Voorbedenkingen

Dubbel vier wordt dra uitgewuifd, meer bepaald over een zestal uurtjes. Statistisch bekeken ben ik dan al een half jaartje op mijn retour, willen we mensenlevens, en dan vooral in mijn geval die van mannen, in cijfertjes gieten. Bon, dat is uiteraard slechts een bedenking in de marge van het leven zoals het is, natuurlijk.

Morgen maken we er een mooi, niet afgerond, getal van 45 van. We overpeinzen in de stilte van de woonst wat dat allemaal wil zeggen. Mooie vraag om stellen aan een overlever, is zo één van die peinzerijen. Ha ja, bekijk het maar eens: vorige verjaardag werd voorafgegaan door de aanslag op Zaventem, deze verjaardag wordt voorafgegaan door de aanslag in Londen. Benieuwd (niet echt) naar wat het volgend jaar wordt. Als we dat jaar tenminste overleven.

Gelukkig is er mijn buur(t)volkje, dat mij zomaar even dag na dag met de voetjes op de grond houdt en het geloof in de mensheid nog in stand ook. Desondanks, hierbij een lijstje van wie en wat ik niet wens te danken aan de vooravond van 'mijn feestdag':

* polariserende politici, van welke strekking dan ook
* residerende presidenten die beter hun mond zouden houden, want er komt toch niets constructief uit
* rechtse knakkers die alleen maar overtuigd zijn van het eigen gelijk
* linkse knakkers die alleen maar overtuigd zijn van andermans ongelijk
* Wilderse verschijningen met van de pot gerukte ideeën
* bazen die zich God wanen, maar zich als de Duivel gedragen in hun grootheidswaanzin
* fundamentele verschillen van mening tussen wie dan ook
* koude lentes
* ... 

Uiteraard vergeet ik nog het winter-/zomeruur gebeuren (nu ja). Om het een beetje goed te maken, hierbij ook een lijstje van wie en wat ik wél wens te danken aan de vooravond van 'mijn geboortedag':

* heerlijke politici die voor u en ons milieu opkomen, van welke strekking dan ook
* premiers allerhande en te allen lande die vrijuit spreken en de constructiviteit bepleiten
* linkse gabbers, die weten dat er een midden bestaat in onze gemeenschappelijke soep
* rechtse gabbers, die het aandurven van een gemeenschappelijk kommetje soep te proeven en durven toegeven dat het smaakt
* verMerkelse verschijningen met overtuigingen dat we het best wel zullen kunnen redden
* nieuwe bazen die zich mens onder de mens weten en zich daar ook naar gedragen
* erkenning tussen mensen allerhande dat het ook anders mag en kan
* warme lentes
* ...

(Bron foto: KLIK)

Zo wuif ik stilaan dit levensjaar uit, zo wil ik stavast het nieuwe levensjaar in, vol frisse moed. Gaat u mee?

mens-man

er is uitgeteld naast uitgesteld
vreemde omschrijvingen van het al
of het niets, het doet er niet toe
zolang het er maar toe doet
in te schrijven in eigen boekjes

verwenste wensen naast beleefde dromen
vergoelijkte vergissingen en
zo de goegemeente het te kennen gaf
achteraf verkeerd bekeken beslissingen
en of we wel zouden mogen zijn

met iedere dag geleefd blijft het
besef dat we niet meer dan onszelf
en slechts sporadisch die andere
neem deze geest, hij zal het voedsel
drink deze spirit, hij zou kunnen laven

bovenal echter
zie de mens
als de mens
die hij is
puur zelf
puur
zelf

Frans V.

De dampkap draait

Rust-kap

De dampkap draait op volle toeren. Dat betekent een aantal zaken. Ten eerste wil dat zeggen dat het zondag is. Ten tweede dat mijn Eega in-mondig er op staat te vloeken, want daar dient een keuken niet voor. Ten derde dat ik wat tijd neem om de tijd de tijd te laten zijn. Wat verander je ook aan dat derde punt?

Vanuit een gebroken positie begin ik stilaan weer het licht te zien. Gebroken? Jawel, Beste Lezer, uw blogger lag er even tussenuit. Teveel hommeles op professioneel vlak dwong hem tot een stilstand om zijn bronnen te herbronnen. U weet dat het gaat zoals het gaat: ademen, in en uit, en vervolgens springen in de waan van de dag.

Wat zondag aangaat: dat is onze rustdag, ingesteld door onder andere diene Gast in Rome. Zondag, dat is de Dag Des Heren. Maakt dat mij een Gelovige? Niet echt, maar het is goed meegenomen. Ik ben namelijk een Belg en die Belgen nemen vanalles mee. Net zoals de rest van de verspreide nationaliteiten dat doet wanneer het zo uitkomt. Wij zijn Mens onder de Mensen, nietwaar?

En vloekende Eega: er is altijd optellen en aftellen en ik vermoed stiekem dat ik me nog in deel één van die vaststelling bevind. De tijd zal het uitwijzen, maar die staat wat mij betreft op een brede achterstand. Breek de stilte, breek door de geluidsmuur, breek het af, maar hey, hier wordt vooralsnog niets gebroken. Door niemand!

De dampkap draait op volle toeren. De zondag ook. Ik niet. En zo is het goed.

Bron foto: KLIK

rust-man

zo rust hij uit
adem in en adem uit
spuit hij zijn gedachten
in de mist van zijn bestaan
dat ze nooit mogen vergaan

blikt hij terug op de arbeid
noest en verknoest verbeid
zijn jonkies zullen veel harder
als er al ooit van zijn genen
en morgen, zo morgen, zal het

vandaag deelt hij de gedachten
genereus in zijn verwachten
dat het ooit wel beter zal
morgen, wie weet, overmorgen
en ach, ook volgend jaar alweer

zo rust hij uit
adem in en adem uit
luidt hij zijn klokken
het is nog niet te laat
als ze maar zouden

berusten

Frans V.

Bedenkingen op een zaterdag

Het internet tiert. Het tiert welig. Het weligt tierzame verlangens in, van mensen die houden van tierig. En welig. Ergens in één of andere huiskamer, kotruimte, garage, stationsruimte, parkplek... wordt er getierd. Geweligd ook. Ik doe mee. Ik tier. Ik welig. Ik. En dan komt die onvermijdelijke vraag: Moet er getierd? Moet er geweligd? Moet er? Tier? Welig?

De vragen worden gesteld, de antwoorden laten op zich wachten. Zo hoort dat ook in onze wereld. Drenk jezelf het leven in, onderga de enter en de escape, zoek het verder maar uit, bij voorkeur via Google. Wees de mens die kan denken in enen en nullen. En lach als je wil huilen, huil als je wil zwijgen. Vrees wat je schijnbaar moet vrezen, adem vooral niet. Sta je mannetje, je vrouwtje, je lang verloren kind. Blijf overeind
 

(Bron foto: KLIK)

En als je dan, heel even, jezelf tegengekomen, dan, en enkel dan, laat dan los. Glimlach je wereld tegemoet, dat je het wel kan, dat je het door hebt, dat je het begrijpt. Strijk je vlag dan, strijk je mening, staak je strijd. De wereld kent je, de wereld omarmt je, de wereld naait je. De wereld. Ha.

Het internet tiert. Het roept, het brult, het lonkt, het verleidt, het versiert, het doodt. Vooral dat laatste. Per seconde, beste vriend, per beschikkingsmoment. 'Krijg toch allemaal de klere', waar kennen we dat ook alweer van? Iemand zin in een inkijkje? Nou?!?

Verder is er niets mis met ons, we zijn, we blijven, we vooral we. En jij?

Nog eentje (of meer) om het af te leren (of aan, wie weet)

Hallo daar (al dan niet toevallige passant)

Wij groeten nogmaals via deze weg de wereld. Er is helaas wat tijd over gegaan hiertoe, gelukkig evenwel is er ook wat tijd te over door ongelukkige omstandigheden op bepaalde w-vloeren (vul zelf verder gerust in).

Vlinderman schrijft nog af en toe een man-gedicht, maar wie niet mee op de FB-tram gesprongen is en mij enkel hier is blijven volgen, blijft natuurlijk wat op zijn of haar honger zitten. Los van de -tig haiku's en senryu's die ik de afgelopen jaren heb bedacht en op FB geplaatst, ben ik aan het oefenen op een iets andere stijl om hopelijk eens ooit aan 'de bundel' te kunnen gaan met alleen mijn naam daarop/-onder. Hierbij een voorproefje.

http://www.wizzewasjes.be/?p=23541

(Bron foto: KLIK)

soms-man

soms is soms dat woord

teveel gebruikt, te weinig terecht

verwordt het tot eventueel

als de kansen dan en daar

edoch alweer misschien

gaat het verder door de dag

de maanden en jaren ook

van eventueel dit of dat

om toch maar niet van soms

blijft soms dat woord

teveel belofte voor meer

gereikhals tot een hemel

die altijd maar veel later

en dan nog misschien niet eens

dus weifelen we een eind weg

niet eens op verplaatsing

ter plaatse blijven trappelen

wat een kampioenen zijn we toch 

soms

Frans V. 

Ik beken.

Dag Surfer en welkom Surfer. Om maar met de gelijke deur in huis te vallen: Facebook heeft het een beetje overgenomen, waardoor hier niets meer verschijnt. En toch wens ik dit kanaal open te houden voor de buitenwereld, u dus. Derhalve, een kleine, schuchtere bijdrage aan de dag van vandaag. Met uiteraard de boodschap er zelf wat mee aan te vangen, uw eigen beslommeringen gewijs...

(repro: ME!)

ik beken

ik kan alleen maar ontkennen

dat het al oprecht was

dat het ontkend zou worden

en al die zaken meer

ik kan alleen ontkennen

dat ik het geweten zou

al dat onheil in mijn achtertuin

het strooien bij ontij

wij hebben het niet geweten

ik ontken

waar jij nachten over doet

dagen ook van dwalen

of we beter dan slechter konden

gevolgd door weer maar nachten

en dan vragen of  't geweten

ik beken

finaal

ik beken

Frans V.

Hm.

In juni geschreven, vandaag actueler dan ooit. Of het ooit ophoudt? Vraag het de man, vraag het de vrouw, vraag het de kinderen, vraag het ons. Geen antwoorden die zullen doen verhopen op beterschap. Omdat we mensen zijn, denk ik dan, die als mensen zullen willen 'zijn' in hun eigen 'blijven'.

In het nauw, of niet? (bron foto: KLIK)

Missie-man

wankel in zijn stap
beweegt de man zich voort
of was het achterwaarts
het is hem niet klaar
noch was het dat gisteren

zijn ogen vatten het niet
wat nochtans te bevatten
als hij maar kijken kon
naar wat zoal te zien

hij vergaat waar hij gaat
stond ooit zijn ware grond
toen hij nog weloverwogen sprak
met klanken tussen lippen en zijn mond

omdat hij meende
opdat hij nog verwachtte
de toekomst hem toelachte
omdat alles nog zomaar

zijn ochtenden zijn vergetel
zijn pogingen tot noen vermetel
om over zijn avonden maar
want ook die gaan over

of onder
zoals de zon
iedere heikele dag

hij is een man zonder permissie
hij is, omdat hij nu eenmaal mens
voor hij dat al vergat
node
de ruis ter wille
van zijn leven

Frans V.

Vanuit de ziekenzorg

Bibi lag de eerste helft van deze week in een ziekenhuis. We besparen u de details, maar aan de vooravond van mijn vrijlating uit dat gebaxterd bed vertelde ik aan mijn verpleegster dat ik toch zo blij was mogelijk de volgende dag naar huis te mogen. 'Jij misschien wel,' antwoordde ze, 'maar de meesten hier toch niet, zo dakloos ze zijn...'

Let it flow...

Als er dan eens een klomp moet breken, dan gebeurde het daar en toen. Mensen die niet blij zijn om het ziekenhuis te mogen verlaten, enkel en alleen omdat ze geen thuis hebben om heen te gaan? De realiteit achterhaalt ons soms sneller dan we er ons van bewust zijn. 

Onderstaand gedicht in navolging van mijn wedervaren dienaangaande. Lees en voel, voel en lees. En denk ook aan die andere, die daar ergens toch weer buiten...

AZ-man

gaaf van lijf en leden

zij het gepokt en gemazeld

door teveel weer en wind

legt hij het hoofd te rusten

ongeschoren op het warme linnen

morgen vreest hij het verdict

dat zijn bed niet het zijne

toebehoort aan een ander

vannacht toegekomen met de taxi

omdat het nu eenmaal vooruit

zal hij zijn schamele have en goed

in een gescheurde zak of twee

zijn open gevangenis tegemoet

waar hij tegen de sterren praten zal

over schurftjes en skartjes

die weldra opnieuw

hij telt nu al de dagen af

dat hij dringend weer opgenomen

omdat het zo niet langer

Frans V.

hoezo kiezen?

Even terugblikken. Blogs zijn er om te ventileren, en dat is wat Vlinderman toch enige tijd gedaan heeft. Die 'ventilatie'-storm lijkt nu al een paar jaren geluwd, gezien de weinige bijdragen te alhier sindsdien, maar niets is minder waar. Nog teveel borrelt het, maar de drang om het aan de kaak te stellen, die is wat minder geworden. Gewenning, u weet wat dat betekent. Alle enthousiasme ten spijt, elke dagkrant aan flarden gelezen, het lijkt maar niet te veranderen. 

Gelukkig is de doorsnee mens niet zomaar een opgevertje en veert er telkens opnieuw wat op dat maakt dat er een blijvend onderscheid ontstaat tussen mens en de rest. We worden namelijk met zijn allen groot zonder zelf te verkleinen, integendeel, wat het beeld ook moge laten uitschijnen...

Bron foto: KLIK!

Eentje om het af te leren:

sinds wanneer?

het vloeide hier

omdat het vloeien moest

zelfs altijd zou en zal

dit was het karrewiel

dat zomaar draaiend

er stond stoom te slaan

tegen ramen onbenoemd

wreven vingers waarheden

die zo weer weg

vergeet het snel

een zon draait weg

verliest haar maan

geen maatjes hier

waar regels staan

zonder eigen zeg

het is gestold hier

omdat het te vloeiend

nu moet het geknars

en vooral stilstand

opdat iedereen zomaar

eigen gelijk

kom dan

Frans V.

Vijf jaartjes...

 ne foto van ne foto van ne foto :-)=

Vlinderman is vijf jaar gehuwd vandaag en op de tonen van Bram Vermeulen en zijn 'De Eeuwige Soldaat' is er meer dan wat ruimte om hier lucht aan te geven. Op jou geschreven, Nina, en gisteren ook met de letterlijke krop in de keel aan jou voorgedragen, maar elke letter telt mee. En ja, de hele wereld mag het weten!

 xy je graag

er zijn er die dromen
schatten te zoeken aan het einde
al weten ze dat eigenlijk niet liggen
omdat ze nog nooit zover...

en dan zijn er die treuren
heelder dagen de handen in het haar
jammeren over zaken die toch niet
omdat ze aannamen dat...

en dan heb je nog de brullers
altoos van vele torens te hoog
over immense bruggen te ver
omdat ze denken de waarheid in pacht...

dan zal ik maar verder zwijgen
over al zij die eindigen op -eurs
zij die zich weten zijn
enkel in wat ze zoal doen...

veel beter ben ik zo niet
ook ik adem en denk wat ik denk
al moet ik bij deze bekennen
dat zonder jou...

je begrijpt me wel weer
die dromer die droomt
die treurman die mist
die roeper in eigen woestijn
zelfs die -eur die gewoon is...

jij maakt me anders
dan wie ik ooit zou kunnen zijn
en veel beter kan het niet
noch zal het ooit

is het dan melig
simpel te zeggen
ik zie je graag?

(jou kennende
vermoed ik van niet...)
 

Frans V.

het gezegde

De HJC-Prijs 2013 werd gisteren opnieuw uitgereikt in de kelder van de Groene Waterman, met hulde aan de winnaar Mark Meekers die er als eerste uit de bus kwam (zie ook hier de berichtgeving). Eén en ander noopte ons tot het hernieuwde dopen van eigen pen in het thema 'Censuur' en leverde onderstaand gedicht op. En als we schrijven, dan laten we het ook gaarne lezen, dus bloggen wij nog eens te alhier.

Wijzelve

het gezegde

schrijf me een boterham
het beleg bespreken we dan
tijdens het verorberen
zo klonk de vrede
waar in oorlogstijd niets
juist geweten mocht

dit is mijn mening
kreet uit onvervalste woede
zegt de enige wet
zwijgt en maakt het
ongezegd

breng me een boodschap
de woorden doen we wel
na de drooglegging
als meningen weer mogen
vanuit het fundament

bijt me jou toe
nu, hier, en vooral diep
omdat ik gevoelen wil
onderhuids en bovenstraats
de daad van een woord
heeft nog niemand geschaad

Frans V.

En 't ging vooruit

Fraaie zinsnede van Raymond Van Het Groenewoud op deze lentevolle sneeuwdag. Wat klopt er niet in het plaatje? We laten het aan de verbeelding van de lezer over. Wij hebben in ieder geval genoten van de kleinste sneeuwman die er met deze heerlijk knerpende, maar totaal niet plakkende sneeuw te maken viel...

 

Prettige zondag, Gij Allen!

Uw persfoto van het afgelopen jaar

Bron foto: KLIK!

De persfoto 2012 is bekend. Een beeld dat uiteraard beklijft, vastlegt hoe mensen met elkander omgaan in tijden van al dan niet strijd, al even al dan niet legitiem. Jaarlijks komen opnieuw de talloze knievallen voor het verleden op de buis. We verontschuldigen ons blijvend voor de schaamteloze daden die onze voorvaderen gesteld hebben, voor een volk dat vernietigd moest omdat het niet mocht. Jaarlijks. Schaamtevol. Voor een verloren volk, met haar verloren land. Haar geschonken land, om haar leed te vergoeden. Uiteraard waar er geen plaats voor bestond, een beetje ironie is de mensheid niet vreemd. Het slachtoffer dat tot dader is verveld, omdat het dacht dat.

De persfoto toont ons vandaag. En gisteren, en waarschijnlijk en al even helaas morgen. Strijd, op het scherp van de menselijke snee. En dat die dus scherp kan zijn. Bloederig ook. Verwerpelijk. Onmenselijk zelfs. En toch zo gewoontjes. We zien het immers elke dag, we lezen erover, hangen erover na bij een glas blond enz. en de wereld draait door. Niet als in 'verder' maar als in 'door'. Wie kan en durft de zekering eruit halen?

Persfoto. 2012. Ongetwijfeld is ondertussen de persfoto 2013 reeds gemaakt. Getrokken door een mens die zich verplicht voelt de ellende vast te leggen voor het nageslacht. Welk nageslacht? Het afgeslacht van om de hoek? Hoeveel kunnen we nog verdragen?

Voor een poëtische benadering van het al, ga gerust eens kijken naar deze site.

ondergraven

tijdloos verzwegen
wat niet verteld mag
met geen woorden beschreven
uit gedachten geweerd
in tijdelijkheid gesmoord

morgen gaat hij werken
aan zijn toekomst zonder toekomst
gedrild in het wezen van het zijn
verstard in het immense weten dat
en dat het altijd dat zal blijven

geef hem de vrede
opdat hij ademen kan
te vertellen dat er andere
misschien ook mooiere
en laat hem daden stellen
zonder hem neer te schieten

alleen zo zou het kunnen
als het zou mogen kunnen
zijn aard te onderkennen

Frans V.

Blijf toch maar beter niet plakken

In een poging om nog eens wat te komen melden - er uiteraard van uitgaande dat daar nog op gewacht wordt - moet ik meedelen dat tekst kan verschaft, maar beeldmateriaal achterwege blijft, gezien mijn absolute  en ongeziene onvermogen om die welbepaalde gsm goed te koppelen aan mijn pc en de bij de gsm behorende programmatuur niet niet niet niet niet niet niet naar behoren wil werken. Tekst dus, smakelijk, en ooit slaag ik wél in mijn opzet.

Toch wil ik niemand op de hele wereld het belachwekkende feit onthouden dat je, en ja, dat werd iedereen met de paplepel ingegoten, voorzichtig moet zijn met secondenlijm. Beter rijt je je het lijf open met een bot mes van onbestemde aard dan te trachten 'dergelijke kol' te laten hangen. Bijdrage aan de maatschappij, vermits ik toch aan het bloggen ben? Volgens mijn ervaring (nog wat her en der groen): koud water, onmiddellijk en overvloedig. En voorzichtig zijn met het pulken naderhand. Spaart ook alweer enkele repeltjes vel waaraan wij mensen doorgaans zo gehecht zijn...

Dit overleefd hebbende, mocht iemand me weten te melden hoe je bruikbaar foto's van een f*g Nokia-toestel vandaan kan halen, contacteer me even, want ik voel de neiging tot overstap naar een ander merk, met waarschijnlijk dezelfde zever zeer voor handen en derhalve veel moeite voor niets - geen oplossing namelijk. Ge zijt alvast bedankt!

Intermezzionaal bericht

Het internet, voormalig bondgenoot om wat dan ook aan toe te vertrouwen. Een klein lustrum lang gebruikte ik het medium, al dan niet in de waan dat er iemand dit met mij zou delen. Het maakt ook niet uit. De unieke mens die we allen zijn deelt immers sowieso simpelweg door te zijn en in en uit te ademen. Anderzijds is iets als deze blog een al even unieke manier om zonder andere kanalen een enige blik op het al te delen met wie er niet voor de eigen neus staat, hangt, ligt, trappelt. Mooi, toch?

We naderen het eind van een bewogen jaar. Eerst was er nieuwjaar, dan was er een advertentie, waarop Nip en ondergetekende gingen kijken en vervolgens hun ziel verkochten aan een bank om ons eigen stekje te kunnen kopen. En toen was er het verhuizen, inrichten, wegwerken, opbouwen, verplaatsen, herdenken, bekijken en overzien. Hemels labeur voor een eigen stekje in steen, zonder een ander wat te verrijken. Wordt een mens stil van, dat kan ik je garanderen. En dan komt een mens nog eens langs oude plaatsjes gewandeld, waaronder dit virtueel relaasboek. En moet er nog eens wat gedeeld. Zomaar. 

Een roos voor jou, mocht je hier even willen verwijlen. Eigen kweek, zoals dat heet...