Deze blog - op eigen risico reageren

Hier deelt Vlinderman af en toe wat gedachten en gedichten.

maandag 22 september 2008

Vlaamse zagers en andere mensen

Nip heeft het nogal eens over de Vlaming en hoe die een stukske kan zágen. Het is altijd wel iets, met het weer, met de belastingen, met De Lijn, met de wegen, met hoe hun haar erbij ligt na een nachtje erop gelegen te hebben. Nooit is het eens goed zoals het is. De Vlaming, een verzuurde mossel, die in geen enkel bord nog aarden kan. En ironie o ironie, door dit hier neer te typen, bevestig ik het alleen maar. Aaarrgggh! Ze heeft dus wél degelijk een punt.

Nu zag ik vandaag in de krant hoe de nabestaanden van een spijtig ongeval het niet over hun hart kunnen krijgen om enige vergiffenis te schenken aan de 'dader'. Bijna een halve pagina lang wordt daarin gesteld dat 'wij het zonder ons familielid moeten stellen' en dat 'wij nu levenslang gekregen hebben, wel, hij dan ook maar'. Over hoe 'perfect' de overledene wel was. Ik heb toen naar Nip gekeken en van haar te horen gekregen om nooit dergelijke woorden in blinde woede en peilloos verdriet over mijn lippen te laten komen mocht haar ooit iets dergelijks overkomen. Omdat zij dat niet zou willen. Omdat zij perfect is, denk ik dan. En omdat we allemaal mensen zijn, die al eens fouten kunnen maken, met somtijds weliswaar verstrekkende gevolgen, maar laat hij die zonder zonde is de eerste steen dan maar werpen. Anno 2008 zou men toch mogen veronderstellen dat we al iets verder geëvolueerd zijn dan 'oog om oog, tand om tand', niet? Ik kan me ook niet voorstellen dat de 'dader' die ochtend in zijn voertuig is gestapt met de idee om eens iemand van het voetpad te maaien... Of hij nu vergeving krijgt voor zijn 'daad' of niet, die man draagt het sowieso heel zijn verder leven met zich mee, dus levenslang heeft ie al.

Dat het pijn doet en nog lang zal doen, dat spreekt voor zich en daarvoor betuig ik mijn medeleven. Dat er nu beter eerst gerouwd wordt vooraleer dergelijke boude/koude woorden de wereld in te slingeren, spreekt in mijn ogen ook voor zich. En dat die krant zijn journalist/eindredacteur eens op de vingers tikt omwille van het gebrek aan verantwoordelijkheidszin in het aanwenden van het tot haar beschikking gestelde medium, dat spreekt niet, dat brult. We zijn toch nog steeds mensen onder de mensen, niet? Met af en toe de onmogelijkheid om helder uit de hoek te komen, vooral in tijden van intense droefenis.

Frans V.

Blogarchief