Over het kastijden

Op sommige kruispunten dient gestopt. Niet omwille van de mogelijke aanrijdingen, dan wel omdat er gekozen dient tussen rechts- of linksaf of gewoon rechtdoor. Er dient nagedacht, er dienen keuzen gemaakt. En dan komt het er op aan dat je weet waar je aan toe bent met al die opvoeding die je genoten hebt. En soms gaat het mis. En heel soms niet mis, maar helemaal fout. En dan komt je toch een tik op de vingers tegemoet. Of meer...

(Bron foto: KLIK)


het kastijden

het kastijden gebeurt doorgaans
na uiteraard de juiste oorzaken
het kind hoeft niet te weten
laat staan te beseffen
dat het in de fout gegaan

- dat komt daarna wel

bij voorkeur zal de kastijder
het opgroeiend kindhart indachtig
nimmer opteren voor eerder zalvend
zachte heelmeesters immers stinkende wonden
maar gepast en loeihard voor 't eigen hart
tot bloedens toe de regels stellen
zo is het altijd geweest
zo zal het altijd zijn

- wat ook daarna komt

eens gestaald tot uitvoering gebracht
zal het kind weggestuurd worden
naar het oosten, volgens sommigen
naar het noorden, volgens anderen
om misschien te helen en heel misschien
tot inkeer te komen en terug te keren
naar de hand die zorgvuld heette
en liefde in haar palm droeg

- of daarna nooit meer komt

zo zijn de kronieken opgesteld
zo zal het steeds geschieden
een beetje lijden terwille
het grotere goed-gemaakt
en zonder woorden zal gehoord
door welke beugel het zoal
vooral niet

- zo komen lessen altijd aan

Frans Vlinderman

Ibiza & Formentera en wat dichterlijke interactie

Vorige week een weekje op Ibiza (en een weekendje Formentera) doorgebracht met kameraad Erwin Vanmassenhove, ook bekend als de Antistresspoweet. Naast de goede luim van een loom zonnetje en de lekkere Spaanse tafel gebeurde wat moest gebeuren als je twee dichterlijke figuren een aantal dagen 24/24 bij elkaar zet: ze schrijven. Hierbij de vrucht van onze gedeelde pennen, met een zonsondergangetje op Formentera om door een ringetje te halen...

Levenderwijs spelen wij

over in waarde laten ging het
niet in de steek maar met patroon
ofschoon het somtijds met stoom
recht vooruit voorwaarts zonder belet
en laat het in dees schrijven geweten
dat er moeilijk met ons te sollen
waar ware mensen lijk wij
de lijkwade van Turijn ontplooien
teneinde onze mensen te hullen
in ontmaagde mysteriën het rooien
zo het oogsten vrij te koop
de landerijen het weergaloos flirten

zo dan het elkander zien zoals
live and let be, value on counter
schieten wij met scherp de liefde
in het nok van de as het verzanden
bepleiten wij het hier en nu alsof
alle ankers reeds gelicht in dit gedicht

alsof het dat nog niet
al lang geleden geknoopt

Erwin Vanmassenhove & Frans Vlinderman

De ene Frans is de andere soms wel

 Over Fransen gepalaverd - of niet

Zondag, we pakken in om te vertrekken voor een weekje rust in het zuiderse buitenland. En toch nog even de tijd nemen om een oudje met jullie te delen, ooit ergens in 2008 onder een ander pseudoniem geschreven. Ik vond het onlangs terug en vind het tijd om het de wijde wereld in te sturen. Geniet ervan, of gruw ervan mocht je dergelijke mens zijn, waarom ook niet...





(Bron foto: KLIK!)

tot op het bloot vel

uit het huis verdreven
het schaap dat zwart mocht
omdat wit niet zomaar verkocht
altijd maar onderweg
gras genoeg langs de wegen

het vele geblaat mekkerde
bracht niets dan blikken
schuin geparkeerd op de weg
waarlangs zoveel te grazen
en toch zo weinig te zien
voor de ongeschoren blinden
toch al geen echt thema

hij legt zich te rusten
ruggelings, zijn zij wil niet
nog meer belasting, hij kijkt
naar het grote scheermes
terwijl het verder scheert
zijn weldoende wol verwijdert
om de rijken te kleden

poten omhoog
waarom ook niet
als er geen plek bestaat
waar het beter grazen is?

Frans Vlinderman

Maandag, gedichtendag

Een gedicht uit mijn oude doos, van 12 januari 2008 om precies te zijn. Nostalgie op deze maandagochtend...

(Bron foto: KLIK!)

ongeschoren te bed

de ochtend riep hem
alweer veel te vroeg
de dromen afgelegd
op weg naar zijn plek
waar vrijheid afgekocht
voor een uur of acht

halverwege de passage
van een slapend tafereel
twee mannen onder zeil
gemaakt van eendagskrant
in de hal van het station
en haar op vale kaken van
wel twintig dagen lang

een foto flitst voorbij
- die twee, die kent hij wel -
hij stopt een tel of drie
en stapt vervolgens op
tram zes die nooit wat ziet
dan het spoor dat daar
zomaar voor de wielen ligt

Frans V.

Aardewerken bruiloft

Aardewerken bruiloft. Je kan je er iets bij voorstellen, maar als je dat doet, moet je toegeven dat je ontsnapt bent aan de Seven Year Itch. Je moet dan toegeven dat er van 'je' naar 'we' gesprongen werd. En 'wij' wordt dan de term om de wereld tegemoet te treden. Duidelijk te maken dat het niet gemaakt, dan wel beleefd wordt. 9 jaren lief en leed - en laat ons wel wezen, al 13 jaren dat we er samen voor gaan. In chronologische adressen uitgedrukt: Vleminckveld (Antwerpen), Constant Joossenslei ('s Gravenwezel), Kroonstraat (Borgerhout), Scheirlinkcxstraat (Hoboken), Herentalsebaan (Deurne), Leemputstraat (Berchem) en finaal De Costerstraat (Borgerhout). We zijn geen globetrotters geweest, maar woonden wél wat rond.

We beginnen aan nummer 10 vanaf vandaag. Vermoedelijk blijft het voorlopig de De Costerstraat, hoewel we zoekende zijn naar een ander stekje, iets met pakweg twee wc's, water boven en hopelijk ook een atelier-ruimte. We zien wel. Vandaag even aardewerken bruiloft vieren met z'n tweetjes, samen met de poezen Miss Tati, Miss Tofi en Miss Tushi. En genieten. Van elkaar.

onderweg

zij staat schuin
in haar schaduw
een nog schuiner man
die haar recht in de ogen kijkt
een verlangende uitgestoken hand
haar richting uit

zijn wereld verschoof
alsof het voorbestemd
onthield hij zich van alles
wat er nooit toe gedaan
tot zij op zijn toneel

er begon te bloeien
wat tot bloei moest
werd een weg ingeslagen
die ze samen zouden gaan
zonder reisagenda
zonder feitelijk kompas

ze believen elkaar
hij haar
zij hem
daar

(Frans Vlinderman)

Moederdag 2017

Moederviering

15 augustus, zeker in ons aller Antwerpen dé dag van het jaar om Moeder te eren. Niet alleen die van u, maar álle Moeders. Moeder Aarde, Ma Sonja, Mama Mia, Schone Moeder Lenie, bemoederende Nina, onbekende Moeder enz. En niet noodzakelijk in die volgorde, ha neen. Voor ieder moment een Moeder om je bij te staan, soms wel meer dan één tegelijk.

Moeder. Nederig buig ik voor U en al even vrolijk word ik van U. En dat standje af en toe, dát incasseer ik dan weer vol overtuigde Liefde, omdat ik weet dat het goed bedoeld is. Al kan het soms wat voeten in de aarde hebben voor ik tot dat inzicht ben gekomen. Klein ben ik al lang niet meer, maar het Kind in mij is nog lang niet dood en daarom duurt het dan van tijd tot tijd wat langer aleer ik mij naar Uw inzichten plooi. En om alzo alweer een stukje meer en beter mens te worden.

Moeders, weet dat ik van U hou. Van U allemaal tegaar. 

(bron afbeelding: KLIK)

 

gemoederlijk

moeders kunnen niet anders
dan bemoederen, somtijds bijna
tot bloedens toe, maar altijd
met het hart in de hand
de weg bewijzeren die het kind
- voor eeuwig en altijd het kind -
het best bewandelen kan

moeders zullen niet anders
dan wijzen op de kuilen
waarlangs zo vele wegen
en waarin zo snel te vallen
soms ook zo moeilijk uit
doch nimmer is hun vingertje
er ooit eentje van ga dan
maar kijk toch eens naar daar

moeders zijn een ras apart
ogenschijnlijk onzijdig en toch vruchtbaar
gemaakt voor lengte van dagen
te waken over wat ooit ontsproot
en sindsdien over de wereld echoot

moeders
Moeders
MOEDERS
onze behoeders
voor al wat fout
en al wat goed

(Frans Vlinderman)

Zeven Kunstenaars stellen tentoon

Kleine verwijzing naar een groots evenement (hm hm): Vlinderman stelt samen met Zes Kunstenaars tentoon in kunstgalerij Rivierenhof. Volg de link en wees welgekomen!

https://zevenkunstenaars.wordpress.com/

Uw soms-nog-blogger,

Frans Vlinderman

Voorbedenkingen

Dubbel vier wordt dra uitgewuifd, meer bepaald over een zestal uurtjes. Statistisch bekeken ben ik dan al een half jaartje op mijn retour, willen we mensenlevens, en dan vooral in mijn geval die van mannen, in cijfertjes gieten. Bon, dat is uiteraard slechts een bedenking in de marge van het leven zoals het is, natuurlijk.

Morgen maken we er een mooi, niet afgerond, getal van 45 van. We overpeinzen in de stilte van de woonst wat dat allemaal wil zeggen. Mooie vraag om stellen aan een overlever, is zo één van die peinzerijen. Ha ja, bekijk het maar eens: vorige verjaardag werd voorafgegaan door de aanslag op Zaventem, deze verjaardag wordt voorafgegaan door de aanslag in Londen. Benieuwd (niet echt) naar wat het volgend jaar wordt. Als we dat jaar tenminste overleven.

Gelukkig is er mijn buur(t)volkje, dat mij zomaar even dag na dag met de voetjes op de grond houdt en het geloof in de mensheid nog in stand ook. Desondanks, hierbij een lijstje van wie en wat ik niet wens te danken aan de vooravond van 'mijn feestdag':

* polariserende politici, van welke strekking dan ook
* residerende presidenten die beter hun mond zouden houden, want er komt toch niets constructief uit
* rechtse knakkers die alleen maar overtuigd zijn van het eigen gelijk
* linkse knakkers die alleen maar overtuigd zijn van andermans ongelijk
* Wilderse verschijningen met van de pot gerukte ideeën
* bazen die zich God wanen, maar zich als de Duivel gedragen in hun grootheidswaanzin
* fundamentele verschillen van mening tussen wie dan ook
* koude lentes
* ... 

Uiteraard vergeet ik nog het winter-/zomeruur gebeuren (nu ja). Om het een beetje goed te maken, hierbij ook een lijstje van wie en wat ik wél wens te danken aan de vooravond van 'mijn geboortedag':

* heerlijke politici die voor u en ons milieu opkomen, van welke strekking dan ook
* premiers allerhande en te allen lande die vrijuit spreken en de constructiviteit bepleiten
* linkse gabbers, die weten dat er een midden bestaat in onze gemeenschappelijke soep
* rechtse gabbers, die het aandurven van een gemeenschappelijk kommetje soep te proeven en durven toegeven dat het smaakt
* verMerkelse verschijningen met overtuigingen dat we het best wel zullen kunnen redden
* nieuwe bazen die zich mens onder de mens weten en zich daar ook naar gedragen
* erkenning tussen mensen allerhande dat het ook anders mag en kan
* warme lentes
* ...

(Bron foto: KLIK)

Zo wuif ik stilaan dit levensjaar uit, zo wil ik stavast het nieuwe levensjaar in, vol frisse moed. Gaat u mee?

mens-man

er is uitgeteld naast uitgesteld
vreemde omschrijvingen van het al
of het niets, het doet er niet toe
zolang het er maar toe doet
in te schrijven in eigen boekjes

verwenste wensen naast beleefde dromen
vergoelijkte vergissingen en
zo de goegemeente het te kennen gaf
achteraf verkeerd bekeken beslissingen
en of we wel zouden mogen zijn

met iedere dag geleefd blijft het
besef dat we niet meer dan onszelf
en slechts sporadisch die andere
neem deze geest, hij zal het voedsel
drink deze spirit, hij zou kunnen laven

bovenal echter
zie de mens
als de mens
die hij is
puur zelf
puur
zelf

Frans V.

De dampkap draait

Rust-kap

De dampkap draait op volle toeren. Dat betekent een aantal zaken. Ten eerste wil dat zeggen dat het zondag is. Ten tweede dat mijn Eega in-mondig er op staat te vloeken, want daar dient een keuken niet voor. Ten derde dat ik wat tijd neem om de tijd de tijd te laten zijn. Wat verander je ook aan dat derde punt?

Vanuit een gebroken positie begin ik stilaan weer het licht te zien. Gebroken? Jawel, Beste Lezer, uw blogger lag er even tussenuit. Teveel hommeles op professioneel vlak dwong hem tot een stilstand om zijn bronnen te herbronnen. U weet dat het gaat zoals het gaat: ademen, in en uit, en vervolgens springen in de waan van de dag.

Wat zondag aangaat: dat is onze rustdag, ingesteld door onder andere diene Gast in Rome. Zondag, dat is de Dag Des Heren. Maakt dat mij een Gelovige? Niet echt, maar het is goed meegenomen. Ik ben namelijk een Belg en die Belgen nemen vanalles mee. Net zoals de rest van de verspreide nationaliteiten dat doet wanneer het zo uitkomt. Wij zijn Mens onder de Mensen, nietwaar?

En vloekende Eega: er is altijd optellen en aftellen en ik vermoed stiekem dat ik me nog in deel één van die vaststelling bevind. De tijd zal het uitwijzen, maar die staat wat mij betreft op een brede achterstand. Breek de stilte, breek door de geluidsmuur, breek het af, maar hey, hier wordt vooralsnog niets gebroken. Door niemand!

De dampkap draait op volle toeren. De zondag ook. Ik niet. En zo is het goed.

Bron foto: KLIK

rust-man

zo rust hij uit
adem in en adem uit
spuit hij zijn gedachten
in de mist van zijn bestaan
dat ze nooit mogen vergaan

blikt hij terug op de arbeid
noest en verknoest verbeid
zijn jonkies zullen veel harder
als er al ooit van zijn genen
en morgen, zo morgen, zal het

vandaag deelt hij de gedachten
genereus in zijn verwachten
dat het ooit wel beter zal
morgen, wie weet, overmorgen
en ach, ook volgend jaar alweer

zo rust hij uit
adem in en adem uit
luidt hij zijn klokken
het is nog niet te laat
als ze maar zouden

berusten

Frans V.

Bedenkingen op een zaterdag

Het internet tiert. Het tiert welig. Het weligt tierzame verlangens in, van mensen die houden van tierig. En welig. Ergens in één of andere huiskamer, kotruimte, garage, stationsruimte, parkplek... wordt er getierd. Geweligd ook. Ik doe mee. Ik tier. Ik welig. Ik. En dan komt die onvermijdelijke vraag: Moet er getierd? Moet er geweligd? Moet er? Tier? Welig?

De vragen worden gesteld, de antwoorden laten op zich wachten. Zo hoort dat ook in onze wereld. Drenk jezelf het leven in, onderga de enter en de escape, zoek het verder maar uit, bij voorkeur via Google. Wees de mens die kan denken in enen en nullen. En lach als je wil huilen, huil als je wil zwijgen. Vrees wat je schijnbaar moet vrezen, adem vooral niet. Sta je mannetje, je vrouwtje, je lang verloren kind. Blijf overeind
 

(Bron foto: KLIK)

En als je dan, heel even, jezelf tegengekomen, dan, en enkel dan, laat dan los. Glimlach je wereld tegemoet, dat je het wel kan, dat je het door hebt, dat je het begrijpt. Strijk je vlag dan, strijk je mening, staak je strijd. De wereld kent je, de wereld omarmt je, de wereld naait je. De wereld. Ha.

Het internet tiert. Het roept, het brult, het lonkt, het verleidt, het versiert, het doodt. Vooral dat laatste. Per seconde, beste vriend, per beschikkingsmoment. 'Krijg toch allemaal de klere', waar kennen we dat ook alweer van? Iemand zin in een inkijkje? Nou?!?

Verder is er niets mis met ons, we zijn, we blijven, we vooral we. En jij?

Nog eentje (of meer) om het af te leren (of aan, wie weet)

Hallo daar (al dan niet toevallige passant)

Wij groeten nogmaals via deze weg de wereld. Er is helaas wat tijd over gegaan hiertoe, gelukkig evenwel is er ook wat tijd te over door ongelukkige omstandigheden op bepaalde w-vloeren (vul zelf verder gerust in).

Vlinderman schrijft nog af en toe een man-gedicht, maar wie niet mee op de FB-tram gesprongen is en mij enkel hier is blijven volgen, blijft natuurlijk wat op zijn of haar honger zitten. Los van de -tig haiku's en senryu's die ik de afgelopen jaren heb bedacht en op FB geplaatst, ben ik aan het oefenen op een iets andere stijl om hopelijk eens ooit aan 'de bundel' te kunnen gaan met alleen mijn naam daarop/-onder. Hierbij een voorproefje.

http://www.wizzewasjes.be/?p=23541

(Bron foto: KLIK)

soms-man

soms is soms dat woord

teveel gebruikt, te weinig terecht

verwordt het tot eventueel

als de kansen dan en daar

edoch alweer misschien

gaat het verder door de dag

de maanden en jaren ook

van eventueel dit of dat

om toch maar niet van soms

blijft soms dat woord

teveel belofte voor meer

gereikhals tot een hemel

die altijd maar veel later

en dan nog misschien niet eens

dus weifelen we een eind weg

niet eens op verplaatsing

ter plaatse blijven trappelen

wat een kampioenen zijn we toch 

soms

Frans V. 

Ik beken.

Dag Surfer en welkom Surfer. Om maar met de gelijke deur in huis te vallen: Facebook heeft het een beetje overgenomen, waardoor hier niets meer verschijnt. En toch wens ik dit kanaal open te houden voor de buitenwereld, u dus. Derhalve, een kleine, schuchtere bijdrage aan de dag van vandaag. Met uiteraard de boodschap er zelf wat mee aan te vangen, uw eigen beslommeringen gewijs...

(repro: ME!)

ik beken

ik kan alleen maar ontkennen

dat het al oprecht was

dat het ontkend zou worden

en al die zaken meer

ik kan alleen ontkennen

dat ik het geweten zou

al dat onheil in mijn achtertuin

het strooien bij ontij

wij hebben het niet geweten

ik ontken

waar jij nachten over doet

dagen ook van dwalen

of we beter dan slechter konden

gevolgd door weer maar nachten

en dan vragen of  't geweten

ik beken

finaal

ik beken

Frans V.

Hm.

In juni geschreven, vandaag actueler dan ooit. Of het ooit ophoudt? Vraag het de man, vraag het de vrouw, vraag het de kinderen, vraag het ons. Geen antwoorden die zullen doen verhopen op beterschap. Omdat we mensen zijn, denk ik dan, die als mensen zullen willen 'zijn' in hun eigen 'blijven'.

In het nauw, of niet? (bron foto: KLIK)

Missie-man

wankel in zijn stap
beweegt de man zich voort
of was het achterwaarts
het is hem niet klaar
noch was het dat gisteren

zijn ogen vatten het niet
wat nochtans te bevatten
als hij maar kijken kon
naar wat zoal te zien

hij vergaat waar hij gaat
stond ooit zijn ware grond
toen hij nog weloverwogen sprak
met klanken tussen lippen en zijn mond

omdat hij meende
opdat hij nog verwachtte
de toekomst hem toelachte
omdat alles nog zomaar

zijn ochtenden zijn vergetel
zijn pogingen tot noen vermetel
om over zijn avonden maar
want ook die gaan over

of onder
zoals de zon
iedere heikele dag

hij is een man zonder permissie
hij is, omdat hij nu eenmaal mens
voor hij dat al vergat
node
de ruis ter wille
van zijn leven

Frans V.

Vanuit de ziekenzorg

Bibi lag de eerste helft van deze week in een ziekenhuis. We besparen u de details, maar aan de vooravond van mijn vrijlating uit dat gebaxterd bed vertelde ik aan mijn verpleegster dat ik toch zo blij was mogelijk de volgende dag naar huis te mogen. 'Jij misschien wel,' antwoordde ze, 'maar de meesten hier toch niet, zo dakloos ze zijn...'

Let it flow...

Als er dan eens een klomp moet breken, dan gebeurde het daar en toen. Mensen die niet blij zijn om het ziekenhuis te mogen verlaten, enkel en alleen omdat ze geen thuis hebben om heen te gaan? De realiteit achterhaalt ons soms sneller dan we er ons van bewust zijn. 

Onderstaand gedicht in navolging van mijn wedervaren dienaangaande. Lees en voel, voel en lees. En denk ook aan die andere, die daar ergens toch weer buiten...

AZ-man

gaaf van lijf en leden

zij het gepokt en gemazeld

door teveel weer en wind

legt hij het hoofd te rusten

ongeschoren op het warme linnen

morgen vreest hij het verdict

dat zijn bed niet het zijne

toebehoort aan een ander

vannacht toegekomen met de taxi

omdat het nu eenmaal vooruit

zal hij zijn schamele have en goed

in een gescheurde zak of twee

zijn open gevangenis tegemoet

waar hij tegen de sterren praten zal

over schurftjes en skartjes

die weldra opnieuw

hij telt nu al de dagen af

dat hij dringend weer opgenomen

omdat het zo niet langer

Frans V.