Gelukkig Vlindermanjaar!

Gisterenavond zijn we nog gaan kijken en luisteren naar muziek op 'ons pleintje', de Dageraadplaats, waar het in de zomer elke vrijdag muziekavond is in het kader van Muziek in de Wijk. Les Øffs speelden en we kennen blijkbaar de gitarist/zanger. Allez, we, Nip en SM Lenie dan toch. Karsten heet de man en hij kan een stukje spelen en zingen, net zoals de andere bandleden! We hebben hen nog aan het werk gehoord daarna tijdens een vrij optreden (daartoe door de band de avond zelf beslist!) in Het Hofke van Ellende (waar de Miserie voor niets is...) Nog tot 24 augustus kan je gratis komen luisteren naar zijn collega-muzikanten op ons pleintje. Wie het pleintje nog niet kent: het zou tot het collectief geheugen moeten horen, dus rep je er nu maar gewoon volgende vrijdag heen en geef een seintje voor je aankomt, dan zakken wij eveneens af.

Dan over het meer serieuze werk: We hebben ons restje voormiddag (uitgeslapen tot 11u00) na zacht aangepor door SM Lenie gewijd aan het oprommelen van living en gang. De Kringwinkel weer blij, wij weer zicht op vloer en meubels, en dat terwijl SM Lenie onze keuken eens onder handen heeft genomen. Rotkeuken trouwens, waar je je kont niet kan keren zonder quasi onvermijdelijk ergens tegenaan te stoten, waar de beschikbare oppervlakten om iets op neer te leggen op 1 vinger van een hand te tellen zijn en waar de lichte grondtegel al drie minuten na reinigen er opnieuw smerig uit ziet, omdat het terrasje door de keuken dient betreden te worden. Zucht. In ieder geval, de sloddervos in Nip en Bibi is nogmaals en vanaf heden zelfs uitdrukkelijk de wacht aangezegd. Hij moet eruit en hij zal eruit. Doet er mij trouwens aan denken dat ik hier binnenkort ons werkvertrek ook eens onder handen moet nemen. Dat wordt snipperen, tientallen kaften vol. Want waarom hou ik in gods- en andermans naam ook alles bij? Briefjes van twintig jaar geleden, wie hééft daar wat aan?

Zaterdag 2 augustus en het kot stroomt hier over van de goede voornemens! Daar horen wensen bij. Daarom: iedereen het beste in dit nieuwe Vlindermanjaar, dat zijn start neemt op 2 augustus! En niet te zwaar feesten als je ook nog met de wagen terug naar huis moet, eh ;-)

vrijdags blogje

Momenteel bevind ik mij ten huize Mama Mia, waar de camera niet naar behoren zou werken en waar de TomTom ook al niet zou doen waar het voor aangeschaft werd: werken en de weg wijzen. Nu, na één en ander, met de gebruiksaanwijzing in de hand, nageplozen te hebben, zie ik weinig problemen, dus vermoed ik dat ik eerstdaags eens met MM een rondje gebruikersinstructie zal doornemen ;) Ondertussen bevindt Nip zich met SM Lenie op de Dageraadplaats, waar een kennis van ons over een klein half uurtje een optreden zal geven. Ik hoop dat ik er nog op tijd geraak, want het nemen van een back-up van firma TomTom duurt zowaar al zeker twintig minuten en nog is dat ding niet klaar... En dan wil ik het even niet hebben over mijn tandpijn, ook al zijn betrokken zerken sedert gisteren vakkundig verwijderd...

Soit, voel me een beetje gefrustreerd, maar dat zal de pret niet drukken van alweer een lang verhoopt en afgesmacht weekend in het verschiet, met verjaardagsBBQ van vriend Yoeri in Bergen Op Zoom, verjaardagsfeestjes voor nichtje Silke in Duffel en tussendoor tig knuffelmomenten met Nipje. Wie zou ik zijn als ik daar niet vrolijker van word ;-)

Tandarts en stripverhalen

Bij Nip op de blog een blik op Armageddon, The Sequel, hier zal maar eerder weinig te vinden zijn. Na een tropische dag op het werk ben ik een half uurtje eerder vertrokken, omdat ik een afspraak met de tandarts had. Nou, liever niet nog eens binnen te korte tijd. Na een half uur wrikken en sleuren, heeft ie er bij Bibi twee stuks uitgehaald, allebei afgebroken en omwille van abcesgevaar niet meer bruikbaar om er een stukje opbouwtand bij te zetten. De verdoving begint stilaan uit te werken en het begint pijn te doen. Nu ben ik geen kleinzerig ventje, maar tandpijn, ook al is het dan fantoomtandpijn, daar moet je bij mij niet mee komen aanzetten. Dat worden dus pijnstillers vandaag. Alsof een nacht van minstens 22° nog niet genoeg was. Grom.

Het voordeel van zo bij een tandarts gaan, is dat ik nog eens een Suske en Wiske kon vastnemen onder het mom de tijd te doden. Nu, wat is me dat geworden, zeg. Moraliserend, nog net niet met vingertje, een tante Sidonie die zowaar bijna in haar nakie staat, waarbij een Lambik zich doodleuk tot de lezer en de striptekenaar richt met het verzoek snel naar een volgende plaatje te gaan. Nou, een Tante Sidonie zal voor mij altijd het sexappeal hebben van een strijkplank: goed genoeg om er een hemd over te hangen, zeker niet meer.

Allez, ik ga wat liggen pijn hebben, tot een volgende zitting. Bibi over en out today.

zonnige klap

Wat een weertje, eindelijk, eindelijk is het dan toch aan het zomeren geslagen. Niet dat de andere zomerdagen mij tot nu toe deden denken dat het geen zomer zou zijn, daarvoor ken ik dit land veel te goed, maar een echt vakantiegevoel had ik nog niet eerder opgepikt de laatste tijd. En nu is het zover, de zon schijnt, de Frans zweet, iedereen lekt, sommigen vloeken in het druilerige buitenland bij het vernemen van onze stevige en droge temperaturen, het werk sleept zich loom doorheen de dag, en Bibi zit al met zijn hoofd in de wolken te dromen van bruine velletjes, rode ook, vooral de eerste dagen zonder bovenkledij met een semi-vloekende Nip dan op de achtergrond, die me later die eerste avonden met zacht hand zal behandelen tegen zonnebrand...

Bibi vorige zomer (TWC) na de eerste zonnestralen

Ik zie het zo voor, terwijl ik na een lange broeierige dag huiswaarts keer en langs loop bij Morocconuts, dé winkel in onze straat waar het zo zalig shoppen is om groenten en olijven en feta en brood.

Terwijl ik aan de kassa mijn beurt afwacht, zie ik mensen regelmatig passeren, zo één om de drie minuten en pakweg elke derde daarvan houdt even halt aan de uitgestalde stukjes watermeloen om dankbaar een gratis monster mee te nemen. De eetbare dorstlesser bij uitstek, nietwaar, en zeker als het zo een weertje is dus als vandaag. Soit, terwijl ik dat sta te beschouwen, valt ineens mijn frank (het kan ook een cent geweest zijn, maar mijn verstand rekent nog steeds om). Weken terug al viel het Nip en mezelf op dat er in onze straat toch wel heel veel stukken afgegeten watermeloenschellen in de goot, op het trottoir/stoeppad, onder geparkeerde wagen lagen. Dat ze van dat fijne winkeltje kwamen, dat hadden we al heel snel door, maar pas vandaag legde ik een andere link. De mensen appreciëren het als ze iets gratis krijgen, maar willen er daarna geen moeite voor doen om van de afval verlost te geraken. Die is namelijk ook gratis. En als je dan in een straat woont waar de gemeente nog niet aan gedacht heeft om er openbare vuilbakken te plaatsen, dan regent het dus schellen. Niet dat ik nu de gemeente als verantwoordelijke aanduidt, en ook niet de vriendelijke uitbater van Morocconuts, want die heeft wél een vuilbak voor de zaak daartoe staan...

Affin, genoeg geblogd, er dienen zonnen geklopt te worden, altijd beter dan een medemens wat af te lappen uit verveling of voor de kick of whatever excuse might be.

Even contempleren

Werkdag twee van de laatste twee werkweken zit er alweer enkele uurtjes op. En terwijl ik met Nip op één van de duurste terrasjes van de Keyserlei, dat van de Hermitage, aan het genieten waren van een deugddoend glas fris, overviel me de zinloosheid van het overgrote deel van mijn bezigheden. Eeuwen lang houden mensen zich al bezig met de vraag van het grote WAAROM en daaropvolgend met WAARNAARTOE. Iedereen maakt wel eens een fase in zijn leven door, waarin dat de grootste vraagtekens zijn, met urenlange, dagenlange en veelal ook nachtenlange discussies met vrienden en piekersessies met zichzelf. Jaren geleden was ook dat mijn favoriete bezigheid: op zoek gaan naar de diepere zin van het hier zijn en hoe daarmee om te gaan. Ik heb het antwoord nog steeds niet gevonden en erger nog, ben ergens onderweg de drang naar juist dát weten kwijt geraakt. Mijn voldoening bevindt zich tegenwoordig in de glimlach van een ander. Met andere woorden, van de grootste nieuwsgierigheid ben ik rimpelloos (nou ja, bijna toch) overgegaan tot de orde van de dag in mijn leven: da sein.

Zei u iets?

Ongetwijfeld zijn er genoeg filosofen die misschien een tipje van de sluier zouden kunnen oplichten voor mij, maar ik neem er helaas geen genoegen mee: het hele doek eraf of laat maar hangen, die handel. We zijn namelijk nogal praktisch ingesteld geraakt, de laatste jaren niet in het minst. Wil dat dan zeggen dat ik oppervlakkig ben geworden? Ik durf hopen en stellen van niet. Meer dan vroeger ligt mijn blik nu naar buiten gericht, zie ik wat er leeft of zou moeten leven, eerder dan mezelf middelpuntsgewijs van A tot Z te willen ontleden en bevredigen met een antwoord, dat waarschijnlijk met mijn beperkte capaciteiten nog niet voor de helft de lading zou dekken. En dus leven we van dag tot dag, met hier en daar een droom in het verschiet, zomaar te grijpen, als ik er maar lang genoeg naar smacht. En onderweg geniet ik dan van iedere kruimel klein geluk, onverwacht vaak, maar net zo goed gesmaakt. Meer is voor een ander.

Al moet ik toch toegeven dat ik die tijd van toen nu af en toe toch mis. Er was toen niets mis met het stellen van al die vragen, al die teveel vragen ook. Dat hoorde er allemaal bij, snap je? Nu niet meer, het is aangewezen vooral niet te veel met jezelf en je plaats in dit leven bezig te zijn. Niet omdat je dan puur tot stilstand zou komen, daar is op zich niets mis mee, maar omdat je dan niet meer mee zou kunnen. Misschien is dat dan weer de bedoeling die we met zijn allen nog steeds niet zien, maar dat moet ik dan maar bekijken met mijn oudere ik, die jonge snaak die de hele wereld zou veranderen, als hij maar een kans daartoe zou krijgen...

Aftellen

Afgelopen weekend was het hier in Borgerhout blijkbaar Kerkstraat Plage, en dat hebben we dus gemist. Spijtig, want ons district komt niet altijd met de leukste onderwerpen in het nieuws, én het was schitterend weer. Misschien een verborgen en toch openbaar gemaakt voornemen voor volgend jaar... Als het is om te feesten, zul je Nip noch haar aanstaande Vlindervent immers snel nee horen zeggen. Het is maar dat er al genoeg gewerkt moet worden, dat er ook tussendoor af en toe eens een leuk feestje mag meegepikt worden.

Na mijn debacle van gisteren, waarin ik zowaar berichtte dat ene Sartre in plaats van Sastre mij was opgevallen in de Tour de France, heb ik in ieder geval een ander, meer concreet voornemen: als ik nog eens bericht over wat mij in het hoofd is gaan zitten inzake de actualiteit, dan ga ik me ietwat ernstiger documenteren. En niet opgeven wanneer ik bij het zoeken naar de wielervaardigheden van ene wielerkampioen zowaar steevast op filosofische beschouwingen stuit. Want geef nu toe, een coureur, die houdt zich doorgaans niet bezig met de verheven (on)waarheden des levens, laat staan dat hij daar heelder verhandelingen over zou neerpennen. Er had me dus een lichtje moeten gaan dagen. Niet dus. Bij deze: Sartre, mijn excuses voor het jou plaatsen op een véloke. Gaat me tegenwoordig goed af, zo een beetje sorry links en rechts :p

Aan al wie er nog aan zou twijfelen: het komt dichterbij! Nu nog diene plastron erbij en dan is dat weer een puntje minder om mee rekening te houden voor onze huwelijksdag. Nu, ik hou wel van een aftellerke hier en daar, dus tel ik voorlopig alvast af naar mijn laatste werkdag, vooraleer ik me kan bezighouden met de zaken in de laatste rechte lijn. En u mag mee aftellen, zie.

De Muzeval in augustus

Het is dan wel twee dagen voor deze Vlinderman zijn Nip ten huwelijk zal houden, maar de wereld stopt niet met draaien. Daarom alvast deze aankondiging voor de 117de Muzeval:


Kristo, artiestennaam van Kristof Petrus Carina Van Hooymissen (Boom, 13 januari 1983). Kristo is een Vlaams auteur, dichter, muzikant, uitgever en kunstschilder.

Kristo maakte reeds op jonge leeftijd kennis met muziek tijdens zijn opleiding economie-moderne talen. Zijn vader betaalde zijn gitaar- en muziekonderwijs. Zijn grootste invloeden dankt hij aan Metallica, Nirvana en The Doors. Zijn hele jeugd werd getekend door een niet te onderschatten melancholie. Als enige toeverlaat had hij zijn gitaar. Hij was als de verpersoonlijking van Kurt Cobain in zijn dorp Willebroek. Na een turbulente jeugd vol drank, drugs en depressie maakt hij op zijn achttiende een heftige psychose door. In de psychiatrie maakt hij kennis met Vlaams auteur Felix Sperans. Sperans wijdt hem in in het schrijversschap. Zijn hele jeugd zou hij van zich afschrijven in zijn eerste boek, verschenen onder pseudoniem Peter Bracke.

Kristo verhuist naar Antwerpen waar hij kennis maakt met dichter en kunstenaar de Antistresspoweet, vlak na een kortdurende opleiding aan de Antwerpse pop- en rockschool Hammeron te Deurne bij beroepsmuzikant Alain Smits. In een mum van tijd maakt hij kennis met de Antwerpse kunstenaarswereld en begint hij poëzie te schrijven, ook componeert hij een popsong en begint te schilderen. Hij ontmoet auteurs J.M.H. Berckmans, Manu Bruynseraede en nachtburgemeester Vitalski, allemaal ex-leden van het voormalige Circus Bulderdrang. Met Bruynseraede publiceert hij een briefwisseling over hun eigen leven en ervaringen als kunstenaars en hun psychiatrische achtergrond en in het boek bespreken ze allerhande maatschappelijke fenomenen zoals armoede, spiraaldynamiek en politiek. Er worden contacten onderhouden met andere kunstenaars, waaronder Jan Fabre. Vitalski en Bruynseraede leiden zijn eerste dichtbundel in.

Kristo trad reeds op in literair café 'Den Hopsack' in Antwerpen (het podium van dichter Herman J. Claeys), gaf voordrachten in het kunstenaarsdorp Ruigoord in 2007 en 2008 te Amsterdam (samen met Herman J. Claeys) onder de organisatie van dichter Hans Plomp en deed optredens voor Stichting Zondag! in café De Kleine Wereld in Antwerpen. Kristo is manisch-depressief en heeft al enkele psychosen achter de rug, toch is hij vastbesloten creatief aan de slag te blijven.

Begin 2008 manifesteert Kristo zich eveneens als uitgever, naast zijn eigen werk publiceert hij het werk van muzikant Charles Jarvis waarmee hij het uitgeverswerk van Vitalski verderzet. Al het werk wordt gedrukt en verspreid via het uitgeversbedrijf The World Wide Association of Writers te Puurs.

Bibliografie

Proza

• 2007, ‘Van Kurt tot Boeddha’ (onder pseudoniem Peter Bracke) ISBN 97890 81176415
• 2008, ‘De brieven van Epsilon’ (samen met Manu Bruynseraede) ISBN 9789081176422

Poëzie

• 2008, ‘Catharsis, gedichten als reiniging van de ziel‘ ISBN 9789081176439, (ingeleid door Manu Bruynseraede en Vitalski)

Meer info:

Hier klikken

(bron info: Kristo)

zondagblogje

Na zaterdag veeldag komt vandaag zondag rijdag eraan. We vertrekken zodadelijk naar het Nederlandse Goes om SM Lenie op te pikken, waarna we richting Hoboken bollen. Daar zijn we al snel een namiddagje zoet mee. Gelukkig zal het vandaag niet regenen op de autosnelweg, want ik heb al ontdekt dat sommige soorten asfalt die we onderweg tegenkomen, niet van de chauffeur-vriendelijkste zijn bij regenweer. Er hangt dan zo'n gordijn van fijne druppels, dat je amper vijf meter verder kan zien. En als je van die idiote bestuurders voor je neus hebt hangen die het doodnormaal vinden ineens in de remmen te gaan, dan heb je best een afstand van toch minstens 20 meter ertussen, wil je dat op tijd gezien hebben. In dergelijke omstandigheden moeten rijden, vergt daardoor toch wel een serieuze inspanning, die je nog tot enkele uren nadat je eindelijk je wagen geparkeerd hebt in je schouders, nek en armen kunt voelen. Misschien is het handig om aansluitend op zo'n ritje in het vervolg gelijk door te stomen naar de sauna voor wat relaxatie...

Als ik me niet vergis eindigt vandaag de Tour de France. Vorige jaren durfde ik al eens een beeldje meepikken, maar ik moet zeggen dat het me dit jaar allemaal maar matig kon interesseren. Of er nou een Evans of een Sastre vandaag numéro uno wordt, het zal mijn dag niet anders kleuren, ni jaune ni rouge ni noir. Al vind ik het wel een leuk detail dat de enige (!) fanclub van Sastre ter wereld een Belgische blijkt te zijn. Als we het dus niet sportief kunnen afmaken, dan laten we toch zien hoe het gezelligheidsgewijs kan. Vermoedelijk zal daar vandaag wel een bakje bier of wat gekraakt worden, en ook dat is Belgisch. Tot zover mijn Tourbijdrage, op naar de Olympische Trouwerij!

Verder nog even meegeven: wie eens graag een stukje mens wil proeven, recht van het bord of gewoon aan het spit, kan eens zijn licht opsteken bij de Japanner Issei Sagawa. Deze beruchte Japanner heeft het gepresteerd om zijn medestudente te doden en haar deels op te eten, zich te laten interneren en nog geen anderhalf jaar na datum alweer als vrij man op deze aardkloot rond te hossen. Net zoals onze Dutroux en consoorten alweer een bijzonder onsmakelijk exemplaar van wat deze wereld aan merkwaardige mensen durft te produceren. How extreme can it get and why doesn't the world react accordingly?

gedicht: voor eeuwig

Voor de slapelozen onder ons, nog een gedicht om over te contempleren.

voor eeuwig

het zijn zijn nachten niet langer
de uren waarin hij gevraagd werd
naar zijn aandeel in het al
laat hij onbeantwoord
er zijn grenzen, altijd
en ook aan zijn aandeel

het uur van Job genegeerd
erkent hij dat van Ezechiel
voor het eerst en ook
ten lange leste voor het laatst
dat voor één ieder altijd en ooit
eens het laatste uur zal en moet

geslagen

is zijn tijdeloos gehuil verstomd
de muil vol geflikker verweerd
tot ieders stilte gedoemd
daar waar het einde altoos weer
zich openbaart aan eenieder
die blind alles wilde zien

hij is gestorven nu
in het laatste moment bewust
dat hij jaren geleden al
een stervende dode was

niet beter wetend dan
dat hij alles beter wist
voor een ander dat doet

Frans V.

zaterdag, een veeldag

Tegen de volgende afstapbeweging in Herselt (saunadorp, moet je dus echt ook eens gaan bezoeken) moet er een routebeschrijving in de auto liggen. De waanzin om telkens opnieuw verkeerd te rijden naar een plaats, waar je al járen naartoe gaat, is niet te beschrijven. En het is nu vastgesteld, zonder verwijten uiteraard, dat mijn aanstaande niet tot de betere klasse behoort wat het kaartlezen en convoyeuren betreft. Gelukkig zit dat wat andere categorieën betreft, zowel binnen als buiten, behoorlijk snor. En dat doet ook iets aan het idee van perfectie. Stel je voor dat ik haar zou omschrijven, aanzien, aanbidden als de vleesgeworden perfectie, dan zou ik zomaar mijn werelds geloof moeten afzweren, dat de perfectie slechts kan heersen in haar imperfectie, en dat zelfs daarin geen perfectie mogelijk is. Eindeloze ping pong, maar een zekerheid die gegarandeerd leidt tot een besliste onzekerheid, waaruit het lekker leven puren is. En dus kan ik ook naast Nip staan en zij naast mij en wij samen op dezelfde hoogte of laagte of gewoon op een level waar we moeten zijn. En fier glunderen dat twee mensen elkaar zo hebben gevonden, natuurlijk.

We gaan vandaag nog heel wat werk verzetten, wij tweetjes. Zo hebben we ons bij te werken overzicht om finaal te weten wie er nu allemaal wanneer op 'onze dag' erbij zal (willen/kunnen) zijn. Grote oefening daarna is de tafelschikking ontwerpen. Iedereen die al eens gehuwd is mét een feest erbij, kent dat fenomeen. Je kan niet eender wie naast eender wie deponeren, wil je vermijden dat er achteraf gezever en geroddel van komt. Van dat geroddel, daar wil ik me niet al te veel van aantrekken, maar gezever, daar heb ik niet veel zin in. Nip ook niet, als ik haar een beetje ken. Dus wordt het een dansje op het slappe koord om die oefening tot een goed einde te brengen. Gelukkig zijn daar Mama Mia en SM Lenie, die er hun ervaren licht op kunnen laten schijnen en ons suggesties kunnen geven om hier en daar wat bij te sturen.
Verder is het vandaag ook kattenbakdag, wasverdeeldag, Molliebezoekdag, Delhaizedag, opruimdag. Ergens tussendoor ook nog verslagdag en wie weet, telefoneerdag. Om al die niet bevestigenden hun mond te doen openbreken. Ik ben er dus maar weer eens mee vandoor.

Sauna

Sommigen vallen bijna flauw bij het horen van 'we zijn ribbedebie, naar Walibi', Vlinderman en Nip vallen meer als een blok voor 'tatatatataaaa, we zijn naar de saunaaaaa'. De boel wordt dus even gesloten, de gsm afgezet, de mail niet gelezen, de blog niet gevoed. Het is tijd voor wat kwaliteitstijd! Relaxen, in je blote reet de tuin in, gedaan met witte schaamkaken, het mag overal hetzelfde kleurtje krijgen, en voor wie oververhit geraakt, kan zijn afkoeling zoeken in een ijskoud dompelbad. Wie daar blauw van de kou uitgekropen komt, mag dan weer gelijk de gezellig broebelende whirlpool instappen, enz., enz. U begrijpt het niet, wat zit het Vlinderding hier nog te doen? Welnu, zodadelijk niets meer!

Wisselbad bij sauna Jona

agressieve jeugd?

Vandaag gelezen: in Oostende lappen een paar zich vervelende jongelui, van nog net minderjarig tot net meerderjarig, een toevallige passant 'voor de kick' bijeen. Het slachtoffer had maar te ondergaan en ligt nu in coma in het ziekenhuis. Bewerkt worden met de scherven van een lege tequilafles, bewerkt worden met enkele paren ongenadige vuisten en stoere voeten, het is nu eenmaal niet zo gezond voor een niets vermoedende passant. Het doet me wat denken aan al die andere gevallen van niets ontziend geweld de laatste jaren, steeds vaker gepleegd door de jongere generaties onder ons (de Bende Van Nijvel zal ondertussen wel met pensioen zijn, zeker?) In ieder geval, bij doorlezen stuit ik dan op de melding dat een tweetal van die onverlaten vorig jaar nog geplaatst waren in een gesloten jeugdinstelling, dat ze met andere woorden toch al 'een straf' hadden gekregen van een jeugdrechter. In onze maatschappij, zeker als die zich binnen de grenzen van het land van 'melk en honing' bevindt, zou je kunnen stellen dat vrijheidsberoving als de grootste straf wordt aanzien. Wake up call: vermits het achter gesloten deuren en andere neergelaten poorten tegenwoordig beter vertoeven is dan ervoor, durf ik daar wel eens aan te twijfelen. Wat in de Middeleeuwen als afschrikwekkend werd beschouwd, is tegenwoordig al lang achterhaald. Club Med is het geworden, met meer rechten dan plichten, eten, TV, onderdak, kledij. Als je uit de onderbuik van onze maatschappij komt gekropen om keet te schoppen, dan weet je je verzekerd bij een veroordeling tot de cel van al wat je voorheen ontbeerde. Afschrikwekkend? Mag ik het uitnodigend noemen?

Neem nu die twee gasten van dat Oostends knokploegje, die een jaar eerder al 'vast' hebben gezeten voor soortgelijke feiten. Ik vermoed zakgeld van hogerhand (een recht), ik vermoed de vrijheid om te roken (een recht), een kamer met privacy (een recht), verwarming (een recht), begeleiding (een recht). Ik vermoed ook een eindelijk luisterend oor (een noodzaak), weliswaar betaald door de overheid om te luisteren, maar desalniettemin eindelijk een klankbord. En dan worden zo'n gasten terug op de kasseien gezet (een gevolg van wettelijke regels). Tijd gedaan, de volgende moet binnen, zo gaat dat. Van een veilige omgeving, zowel voor henzelf als voor de maatschappij, belanden ze opnieuw in dezelfde shit als waar ze uit weggehaald waren. Terug naar af. Weg luisterend oor, weg begeleiding, weg bezinning. Ongetwijfeld ging het de eerste periode voor de bijna tot inkeer gekomene best goed (misschien was zo'n vrijheidsberoving dan toch niet je dat), maar onvermijdelijk zouden de oude gewoonten om het uit te hangen weer de kop op steken. Zo'n gasten verander je niet op een paar maanden tijd en nog minder als je ze daarna gewoon weer loslaat. Met het gekende gevolg vandaag.

Moet er dan naar een andere strafmaat gezocht worden? Is het niet beter vandaag dergelijke gasten te treffen in hun grootste troef: het zonder iets doen toch geld krijgen? Het gebrek aan geld kan dan echter weer leiden tot de drang tot overvallen. Of niet, dat is niet te weten te komen, vermits niet van tel, wegens niet ingericht, vanwege andere beleidsplannen op dit vlak.

Vlinderman blijft het allemaal een moeilijk gegeven vinden. Vlinderman is ook niet geschoold genoeg om een afdoend antwoord te leveren op de vraag van wat dan wél zou helpen. Hij kan alleen maar vaststellen dat wat nu gebeurt, niét (genoeg) helpt voor de harde kern waar het om draait. Die jonge gasten die zó over de rooie gaan, die kan je eenvoudigweg gedurende de eerste jaren niet meer uit het oog verliezen, die moeten begeleid worden tot ze bij wijze van spreken positief gebrainwashed zijn. En dan nog mag men dergelijke lui niet uit het vizier verliezen. Kort houden, warm houden ook, waarom niet, maar niet te kort in tijd. Desnoods een leven lang, maar dat kost natuurlijk ontiegelijk veel geld. Nu, de revalidatie van hun slachtoffers, áls ze het al halen, kost zo mogelijk nog meer aan de gemeenschap, dus daar hoeft niemand mee te komen aanzetten. Een meer repressieve aanpak? Daarvan is al gebleken dat het niet werkt, dus dat sta ik dan ook niet voor. Wat dan wel? Er zijn ongetwijfeld een massa knappe professorenkoppen mee bezig, maar het duurt me toch stilaan wat te lang vooraleer er iets van een voorzichtige bevinding omgezet wordt in iets van een beleid.

Inzake blind geweld op een kennis van me afgelopen vrijdag door een bende jong ongeregeld, hier een tip om af te sluiten: weet u wat momenteel een voorgerolde sigaret kost? € 5,50/25 = € 0,22. Als er dus iemand om een sigaret komt vragen, gééf hem of haar dan die sigaret. Ik wil u niet bezwaren met de prijs die een confrontatie van uw kaak met een teleurgestelde, van moraal en waarden gespeende en bovendien agressieve nicotinejunk voorzien van dezelfde soort vrienden u kan kosten. Mocht u het willen uitproberen, doe het dan met heel uw hart. Kostprijs daarvan: onmogelijk te bepalen, maar het is veel. Teveel.

Goedemorgen

Voor ik weer vertrek naar het werk, aan iedereen een bijzondere goedemorgen gewenst. Het is alweer de laatste werkdag van de week voor Bibi en dus zijn we zoals om de twee weken in een goede luim uit bed gedoken. Dat ik samen met Nip op verplaatsing ben blijven logeren bij Mollie, de poes van SM Lenie, en dat ik daarbij mijn vers goed thuis vergeten was, kan de pret niet drukken. Ik zit hier voor het raam en zie de zon zich opmaken voor een dagje plezier en dan kan ik alleen maar uitkijken naar morgen. Want dan gaan Nip en haar Vlinderman weer naar de sauna. Hoelang dat al geleden is, kan ik niet zeggen, wel dát het al veel te lang geleden is. Zo een reiniging van het lichaam, dat heeft altijd wel iets. En nu met de Vlindermobiel kunnen we veel vaker gaan dan voorheen. Finally! Go get them, folks!

gedicht

Een gedicht dat zich wilde laten kennen, ik ga dan ook niet wachten om het iedereen te tonen.

over-haast

de tijd is haast geworden
alle zorgen voor later
vinden nu de ingang
naar het piekerhart
dat bloedt uit elke wonde
van een warm gemist moment

dag en tot ziens het meest
gehoord in de korte conversatie
tussen twee mensen, de boodschap
opzij gedrukt in het gedrang
dat er nog zoveel vandaag

het enige dat nog sterft
is het ogenblik
niet langer
het beleven waard

Frans V.

excuses

Eén en ander is hier sedert vorige week misgelopen. Met maar weinig zin voor kritische beschouwing trok vorige week dinsdag uw Vlinderman ten strijde tegen een collega-dichter, die bloggewijs in weinig verhullende woorden zijn (toch wel behoorlijk negatieve) mening over De Muzeval de wereld had kond gedaan. Tot zover alles normaal, want wat doen bloggers als ze aan het bloggen zijn doorgaans? Juist, posten en lezen, eventueel reacties plaatsen en verder lezen. Energie uitwisselen, zo u wil. Soit. Nog voor ik goed en wel besefte wat er aan de hand was, doken op deze Vlinderiaanse blog ineens op woensdag eerder hatelijke opmerkingen op als reactie, veilig genoeg anoniem gepost. En daar ging ene Vlinderman nogal kort door de bocht. Zonder boe of ba ging hij na waar er de laatste tijd wat fout kon gelopen zijn en bleef hij hikken op zijn protestgedicht op de blog van die collega-dichter. Na er even langs gelopen te zijn, ook vastgesteld dat de hatelijke woorden bijna letterlijk daar terug te vinden waren. Conclusie: de anonieme blogger was dezelfde als die collega-dichter, ook al kon eender wie die woorden daar gaan halen. Zonder al te veel reflectie vorige woensdag een blogbijdrage geplaatst daarover en toen was het hek helemaal van de dam: anonieme scheldproza om u tegen te zeggen. En zonder enig spoor van bewijs heb ik uiteindelijk iemand beschuldigd een onmens te zijn, nadat hij natuurlijk, zij het nogal grof gebekt, zijn onschuld was komen uitschreeuwen.

Bij deze voel ik me niet te groot of te klein - eerder juist genoeg - mens om hier publiekelijk mijn verontschuldigingen daarvoor aan te bieden, aan die collega-dichter en ook aan u, die er ongetwijfeld in meegezogen bent geworden. En ik wil u één van mijn favorite quotes in deze niet onthouden: 'Assumption is the mother of all fuckups'. Voor vertaling Googelt u maar een eindje verder. Het is in ieder geval een stelregel waar ik me beter onmiddellijk aan had gehouden. Soit, mea culpa dus. Het internet is een te gevaarlijke plaats om zomaar iemand zonder 100% zekerheid aan de schandpaal te nagelen. Dat wreekt zich onvoorstelbaar snel.

Wat mij betreft kunnen we hier binnenkort terug de draad opnemen waar ik hem vorige week laten vallen heb. Met hier en daar een beschouwing over het tweede jaar politieke carnaval bijvoorbeeld. Of met een kersvers impressiegedicht. Over wassalons en metroslapers, zowaar twee quasi-constanten in mijn leven. En met trouwen, waarom ook niet. Het komt eraan en sneller dan gedacht...

België, nog steeds!

22 juli en we hebben nog steeds een land, daar valt dus niet veel nieuws over te berichten. Over privé houd ik me voorlopig een beetje in, al betwijfel ik het of ik het leuk zou vinden zonder 'gerief' door het leven te moeten omdat iemand het zou willen 'verwijderen'. Sommige mensen hebben vreemde dromen, niet? Ik droom bijvoorbeeld van een geslaagd leven, mét Nip als het even kan, gezellig door de bochten, weten dat je ergens gewoon van kan genieten met zijn tweetjes, terwijl de wereld misschien verder om zeep gaat. Nou nee, dat laatste toch ook weer niet, maar je begrijpt het beeld, niet?

Ik heb vandaag een mail gestuurd naar iemand, die me daar hopelijk een stuk bij kan helpen. We wachten het antwoord af, terwijl we hier een gedicht posten. We, ja, als in pluralis majestatis. Wij, Vlinderman, wij zijn met toch wel degelijk een paar. De rustige, die blogt doorgaans een eindje weg, de drukke, die ploegt zich door zijn werk, de onrustige, die wordt op tijd en stond gekalmeerd door Nip, de agressieve, die zien we liever niet, want die maakt altijd zoveel brokken, de moordlustige, die zijn we nog niet tegengekomen, maar je weet maar nooit, de trouwlustige, die telt af, samen met sommige fans, soit, we zijn wel met een paar. Al een geluk dat we niet het label labiel maar stabiel delen.

We gaan een filmpje meepikken en aftellen hoe de week zich verder ontplooit.

verdiend

gebroken mens
niet in staat tot leven
per definitie de ruwste
diamant die moet geblonken

hij gelooft het allemaal
in elk facet benieuwd
naar hoe het later zal
de boer die verder en verder
almaar ploegen moet

tot een wortel
dik onzinnig element
een andere litanie
tussen nu en later

dan

niets meer
ongetwijfeld ook
waarschijnlijk verdiend

Frans V.

21 juli, feestdag?

Laat ons maar eens overgaan tot de orde van de dag, het leven zoals het er telkens weer bij staat. Vandaag vieren we de eedaflegging van onze allereerste Belgische vorst ooit, Leopold I op 21/07/1831. Als je goed kijkt naar het jaartal, dan weet je dat het toen al heel wat voeten in de aarde had, vooraleer er een degelijke grondwet gestemd werd voor alle Belgen. De onafhankelijkheid van het land werd immers al in 1830 uitgeroepen. Misschien dat we daar eens bij stil kunnen staan, vooraleer we verder gaan met het toejuichen van de desintegratie van België. Van de voordelen van een apart Vlaanderen binnen de mastodont Europa ben ik immers vooralsnog niet overtuigd. Er zullen er wel zijn, absoluut, zoals het recht op zelfbeschikking (haha, als we mogen van datzelfde Europa), of het recht en de garantie om overal in het Vlaamse gebied op je wenken bediend te worden in het Nederlands, zonder al te veel gezever. Ik vraag me echter af wat de nadelen zouden zijn. Misschien moeten we dat eerst eens klaar en duidelijk gecommuniceerd krijgen, vooraleer onze mening terzake gevraagd wordt. Domgehouden mensen hebben immers de neiging om domme beslissingen voor te staan...

Een kleine week geleden schreef ik onderstaand gedicht en ik dacht dat het niet zou misstaan zo op de 21ste juli. En als ik ergens een TV vind, dan beluister ik misschien nog wel de toespraak van de koning. Benieuwd naar wat die te vertellen heeft. Of niet. En dan beslissen of er wat te vieren valt, zo vandaag.

Ola Belgica

gesijpel in de straten
het zomert Belgisch met
terrassen overdekt volk
vol geneuzel over 't leven
dat alweer een dagje voorbij

de storm ver boven hun hoofden
woedt zijn slagen verwoed
tot de vijand knielt en zegt
wat verliezers horen te zeggen
neem het dan en ga dan weer
in het besef gedoemd te zijn
tot een leven met elkaar

Tristan en Isolde
Romeo en Juliette
voorbeelden die niet tellen
waar Vlaanderen en Wallonië
elkanders zegeningen misgunnen

in het ouderlijk huis van
is het België niet helemaal pluis

Frans V.

nog meer vuilspuiterij, op zondag nog wel

Na de verhuizing gisteren bouwen we vandaag een rustdagje in. Veel ga ik hier dan ook niet komen plaatsen, vermits ik mijn tijd zoek wens te brengen met zalig niets doen (al moet ik wel nog even langs het wassalon voor een wasje en plasje). Wat ik hier dan wel kom doen? Ik zou het kunnen hebben over de onman die me het volgende toevoegt (en ik quote hem even): "... hoop ik inderdaad dat uw huwelijk u veel misvormde kindjes oplevert." Ziedaar een ware poweet, die het normaal vindt zoiets iemand toe te wensen. Het moge je goed gaan, vuilspuiter, met al het succes in je leven dat je maar verdient. Span nog maar een rechtszaakje meer aan, u staat werkelijk op winst, zoveel mens heb ik al in jaren niet meer ontmoet.

Nee, dan verhaal ik liever over mijn aanstaande lieve Nip, dat we nog altijd doldwaas verliefd zijn op elkaar, gekscheren, lekker lui tegen elkaar aan de zondag begroeten, aftellen ook naar ons moment, dat een heel leven mag duren, dat we nog veel in elkanders ogen te lezen vinden. Aan sommige mensen trekt deze Vlinderman zich graag op, en Nip is er de grootste van. Zonder haar zou er geen volledigheid zijn in mijn bestaan. En dat verdient mijn respect, onvoorwaardelijk zelfs. En geen heikneuterige zieke mens die daar wat aan kan veranderen. We zullen een kaars branden voor zo iemand. Eentje uit De Krak, zo een zwarte Spaaz. Die branden immers goed en dat moet ook én zijn niet te duur. Hoe gaat het anders allemaal aflopen, als er werkelijk niemand meer wat voor je voelt?

Bloggen op internet: niet altijd een pretje

Straffe toebak op het internet te vinden. De ver van mijn bed show, dacht ik altijd al. Maar het komt ineens dichterbij. Tot in de reactievelden onder mijn bijdragen op mijn eigen blog. Anonieme peuters die het de doodgewoonste zaak vinden om wat één van de mooiste dagen dit jaar, mijn huwelijksdag, zou moeten zijn te bevuilen met hun zieke praat (klik HIER en ga maar eens kijken bij de reacties, zo bijna onderaan). Het is om moedeloos van te worden. Er zijn dus écht van die mensen, die niet beseffen dat er een grens bestaat aan het toelaatbare van hun gedrag. Die niets kennen van waarden en normen, van doodnormaal fatsoen ook.

Het is sommigen trouwens ook niet ontgaan hoe er vuil spel gemaakt wordt in het driftige zoeken naar erkenning voor de eigen superioriteit. Wie ook eens wil lezen hoe bijvoorbeeld Rudy Wuytack, hoofdredacteur van de webkrant Antwerpen. Stad en Provincie erover denkt, kan altijd eens op de rode voorgaande linkjes klikken. Dan hoef ik het hier niet meer te herhalen.

In ieder geval, dankzij die peuters (de omschrijving kleuters verdienen ze dus echt niet en bij deze verontschuldig ik mij bij de echte peuter, die gewoon zijn leeftijd uitdoet en er zelf niet aan kan doen) heb ik de mogelijkheid om wanneer u maar wil een reactie te plaatsen, deze ochtend uitgeschakeld. Ik hoef geen beledigende kwijl op mijn blog te vinden en al zeker niet als het laag bij de grond is en absoluut niet als het op de man en zijn aanstaande vrouw gericht wordt. En dan nog anoniem. Zielig. Bijzonder zielig. Geen psychiater die daar wat aan kan doen, aan een in-zieke mens die koppig besluit zielig door het leven te gaan.

Toch wil ik hier nog even een positieve noot aan toevoegen: het is nooit te laat om te stoppen met dergelijke toestanden en op een meer constructieve wijze de uitdagingen aan te gaan die er werkelijk toe doen: ieder op zijn eigen (kunstzinnige) manier uiting geven aan wat er daadwerkelijk bij de mensen leeft, bij de artiesten leeft, en de overheid en aanverwanten een bijzonder confronterend discours aanbieden, een spiegel voorhouden ook, met de hoop dat het ooit beter wordt.

fietsen is gezond

We hebben nog niet veel te melden vandaag, dus houden we het alvast op een poëzietje. Kwestie van u als trouwe blogbezoeker niet in de steek te laten in tijden dat er moet gehefd, getild, versleurd, verhuisd worden. Ik beloof u plechtig vandaag niets te verschotten of scheuren, al weet je dat maar nooit. Tijdens de pauzemomenten zal ik dan de krant doorspitten, op zoek naar het verdere relaas van een staatshervorming die er geen is, een regeringsbeleid dat er geen is, een land dat zichzelf kannibaliseert, en Jef van achter de hoek die weer voldoende uitgevreten heeft om zowaar in mijn krant te verschijnen. De geneugten van een half geplande zaterdag, zal ik het maar noemen.

de fiets of zoiets

een terras vol beslommering
vuilbakken die buiten gezet
struikel ik over een pedaal
verwijt in mijn kuiten
dat er niet genoeg gefietst

blauwe knie en ook enkel
ze strijden tegen het verdict
dat ik sloom zou zijn
te traag voor donder en helpen
versmacht aan het autoblik

maar ondertussen staat de fiets
groen en bekend van stevig merk
veilig één hoog te wachten
tot er minder sloten geknipt
en goesting genoeg in de wereld
om nog eens een ritje
bergop of -af
maakt niet uit

Frans V.

hersenactiviteit = nul

Het is nog eens vrijdagavond en content dat ik ben! De hele zomer gaat het er spannen op het werk, want al met al is er steeds wel iemand met vakantie en moet het liggende werk verdeeld worden over de overblijvenden. En vermits we nog steeds in de opleidingsperiode zitten wat betreft mijn medewerkers, is het soms echt wel achter de feiten aanhollen. Nu, we doen wat we kunnen en gelukkig is dat al heel wat, zodat we met het feitelijke werk ook niet al te veel achterop geraken.

Morgen gaan we broer helpen met de verhuis naar zijn nieuwe huis. Daarom houden we het vandaag maar weer even heel kort. Het moet niet altijd uitgebreid zijn en daarbij, ik heb zin in een frisse Duvel. Na zo'n week kan dat deugd doen, nietwaar? En ook even niet aan iets speciaals mijn gedachten moeten geven, dat is ook behoorlijk ontspannend en ben er wel aan toe. Wanneer het genoeg is geweest, dan is het ook daadwerkelijk genoeg geweest, dan gaat het slot erop en krijg je enkel nog gekwijl en een onverstaanbaar antwoord als je beroep doet op mijn hersencellen...

Nog een prettig lang weekend aan wie het geluk heeft daarover te mogen beschikken en nog een prettig leven aan wie dat niet heeft :)

Over worsten

België ligt momenteel een beetje op zijn drietalig gat, maar bon, dat doet het nu al meer dan een jaar. Terwijl de kranten en internetfora uitpuilen van de berichtgeving over een premier-ke dat nog maar eens de handdoek in de ring gooit (driemaal is scheepsrecht, toch?), ploegen wij Vlaamse en Waalse boeren gewoon verder. Op het einde van de dag moet er nog steeds eten op tafel komen, en of dat nu met of zonder regering gebeurt, wie zal dat wat kunnen interesseren? In ieder geval niet den deze. Dan heb ik meer vragen bij dorststakers die er dezer dagen nogal erg aan toe zijn, bij voetbalrelschoppers die ondanks overduidelijk beeldmateriaal, verzameld door de ordehandhavingsdiensten als niet vervolgbaar worden ingeschat door sommige parketten, zichzelf en kroost dodende scheidende vaders, pistachenoten die zo goedkoop blijven dat ze altijd uitverkocht (b)lijken, deadlines die te dichtbij komen om gezond te zijn en nog van die dingen.

We liggen dus niet wakker van het feit dat we leven in een land dat bestaat uit een aantal kampen die elkanders bloed kokend lusten, waarin het overleg bestaat uit een vragende partij en een nee-zeggende tegenpartij, waarin regerende politici zich bezig houden met hun eigen (partij)navel eerder dan het volk te geven waar het recht op heeft, namelijk (een vorm van goed) bestuur, waar een opslag in procenten omwille van de index leidt tot het verlies van letterlijk honderden euro maandinkomen omdat sommige belastingschalen (of hoe die ingewikkelde toestanden ook mogen heten) neit mee geïndexeerd werden, waarbij de oplossing altijd opnieuw veel te laat na datum (nadat de staat er eerst een stukje beter van werd) wordt gevonden, en ga maar door.

Ondertussen leef ik samen met Nip het leven dat ik wil leven, compleet met aftellen naar binnenkort, naar nog meer van ons, in de wetenschap dat dit leven niet ingericht wordt door welke pipo op het hoogste politieke vlak whatsoever. Zij en ik, wij liggen dus niet wakker. We slapen op vier oren, dromen de dromen der verliefden, verloofden ook, en verder bakken we alles wat ons worst zal wezen. Ik zei het al, een mens moet ook eten, nietwaar?

over dichters en andere onzin

Het is me weer maar eens opgevallen, hoeveel nijd en afgunst er kunnen heersen tussen dichters onderling. Niet altijd gefundeerd op objectieve feiten, maar meer iets van net achter het vel. Er zijn exemplaren bij die, mochten ze het kunnen, de andere en dus vijandige dichter letterlijk het lot van een openbare steniging laten ondergaan, om daarna hun grote gelijk van de daken te debiteren. Waaruit dat grote gelijk dan zou moeten bestaan, dat is een paar andere mouwen. En gelukkig zal het ook nooit zover komen. Iedere dichter bekijkt immers de wereld door de ogen die hij of zij in het hoofd heeft hangen en verwoordt van daaruit wat is opgevallen. Liefst in een poëtische vers of drie, om maar een voorbeeld te noemen.

Voorbeelden van dergelijke dichters ga ik u besparen, maar dat ze bestaan, dat zult u moeten proberen op mijn woord te geloven. Omdat ik er al mee in aanraking gekomen ben, omdat er nogal wat stevig invliegen om Bibi als een onwaarschijnlijke idioot af te schilderen, omdat hij niet 'waarachtig' zou zijn. Omdat zij degenen zijn die vinden dat je je eerst moet wentelen in de diepste krochten van ziel en aards bestaan, vooraleer je je daar over mag uitspreken. Ziet u al voor u de verbazing op het gelaat van mensen, als je durft stellen dat deze dichter wérkt? Ik vind het onwaarschijnlijk dat zoiets een afbreuk zou doen aan mijn (al dan niet, dat laat ik in het midden) poëtische bijdragen! Een échte dichter moet dus werkloos zijn (een erkenning als invalide om wat voor reden dan ook is trouwens eveneens acceptabel voor de dichtersstatus), moet kunnen schrijven/dichten in onbegrijpelijke frasen of ontiegelijk lang kunnen dralen in de wereld der bestudeerde stilstanden (wat dat ook moge betekenen), moet lak hebben aan het volk dat hem ondersteunt, er sjofel bij lopen en oh ja, voor ik het vergeet, moet kunnen bogen op een verslaving of twee, drie, om u tegen te zeggen. Als kers op de taart moet de vrij-gezellige dichter uiteraard, en wie durft dat nu tegen te spreken, een onwaarschijnlijke slag van de molen gekregen hebben, om zo te kunnen komen tot al even onwaarschijnlijke ideeën, die hem dan weer in staat stellen tot het neerkwakken van de meest (ver)gezochte stellingen.

Deze dichter hier is echter anders. Het is maar dat u het weet.

ietwat verhuld

hij dacht al
een beetje koud
deze zomer, wie wil er
een klein beetje stoken

ligt hij op zijn wenken bediend
gaar te staren naar het narrige
van groot en klein en middelmatig
vingers zomaar door de snor
een Antwerpse met resten
van de Laatste Maaltijd

verstopt

hij zwijgt uiteraard
omdat hij zwijgen moet
anders zou er te veel
te vroeg, te laat dan ook
en wie wil dat in een land
waar gevraagd wordt naar
mensen, wie vertrouwt ze nog?

Frans V. aka François Papillon-Mâle

huwelijksvoorbereiding

Hoever zou het nu werkelijk staan met de huwelijksvoorbereidingen? Ik som even op waar we van denken dat het allemaal in kannen en kruiken is:

- verlovingsring: al lang geleden, afgeleverd, ok
- aanzoek: knie zegt ok
- ondertrouw gemeentehuis: vier maanden te vroeg, vier maanden later vastgelegd (amai, zo vroeg), ok
- ringen: gekozen, besteld, afgehaald, gekeurd, ok
- receptie: locatie gekozen, vastgelegd, hergekeurd, aantallen snackjes en dergelijke bepaald, ok
- feestzaal: locatie gekozen, vastgelegd, hergekeurd, bijkomende arrangementen afgesproken, ok
- traiteur: gezocht, bezocht, geproefd, gevoorschotterd, bijna ok
- muziek: gekozen, vastgelegd, ok, enkel nog setjes discolichten bestellen
- uitnodigingen: ontworpen, gedrukt, verzonden, ok
- bloemen: uitbesteed, ok
- bruidsmeisjes: één paar, ok
- getuigen: twee en twee, ok
- vrijgezellenavond: uitbesteed, ok
- trouwjurk: gebudgetteerd, aangekocht, half betaald, half ok
- bruidegomskledij: waar blijft die das? Verder ok
- suite: uitbesteed, ok
- transport: uitbesteed, ok
- huwelijksovernachting: opgezocht, vastgelegd, nog afdokken, verder ok
- openingsdans: gezocht, gezucht, gekozen, opnieuw gezucht, opnieuw gekozen, momenteel nog twijfel, nok
- verlof: twee dagen sociaal verlof aangevraagd, ok, uitgebreid met een weekje vooraf
en nog een dikke week erna, zeker ok
- huwelijksreis: gezocht, gepiekerd, aanbod gekregen, geaccepteerd, ok, alleen nog TomTom Moeder Mia in orde krijgen, alsook camera, dan rijden we alvast niet verloren ginderachter
- tafelschikking: nog te bepalen, werkje van het laatste moment, als eindelijk iedereen heeft bevestigd of afgezegd
- menu's: bepeinzen, ontwerpen, bekritiseren, affin, nog niet ok

Allez, en dan vergeet ik waarschijnlijk nog 't één en ander, maar wie laat dat aan zijn hart komen. Ik nu nog niet, ik geniet teveel van het moment. En als ik de gezichten van de Moeders vandaag zag bij het aanschouwen van de zaal, dan zijn Nip en ik niet alleen... We houden u verder op de hoogte :-)

En het goeie nieuws vandaag is dat mijn bewonersvignet er na amper 6 werkdagen eindelijk is. Dat vignet is dus gratis, maar omgerekend kost me dat toch ongeveer € 20,00 voor al die tijd dagticketten en zo nemen aan de parkeerautomaten. 't Zal in ieder geval goedkoper zijn dan een boete riskeren door die stadsmaten niet te voeden...

Schilderdichten + gedicht

Vlinderman is net thuis van weer een dagje stevig werk, snel wat boterhammekes naar binnen werken en dan naar Mechelen, voor onze laatste schrijfsessie. Daarna komen voor even de rustige maandagen terug, tot ergens in september, wanneer de Stedelijke Academie voor Beeldende Kunsten Hoboken mij zal bijspijkeren in de kunst van het schilderen. Een artiest moet al eens nieuwe wegen inslagen en andere uitingsvormen exploreren. En als alles goed gaat, zal ik later schilderijen maken bij sommige van mijn gedichten en andersom, gedichten schrijven bij sommige van mijn schilderijen. Dat is alleszins voorlopig het plan. Het kan natuurlijk dat uw blogger absoluut geen talent heeft voor het penseel, en dan zullen we snel 'uitgeklapt' zijn.

Ondertussen hebben we een teller die niet stil staat. Nog 33 nachtjes slapen, waarvan de laatste ongetwijfeld niet al te veel, en dan gaan we er helemaal voor, voor elkaar. Niet dat we dat nu al niet doen, maar het wordt toch weer een verdieping naar de buitenwereld toe. Kunnen we grapjes gaan maken over halve trouwboekjes en zo, pronken met elkanders ringen, met onze liefde ook, want anders trouw je niet. Tenzij misschien om papieren en dergelijke te kunnen verkrijgen in een land dat niet het jouwe is. Maar daar is bij ons geen sprake van. Enkel de wil om er samen wat van te maken, van dat leven samen uit te roepen tot het hoogst haalbare goed op vlak van gelukkig zijn. Een mens wordt er zowaar clichématig van, dichter of niet.

Over dichter zijn gesproken, hier nog eens een exemplaarken. Voor u, zomaar. Omdat ik weet dat jullie hongerig zijn (of dat toch in mijn hoofd haal).

opbouwend genoeg

verder bouwen, ja, in steen
ik ben waarachtig om te blijven
zoals mijn huis onverwoestbaar
uit vele delen één geheel
gemetst, gesmeed, gestaald

hier is dan mijn groet
die laatste van de soort
de vuist hoog genoeg geheven
dat iedereen ze zou kunnen zien
zonder te twijfelen aan het waarom
omdat dat er niet altijd hoeft

en wat er dan later gezegd
daar worden nu geen woorden
verspilling is al genoeg
in onze huizen, waar gestookt
hoeft niet langer verder betoogd
en dat we zwijgen zullen, ja,
daarover ben ik het eens
nog steeds

Frans V.

De Muzeval #177 - Kristo, Manu, Charles, Barbara

Over De Muzeval gesproken zonet, we hebben een knaller van een affiche voor u klaar op donderdag 14 augustus 2008: Kristo, Manu Bruynseraede, Charles Jarvis en Barbara Brewaeys, allemaal verenigd op één podium. Poëzie, muziek, interactie, u krijgt het allemaal gratis voorgeschoteld tijdens onze 117de Muzevalavond. Zeg nu nog eens dat wij u niet verwennen in het midden van de komkommertijd...

uitslapen

Zondag rustdag, wat doe ik dan in godsnaam uit bed voor 9u00??? Het lijkt wel alsof ik het uitslapen verleerd ben. Met weemoed denk ik terug aan de jaren 90, toen ik er op sommige zondagen (toegegeven, er zaten ook nogal wat zaterdagen tussen) niet voor 15u00 mijn bed uitkwam. Wakker worden, plasje gaan doen en terug het nest in, dat was toen de enige activiteit die plaats kon vinden voor de noen. En ik voelde me daar volstrekt tevreden mee. Er waren toen zelfs dagen bij dat ik er helemaal niet uit kwam. Dan deed ik een 'slaapkuur' tot een gat in de namiddag, om vervolgens een boek erbij te nemen, tasje koffie, asbak in de aanslag en heerlijk luilekkeren tot de avond. Dan gleed ik alsnog van tussen de lakens, om me te installeren voor de tv, zakje chips, asbakje om de zoveelste film te verslinden. En dan terug het bed in. Heerlijke beddagen, jawel.

Nu, het is wat veranderd. Er is meer te doen, meer aandacht te schenken ook, aan Nip bijvoorbeeld, of aan Miss Jackie T. Er is De Muzeval om me mee bezig te houden, 't Gastvrij Podium ook. Er zijn verslagen te maken, vergaderingen bij te wonen, dichters te contacteren. En tegenwoordig ook bruiloften voor te bereiden. Dat maakt dat het niet verantwoord meer zou zijn om hele dagen in bed te doen verzinken zonder een klop uitgevoerd te hebben. En ach, ik klaag toch vaak genoeg dat er niet genoeg uren in een dag zitten...

Als u zich nog steeds het hoofd ligt te breken over wat dat technisch schema van gisteren moet voorstellen, kan ik u de moeite besparen.

Het is een Crosstrainer uit Decathlon, die we eergisteren gaan halen zijn om wat aan onze conditie te doen. En uiteraard raadt u het al: het is voorlopig alleen nog maar Nip die het beest al uitgeprobeerd heeft. Mijn voornemen is daar morgen ook mee te starten. Misschien. Anders wordt het dinsdag :p

Zaterdags blogje

Vlinderman is 'en pleine forme'. Voor dag en dauw alweer het bed uit, om de parkeermeter te gaan voorzien van muntjes, vervolgens naar de krantenwinkel voor een Humo en de weekendkrant, alwaar ik gelijk met krijt moest laten schrijven, want de laatste benodigde € 0,10 stak al in de parkeermeter. Vervolgens ticketje in de Vlindermobiel gaan leggen. Het is trouwens een echte Vlindermobiel geworden, vermits broer gisteren nog een oud collectors item van mij in zijn garage teruggevonden heeft...

De Vlindermobiel

Zot zijn doet geen zeer, dus genieten we dezer dagen nog volop van het vrij van hot naar her kunnen vroemmen, zonder hier rekening mee te houden en daar op beletsels te kunnen stoten. Gewoon instappen en wegwezen. Uiteraard zal dat allemaal nog wel luwen, het is nog een beetje nieuw allemaal. En nieuw heeft zo zijn charmes.

En vroemmen maar

Wie wil, mag proberen te ontcijferen wat Vlinderman vandaag zowaar in elkaar geknutseld heeft. Het ziet er allemaal ingewikkelder uit dan het is, maar toen ik het voor het eerst zag, moest ik toch even slikken. Soit, binnenkort zie je een stevig afgetraind Vlinderpaar voor het burgeraltaar, en dan kan jij zeggen dat je weet hoe dat zo gekomen is.

Moet u hiervoor technisch onderlegd zijn?

Gut, het is iets na elven, en de rest van de dag komt er alweer aan in een rotvaart. Ik laat u daarom weer even en misschien dat ik deze avond nog even langs kom gefietst... Geniet van deze zaterdag, met zijn streepje zon en zijn geutje regen.

Vlaamse activiteiten

De Muzeval gisteren was weer een voltreffer. Een nieuw debuut, een vurige en toch bedaarde Ruth Lasters die met proza en poëzie de juiste sier kwam maken, oude vrienden die even langs liepen, fijne dichters en muzikanten aan het woord en aan de noot, zo wil ik er nog vele mogen beleven. We hebben ook al een voorproefje gekregen van het programma voor in augustus en ook dat belooft. We kijken er dus naar uit, al belooft het ook een spannende 117de editie te worden. Twee dagen later staan Nip en ik immers voor de één of andere ambtenaar om minstens één maal ja te zeggen en wie weet welke woorden er dan nog zullen volgen, zo twee dagen voor die grootse deadline...

Ondertussen op My Space: via Antje een heerlijke artiest uit Londen leren kennen. Hou je van dat typische Londense sfeertje, dan moet je zeker eens gaan luisteren naar Andy Stedman. Het zou me niet verbazen mocht die kerel binnen niet al te lange tijd zijn laarzen planten op een aantal Vlaamse podia. Eenvoudig gitaarspel, meeslepende stem, heerlijk geluid, meer moet dat niet zijn.

Nip komt hier net wat vragen over wenkbrauwen en doen en trouw, dus laat ik het voorlopig hier maar weer bij. We moeten trouwens nog naar Decathlon én naar Media Markt, de tandarts verwacht uw Vlinderman, er zit een verzekeringsagent op ons te wachten, de Lidl wenkt, affin, nog heel veel te lopen en rennen vandaag. Hopelijk heeft u het wat rustiger. Vier ze op z'n Vlaams, deze vrijdag de elfde!

gedicht: misschien moordenaar

In wat een prachtige wereld leven wij toch met zijn allen. Ieder voor zich en als het niet meezit, nou dan ga je maar wat rotzooien. Kan ik daarna erover dichten.

misschien moordenaar

hij wacht zijn dagen
met verstomming door de krant
is dat zijn eigen soort
moeders, vaders, kinderen
voor een habbekrats vermoord?

in de spiegel blijft hem
het antwoord dood
maar altijd weer die schim
van een echo onverwoord
met de schemer van herinnering
in de net verborgen hoek

hij schaamt zich niet
voor de hand die slaan wil
zo net buiten zicht
waar alomvattend weten
van niets meer weten wil

Frans V.

ontslagen door het woord

Vandaag in de krant (gisteren al op het internet, maar dat wil je toch altijd eerst gedrukt zien staan): een werknemer van 'De Lijn' krijgt zijn ontslag nadat hij op zijn eigen blog een kritische bedenking had geformuleerd naar aanleiding van een aanwervingscampagne voor nieuwe chauffeurs. Vijftien jaar trouwe dienst, u heeft misschien bij hem in bus of op tram gezeten, teniet gedaan door misschien niet helemaal doordachte uittypsels op 'ons' internetplatform. "Dag Jan, en ga het elders maar uitleggen, Jan!" Het doet me slikken. Ik ben zelf een (ondertussen welgeweten) verwoed blogger naast mijn dichter zijn, maar dat je daar ook je job door kunt verliezen, door als kritische mens je mening te uiten, te ventileren, kenbaar te maken aan de wereld, dat is verdorie hard om slikken. Uiteraard moet je niet je werkgever 'afvallen' op een medium dat bij uitstek open staat voor het grote publiek, maar moet je dan echt enkel berichten over hoe 'mooi' en 'goed' het (l)allemaal wel is op straffe van broodroof?!?

Hoogst waarschijnlijk is er nog een stuk van het verhaal tussen blogger en werkgever waar we geen weet van hebben, maar toch verontrust dit mij. Het lijkt me een variant op 'tais-toi ét soi belle', maar dan op een ander niveau. En eender welk niveau van die uitspraak doet me gruwelen.

Het is natuurlijk altijd zo geweest dat je je mag en kan ventileren na de uurtjes, in het gezelschap van gelijkgezinde al dan niet collegae, hangend aan de toog van je lievelingsplekje, zonder de mogelijkheid als 'werkgeversverrader' bestempeld te worden, maar als de tijden zo veranderd blijken als nu, wat moet je dan nog? Dankzij Europa (hallelujaaaaaah!!!!) sluit dag na dag minstens één kroeg de deuren en verminderen de kansen op die uitlaatklep, terwijl het internet steeds meer en meer een toevluchtsoord wordt. En om dan net daarop koud gepakt te worden, komaan zeg! En weet je wat nog het ergste is? Die man heeft zich van zijn meest kritische zijde getoond, maar vertolkte gewoonweg dát waar iedereen tegenwoordig de mond vol van heeft. Go figure!

Om kort te gaan: ik hoop dat die man zijn job via de arbeidsrechtbank terug krijgt, vervolgens zelf ontslag neemt en dan elders op zijn pootjes terecht komt. En Bibi zal toch enigszins nauwlettend (mooie woordspeling, vindt u ook niet?) zijn eigen bijdragen over zijn werkvloer in de gaten houden. Omdat ik verplichtingen heb inzake dak boven het hoofd, eten op tafel, aanstaande vrouwen, noem maar op. We leven in een vrij land, weet u wel?

Huwelijksstress?

We gaan stilaan naar de zone waarin het ook voor deze Vlinderman uit zal zijn met een stressloos aftellen naar zijn huwelijk. Terwijl de bevestigingen en sommige losmakingen blijven binnenlopen, kort ons tikkenderwijs de tijd tot het ultieme moment van plechtigheid. Het betekent schijnbaar dan ook niet veel dat we feitelijk alhaast vier jaar geleden ons elkaar toezegden... Nu gaat het immers gaan om het boterbriefje, de knieval voor elkaar met de goegemeente om het allemaal toe te juichen, het vaarwel tegen de toch nog steeds bestaande vrijwilligheid van ons samenzijn.

Vlinderman voelt de focus steeds scherper komen te liggen, maar verzuipt vooralsnog zoals gewoonlijk nog steeds afdoende genoeg om wat dan ook te merken in het alles absorberende werk, hij draait zijn dichterlijke en vrijwilligerswerkachtige opdrachten al dan niet gammel af (teveel en te weinig tijd ervoor, je kent dat wel, en dan blijft er al eens iets hangen), ..., en dat allemaal terwijl Nip ergens aan de bovenkant van de gordijnen het aantal haakjes telt (nu ze er toch van de stress alvast zo hoog in hangt), Miss Jackie T ontkent, van lieverlee gewoon heel de tijd snorrend en spinnend, dat zij voor al die littekens op ons beider armen heeft gezorgd, de afwas dient gedaan, affin, 'the works'. Het is wat en wat is het leuk!

Na jaren de broek te hebben gedragen, liefst met korte pijpen en met kwajongensstreken in de gescheurde mouwen, gaat er wat veranderen, en eigenlijk best wel voor het eerst in zelf gekozen positieve zin. De bengel wordt een volwassen engel, of zoiets in de aard, we zien wel, maar toch. Ik tel af. 38 nu en verder. Helemaal tot één. En dan begin ik op te tellen. Omdat er een hoop hoop is op vervulling. Van wat, dat laat ik jullie maar 'bevroeden' (voor verklaring in Vandale: klik hier).

Frans V.