoeld is. Al kan het soms wat voeten in de aarde hebben voor ik tot dat inzicht ben gekomen. Klein ben ik al lang niet meer, maar het Kind in mij is nog lang niet dood en daarom duurt het dan van tijd tot tijd wat langer aleer ik mij naar Uw inzichten plooi. En om alzo alweer een stukje meer en beter mens te worden.

Moeders, weet dat ik van U hou. Van U allemaal tegaar. 

(bron afbeelding: KLIK)

 

gemoederlijk

moeders kunnen niet anders
dan bemoederen, somtijds bijna
tot bloedens toe, maar altijd
met het hart in de hand
de weg bewijzeren die het kind
- voor eeuwig en altijd het kind -
het best bewandelen kan

moeders zullen niet anders
dan wijzen op de kuilen
waarlangs zo vele wegen
en waarin zo snel te vallen
soms ook zo moeilijk uit
doch nimmer is hun vingertje
er ooit eentje van ga dan
maar kijk toch eens naar daar

moeders zijn een ras apart
ogenschijnlijk onzijdig en toch vruchtbaar
gemaakt voor lengte van dagen
te waken over wat ooit ontsproot
en sindsdien over de wereld echoot

moeders
Moeders
MOEDERS
onze behoeders
voor al wat fout
en al wat goed

(Frans Vlinderman)

Zeven Kunstenaars stellen tentoon

Kleine verwijzing naar een groots evenement (hm hm): Vlinderman stelt samen met Zes Kunstenaars tentoon in kunstgalerij Rivierenhof. Volg de link en wees welgekomen!

https://zevenkunstenaars.wordpress.com/

Uw soms-nog-blogger,

Frans Vlinderman

Voorbedenkingen

Dubbel vier wordt dra uitgewuifd, meer bepaald over een zestal uurtjes. Statistisch bekeken ben ik dan al een half jaartje op mijn retour, willen we mensenlevens, en dan vooral in mijn geval die van mannen, in cijfertjes gieten. Bon, dat is uiteraard slechts een bedenking in de marge van het leven zoals het is, natuurlijk.

Morgen maken we er een mooi, niet afgerond, getal van 45 van. We overpeinzen in de stilte van de woonst wat dat allemaal wil zeggen. Mooie vraag om stellen aan een overlever, is zo één van die peinzerijen. Ha ja, bekijk het maar eens: vorige verjaardag werd voorafgegaan door de aanslag op Zaventem, deze verjaardag wordt voorafgegaan door de aanslag in Londen. Benieuwd (niet echt) naar wat het volgend jaar wordt. Als we dat jaar tenminste overleven.

Gelukkig is er mijn buur(t)volkje, dat mij zomaar even dag na dag met de voetjes op de grond houdt en het geloof in de mensheid nog in stand ook. Desondanks, hierbij een lijstje van wie en wat ik niet wens te danken aan de vooravond van 'mijn feestdag':

* polariserende politici, van welke strekking dan ook
* residerende presidenten die beter hun mond zouden houden, want er komt toch niets constructief uit
* rechtse knakkers die alleen maar overtuigd zijn van het eigen gelijk
* linkse knakkers die alleen maar overtuigd zijn van andermans ongelijk
* Wilderse verschijningen met van de pot gerukte ideeën
* bazen die zich God wanen, maar zich als de Duivel gedragen in hun grootheidswaanzin
* fundamentele verschillen van mening tussen wie dan ook
* koude lentes
* ... 

Uiteraard vergeet ik nog het winter-/zomeruur gebeuren (nu ja). Om het een beetje goed te maken, hierbij ook een lijstje van wie en wat ik wél wens te danken aan de vooravond van 'mijn geboortedag':

* heerlijke politici die voor u en ons milieu opkomen, van welke strekking dan ook
* premiers allerhande en te allen lande die vrijuit spreken en de constructiviteit bepleiten
* linkse gabbers, die weten dat er een midden bestaat in onze gemeenschappelijke soep
* rechtse gabbers, die het aandurven van een gemeenschappelijk kommetje soep te proeven en durven toegeven dat het smaakt
* verMerkelse verschijningen met overtuigingen dat we het best wel zullen kunnen redden
* nieuwe bazen die zich mens onder de mens weten en zich daar ook naar gedragen
* erkenning tussen mensen allerhande dat het ook anders mag en kan
* warme lentes
* ...

(Bron foto: KLIK)

Zo wuif ik stilaan dit levensjaar uit, zo wil ik stavast het nieuwe levensjaar in, vol frisse moed. Gaat u mee?

mens-man

er is uitgeteld naast uitgesteld
vreemde omschrijvingen van het al
of het niets, het doet er niet toe
zolang het er maar toe doet
in te schrijven in eigen boekjes

verwenste wensen naast beleefde dromen
vergoelijkte vergissingen en
zo de goegemeente het te kennen gaf
achteraf verkeerd bekeken beslissingen
en of we wel zouden mogen zijn

met iedere dag geleefd blijft het
besef dat we niet meer dan onszelf
en slechts sporadisch die andere
neem deze geest, hij zal het voedsel
drink deze spirit, hij zou kunnen laven

bovenal echter
zie de mens
als de mens
die hij is
puur zelf
puur
zelf

Frans V.

De dampkap draait

Rust-kap

De dampkap draait op volle toeren. Dat betekent een aantal zaken. Ten eerste wil dat zeggen dat het zondag is. Ten tweede dat mijn Eega in-mondig er op staat te vloeken, want daar dient een keuken niet voor. Ten derde dat ik wat tijd neem om de tijd de tijd te laten zijn. Wat verander je ook aan dat derde punt?

Vanuit een gebroken positie begin ik stilaan weer het licht te zien. Gebroken? Jawel, Beste Lezer, uw blogger lag er even tussenuit. Teveel hommeles op professioneel vlak dwong hem tot een stilstand om zijn bronnen te herbronnen. U weet dat het gaat zoals het gaat: ademen, in en uit, en vervolgens springen in de waan van de dag.

Wat zondag aangaat: dat is onze rustdag, ingesteld door onder andere diene Gast in Rome. Zondag, dat is de Dag Des Heren. Maakt dat mij een Gelovige? Niet echt, maar het is goed meegenomen. Ik ben namelijk een Belg en die Belgen nemen vanalles mee. Net zoals de rest van de verspreide nationaliteiten dat doet wanneer het zo uitkomt. Wij zijn Mens onder de Mensen, nietwaar?

En vloekende Eega: er is altijd optellen en aftellen en ik vermoed stiekem dat ik me nog in deel één van die vaststelling bevind. De tijd zal het uitwijzen, maar die staat wat mij betreft op een brede achterstand. Breek de stilte, breek door de geluidsmuur, breek het af, maar hey, hier wordt vooralsnog niets gebroken. Door niemand!

De dampkap draait op volle toeren. De zondag ook. Ik niet. En zo is het goed.

Bron foto: KLIK

rust-man

zo rust hij uit
adem in en adem uit
spuit hij zijn gedachten
in de mist van zijn bestaan
dat ze nooit mogen vergaan

blikt hij terug op de arbeid
noest en verknoest verbeid
zijn jonkies zullen veel harder
als er al ooit van zijn genen
en morgen, zo morgen, zal het

vandaag deelt hij de gedachten
genereus in zijn verwachten
dat het ooit wel beter zal
morgen, wie weet, overmorgen
en ach, ook volgend jaar alweer

zo rust hij uit
adem in en adem uit
luidt hij zijn klokken
het is nog niet te laat
als ze maar zouden

berusten

Frans V.

Bedenkingen op een zaterdag

Het internet tiert. Het tiert welig. Het weligt tierzame verlangens in, van mensen die houden van tierig. En welig. Ergens in één of andere huiskamer, kotruimte, garage, stationsruimte, parkplek... wordt er getierd. Geweligd ook. Ik doe mee. Ik tier. Ik welig. Ik. En dan komt die onvermijdelijke vraag: Moet er getierd? Moet er geweligd? Moet er? Tier? Welig?

De vragen worden gesteld, de antwoorden laten op zich wachten. Zo hoort dat ook in onze wereld. Drenk jezelf het leven in, onderga de enter en de escape, zoek het verder maar uit, bij voorkeur via Google. Wees de mens die kan denken in enen en nullen. En lach als je wil huilen, huil als je wil zwijgen. Vrees wat je schijnbaar moet vrezen, adem vooral niet. Sta je mannetje, je vrouwtje, je lang verloren kind. Blijf overeind
 

(Bron foto: KLIK)

En als je dan, heel even, jezelf tegengekomen, dan, en enkel dan, laat dan los. Glimlach je wereld tegemoet, dat je het wel kan, dat je het door hebt, dat je het begrijpt. Strijk je vlag dan, strijk je mening, staak je strijd. De wereld kent je, de wereld omarmt je, de wereld naait je. De wereld. Ha.

Het internet tiert. Het roept, het brult, het lonkt, het verleidt, het versiert, het doodt. Vooral dat laatste. Per seconde, beste vriend, per beschikkingsmoment. 'Krijg toch allemaal de klere', waar kennen we dat ook alweer van? Iemand zin in een inkijkje? Nou?!?

Verder is er niets mis met ons, we zijn, we blijven, we vooral we. En jij?