Deze blog - op eigen risico reageren

Hier deelt Vlinderman af en toe wat gedachten en gedichten.

zondag 31 december 2006

Gedicht: oudejaarsavond

Het is weer bijna zover, een nieuwe jaarwisseling komt eraan. Bij deze dan ook de betere wensen voor een geslaagde uittrede naar 2007 aan iedereen die komt lezen.

Het was best een bijzonder jaar: Nip en ik samen onder hetzelfde dak, opnieuw leren lopen zonder vallen - kijk eens mama, zonder handen! - een tweede Nacht Van De Powezie, een stuk of wat Muzevallen, Apropos, filmfora, schoolopleidingen, uitstapjes naar de Ardennen - waar is de zee gebleven? - en andere uitdagingen te over. Het was ook het jaar dat Verdano overleed, net zoals Luc Lauwereys.

Het was ook het jaar van het eerste beschroomde pasje op de Boekenbeurs naar een uitgever toe - verdomme, waar ligt die selectie nu ook alweer.
Het was ook het jaar van eindelijk een blog, ik leer elke dag wel wat nieuws, en de ontdekking van een massa andere blogs, al dan niet gecensureerd. Waar was ik voorheen? En ben ik nu? Wie blogt, die blogt, heeft weinig met zijn vandoen, vermits die ervoor ook al was. Zij het onbemind, want nogal onbekend. Ik voel me bemind, maar ook dat was al langer het geval. Nip kan daar meer uitleg over geven. Over zowat alles trouwens, mijn aanstormend filosoofje is immers nogal veelzijdig...

Affin, laat 2007 zijn intrede maar doen, want zoals ik op Pomgedichten reeds zei: 2007 wordt het jaar van de voortjagende vlinder, kruisbestuiving, leed zonder vermaak en bovenal liefde. Wat dat allemaal geeft, zal ik hier af en toe wel op komen gooien.


oudejaarsavond

het water lijkt te gloeien
terwijl ze onbezorgd speelt
met haar gele badeendje
van wel twintig jaren oud

ze hangt wat schuin
haar ronde ogen gesperd
in diepe trance verzonken
deelt ze haar zoveelste intimiteit
met haar dobberende kompaan

buiten heerst de mist die
als witte ouderdomsdeken
zich ontfermt over de resten
van alweer een jaar voorbij
met vuurwerk om middernacht

de vrouw kabbelt verder
met haar trouwe speeltje
en in de wolken loopt haar man
verdwaald in eigen stad te zoeken
naar een al lang verloren hengel

vrijdag 29 december 2006

Censuur in blogland


Over Contrabassen en andere zaken wordt de laatste tijd nogal wat afgezeverd. In een vergelijking met een andere blog moet ik ook op de Contrabas vaststellen dat het mes van de ongebreidelde censuur met onvermoede felheid gehanteerd wordt. Een reactie posten mag, maar wordt verwijderd zodra het ietwat kritisch wordt. Mooi zo, Breukers en consoorten. Het zal wel zo zijn dat je wiens woord men eet, diens taal ook moet spreken. Met andere woorden als je een reactie daar wil nalaten: leeg je hoofd, maak jezelf tot andermans slaaf en reageer enkel met ooh en aah en amen. Heel anders is het bij Pom, waar je vrij je mening kan en mag uiten. Daar moet je dus zijn, mocht je jezelf voorstander van het vrije woord noemen.

Ik heb in ieder geval een tijdje terug een gedicht daarover geschreven, ik zal het hier eens plaatsen. Met de beste eindejaarswensen, uiteraard.


hoor en wederhoor

hoor en wederhoor
het geweten credo
en nog gaat het woord
niet vrijuit, er zijn regels
en ook hele coupletten
een vers staat nooit
helemaal alleen

de gedachte uitgedrukt
zwart op wit is soms
mistig, ook wel
te rauw om te verteren
maar altijd onuitwisbaar
in het geheugen gegrift

wis en waarachtig
onuitwisbaar dus
niet altijd vergeetbaar
dus soms niet vergeefbaar
door de leesbarbaar

ja, hij vergeeft maar zelden
de boude andere auteur
hij die zulke taal
niet steeds verstaat

lees en wederlees
brengt soms eens
gewone klaarheid

Groet,


Frans V.

donderdag 28 december 2006

gedicht: schildersafgunst

van jouw uithalen kan ik balen
als een vreemde stekker met drie
pinnen, je bent zo kleurrijk
in je zinnen, dat ik verga
tot de grijze muis die ik
al altijd moet zijn geweest

zo mooi als jij de wereld
vat in enkele lijnen
met een kleur op elk detail
en dan nog durven beweren
dat het allemaal niet lukt

zit ik daar schamel te wezen
een dichter met zijn pen
die beroep doet op gevoel
van de lezer zonder naam
te zien wat ik geschreven heb
al is het dan iets anders

ja, ik kan soms balen van
jouw getalenteerde uithalen

woensdag 27 december 2006

Gedicht: pennevruchtje

zijn, het is als poëzie
een streepje woord
dat drijft in het boek
van iemand anders
die al eerder was
en teruggekomen is
om het verhaal af te maken

het is de nevel boven heet water
dat zich een weg vlucht
om elders samen te klitten
tot een volmaakte druppel
klaar om zich te laten vallen
tot een opgedroogde vlek
die langzaam aan vervaagt
als een verdwijnende getuigenis

zou het dan niet erg zijn
de ogen gesloten te houden
de oren ongericht, de mond afgewezen
telkens iemand zijn pen plant
in het hart van de ander
om de vrucht te miskennen
die daar geboren werd?

maandag 25 december 2006

Gedicht: tegen beter weten in

hoe vaak nog, beste mens
en waarom antwoord je niet
uit de plooien onder je ogen
lees ik dat je een bed mist
een dak, wat warmte

op je schouders rust de last
van wel de hele wereld
weet je dan niet dat vandaag
overal bijna, ja globaal
er feest zal zijn?

en waarom wijs je me af
als ik jou te drinken vraag
ontken je de droge lippen
die jouw hangende mond doen spreken?

ik wens je hoe dan ook
een feestgevoel, beste mens

zondag 24 december 2006

eindejaar

Het is dan wel Kerstavond vandaag, en morgen uiteraard Kerstmis, maar ik blik al wat verder vooruit. Ik wil iedereen een zalig Kerstfeest en zo toewensen, maar nog veel liever een leuke jaarwisseling. Kan je maar beter snel mee beginnen.




overgangsritueel

ik schud nog even en

het jaar zal ons verlaten

met het hoofd vol herinnering

zal ik samen met de resten

van het feestgedruis verdwijnen


de taken die waren gepland

niet allemaal uitgevoerd

gesprekken zijn gestokt

visioenen visioenen gebleven


de wereld echter is

blijven verder draaien
net zoals het volk erop

of toch het meeste ervan


mijn pen kijkt reeds vooruit

nieuwe bladen schreeuwen

om te produceren dat
wat ook dan gezien zal zijn


ik blijf met open ogen kijken

in de diepten van het leven

ook morgen nog


vrijdag 22 december 2006

Kerstmarkt

onder de schaduwen
van een flakkerende Groenplaats
worden glazen warme wijn genut
genevertjes doorgegeven ook
af en toe een teen geplet

het vriest nu bijna
zeggen sjaals en mutsen
en ingepakte handen
maar de mensen lachen
vieren feest al dagenlang
nog vóór dat andere Feest

wat zouden de nachten langer duren
als de uren in het bed
op één hand te tellen zijn
hier in 't Stad bruisen de nachten

donderdag 21 december 2006

2007-vers



nog enkele dagen geschiedenis
te schrijven over dit jaar
wat met dictatoren in de woestijn
of er nou nog piraten zouden zijn
en water bij de wijn, moet dat nu écht?

dan is het ineens weer feest
letterlijk iedereen zomaar lekker
op de zwier met andermans vrouw of man
onder vette knipogen naar gretige handen
en wacht nou maar weer een jaartje

de eerste dag van het jaar
tot na de noen in het nest belegen
gaat het dan verdomme toch nog sneeuwen
blauw, paars, groen, rood, geel, oranje, bruin
alweer een leuke zondag geheid naar de haaien

we leren het ooit wel eens
wat minder neer te pennen en meer te leven
met de gedachte dat we niet alles kunnen zijn
wat in dat gekke hoofd durft op te spelen
al is er altijd nog dat volgende jaar


©Frans Vlinderman

vrijdag 15 december 2006

de Muziekdoos toe (gedicht)

vlakbij de Waterpoort
gevangen tussen gebakken stenen
ligt een muzikale doos van Pandora
te wachten op het stervenseind
na decennia vol noten
en vaak ook vage woorden
uitgewisseld tussen rijk en arm
verplicht de deuren te sluiten

de regels van dit land
genomen boven het menselijk verstand
gebieden met de wet achter de hand
de welbeschreven boeken te sluiten

een stukje Antwerpen verdwijnt
eens te meer moet het wijken
voor wat geld voor de rijken
dat zijn bestemming nooit bereikte

het wordt een avond laat
met op het einde een slot
en sokken die niet meer hoeven
gehangen, dat deed Etienne al zelf
onwillig maar gelaten

donderdag 14 december 2006

De Muziekdoos sluit!


Over 8 dagen sluit de Muziekdoos in de verschansingsstraat te Antwerpen definitief haar deuren. Muziekdoos, heimat van de Muzevalreeks, open deur voor zowat iedere muzikant, heeft de hervorming van de VZW-regelwetgeving niet overleefd. En de wet heerst hier met ijzeren hand voor wie niet kan uitpakken met genoeg geld om wat te procederen. Nee, weg die handel, zo gaat dat in België.


Dat ze een oude man, die nog leeft dankzij zijn kleine VZW en dankzij de talrijke voordrachten en optredens in zijn café'tje, daarmee de duvel aandoen, doet er niet toe. Hij brengt niet genoeg op, zo simpel is dat. The fast and the furious, die mogen doorgaan, maar met een baard als die van Etienne ben je gezien.

Frans Vlinderman

dinsdag 12 december 2006

De tweede voorronde Antwerpen Slamt: de jury in een wurggreep

Afgelopen donderdag, 7 december, greep in Antwerpen de tweede voorronde plaats. De locatie, Bazilikum naast onze vaste stek de Muziekdoos, werd door zowel publiek als dichters met enthousiasme omarmd. Het podium dat we daar hadden was dan ook ruim wat onze dichters dan ook de ruimte gaf te kunnen bewegen.

Onze deelnemers van de avond waren: Enak Cortebeeck, Maarten Inghels, Sammy de Burggraeve, David Troch en Stephanie Van de Velde die aan het begin van de avond helaas afhaakte wegens een acute vorm van plankenkoorts. Na een hapje en een snackje gingen we om half negen van start met de eerste ronde.

Enak Cortebeeck zette de avond in met een performance waar leven inzat. Alleen de overgangen van met micro en zonder waren af en toe wel wat abrupt maar pasten wel bij zijn teksten. Af en toe struikelde hij helaas even over zijn woorden maar echt opvallen deed het niet. In de tweede ronde was hij zwakker dan in de eerste maar zijn score was bij alle juryleden naar behoren en hij ging door naar de finale.

Maarten Inghels stond als tweede op het podium en maakte meteen zijn slamdebuut. Aarzelend had hij bij aanvang gevraagd wat er van hem verwacht werd, aarzelend struinde hij netjes door zijn eerste ronde, nog ietwat verlegen qua performance maar inhoudelijk sterk genoeg om een redelijke score op te bouwen. In de tweede ronde groeide hij als het ware voor onze ogen wat hem net die extra puntjes opleverde waardoor ook hij een finaleplaats haalde.

David Troch scoorde nog redelijk qua inhoud in de eerste ronde maar de eentonigheid van zijn performance en zijn slechte uitspraak leverden dan weer verlies terwijl hij in de tweede ronde inhoudelijk ook afzwakte. Dit maakte dat de groeispurt van Maarten Inghels hem uit de finale ronde dichtte. Pittig en amusant detail: sinds zijn vriendin dit aan de oren kwam werd mijn naam terstond veranderd in ‘The Iron Lady’ (zie http://komdichter.blogspot.com/) en ik heb daar dan ook op gepaste wijze een paar sporen (te veel?) nagelaten.

Laatste deelnemer was Sammy de Burggraeve die na zijn afgang in de eerste ronde het reglement nog eens te horen kreeg en besliste om zijn tweede kans meteen te wagen. En dat hij geluisterd had naar de wijze raad van de jury dat kregen we te horen. Hij spetterde van het podium af in beide rondes, kreeg ook het luidste applaus en de jury had nog maar eens zeer gelijklopende scores. Sammy haalde dus ook de finale.

Net zoals de eerste keer werd de finale in alfabetische volgorde gedicht. Enak kwam dus weer als eerste op het podium te staan. Waar hij zowel inhoudelijk als qua performance heel sterk stond in de eerste twee rondes, verloor hij in de finale aan kracht, deels door zijn teksten maar vooral daar hij ondanks zijn schrift in de hand te hebben nogal vaak struikelde. Een ramp was het niet echt, noch voor de jury, noch voor hemzelf en hij werd dus ook enthousiast met een straf applaus beloond.

Na hem was het weer de beurt aan Maarten Inghels die maar bleef groeien. De inhoud van zijn werk was dusdanig dat zijn twee concurrenten aan de bar zelfs de duimen in de lucht staken en vol bewondering verder luisterden. Ook zijn performance was nog beter, aangepast aan de inhoud en dat leverde hem dan bij alle juryleden wat extra punten op.

Sammy de Burggraeve kwam als laatste en gaf een spetterende performance die iedereen niet alleen amuseerde maar ook in verwondering en verbazing achter liet. Hij genoot, zo veel was duidelijk en zijn enthousiasme voor zijn geschreven woord en wat hij aan het doen was, wikkelde zich dan ook om eender welke toehoorder.

En toen viel het verdict. We hadden elkaar beloofd om alle rondes op dezelfde manier te laten verlopen, we hadden elkaar beloofd ten allen koste onze integriteit te bewaren. De punten werden geteld. Sammy was met vlag en wimpel eerst, Maarten was runner up en Enak verloor nipt van Maarten. Onze moderator en tijdscoördinator liet toen de bom vallen. Sammy was over zijn tijd gegaan, net iets te veel om nog in de running te blijven.

Sammy moest gediskwalificeerd worden en de strop snoerde zich om de kelen van de juryleden. En het uit de wedstrijd zetten van Sammy zou ook gebeurd geweest zijn, waren er die avond geen foto’s genomen. Nu was het inderdaad meer dan duidelijk dat Sammy eigenlijk steeds met zijn rug naar het rode lampje stond omdat het publiek zich aan de andere kant van de ruimte bevond. Aan de andere kant was hij bedreven genoeg dat hij zijn werk op voorhand had moeten timen. De meningen waren verdeeld. Dat hij geen winnaar meer kon noch mocht zijn stond buiten kijf. Het was enkel nog te beslissen of hij alsnog doormocht naar de finale op 14 februari maar ten koste van wie of van wat zou dit dan moeten gaan? Het feit dat uit de foto’s bleek dat hij het lampje niet kon zien sprak in zijn voordeel, het feit dat hij niet op voorhand had getimed sprak dan weer in het nadeel. Het feit dat hij met een heel grote voorsprong had gewonnen en dat hij ook het meeste applaus kreeg van iedereen sprak dan ook weer in zijn voordeel. Na zwaar gediscussieer en heen en weer gepalaber bleven de meningen nog steeds wat verdeeld. We zaten in een impasse waar we niet verder mee geraakten. Het werd later en later en naast de deur zaten een paar mensen in spanning te wachten. Toegevingen werden gedaan en uiteindelijk werd unaniem beslist dat Sammy alsnog als derde doormocht naar de finale. De uiteindelijke winnaar was dus Maarten Inghels die met een ‘Keen’ naar huis mocht gaan, een alternatief tijdschrift gemaakt door een jong meisje dat elk exemplaar nog met de hand assembleert waardoor elke uitgave een uniek stuk is. Zij was zo lief die prijs zelf te komen overhandigen.

Sammy was wat teleurgesteld en wij kunnen alleen maar hopen dat de uitbrander die hij heeft meegekregen een wijze les voor hem zal zijn en dat wij geen te nare gevolgen zullen moeten dragen in verband met deze moeilijke beslissing.

Kaatje Wharton

maandag 11 december 2006

Losjes

Er moet iets van zijn, noem het maar genen, die overgedragen worden op het nageslacht. Een gedicht van Ton, vader van. Mooi en eenvoudig, meer moet het niet altijd zijn.

met losse lippen
me lekker zoenen
en dan terugtrekken
met volle mond
smakken, smakken
me afwerend
met losse handen
inhalende, inhalige armen
die me nemen en geven
aan losse lippen

1983, Ton Luyben

zondag 10 december 2006

verzwegen collocatie ER

Men heeft zo van die mensen, die er plezier in scheppen andere mensen het licht in de ogen niet te gunnen. En ik heb ooit eens een sonnettenpoging ondernomen, jammerlijk mislukt, maar toch goed genoeg om hem hier in licht gewijzigde vorm te plaatsen. Een mens moet zijn ongenoegen kunnen uiten, nietwaar?

-

steeds verder voert hem de irritatie
zinloze zoektocht naar zijn ware
ziet hij zich een slaaf als de hare
zijn wezen veroordeeld tot collocatie

verbijt hij machteloos verkrampte agitatie
doof voor de rondgang van een groeiende mare
zoekt hij niet het lichte maar liever nog het zware
en vindt slechts in zichzelf de ultieme confrontatie

wanneer 's avonds de stilte weerklinkt
verzinkt hij onverstoord in zwijgen
diep verbaasd hoe het leven dan stinkt

brokken emoties doen hem telkens hijgen
slechts aan te kunnen wanneer hij drinkt
eindigt zijn avond immer in neerzijgen




-



Zo gaat dat, men spuit wat gal en men krijgt een mislukt dicht teruggeslingerd. Het leven is toch niet te geloven soms. En soms dan weer wel. Als er zo een rauwbeen op je eigen poot staat te kotsen, dan weet je het wel. Of het leuk is? Dat vertel ik later wel.

woensdag 6 december 2006

For Sara


I saw a girl lying down
no surfing on the couch
without words, no words allowed
then such as good night
the morning not far away
would bring a different world
enriched with new names
new games, new friendship

I saw a girl wandering off
her backpack packed
with words, with poems
on a mission, such a mission
not to be seen before
and likely not so soon after
to be done once again

I saw myself standing
wondering why I kept doing so
I went inside my home
my shelter underneath my roof
shared with many strangers
and I wrote a letter
to each one of them

now, I follow a girl
making my own footprints

zaterdag 2 december 2006

Het Schrijvertje

Het is een vreemde dag vandaag. Het Schrijvertje opent opnieuw haar virtuele deuren. Mijn eerste stappen op de webweg van een beginnend poeet heb ik daar beleefd. Mijn eerste mentor gevonden. Collega's leren kennen over heel het land en ook buiten de grenzen. Eigenlijk ook Nip daar ontdekt.

Er is al veel veranderd in het dichtlandschap, maar Het Schrijvertje heeft toch lang geklonken als een fiere Klokke Roelants. Tot ettelijke maanden terug de stop uit het contact getrokken werd. Mensen bijeen, dichters en schrijvers vooral, het is geen sinecure om zoiets deugdelijk en beleefd te houden. Al die ego's, denk ik dan wel eens. Dat moest ooit eens mislopen. En ik had gelijk. Het is ook misgelopen, zij het misschien niet om dezelfde reden(en) als ik had voorzien.

Ik kan niet anders dan mijn nieuwsgierigheid uitspreken over hoe het nu zal verlopen. We zien wel. Voorlopig wacht ik af. De nieuwe server wordt reeds 25 minuten lang online gezet. Moet een zware server zijn...

maandag 20 november 2006

tristesse

hij flierefluit een goed humeur aan
zijn onderlip echter lepelt
elke oneffenheid van de vloer
die daar ligt, op de loer
voor iedere gelegenheid
hem een hobbel onderweg te zijn

in zijn nabijheid
alom ter tijd
bloeden alle bloemen
strómen de blaadjes
om enkel te verwelken
in zijn eenzaam paradijs
van sip en neergeslagen

een vogel triest in de olie
ook al ademt hij nog in en uit
het is al tevergeefs
hij kan het niet hier
gewoon maar leven

zaterdag 18 november 2006

Antwerpen slamde eerste voorronde en de winnaar is…..

In zeven haasten organiseerden Stichting Zondag, (lees: Sacha de Bakker), en Stichting Pipelines (lees: Muzeval) de eerste voorronde van de eerste Antwerpse Poetry Slam die door ging in de Rivier, een uiterst gezellige kelder onder een uiterst gezellige boekenzaak, de Groene Waterman.

Deels door de ervaringen in Nederland, deels door de ervaringen in West-Vlaanderen werd door de organisatie beslist om alle voorrondes op dezelfde manier en onder dezelfde voorwaarden te laten verlopen. Iedereen, ongeacht het aantal deelnemers, krijgt twee maal drie minuten. Drie finalisten krijgen dan nog eens elk vier minuten. De voordrachten worden getimed. Een deel van de jury zal op elke voorronde aanwezig zijn, een deel zal vrij ingevuld worden en er is een moderator die op alle besprekingen aanwezig zal zijn. Juryleden mogen ook niet meer aan andere voorrondes deelnemen en deelnemers mogen elders nog een tweede kans wagen maar geen derde. Het jureren zelf gebeurt in twee delen: punten voor de inhoud, punten voor de performance. En zo gingen we van start.

Er was weinig publiek wegens geen tijd nog veel reclame te kunnen maken voor deze avond, maar wie er was, is niet gaan lopen. De zes deelnemers: Philippe Van Beek, Nico Rubens, Antistresspoweet Erwin Van Massenhove, Sammy De Burghgraeve, Chris Van de Rijck (dan toch een vrouw) en Frans Vlinderman.

Philippe Van Beek gaf een schitterende inhoudelijke voordracht wat unaniem op die manier door de jury werd ervaren, maar verknoeide alles door haast als een standbeeld op de planken te staan en alles op hetzelfde toontje voor te lezen. Zijn ogen strak op zijn blad gericht, vreesden wij dat hij nooit het rode knipperlicht zou zien wat hem duidelijk moest maken dat zijn tijd ver om was. Hij keek net op tijd even op en presteerde het zelfs om op exact 3 minuten te eindigen. Over timing gesproken! Hij kreeg er een hartelijk applaus voor.

Nico Rubens zijn teksten waren grappig maar de humor was eerder geschikt voor jeugdhuizen met jeugdpuistjes dan voor een volwassen publiek. Als hij daar nog wat aan werkt zal hij nog ver geraken. Zijn performance had goed kunnen zijn, zelfs heel goed, maar hij verknoeide ze door wel zijn woorden te bespelen maar niet zijn publiek waardoor hij bij iedereen heel wat punten verloor.

De antistresspoweet oftwel Erwin Van Massenhove en de man achter de Nacht van de Powezie, zag en voelde in zijn eerste ronde haast alle kanten van het podium. Eerst struikelde hij bij het betreden ervan en kleefde zowel tegen de grond als tegen de muur achteraan, nadien maakte hij zulk een grote sprong dat zowel jury als toehoorders vreesden dat hij met een gebroken schedel zou moeten afgevoerd worden. Maar zijn performance en zijn teksten mochten er wezen. Zijn lange tekst haast helemaal uit het hoofd kennende bespeelde hij zijn publiek op sublieme wijze en iedereen kleefde dan ook geboeid aan zijn lippen.

Chris Van de Rijck een ietwat oudere dame nam niet alleen voor de eerste keer deel aan een wedstrijd maar stond bovendien nog nooit op een podium. Je moet het maar doen om dan tussen al die geroutineerde rotten even je ding te komen doen. En haar ding deed ze. Intonatie en correcte uitspraak, beweeglijkheid en qua inhoud totaal anders dan haar voorgangers maar sterk genoeg om op een half puntje na de finaleronde niet te halen. Ook de andere dichters kwamen haar na afloop feliciteren en met nog wat oefening zal zij zeker ooit doorstoten naar een finale. We hebben haar met plezier dan ook de free podia van de Muzeval en Stichting Zondag aangeboden om ervaring op te doen en zij heeft ons beloofd daar dankbaar gebruik van te maken. Zij zal dus niet even snel verdwijnen als zij gekomen is.
Sammy De Burghgraeve was verrassend goed in de eerste twee rondes. In tegenstelling tot zijn performance tijdens de Nacht van de Powezie, hield hij het door een verandering in de manier waarop hij zijn teksten droeg allemaal netjes binnen alle grenzen van het goed fatsoen, kunstte hij op ludieke en amusante manier met zijn woorden en bracht meteen ook nog een boodschap over. Hij was duidelijk de favo van de toehoorders.

Frans Vlinderman zorgde voor de verrassing van de avond. Terwijl hij in Koksijde poëet was, was hij nu niet alleen poëet, hij leefde en hij slamde en hield én met sterke teksten én met de manier waarop hij voordroeg, een stomverbaasde jury aan hun stoelen gekluisterd. Iemand groeit, maar zo groeien op zulk een korte tijd, daar mag menige hoed voor afgedaan.

En toen was het tijd om de finalisten te gaan kiezen en trokken we eerst naar boven om een broodnodige sigaret te roken voor we ons weer in de kelders terugtrokken, de keuken even herschikten om dan aan de deliberatie te beginnen. En de verrassing was groot toen de punten één voor één aan de moderator werden doorgegeven en het hoe langer hoe duidelijker werd dat alle juryleden het over elke performer gewoon volledig eens waren. Opluchting toen bleek hoe objectief er gejureerd werd en het duurde dan ook geen kwartier om te weten dat de antistresspoweet, Sammy De Burghgraeve en Frans Vlinderman naar de finale waren doorgestoten. Voor aanvang van de finale lichtte Sacha de afvallers toe welke punten heel sterk waren in hun performance en welke punten zwakker waren. We wilden hen dat meegeven voor latere optredens en dit werd in dank aanvaard door iedereen.

De antistresspoweet beet de spits af en ook al bleven zijn teksten sterk, hij verknoeide een deel van zijn performance door zijn uitspraak te veranderen en hoe langer hoe meer op zijn ggggggggij’s begggggon te spreken. Dit kostte hem bij alle juryleden een paar punten aan de performance kant.

Frans Vlinderman begon slecht. De teksten waren goed maar zijn performance was ergens samen met de Rivier naar buiten gestroomd tot… hij zijn laatste gedicht even deed, de twee andere finalisten bleek deed worden door de kracht en de manier van zijn performance en de jury weer heftig aan het schrijven zette. Wat hij in het begin aan punten verloor maakte hij dan ook grotendeels goed met zijn afscheid. Het bleef gewoon even nazinderen.

Sammy De Burghgraeve verknoeide gewoon zijn laatste optreden. Hij verviel in Stand Up Comedy in plaats van Slam, was respectloos en uitdagend naar zowel publiek als jury toe en verloor punt na punt na punt.

De deliberatie achteraf in de keuken duurde amper vijf minuten. De meningen en punten waren zo gelijklopend dat er zelfs niet meer moest over gesproken worden. Sammy eindigde derde, Frans Vlinderman tweede en de Antistresspoweet won de voorronde, kreeg een boekenbon van 25 euro en was verbaasd maar ook gelukkig. Zowel hij als Frans zitten dus al in de Antwerpse Finale die zal doorgaan op 14 februari.

Voor de Nederlanders die dit lezen. Jullie zijn welkom op de volgende voorrondes. Inschrijven kan heel binnenkort via www.stichtingzondag.be. De eerstvolgende voorronde, dat geef ik al mee, zal doorgaan op 7 december in restaurant Bazilicum, Verschansingsstraat, Antwerpen (het restaurantje naast de Muziekdoos waar de maandelijkse Muzeval doorgaat)

Kaatje Wharton.

donderdag 16 november 2006

Nacht Van De Powezie

Afgelopen zaterdag was het in Antwerpen opnieuw de beurt aan Nacht Van De Powezie. Erwin, onze Antistresspoweet, was er voor de tweede maal in geslaagd ettelijke tientallen dichters van over de hele wereld bijeen te brengen. Een ongedwongen feestje, zo noem ik het graag. Ik zag oude bekenden terug, zoals Pom Wolff, Luk Paard, Xavier Roelens, en kon kennis maken met Gijs Ter Haar, ene Nguyen uit Vietnam, Barry Fitton, Peter Waugh, ja, ik maakte zelfs kennis met iemand uit London, die een Poetry Library al rondreizend promootte, Sara heette ze, en ze is bij Nip en mij blijven overnachten tot maandag.

Wat me vooral opgevallen is, dat is de verscheidenheid in zowel stijl als acte de présence van al die dichters en dichteressen. Ieder doet zijn eigen ding, legt eigen accenten. Waar de ene het allemaal uit zijn hoofd doet, wil de ander gewoon voorlezen uit zijn of haar werk. Moet je soms je oren spitsen, dan moet je soms ook je oren bedekken. Noord en Zuid, Oost en West, maar één ding had iedereen gemeen: poëzie noemen ze het. Stuk voor stuk. En wat meer is poëzie dan een persoonlijk uitdrukken in non-proza van eigen ervaringen of overtuigingen? Zo breed gaat dat dus voor mij. En moeilijke of simpele woorden daarbij gebruiken, maakt voor mij geen verschil uit. Poëzie is van iedereen, meer nog, voor iedereen. Die dat wil.

groet,


Frans V.

woensdag 15 november 2006

Slam! Die had ik!

Er was Koksijde, voorronde van de Westvlaamse gedichtenslag. Ooit was er ook Kassa 4, voorronde van een slam die zijn finale zou kennen in Leuven. Twee maal deelgenomen, twee maal noppes. Feiten die te bespreken waren met Nip, mijn toekomstige wederhelft. En dan ging het over mijn gedichten en over mijn (on)vermogen tot slammen. Mijn gedichten lenen zich er niet toe, ik ben te stijf, mijn voordraagstijl is te deftig en zwaar.
Nu is er een voorronde in Antwerpen. Van een slamwedstrijd. En ik twijfelde. Zou ik meedoen, of doe ik het niet. Want er is wat van waar, ik schrijf geen gedichten die een slam waardig zijn. Teveel laagjes, zeg maar. En niet slammend genoeg. Stel ik mij de vraag: 'Heeft klassieke dichterij dan geen recht op een slamwedstrijd?' Het antwoord kwam snel. 'Nee, slammen is iets nieuw, en jij schrijft klassiek.' Nou, daar zat ik dan. Om het dus officieel te krijgen, doe ik vrijdag aanstaande mee. Is het dan niet om te slammen, dan toch om gedichten te brengen van de oude stempel. Bon, we zien wel.

Frans V.

dinsdag 14 november 2006

K's meubilair

Ja, hier sta ik dan. Meer nog, hier sta ik al jaren. Mijn poten zijn het gewend mijn gewicht te dragen, maar soms voel ik me best wel moe. Dan wil ik gaan liggen, even rusten, bekomen van al die jaren dat ik reeds sta. Maar dat gaat dus niet. Nee, ik moet blijven staan. En wat erger is, ik moet jullie verdragen. Jullie, met je opgeblazen achterhanden, die jullie steeds weer op me neer doen ploffen. En jullie gehang, ik wordt er soms niet goed van. Moet er dan een handleiding voor me geschreven worden, soms? Zoiets met afbeeldingen en nummertjes en dan in dertien talen? Maar ik mag eigenlijk niet klagen, er zijn vrienden van me die het harder te verduren krijgen. Vrienden met één poot en vijf wieltjes bijvoorbeeld. Wat ze daar allemaal mee uitspoken (‘meewarig schudden met het hoofd’). Nee, ik mag niet klagen. Trouwens, dat zijn geen echte ‘vrienden’ in de ware zin van het woord. Dat zijn artificiële bedenksels van wat ik werkelijk ben.

Zie mij hier immers staan (‘uitdagend pronken met lijf en leden’). Zoiets als mij, dat kom je toch niet veel meer tegen, is het niet? Kijk me toch dat robuuste lijf aan, een parel van de schepping, het toppunt van vakmanschap! Ik hoor hier thuis, hier mag ik staan! En dus blijf ik hier staan! Hoe dat zo gekomen is? Om de tijd te doden en wat meer mezelf te worden, heb ik leren stilstaan. Je hoort het goed, om vooruit te raken, moet je inderdaad stil kunnen staan. Zowel letterlijk als figuurlijk, dat spreekt voor zich. Ik heb mensen zien komen en mensen zien gaan. Ongelukkige mensen, gelukkige mensen, dwaze mensen, zielige mensen, wanhopige mensen, kleine mensen, grote mensen, jonge mensen, oude mensen, je noemt het maar op. En allemaal heb ik ze wel minstens één keer opgevangen. Dat hoort zo, dat is mijn stiel. Mensen opvangen. En ik kwijt me van mijn taak, het is mijn lotsbestemming. En ondertussen sta ik stil. (‘roerloos staan, enkel met van links naar rechts bewegende oogballen kijken’) Ik beweeg me niet. Ik sta en houd me recht. Liefst kaarsrecht. En ik volg het spoor van de tijd, doorheen de dag, doorheen de nacht. En als het licht aangaat, weet ik dat mijn taak weer op me wacht en dat ik er klaar voor sta. Wat is het zalig te weten dat je je taak zult kunnen volbrengen waarvoor je in de wieg bent gelegd. Nou ja, in de wieg, ik moet ook weer niet overdrijven. Dat is iets dat mensen eigen is, maar ik sta daarboven. Hoewel ook dat weer relatief is, je zou kunnen zeggen dat ik eronder sta. En daardoor erboven. Het is zoals stilstaan om vooruit te komen in het leven.

Vroeger, heel vroeger, was het anders. Ik was nog jong, laat ons zeggen een jaar of zeventig, en ik was nog heel, helemaal heel. Ik woonde temidden van mijn familie, al mijn broers, zussen, neven, nichten, tantes, nonkels, grootvaders en grootmoeders, vader en moeder, noem maar op, allemaal gezellig bijeen. Ook toen al maakten we er een erezaak van rechtop te staan. The sky was the limit, zoiets, ja. Jaren hebben we dat volgehouden, zonder moe te worden, zonder neer te gaan. En ging er al eens iemand van de familie tegen de vlakte, dan was het omdat het zo hevig stormde dat er geen houden meer aan was. Wij hieven dan onze armen (‘armen gespreid naar boven heffen en ze van links naar rechts wapperen’) naar de hemel en deden ons beklag tegen wie het ook maar is dat daarboven huishoudt. En als het dan weer rustig werd (‘armen naar beneden laten hangen, ook de schouders, en van links naar rechts wiegen), dan troostten we ons gevallen familielid. Maar die tijden zijn voorbij. Jullie zijn immers gekomen en hebben ons bestaan veranderd. En dat mogen jullie letterlijk nemen!

Zie mij hier nu staan, dat stukje ik, nu, de stoere stoel van bij de dokter. Ik, die ooit beuk mocht zijn, veranderd in een stoel! (‘rondom wijzen bij de volgende opsomming’) Ik, de kast. Ik, de tafel. Ik, bedekking van de vloer. En daar is geld voor betaald! Veel geld! Al moet ik toegeven dat ik nog best wat ben geworden, ik als deze stoel, daar vind ik nog wat genoegen in. Zo kan ik nog blijven staan. Stilstaan, weet je wel, om vooruit te komen. Op een bepaalde manier dan toch.

Uitgevlogen

Na enkele mindere pogingen op blogs elders op het www, tracht ik hier een nieuwe doorstart te maken. Beschouw dit dus als een soort van test. De wereld van het internet kent immers nog veel te veel geheimen voor me. Maar als het moet en ik heb het beloofd, tja, dan moet ik er ook achter aan gaan. Met veel plezier overigens.
Genoeg geleuterd, ik kijk deze boel eens stevig na en post binnenkort meer.

groeten,


Frans Vlinderman

Blogarchief