Warmte + gedicht

Vooreerst wat gisteren betreft: Vlinderman was niet in een al te goede luim toen hij zijn blogbijdrage fabriceerde. En mocht hij daarmee mensen aan het schrikken hebben gebracht of ongerust hebben gemaakt, dan zijn verontschuldigingen niet ver weg. Bij deze dus. En nu over tot de orde van de dag.

Dat je van te grote schoenen gecombineerd met te lange afstanden blaren op je voeten kon krijgen, dat weet ondertussen iedere deelnemer aan De Dodentocht van Bornem (nooit voorbij brouwerij Moortgat geraakt...) Dat heeft naar het schijnt wat te maken met wrijvingswarmte. En van te dicht bij iets te heet komen met je handen kan je ook al blaren oplopen. Tweedegraads verschijnsel van onvoorzichtigheid. Tot zover ben ik dus mee. Maar dat je van te veel telefoneren nu ook al een blaar kan oplopen tussen je oorschelp en je hoofd, dat is weer wat nieuws voor mij. Vlinderman heeft dat 'huzarenstukje' gisteren klaargespeeld op het werk. Zoveel telefoontjes heb ik beantwoord, dat mijn arme oor nu geteisterd wordt door een gezellige blaar. Nu zou ik dat gewoon kunnen laten rusten, maar ik heb ook nog zoiets als een onmisbare bril op m'n smoeltje hangen, met het oor daarvan exact op die blaar. O jeetje dus. Daarom loop ik nu een beetje rond als een kleine sukkelaar, met een watje op z'n oor, om het contact met het brillenoor wat te verzachten...

Bron foto: klik hier of op foto

Ander 'groot' nieuws is dat ik vandaag met Nip mee ben gaan zwemmen, samen met een collega van het werk. Nip was al eens eerder met haar gaan zwemmen, en toen hebben ze toch wel 1 km baantjes getrokken, zeker. Mooi van hen, maar dat zag deze Vlinderman dus niet zitten. 500 m moest maar volstaan, de rest zou ik dan wel zien. Toch ben ik er ook aan geraakt, en om het af te ronden heb ik er dan maar 1,111 km van gemaakt. Dat staat zo leuk, niet? Wie riep daar dat ik van structuur hou???

gestructureerde regie

twee aan twee in 't wit
de tassen rechts in 't gelid
met de ondertassen eronder
in de kast op ooghoogte
altijd op dezelfde plek
en nooit eens bij de glazen

net zoals de sleutels
aan het linkse haakje hij
de hare aan het rechtse
om direct terug te vinden
bij 't verlaten van het pand
doorgaans geen tijd voor misverstand
of paniek eens twee minuten te laat
op de plek van vaste weekafspraak

hij houdt van zijn structuur
de textuur van het bestaan
waar hij de weg blindelings
doorheen het programma kent
behalve wanneer het tijd
voor een dwaze sprong
in een pas gegoten plas
zonder oog voor de natte jas
die opeens wat zwaarder weer

Frans Vlinderman

Nacht Van De Powezie

Afgelopen zaterdag was het in Antwerpen opnieuw de beurt aan Nacht Van De Powezie. Erwin, onze Antistresspoweet, was er voor de tweede maal in geslaagd ettelijke tientallen dichters van over de hele wereld bijeen te brengen. Een ongedwongen feestje, zo noem ik het graag. Ik zag oude bekenden terug, zoals Pom Wolff, Luk Paard, Xavier Roelens, en kon kennis maken met Gijs Ter Haar, ene Nguyen uit Vietnam, Barry Fitton, Peter Waugh, ja, ik maakte zelfs kennis met iemand uit London, die een Poetry Library al rondreizend promootte, Sara heette ze, en ze is bij Nip en mij blijven overnachten tot maandag.

Wat me vooral opgevallen is, dat is de verscheidenheid in zowel stijl als acte de présence van al die dichters en dichteressen. Ieder doet zijn eigen ding, legt eigen accenten. Waar de ene het allemaal uit zijn hoofd doet, wil de ander gewoon voorlezen uit zijn of haar werk. Moet je soms je oren spitsen, dan moet je soms ook je oren bedekken. Noord en Zuid, Oost en West, maar één ding had iedereen gemeen: poëzie noemen ze het. Stuk voor stuk. En wat meer is poëzie dan een persoonlijk uitdrukken in non-proza van eigen ervaringen of overtuigingen? Zo breed gaat dat dus voor mij. En moeilijke of simpele woorden daarbij gebruiken, maakt voor mij geen verschil uit. Poëzie is van iedereen, meer nog, voor iedereen. Die dat wil.

groet,


Frans V.