daar is de lente, daar is de zon

Hebt u het ook gemerkt, dat beetje fellere licht buiten, die beetje zachtere temperatuur, dat beetje meer zon om door de nog steeds niet opgewarmde winden heen ons een lekker gevoel te bezorgen? En dat het 's avonds langer licht is? Dat je thuis in je zetel pas de avond haar intrede weet doen, in plaats van onderweg van je werk ernaartoe? Het gevoel dat de lente best wel eens echt in het land zou kunnen zijn, los van de kalenderdatum, die toch maar zo geforceerd lijkt. Daar heb ik het over en ik ben er niet rouwig om. Maanden met veel te weinig zon, het is mij niet in de kouwe kleren gaan zitten. Een lichte moedeloosheid hangt al veel te lang op mijn schouders om nog normaal te zijn en zo'n dag als vandaag, die haalt dat dus stil maar efficiënt weg.

Anders vergaat het ondertussen Herman, die enkele dagen terug plots diende opgenomen te worden in het ziekenhuis. Er wachten hem nog wel wat weken daar om er terug bovenop te geraken. We denken aan hem. Net zoals we ook denken aan Mama Mia, die over enkele dagen dan weer wel het ziekenhuis mag verlaten na bijna drie weken. Het is wat met al die ziekenhuistoestanden. Zo tussendoor dan nog een verhuis regelen, allemaal lekker met het openbaar vervoer omdat die gadverse wagen nog steeds in panne staat, van hot naar her lopen hannesen, dan geniet je vanzelf toch van die eerste lentestraling, niet? Het verzet zowaar je zinnen van al het werk dat nog gedaan dient.

Liefde is samen de mail controleren...

We gaan wat beenderen bekijken, Nip en ik, op den tv. Binnenkort zal dat niet meer gaan, want dan wonen we weer kabelloos met z'n tweetjes. Niets op tegen, maar Bones, dat zullen we toch wel missen. Misschien dat we de hele reeks achteraf wel eens gaan huren op DVD, tegenwoordig is dat allemaal mogelijk. Soit, tot zover mijn fragmentarische blogbijdrage voor vandaag. Andere dagen, andere berichten, hopelijk allemaal wat lentefrisser dan sommige boodschappen nu.

Ziekenhuizen + gedicht

Dit weekend leek het wel op de Tour de France, zij het dan een toer van de ziekenhuizen van Vlaanderen. Ik zei het al bij Nip, binnenkort geef ik een Michelin uit voor de Vlaamse ziekenhuizen, compleet met sterren (en kruisen, vermits couverts niet zo goed aanleunen bij het onderwerp).

Nip & Frans V. (foto © Frans V.)

Een doorsnee lezer van dit soort blogs zal al lang doorhebben dat ondergetekende even niet meer weet van welke letters woorden maken, en dat zal nog even zo blijven duren. Gelukkig is dit een blog, mijn blog zelfs, en kan ik er op pleuren wat ik maar wil. De toeschouwer/bezoeker/lezer - u dus - maakt ervan wat hij of zij wil. Voor mij is het een aangenaam stukje uitlaatklep. Wat meer kan een vlinderman zich nog wensen, nu hij reeds alles heeft?

over bogen

sommige bogen kunnen
andere dan weer niet
altijd gespannen staan
klaar om wild te schieten
mocht de gelegenheid daar

de meeste bogen hangen stil
als geschoten trofeehoofden
aan het haakje in de schuur
waar ze schrijven over het stof
dat hun pezen allengs bedekt

mensen munten soms uit
in hun gebrek aan weten
dat ook bogen moeten bogen
op af en toe eens mis
of zelfs gewoon niet deugen

© Frans V.