Deze blog - op eigen risico reageren

Hier deelt Vlinderman af en toe wat gedachten en gedichten.

maandag 22 september 2008

Vlaamse zagers en andere mensen

Nip heeft het nogal eens over de Vlaming en hoe die een stukske kan zágen. Het is altijd wel iets, met het weer, met de belastingen, met De Lijn, met de wegen, met hoe hun haar erbij ligt na een nachtje erop gelegen te hebben. Nooit is het eens goed zoals het is. De Vlaming, een verzuurde mossel, die in geen enkel bord nog aarden kan. En ironie o ironie, door dit hier neer te typen, bevestig ik het alleen maar. Aaarrgggh! Ze heeft dus wél degelijk een punt.

Nu zag ik vandaag in de krant hoe de nabestaanden van een spijtig ongeval het niet over hun hart kunnen krijgen om enige vergiffenis te schenken aan de 'dader'. Bijna een halve pagina lang wordt daarin gesteld dat 'wij het zonder ons familielid moeten stellen' en dat 'wij nu levenslang gekregen hebben, wel, hij dan ook maar'. Over hoe 'perfect' de overledene wel was. Ik heb toen naar Nip gekeken en van haar te horen gekregen om nooit dergelijke woorden in blinde woede en peilloos verdriet over mijn lippen te laten komen mocht haar ooit iets dergelijks overkomen. Omdat zij dat niet zou willen. Omdat zij perfect is, denk ik dan. En omdat we allemaal mensen zijn, die al eens fouten kunnen maken, met somtijds weliswaar verstrekkende gevolgen, maar laat hij die zonder zonde is de eerste steen dan maar werpen. Anno 2008 zou men toch mogen veronderstellen dat we al iets verder geëvolueerd zijn dan 'oog om oog, tand om tand', niet? Ik kan me ook niet voorstellen dat de 'dader' die ochtend in zijn voertuig is gestapt met de idee om eens iemand van het voetpad te maaien... Of hij nu vergeving krijgt voor zijn 'daad' of niet, die man draagt het sowieso heel zijn verder leven met zich mee, dus levenslang heeft ie al.

Dat het pijn doet en nog lang zal doen, dat spreekt voor zich en daarvoor betuig ik mijn medeleven. Dat er nu beter eerst gerouwd wordt vooraleer dergelijke boude/koude woorden de wereld in te slingeren, spreekt in mijn ogen ook voor zich. En dat die krant zijn journalist/eindredacteur eens op de vingers tikt omwille van het gebrek aan verantwoordelijkheidszin in het aanwenden van het tot haar beschikking gestelde medium, dat spreekt niet, dat brult. We zijn toch nog steeds mensen onder de mensen, niet? Met af en toe de onmogelijkheid om helder uit de hoek te komen, vooral in tijden van intense droefenis.

Frans V.

8 opmerkingen:

Anoniem zei

Dag Frans en Nip,

Wijze woorden maar helaas al heel wat minder geschikt om in de krant afgedrukt te worden... geen televisie of radiomateriaal volgens onze mediagoeroes.
Het is een van mijn dromen - en van heel wat andere mensen met mij- om eindelijk eens een goed nieuws radio te zien opgericht worden.

We hebben zoveel om tevreden over te zijn en we krijgen van 's morgens tot 's avonds niets anders dan slecht nieuws voorgeschoteld.

Grtngs, Branco

anne zei

Een vriendin van me haar negen jaar oude dochterje werd van het voetpad gemaaid en was op slag dood. haar vriendinnetje dat naast haar liep ook.
Mijn vriendin en haar man en al diegenene die van Marie hielden kregen levenslang. De chauffeur een paar maand rijverbod.


Ik heb alle begrip voor de slachtoffers die zulke uitspraken doen.
Mijn jongste zoon was ook betrokken bij een heel zwaar verkeersongeval dat veroorzaakt werd door onaangepaste snelheid van een roekeloze chauffeur. Hij ontsnapte als bij wonder op het nippertje aan de dood. Ik weet zeker dat wanneer Joans toen als zevenjarig kereltje was overleden, ik die chauffeur nooit of te nooit zou vergeven hebben.
dat heb ik nu ook niet eigenlijk. Mijn zoon draagt nog steeds de gevolgen van dat ongeval en telkens dat weer eens duidelijk is voel ik weer kwaadheid tegenover die onbezonnen man die zo nodig zo snel moest rijden.


Het is licht oordelen als het niet jezelf overkomt denk ik.

anne

Anoniem zei

Anne,

In dit geval gaat het over een man die in slaap viel. Dat is erg, maar die man deed het niet expres, hij stapte niet in de auto om iemand van een voetpad te maaien. Verder zal hij zijn verdere leven verder moeten met het idee dat hij verantwoordelijk is voor de dood van een ander, dat is ook een straf. Ik wil daarmee niet zeggen dat we zulke 'daders' dan zomaar moeten vergeven of vrijlaten, maar we kunnen toch proberen een beetje begrip op te brengen. Stel je voor dat jij achter je stuur in slaap zou vallen...
Er is toch een verschil tussen een ongeluk met fatale afloop een geplande moord?

Een van mijn beste vriendinnen werd twee jaar geleden aangereden, en zij lag toen een tijd in coma met een schedelbreuk en andere verwondingen. Toen ze wakker werd, was ze gedeeltelijk verlamd in haar gezicht, ze kan nog steeds haar ene oog niet goed sluiten en ruiken/proeven kan ze ook niet meer. Toch is ze niet kwaad op de man die haar aanreed. Ze vindt dat zinloos en ze zal er niet beter van worden.

Dat vind ik mooi van haar.

Wraak is zinloos en je doet jezelf er alleen meer pijn mee. Ik zou niet willen dat Frans - moest mij zoiets overkomen - zich daarmee zou bezighouden.

Nip

Frans Vlinderman zei

@ Branco:

En toch is er ook heel wat goed nieuws te rapen, alleen, je mag je daarvoor niet verlaten op de krant van alledag. Die pikken dat inderdaad niet op, vanwege te weinig nieuwswaarde, zoals je zelf al aanstipte. Als je echter even de internetnieuwsweg opduikt, dan weet je niet waar eerst te beginnen en dat is toch een opsteker, wat jij?

Groetjes,


Frans V.

Frans Vlinderman zei

@ Anne:

Ik wil het even over dat laatste zinnetje van jou hebben:

"Het is licht oordelen als het niet jezelf overkomt denk ik."

Vorig jaar is mijn eigen moeder met haar wagen pardoes van de autosnelweg geduwd door een chauffeur, die vervolgens gewoon doorgereden is. Naar wat we later vernomen hebben, zou de man 'persoonlijke problemen' hebben gehad.

Meer ga ik daar niet over uitweiden, maar zou ik dit dan als persoonlijk meemaken kunnen bestempelen?

Mag ik je trouwens erop wijzen dat ik vind dat je steeds weer opnieuw heel erg in uitersten reageert en daarbij nogal (ver)oordelend te werk gaat hierbij?

In de grond handelt dit artikel trouwens over mensen en de evolutie die ik hen toedicht na vele duizenden jaren en hoe er toch steeds weer gezworen wordt bij die eerste oerreacties, geboren uit die onbeheersbare emoties als verdriet, kwaadheid en andere, waar tegenover toch ook ratio zou mogen kunnen gesteld worden. Beschaving, met andere woorden.

Misschien heb je wat aan mijn beschouwing van vandaag, maar waarschijnlijk heb ik op één of andere manier opnieuw een onvermoede tere snaar geraakt en krijg ik weer een lekkere sneer uit de Annepan. Tsja.

Groet,


Frans V.

Frans Vlinderman zei

@ Nip:

Zo zou je het ook kunnen trachten te verduidelijken, je bent er een pak beter in dan ik zelf dat ooit zal (willen) zijn.

Liefs,


Je Fransjen

anne zei

ik denk dat mijn reactie niet meer veroordelend was dan jouw blogbijdrage.

Alleen staat mijn bijdrage tegenover de jouwe.


Ik blijf het gemakkelijk vinden om te oordelen over dingen die je niet zelf doormaakt. En dat zg ik niet alleen over jou maar gewoon in het algemeen. Dat geldt ook voor mezelf.


Die chauffeur zal niet in expres in slaatr gevallen zijn neen. Maar in slaap vallen doe je echt niet van de ene tel op de andere. daar gaat een tijd van knikkebollen aan vooraf. Als je voelt dat je in slaap valt dan zet je je auto aan de kant. Dat lijkt mij een evedentie van het klaarste soort.

ja wat auto rijden betreft denk ik gewoon zeer rationeel en rechtlijnig. Maar ik heb dat dan ook altijd ook van mezelf geëist. Ik zal nooit alcohol drinken als ik rijd (geen druppel) en niet doodmoe achter het stuur kruipen. Het resultaat is dat ik 28 jaar rijdt zonder enig ongeval.

Frans Vlinderman zei

@ Anne:

En alweer een antwoord dat je eigen vraag beantwoordt... In ieder geval proficiat voor 28 jaar volhardende wijsheid.

Ik herneem even jouw aanvankelijke quote:

"Het is licht oordelen als het niet jezelf overkomt denk ik."

Als ik het dus goed begrijp, heb jij nog geen ongeval meegemaakt met de wagen en hoef je volgens jouw eigen quote dus ook zelf geen oordeel te vellen. Dat begrijp ik dus. Het ongeval waarbij mijn moeder betrokken was telt voor jou niet mee, waarom zou het dan wel meetellen voor het ongeval dat jouw zoon overkwam?

Nu, het heeft ook geen belang, jij hebt jouw mening/oordeel kunnen geven, net zoals ik die/dat van mij, de realiteit bevindt zich waarschijnlijk ergens in het midden van het al.

Blogarchief