zomerse maandagen

Hehe, blij dat de werkdag erop zit. Vlinderman heeft zich zonder al te veel extra daarvoor te hoeven doen vandaag eens helemaal in het zweet gewerkt, zoals daar waarschijnlijk vele tienduizenden anderen zullen zijn, die in verouderde gebouwen zonder deftige verluchting en dezer dagen dus met ongemene verhitting aan de slag moesten. Nu, je hoort me niet (overdreven) klagen, als 't regent of anderszins sombert, ben ik veel en veel ongelukkiger dan ik me nu voel. De zomer breekt door, dat is wat telt en na mijn dagtaak schieten er nog genoeg uurtjes zon over om met volle teugen daarvan te genieten.

Mama Mia heeft het dan toch wel een streepje beter dan Bibi. Als (moeder van) God in Frankrijk, heerlijke genieten van uitstapjes en zuiderse vergezichten, misschien dat ik toch wel in haar schoenen wil staan. Niet dat daardoor het werk zou af geraken, dat moet ik niemand wijsmaken, maar na alweer bijna een jaartje, die ene week in januari niet te na gesproken, er nog eens de zweep kunnen af leggen, het lijkt me wel stilaan weer eens tijd. We zullen echter nog wat geduld aan de dag leggen en nog een kleine paar maanden doorbijten, dan komt ook dat wel weer voorbij aan het raam van dit gevulde leven.

Ondertussen verteren we verder het voorbije feestweekend, want het is deze vent niet zomaar meer gegeven pas te gaan slapen als alle vogels opnieuw zijn uitgevlogen bij de dampende zonnestralen van alweer een nieuwe zon(ne)dag. Dat hangt zo nog wat te hangen in mijn versgestreken kleren en laat zich toch wat langer voelen dan in mijnen jongen tijd. Niet dat we daar zo hevig naar terug verlangen of zo, maar het feit blijft dat het allemaal toch ietsje bedaarder geworden is. Dat heet dan ouder worden, is het niet?

daar is de lente, daar is de zon

Hebt u het ook gemerkt, dat beetje fellere licht buiten, die beetje zachtere temperatuur, dat beetje meer zon om door de nog steeds niet opgewarmde winden heen ons een lekker gevoel te bezorgen? En dat het 's avonds langer licht is? Dat je thuis in je zetel pas de avond haar intrede weet doen, in plaats van onderweg van je werk ernaartoe? Het gevoel dat de lente best wel eens echt in het land zou kunnen zijn, los van de kalenderdatum, die toch maar zo geforceerd lijkt. Daar heb ik het over en ik ben er niet rouwig om. Maanden met veel te weinig zon, het is mij niet in de kouwe kleren gaan zitten. Een lichte moedeloosheid hangt al veel te lang op mijn schouders om nog normaal te zijn en zo'n dag als vandaag, die haalt dat dus stil maar efficiënt weg.

Anders vergaat het ondertussen Herman, die enkele dagen terug plots diende opgenomen te worden in het ziekenhuis. Er wachten hem nog wel wat weken daar om er terug bovenop te geraken. We denken aan hem. Net zoals we ook denken aan Mama Mia, die over enkele dagen dan weer wel het ziekenhuis mag verlaten na bijna drie weken. Het is wat met al die ziekenhuistoestanden. Zo tussendoor dan nog een verhuis regelen, allemaal lekker met het openbaar vervoer omdat die gadverse wagen nog steeds in panne staat, van hot naar her lopen hannesen, dan geniet je vanzelf toch van die eerste lentestraling, niet? Het verzet zowaar je zinnen van al het werk dat nog gedaan dient.

Liefde is samen de mail controleren...

We gaan wat beenderen bekijken, Nip en ik, op den tv. Binnenkort zal dat niet meer gaan, want dan wonen we weer kabelloos met z'n tweetjes. Niets op tegen, maar Bones, dat zullen we toch wel missen. Misschien dat we de hele reeks achteraf wel eens gaan huren op DVD, tegenwoordig is dat allemaal mogelijk. Soit, tot zover mijn fragmentarische blogbijdrage voor vandaag. Andere dagen, andere berichten, hopelijk allemaal wat lentefrisser dan sommige boodschappen nu.

zonnige klap

Wat een weertje, eindelijk, eindelijk is het dan toch aan het zomeren geslagen. Niet dat de andere zomerdagen mij tot nu toe deden denken dat het geen zomer zou zijn, daarvoor ken ik dit land veel te goed, maar een echt vakantiegevoel had ik nog niet eerder opgepikt de laatste tijd. En nu is het zover, de zon schijnt, de Frans zweet, iedereen lekt, sommigen vloeken in het druilerige buitenland bij het vernemen van onze stevige en droge temperaturen, het werk sleept zich loom doorheen de dag, en Bibi zit al met zijn hoofd in de wolken te dromen van bruine velletjes, rode ook, vooral de eerste dagen zonder bovenkledij met een semi-vloekende Nip dan op de achtergrond, die me later die eerste avonden met zacht hand zal behandelen tegen zonnebrand...

Bibi vorige zomer (TWC) na de eerste zonnestralen

Ik zie het zo voor, terwijl ik na een lange broeierige dag huiswaarts keer en langs loop bij Morocconuts, dé winkel in onze straat waar het zo zalig shoppen is om groenten en olijven en feta en brood.

Terwijl ik aan de kassa mijn beurt afwacht, zie ik mensen regelmatig passeren, zo één om de drie minuten en pakweg elke derde daarvan houdt even halt aan de uitgestalde stukjes watermeloen om dankbaar een gratis monster mee te nemen. De eetbare dorstlesser bij uitstek, nietwaar, en zeker als het zo een weertje is dus als vandaag. Soit, terwijl ik dat sta te beschouwen, valt ineens mijn frank (het kan ook een cent geweest zijn, maar mijn verstand rekent nog steeds om). Weken terug al viel het Nip en mezelf op dat er in onze straat toch wel heel veel stukken afgegeten watermeloenschellen in de goot, op het trottoir/stoeppad, onder geparkeerde wagen lagen. Dat ze van dat fijne winkeltje kwamen, dat hadden we al heel snel door, maar pas vandaag legde ik een andere link. De mensen appreciëren het als ze iets gratis krijgen, maar willen er daarna geen moeite voor doen om van de afval verlost te geraken. Die is namelijk ook gratis. En als je dan in een straat woont waar de gemeente nog niet aan gedacht heeft om er openbare vuilbakken te plaatsen, dan regent het dus schellen. Niet dat ik nu de gemeente als verantwoordelijke aanduidt, en ook niet de vriendelijke uitbater van Morocconuts, want die heeft wél een vuilbak voor de zaak daartoe staan...

Affin, genoeg geblogd, er dienen zonnen geklopt te worden, altijd beter dan een medemens wat af te lappen uit verveling of voor de kick of whatever excuse might be.

website + gedicht

Vlinderman gaat op zijn eigen online. Naast mijn blog wil ik nu zelf een website op poten zetten. Dat ik daar absoluut geen kaas van gegeten heb, bleek onlangs nog. Alle mail naar mijn frans_vlinderman@vlinderman.be werd niet langer bezorgd, omdat ik zonder nadenken mijn domeinnaam getransfereerd had. Ondertussen heb ik me daar enkele uurtjes het hoofd over gebroken en zou dat euvel alvast moeten hersteld zijn. Nu de site zelf nog. Ik heb er al wat op geplammuurd, dus je kan alvast wat wennen aan het adres, en dit in afwachting van wat het uiteindelijk moet worden.

Mijn dagelijks klappeke hier gaat waarschijnlijk gewoon door, ben het gewoon geworden, maar zal toch wat minder worden. Waarom zou ik immers nog veel hier posten als ik het straks gewoon in mijnen eigen hof kan doen? Toch? Ge kunt in ieder geval al eens gaan kijken (hierzo) en als ge tips hebt, dan hoor ik die graag :-)

Sebiet gaan Nip en Bibi in ieder geval nog wat genieten van het mooie weer op deze zonnige Pinkstermaandag, want morgen is het alweer werken geblazen (en dat het daar warm durft worden met twee hoeken van het bureau die stelselmatig vanaf de middag de zon vangen, daar hoef ik het geeneens over te hebben, begin gewoon spontaan te zweten).

Westers geweten

het smelten gaat door
niet alleen de poolkappen
doen ons klappertanden van angst
dat het water niet alleen in de kelder
maar zelfs tot op de eerste verdieping
de bedden aan het drijven krijgt

er is ook het werkvertrek
waar het kwik kwiek durft stijgen
net zoals het lijstje dingen te doen
tot ongehoorde hoogten samen met
hij ziet het nog altijd rooskleurig
met zijn zicht op park op komst

hij leest zijn krant
tijdens vrije uren turen
naar kriegelletters vol onheil
dat een land naar de maan en
mensen in steeds grotere woestijnen
en maar roepen en maar gillen
dat ze dit en dat ze dat willen

slaapt hij toch nog gerust
in de nachten van ongeweten
waar gedachten rondwaren
zonder echte samenhang en hij
zo vrij als een onwetende slaaf
van zijn Westerse supermodelstaat

Frans V.

zaterdag + gedicht

Een dagje overgeslagen, gisteren was het veel te leuk op terrassen her en der om me te dwingen naar huis toe te gaan voor de dag voorbij. Ondertussen lees ik de verdere uitslagen van de enquête en zie ik dat de negatieve stemmers ruimschoots aan de slag zijn gegaan. De verhoudingen zien er apart uit, de interpretaties zullen dat ook zijn. Al kan ik aan de mensen die zouden wensen dat ik er het bijltje bij neer gooi alvast meedelen dat such thing not's gonna happen. Bijsturen en zo, dat wel, maar zonder feedback wordt het moeilijk natuurlijk. Dan zal het aan Bibi zijn om één en ander in zijn kraam te passen.

Nip is gisterenavond met B en N een avondje op Ladies Night geweest. Vlinderman had zelf een afspraak met een afscheidsetentje van een collega en is daarna stevig doorgezakt met volle gas vooruit. Het was volgens mij al jaren geleden dat ik nog eens ergens te horen kreeg dat er niets meer te bestellen viel... We hebben ons allebei in ieder geval duchtig geamuseerd, zij in Bergen-Op-Zoom, Bibi in Antwerpen-City. Zou het weer veel rol gespeeld hebben?

opwaarts, altijd voorwaarts ook

nog maar een kind natuurlijk
was het nog maar een kind
zo iemand die nog huilen durft
wanneer het daar de zin voor
tussen het sterren tellen door

spreek niet van de vlekken
blinde maar beursblauw te zien
op het witte van zijn ziel
waar iedereen nog
het kind het meest
zijn indruk op moest schrijven
van wat een leven leven kan

en zwijg over de naam
die daar lelijk staat
gekerfd, bedoeld te blijven
tenzij des mensen hart
de hoop op morgen kan
zal, wil, zo je wil
herstellen, doen vergeten
wat vernederend werd geschreven

dan zullen er later
wie weet wanneer ook
sterren kunnen geplukt
om schoonheid te loven
en dansen uitgevoerd
niet bezwaard door het verleden

Frans V.