Deze blog - op eigen risico reageren

Hier deelt Vlinderman af en toe wat gedachten en gedichten.

dinsdag 30 september 2008

Gedachtenflard over kindsoldaten

Vandaag gelezen dat ze in Congo de losgelaten kindsoldaten gewoon voor minstens de helft weer inlijven nadien. Dat is dan de vaststelling van de eeuw, waar elke normaal denkende mens al lang van uit ging. Een beetje verder stond er nog dat ze die (opnieuw) ingelijfde kinderen dus niet willen laten gaan. Ik citeer: 'Ze doden en martelen hen'. Ondanks het onderwerp moest ik toch even idioot denken 'dan hoop ik dat het in die volgorde gebeurt' om vervolgens mij met een virtuele draai tegen mijn al even virtuele oren tot de orde te meppen.

De ontelbare campagnes tegen deze misbruiken ten spijt van zowat de hele geïnteresseerde wereld, blijven die gasten ginderachter hun eigen toekomst op het spel zetten door hun kinderen, hun jeugd, hun latere natie over te leveren aan de gruwel van de smerigste oorlog der oorlogen: die tegen je eigen landgenoten. En dan wil je nog niet weten wat ze daar allemaal uitvreten met de vrouwen van 'de vijand'. Zo heel af en toe krijg je als Westerling nog eens een beklijvende documentaire te zien, daags voordat je weer je winkelkarretje moet gaan vullen voor het resterende stuk van de week, en dan vloek je nog eens. Het is hier ten huize Vlinderman niet anders.

De ellende komt en gaat in golven via het gedrukte, het digitale, het analoge, het gesproken kanaal, en telkens bruist weer de verontwaardiging in alle hevigheid naar boven. En het gevoel er zelf niet al te veel aan te kunnen veranderen. Tesamen met het besef dat anderen dat ook zo ervaren en dat die groep elke dag nog groeit, sneller dan het slinkende groepje idealisten die er daadwerkelijk wat aan gaan doen. Ter plaatse, met gevaar voor eigen leven, en volgens mij met een stevige portie verachting voor wie niets doet en hier blijft rondhangen in zijn naaintoefaaif.

Verandert er hier bij mij nog iets? Het is een vraag waar ik nog even mee bezig moet zijn voor ik nog maar aan een antwoord wil beginnen denken. Omdat het zo een lastige is... En het ook gemakkelijker is me druk te maken over een journalist/reporter/stukjesschrijver die er weer eens niet echt veel van bakt.

Blogarchief