Viert Mama Mia & Schone Moeder Lenie!

Een heerlijk weekend ligt in het verschiet, vol feestgedruis, al worden er niet echt feestjes georganiseerd. Morgen is het 'Moederdag' en dus gaan we met heel veel plezier en smaak (dat hopen we toch) eten met de moeders, die dat overigens dubbel en dik verdiend hebben. Overmorgen is het dan weer de allereerste huwelijksverjaardag van Vlinderman en Nip en wat we dan gaan doen, daar zijn we nog niet helemaal uit, maar het zal relax zijn, zen dus. Wij tweetjes en feitelijk is dat al een feestje op zich. Wat die dag nog specialer gaat maken is dat we dan ook een lustrummetje te vieren hebben. We zijn dan immers vijf jaar al samen het koppel dat aanvankelijk geen lang leven beschoren leek... Il amore heeft daar uiteindelijk anders over beslist en Bibi is daar absoluut niet rouwig om ;-)

Iedereen in onze omgeving staat in ieder geval voor een feestelijk weekend, want we hebben allemaal een moeder, nietwaar? Daarom, plunder die bankrekening, haal leeg die bloemenwinkel, tover een sprankel in die moederoogjes en doe verder verder gelijk ge bezig waart. Richt die blik naar morgen, begraaf voor even al die zorgen en maak de wereld diets dat we elkaar allemaal graag zien. Ook de misstapten, ook de misdeelden, ook de anderen. gewoon iedereen. En behoor je daarmee tot de weinigen, so be it, maar laat ons dan gewoon maar trachten daar op zijn minst een positieve verandering in te brengen. En neen, mijn sokken zijn niet gemaakt van geitenwol, maar ze zitten wél lekker, dankjewel!

Ik hou van u allemaal!

daar is de lente, daar is de zon

Hebt u het ook gemerkt, dat beetje fellere licht buiten, die beetje zachtere temperatuur, dat beetje meer zon om door de nog steeds niet opgewarmde winden heen ons een lekker gevoel te bezorgen? En dat het 's avonds langer licht is? Dat je thuis in je zetel pas de avond haar intrede weet doen, in plaats van onderweg van je werk ernaartoe? Het gevoel dat de lente best wel eens echt in het land zou kunnen zijn, los van de kalenderdatum, die toch maar zo geforceerd lijkt. Daar heb ik het over en ik ben er niet rouwig om. Maanden met veel te weinig zon, het is mij niet in de kouwe kleren gaan zitten. Een lichte moedeloosheid hangt al veel te lang op mijn schouders om nog normaal te zijn en zo'n dag als vandaag, die haalt dat dus stil maar efficiënt weg.

Anders vergaat het ondertussen Herman, die enkele dagen terug plots diende opgenomen te worden in het ziekenhuis. Er wachten hem nog wel wat weken daar om er terug bovenop te geraken. We denken aan hem. Net zoals we ook denken aan Mama Mia, die over enkele dagen dan weer wel het ziekenhuis mag verlaten na bijna drie weken. Het is wat met al die ziekenhuistoestanden. Zo tussendoor dan nog een verhuis regelen, allemaal lekker met het openbaar vervoer omdat die gadverse wagen nog steeds in panne staat, van hot naar her lopen hannesen, dan geniet je vanzelf toch van die eerste lentestraling, niet? Het verzet zowaar je zinnen van al het werk dat nog gedaan dient.

Liefde is samen de mail controleren...

We gaan wat beenderen bekijken, Nip en ik, op den tv. Binnenkort zal dat niet meer gaan, want dan wonen we weer kabelloos met z'n tweetjes. Niets op tegen, maar Bones, dat zullen we toch wel missen. Misschien dat we de hele reeks achteraf wel eens gaan huren op DVD, tegenwoordig is dat allemaal mogelijk. Soit, tot zover mijn fragmentarische blogbijdrage voor vandaag. Andere dagen, andere berichten, hopelijk allemaal wat lentefrisser dan sommige boodschappen nu.

Kim Clijsters & de comeback van Vlinderman

Na het grote nieuws van de afgelopen dagen dat Kim Clijsters haar comeback zal maken in den tennis, heeft uw Vlinderman ook groot nieuws: ook hij zal een comeback organiseren de komende maanden, waarschijnlijk zelfs weken. Na een kwarteeuw afwezigheid op de scène zal hij zich binnenkort terug vervoegen bij het legioen der niet-rokenden. De planning was aanvankelijk midden april, maar door allerlei rokerige tussenkomsten buiten zijn schema om zal het iets later zijn. In ieder geval wordt er te alhier afgeteld.

Bij het afstijgen van tram 2 na zijn werk kwam hij trouwens vandaag nog een jongedame tegen van een jaar of 30 die om een sigaret vroeg. Terwijl zij nog aan de 'asjeblieft' bezig was, hield hoffelijke Vlinderman zowel sigaret als immer gretige Zippo klaar voor haar. Waarop zij, overmand door zoveel charmante Vlinderman, hem wist te vertellen dat ze na amper twee rosé'tjes op zoek zou gaan deze avond naar zichzelf. Geen wereldnieuws, we geven het grif toe, maar toch van belang. We zijn dus niet alleen, eh.

Mama Mia, uw Vlindermans moeder, verkeert ondertussen stilaan weer tot de pijnloze wereldbevolking. Het kan natuurlijk nog altijd beter en dus gaat ze nog een weekend en een paar dagen genieten van de rust die een ziekenhuisbed toch wel kan bieden. Volgende week weten we of ze stilaan terug huiswaarts mag keren. Ik hoop van wel, met al dat stof dat zich daar ligt op te hopen ;-)

Al dat stof, zie je het al liggen?

Soit, we beginnen aan het weekend en Nip en Bibi kunnen alvast wat oefenen in het leven onder hen getweeën, vermits SM Lenie dit weekend uithuizig is. We zullen u later wel verder briefen, achtbare passant.

The Mom song

En dan even voor onze moeders (en ook die van jullie, en feitelijk ook voor jullie) deze momsong:

Hannah Jones en moeders

zodadelijk krijgen we SM Lenie en Mama Mia op bezoek. Grote gebeurtenis, als je het mij vraagt, want we gaan officieel ons trouwalbum voorstellen aan de dames. Hopelijk zijn er niet al te veel opmerkingen, want het is niet zo een model waar je even gauw gauw een foto uit haalt en vervangt door een andere. Ons exemplaar is immers een gedrukt boek. De reden van onze keuze daarvoor is volgens mij best wel duidelijk, met allebei onze letterhobby...

Voor het zover is, wil ik nog even wat gedachten komen delen.

Er woedt dezer dagen nogal een morele discussie op diverse fora over Hannah Jones, een terminaal ziek meisje van 13 uit Engeland. Het kind heeft al quasi sedert haar geboorte de ene tegenslag na de andere te verwerken gekregen op vlak van gezondheid, met levensbedreigende situaties en behandelingen tot gevolg, en heeft onlangs beslist niet in te gaan op een voorstel van de medische wereld om haar leven misschien te redden. Sleutelwoord hier is 'misschien'. Want de kans dat de heren en dames doktoren haar ook effectief zouden redden door een harttransplantatie (en levenslang een groot waarschuwingsbord voor haar hoofd) was bijzonder klein. 13 jaar, en Hannah besliste dat het genoeg was geweest. Geen transplantatie, dankuwel. Waarop de heren en dames doktoren naar de rechter stapten, om het afgestaan 'recht op leven' af te dwingen. Wat hen niet vergund werd, iemand-zij-dank.

We kunnen ons daar wat vragen bij stellen. De medische wereld ís nu eenmaal op sommige domeinen immens ver gevorderd, maar geeft haar dat het recht om mensen van hun vrije wil te ontheffen? Because 'they can do it'? En in dit bijzonder geval zelfs met amper een sprankel hoop dat het ook zou slagen, terwijl er maandenlang lijden in het vooruitzicht liggen? Na al jaren afzien? Because 'they might cure'? In hoeverre mag een mens de speelbal worden van een kluwen dokters en aanverwanten, met verlies van hun menswaardigheid, om dan eventueel nog jáááren na datum een leven te moeten leiden dat wel afgekocht werd, maar verdomd duur betaald en zónder kwaliteit? Het zijn toch dingen die men zich mag afvragen, nietwaar? En Nip weet alvast dat ze met mij niet moeten verder zeulen, mocht het daar ooit toe komen. Kansen minder dan 50% bij die of die ingreep? Nope, 'they can't do it'. Een waterkansje om ergens door te komen? Nope, 'they probably won't cure me'. Heeft trouwens niets met kansberekening te maken, maar met een menselijke beslissing, keuze ook, voor mijn waardigheid. Als het licht uit moet, dan zal het uit en niemand hoeft dan een generator in gang te trekken, die uiteindelijk ook zonder brandstof zal vallen. Om me eens met een technisch voorbeeld uit te drukken. En Hannah, geniet van je zelfgekozen tijd met je vader en moeder, zoveel als je kunt.

Nog snel even snel nog

Een jaarlijkse traditie heeft deze avond zijn beslag gekend: mosselen gaan eten met Mama Mia, wij als zoons met onze eega's. Gezellig met z'n vijven, het neefje en nichtje voor de gelegenheid bij iemand anders geparkeerd (of iemand anders bij hen, dat kan ook) en dan maar keuvelen, bijkletsen, onnozeliteiten vertellen, vergelijken van ditjes en datjes, dat alles in een sfeertje van niets hoeft, alles mag en kan, met een pouse-café (of hoe je dat ook moge spellen, ben te tam om het even op te zoeken) als afsluitertje.

We zijn nogal een volkje van tradities, de Vlinderman'sen (of Verwimp'sen, Van Der Auwera'sen, Luyben'sen, Vandezande'sen, kies maar) en onafhankelijk van elkaar hadden twee schoondochters van Mama Mia toch al eens bevraagd of de mosselen er dit jaar nog wel van zouden komen... Het moet zijn dat er iemand bijzonder scherpe oren heeft die kilometers verder opvangen wat niet voor haar bestemd was, maar kijk, ineens was daar de uitnodiging en dus zit uw Vlinderman hier volgevreten maar voldaan met een zalige grijns op het al even zalige smoelwerk nog even te tokkelen.

Om te zeggen dat het gesmaakt heeft en dat er morgen gewérkt zal worden te alhier. En dat hij dus moet gaan slapen om lekker veel krachten op te doen...

Prettig weekend, lui, en tot morgen of zo. Als ik dan niet gewoon te uitgeput ben om hier wat dan ook te komen neerpoten.

Het huwelijk: een moeder aan het woord

Het is zover: Nip en Vlinderman zitten in het bootje en roeien zúllen ze! Nip en Vlinderman, dat zijn ook Nina en Kurt, en ook al is dit de blog van Vlinderman, soms moeten we hier ook eens het moederhart aan het woord laten. Mocht u dus vragen hebben over het feit of Vlinderman het gisteren droog heeft kunnen houden, dan bied ik u een inkijkje in een moment waarop dat (naast enkele andere momenten, maar daarover later meer) het moeilijkst was. Bedankt, Mama Mia!!! En u, blogbezoeker, lees mee en leer Vlinderman weer wat beter kennen, gezien door de ogen van een fantástische mama.

Huwelijk Kurt & Nina
16 – 08 – O8

‘Mensen geven elkaar namen
en er is een naam
die je liever is dan alle andere namen.
Je bent bij iemand thuisgekomen.‘
(Phil Bosmans)

Kurt en Nina,

We mochten er al enkele jaren iets mee van proeven en vandaag wordt het bevestigd: Kurt, jij, en Nina, jij, jullie zijn bij elkaar thuisgekomen. Wat wij zien, horen en voelen, doet ons tevreden zeggen: ‘Het is goed zo, zij én wij, we varen er allemaal wél bij’.

Maar vandaag gebeurt er iets meer: jullie trouwen, jullie laten aan iedereen zien, in het bijzijn van getuigen, dat jullie voorgoed samen door het leven willen gaan en jullie laten het door de wet bevestigen.

Kurt, toen je ongeveer een jaar geleden Nina ten huwelijk vroeg op de heerlijke, ouderwetse, traditionele en ontroerende manier zijn er velen verbaasd geschrokken: ‘Kurt die gaat trouwen!‘ En jij, Nina, je was er ook enorm van onder de indruk, alhoewel jullie er zeker tevoren reeds veel zullen over gedacht en gepraat hebben. Trouwen in deze tijd, ’t lijkt niet meer zo evident…

Gelukkig kennen jullie in de eigen dichte omgeving mensen die ooit hetzelfde deden en die er tot op vandaag gelukkig mee leven.
Maar jullie kennen er ook die de pijn van de liefde gevoeld hebben, de scherpte van de onmacht, en jullie hebben ze – hoe dan ook – andere wegen zien gaan…
En toch zeggen jullie: ‘Wij trouwen!‘ Dank voor die beslissing. ’t Is een geschenk, op de eerste plaats van jullie aan elkaar, maar ook voor ons. Jullie willen de liefde gelijk geven. Proficiat!

Kurt en Nina, jullie hebben beiden ieder apart een stuk levensweg afgelegd, waarin veel werd verwerkt en waarin veel is gerijpt. En dan hebben jullie elkaar ontmoet en beslist om samen verder te gaan, met een hele bagage van wat voorbij is…
Weet dat daar een hele rijkdom in zit.
Vandaag spreekt alles van liefde.
Blijf geloven – ondanks alles – dat er aan het aller begin van jullie reis liefde in de bagage werd gestopt – liefde tussen twee mensen, bij jou, Nina en bij jou, Kurt, liefde die toen zo sterk was, dat jullie mochten geboren worden. Ook die liefde blijft in jullie bagage. Daarna heeft het leven zijn eigen wegen gezocht…
Gelukkig bléven er mensen én kwamen er nieuwe bij die met zorg en aandacht, met respect voor jullie eigen rijkdom én kwetsbaarheid, weer veel liefde in jullie bagage stopten. Al die liefde weegt zwaarder door dan alle ballast. Het is die liefde die jullie bekwaam heeft gemaakt om nu tot elkaar te kunnen zeggen: ‘Ik hou van jou!’ want enkel liefde kan liefde leren…

Welkom in de familie, Nina! Je krijgt er zomaar ineens 2 ‘schone-broers’ bij: Jurgen en Yoeri en 2 ‘schone-zussen’: Joke en Sylvie. En nu ben je écht ‘tante Nip’ van Silke, Sander, Tibor, Thyne, Merijn en Erinn.

Kurt, jij weet dat hier vandaag nog iemand zou gestaan hebben, met weinig woorden, maar fier en gelukkig… Hij is nu in goed gezelschap: Alice zal er een kwinkslag bijhalen en papa zal tevreden glimlachen.
Ik wil écht geloven dat zij meegaan langs jullie weg.
En dan zijn er nog de moeders, Kurt en Nina, noem ze nu ‘schone-moeders’ of anders, maar ’t is een sterk ras en op de achtergrond in jullie leven zullen ze er steeds zijn, ten volle.

Kurt en Nina, we wensen jullie alle geluk van de wereld toe:

‘Geluk
toch broos en ongeneeslijk teer,
geluk, het doet bijwijlen zeer,
maar houdt je in z’n zachte tover
…
en…
dat gaat nooit meer over.'
(Miet Meys)

AUB! Blijf de liefde gelijk geven!

Mama Mia

The Final Countdown

Eerst en vooral een rechtzetting: Mama Mia is níet gestresseerd en SM Lenie feitelijk ook niet (meer)! Ze tellen allebei samen met Nip en Bibi af naar de dag dat mijn leven zinvolle inhoud krijgt doordat het eindelijk zal worden gedeeld. En daar doe ik dus niets van af, eh!

Ik zit hier maar wat eenzamig te zijn, terwijl Nip bij SM Lenie de verzorging van een prinses ondergaat. En ik heb er meer vrede mee dan ik aanvankelijk had gedacht. Het is ook niet niks voor een moeder om haar dochter weg te geven, toch? Dus berust ik, in de wetenschap dat morgen een nieuwe era aanbreekt, met een mooie ja voor elkaar en voor het leven en de dagen niet meer alleen doorkomen. Het is in die zin triest dat er mensen zijn die dat geluk niet (h)erkennen, maar we zullen een voorbeeld zijn voor hen. Dit licht moet voor iedereen zijn.

Dit wordt mijn laatste bijdrage hier van een van een ring verstoken Vlinderman. Vanaf morgen spreken we van een (Vlinder)man die bevrijd werd van de ketenen van onzekerheid. Hoe dat gesprek dan zal verlopen, zien we dan wel, want voorlopig ken ik er geen blaas van...

Nog één maal slapen + Moeder

Vandaag is het de laatste dag van een tot nog toe redelijk turbulent leven. Het leven van een Vlinderman, die zich al eens durfde vergalopperen in zijn drang zoveel mogelijk te zien op één dag, die niet bezig was met de toekomst, die hem van in het begin niet echt leek toe te lachen, het leven van een bestaan vol hindernissen, zo leek het wel. Een kleine vijf jaar geleden kwam er een jongedame in beeld, die zo vol frisse ideeën zat, dat Vlinderman er een beetje beduusd van opkeek. Weg die blik naar zijn navel, om eindelijk eens met echte ogen naar de wereld om hem heen te kijken. Een beetje bij de hand genomen ook, begon hij te verkennen, niet om zich veilig te stellen tegen de stekels die 'het leven' hem konden prikken, maar om de schoonheid van 'het bestaan' te ontdekken. Een lief wezen had hem ten lange leste kunnen doen ontbolsteren (als het gepermitteerd is om zoiets over jezelf te stellen).

Vandaag zal een dag zijn, die absoluut níet gevierd wordt. Het is de dag die zal neergelegd worden ter registratie als de laatste die er gewoon moest zijn. Een beetje verplicht levensuur, zo u wil. Iets dat ondergaan wordt, om daarna verder te stappen op een gloednieuw heraangelegd pad (tweedehands kan ook mooi zijn en als nieuw ogen). Wij malen er niet om. Wij gaan verder gaan dan we ooit hebben aangedurfd en de gids zal uitstekend zijn, zal doen alsof die weg gekend is als de eigen broekzak, terwijl mijn hand zal worden vastgehouden in een gidsende zekerheid dat we wel ergens zullen uitkomen waar het goed toeven zal zijn. Wij zijn sámen onderweg, halleluja, kent u het liedje ook?

Uitslapen is er om diverse redenen vandaag dan ook weer niet bij, al hadden we het ons voorgenomen. Er moeten nog wat laatste voorbereidingen getroffen, laatste handen gelegd aan uitgestelde zaken, om vervolgens nog op onze knieën wat te smeken om op zijn minst droog weer morgen, al zal het alvast mij een rotzorg wezen mocht het onverhoopt toch regenen. Een beetje nattigheid heeft mij nog nooit tegengehouden in wat dan ook, integendeel.

Nee, vandaag zal níet gevierd worden, maar wie wél gevierd dient, dat is moeder. Mama Mia, SM Lenie, ge hebt mijn onverdeelde en dankbare aandacht vandaag, mijn dankbaarheid zelfs onmeetbaar groot. Want zonder U zou morgen niets zijn, laat staan dat er dan sprake van 'ons' zou geweest kunnen...

Maandag, nog vijf maal slapen

Wat een maandag: helemaal niet moeten werken, zodat deze Vlinderman rustig op zijn plooi kon komen na een stevig weekend. En toegegeven, het gaat je niet in de kouwe kleren zitten, zo een vrijgezellenslagveld ;-) Feestje bouwen, uiteraard, dat gaat nog zoals het altijd is gegaan, maar het recupereren is wat minder dan pakweg een vijftien jaren geleden... Gelukkig dus maar dat er vandaag niet diende getravakt en dat ik rustig mocht aftellen naar nog een paar daagjes met Nip samen, voor we op zaterdag eens extra diep in elkanders ogen zullen blikken om vervolgens zonder die blikken en mét het nodige blozen te gaan voor ons ja-leven...

Nip heeft ons net een nummertje opgezet van Joe Cocker, You are so beautifull, en dat levert het nodige vocht op in sommige oogjes hier. We zijn dus niet gestresseerd, maar wel bijzonder emotioneel, en hoe zalig dat toch kan aanvoelen... Mama Mia, houd u maar vast aan de takken van de bomen, want hier zullen jij en ik op dansen! En nee, Nip, we gaan NIET de hele dag huilen, sorry, Joke, ik weiger. We moeten wat aanvangen met de man in Vlinderman, toch! En wat als door al dat getraan mijn make-up helemaal zou uitlopen???

Via deze weg nog een ferme merci aan SM Lenie, voor de overheerlijke Chili Con Carne, die we hier gezellig aan het verorberen zijn. Al vind ik die van Nip nog steeds de beste, maar hey, dat spreekt toch voor zich, niet? Het ligt misschien wel aan de kikkererwten erin, de naam alleen al van die groene bollekes, het doet me wat, hoor.

Over schrijverij en trouwerij

We zijn net terug van een eerste schrijfsessie. We waren met z'n zevenen en hebben twee schrijfopdrachten uitgewerkt, na een woordje gedegen uitleg door de instructeur, en we hebben elkaars schrijfsels voorzien van feedback, in eerste instantie vanuit het lezersperspectief, maar gaandeweg ook een beetje op de schrijftechnische aspecten. Nip had van een paar specifieke vaktermen al gehoord, en ik moet toegeven dat sommige stukjes jargon (de alwetende auteur, personaliseren, blokschrijven, boogspanning, conflict, schrijven tout court, ...) mij ook niet geheel en al onbekend in de oren klonken, maar ik heb wel het gevoel weer iets bijgeleerd te hebben. Niet in het minste dat er op technisch vlak een heel stel speciale brillen bestaat om naar een verhaal te kijken, heel anders dan naar een streepje poëzie. En ik heb ook vastgesteld (en Nip met mij) dat Bibi nogal een fan is van het stijlfiguur van ons aller Grootmeester Stephen King. Mijn stijl gaat die richting uit, in al wat ik op het papier kwak, dus wil ik ooit iets eigens ontwikkelen, dan weet ik gelijk wie ik moet uitgommen in mijn hoofd. Iets als in de Duistere Kant of zo...

Morgen komt La Mama Mia op bezoek en gaat Nip op bezoek bij de tandarts. Ik heb nog even uitstel van executie, want einde juni hang ik er ook aan. Oh ja, misschien dat ik je na vrijdag op straat wel herken en eindelijk teruggroet, want dan staat een bezoekje aan mijn oogarts op het menu. Het lijkt er in ieder geval op dat we zo gezond en gecheckt als mogelijk willen toegroeien naar 67 dagen vanaf hier... Ik heb er alvast voor één keertje eens niets op tegen ;-)

cadeautjes + gedicht

Nip en ik zijn al enkele dagen bezig met het nummer waarop we onze eerste getrouwde dans zullen uitvoeren. Niet dat deze Vlinderman zo een danser is, ben doorgaans eerder aan den toog terug te vinden dan op een een dansvloer, maar voor één maal wil ik, moet ik een uitzondering maken. En dan kan het maar ineens goed zijn, duidelijk, de boodschap en de muziek en de sfeer gepast... Een ernstige tegenkandidaat hebben we al ontdekt, maar het blijft voorlopig bij onze eerste keuze van eerder. Ik wist trouwens niet dat het me zoveel zou doen, dat eerste nummertje. Ik ben en blijf waarschijnlijk gewoon een sensitieve dweil met een snor :-)

Vlinderbruidje Nip aan het uitpakken en ingepakt in cadeautje

Hedwig, Mama Mia, Nip en Schone Mama Lenie

Vlinderman met een poëtisch cadeau (moet er iemand dringend?)

Feestje gisteren was goed geslaagd. Iedereen had cadeautjes bij voor iedereen (niet dat dat het belangrijkste was/is, maar wie krijgt er nu niet graag een cadeautje of zo?) en de sfeer zat er goed in. Dat Nip bedolven werd onder die cadeautjes, dat is dan weer mooi meegenomen voor mijn aanstaande... We hebben ook weer wat bijgepraat over wat ons zoal bezig houdt en zo vloog de dag voorbij in sneltreinvaart. Het is nu bijna noen en zodadelijk ga ik nog een mailtje sturen naar onze feestzaalman met de vraag hoe het zit met DJ-toestanden. Immers, het slechte nieuws waar ik eergisteren al over berichtte, betreft onze band. Om diverse redenen zullen we hen niet kunnen vragen en dus moeten we het met een DJ doen. Dat doet pijn, maar het kan niet anders zijn. Nu, een tegenslag meer of minder zal onze dag niet onderuit halen...

zo verliefd nog

avondsterren, dag dag
het is het moment waarop
overpeinzing het haalt van drang
naar presteren, even reflecteren
of het goed zou zijn geweest
het antwoord naast de vraag

hij vleit zich tegen haar aan
beproeft de zachte lippen die
hem alleen lijken toe te behoren
en voelt de wereld aan zijn voeten
morgen nieuwe uren te vullen
maar nu even het zwijmelniets

de oneindige kosmos regeert
voor even, deze huiskamer
cocoonen in het hart, ze delen
iedere seconde netjes met twee
staan ze samen geheel en al paraat
duo tegen ego, een verliefd stel
aan het begin van de rest

Frans V.

zondagse kasten + gedicht

Hier zit ik dan voor de tweede dag op rij in Duffel. Er dienden wat kasten in elkaar gezet te worden voor Mama Mia, dus dat is bij deze gebeurd. Na wat dozen uit de garage naar het nieuw appartement verhuisd te hebben, heb ik me even aan de heropbouw van de pc gezet. En kijk, alles werkt! Ook het internet is goed aangesloten en via wat gefoefel met verlengdraden kon ik dit via eigen ogen nog bekijken ook. Vandaag gaat er hopelijk iemand tevreden zijn... En ik hoop dat Nip mij ook niet al te lang gemist zal hebben. Zodadelijk komt Moeder mij hier opladen en dan kan ik weer richting Borgerhout, waar het maar stilletjes moet zijn zo zonder mij :-)

Dit gedicht schreef ik gisteren, toen ik in een driftige schrijfbui nog enkele andere dichtsels bijeen pende. Ik draag het maar al te graag op aan Nip.

over de illusie heen

jou verhalen in enkel

wat simpele lijnen

zou je onrecht aandoen

net als jij mij eens, toen

zo schromelijk tekort

waarom beschrijven dat

wat helemaal nog niet af

laat staan bijna voltooid

alsof wij vertelbaar

zonder meer te grijpen

laat ons dus de illusie zijn

dat het zomaar maakbaar

twee streepjes individu

samen de optelsom van

wiskundige voorspelbaarheid

ik beloof je niets anders

dan een wereld ongezien

door jouw of mijn ogen

en van jou, mijn lief

verwacht ik niets anders

Frans Vlinderman

PS: ondertussen ben ik alweer lang en droog bij Nipje aangekomen ;-)

Prulletjes + gedicht

De ene vindt dit blog maar een verzamelingske prullekes, de andere komt hier juist graag grasduinen. Ik doe het voor mijn powetische ontboezemingen, die hier zo graag onder dak staan, vergezeld van altijd wel een woordje meer. Helaas leidt een Vlinderman een wat simpel leven, dus is het ook niet altijd zo hoogdravend wat hier allemaal terug te lezen valt. Ik ben er echter wel van overtuigd dat wie zware kost wil lezen, zeker zijn gading zal vinden in de bib of zo. En die kleine dingetjes uit dit Vlinderleven, nou, die vind je dus echt wel alleen maar hier ;-))

Vandaag nog maar eens een dagje verhuizing, gelukkig dat Schone Moeder Lenie een lekker biefstuk-frietje met gestoofde champignonnetjes en een heerlijk peperroomsaussje met verse peperbolletjes uit haar hoge hoed getoverd had, anders lag ik hier nog steeds strijk. Merci, Schone Moeder! En voor Mama Mia, daar heb ik onderstaand dichtsel voor.

op weg maar weer

verhuizen, zoveel nog
de afdruk van een leven
in zwarte vegen wissen
met een Swiffer en zien
dat witte muren
er nogal gelig bij durven

verhuizen, nog eenmaal dan
de deur uit het slot
of er niets achtergebleven
dan wat stoffige herinnering
en dan voorgoed in het slot
de sleutel aan een vreemde

verhuizen, zachtjes sterven
om dan opnieuw, helemaal
en vooral ergens anders
oude kasten tegen nieuwe muren
die nog niet geel durven

© Frans Vlinderman

Mosselen

Zo, deze namiddag zit er bijna op. De kopers van het huis van Mama Mia zijn nog eens langs geweest, mét een hele hoop dakwerkers en bespeurde ik daar ook iemand die wat weg weet met verwarmingselementen. Ik hoorde termen als strippen, tot op de blote muur, nieuwe daken, poetrels die zullen gestoken worden, ... Ik was blij dat Mama Mia met Nip de deur uit was (Ikea kan toch zo gezellig zijn soms). Straks gaan we nog mosselen eten! Woehahaha, eindelijk, we dachten al dat het er dit jaar niet meer van ging komen. Dat we daardoor een BBQ mislopen, is nou ook weer niet het ergste...

Silke + Mama Mia + gedicht

Silke is dus twee jaar geworden (en heeft dat vorige nacht nog gevierd door gedurende ongeveer 2 uur in het holst van de nacht haar prachtige stem door het hele slapende huis te laten galmen). De avond was leuk, vermits ook haar Peter, de Rik zoals we zeggen, er nog eens een babbelke sloeg met nonkel Vlinderman, iets dat al lang geleden was (jochei, dag Rick!) Dat de taart en de omgeving ook mooi meegenomen waren, hoef ik niet te betogen. Ook het afsluiten van de dag, waarbij Nip, Jurgen, Joke en Bibi bij een vuurkorfje nog wat bleven napraten alvorens het bed in te duiken, gaf me een lang geleden lekker gevoel. Zou er dan toch niets boven familie...

Vandaag was het wat hectisch. Mama Mia staat nog steeds op verhuizen, vandaag hebben zowel Jurgen, Nip als ikzelf de handen uit de mouwen gestoken om het allemaal weer wat dichterbij en werkelijker te brengen. Balans van een dagje stevig doorvloeken: één slaapkamer naar de haaienkelder, een andere verhuisd, een rondleiding door het huis voor de ditjes en datjes die anders zomaar zouden verdwijnen, een Mama Mia die toch al wat opgeluchter kan ademhalen (eens het stof gaat liggen toch). Het komt eraan, moeder! En sneller dan je denkt ;)

Ik rond nog snel af met een gedicht, voor ik naar een verjaardagsfeestje ga (zou Nip meegaan?) Spijtig trouwens, want ik zou dus naar Wijnegem getrokken zijn met die twee vrienden van laatst, Pascale en Johanne. Dat zal dan voor een volgende maal zijn, verjaardagsfeestjes gaan soms bij mij voor op poëziefeestjes (al is dat eerder uitzondering dan regel).

oma in verwachting

haar bezem vliegt echt
door het stof, het wolkt
en kolkt, alles moet netjes
voor haar Roodkapje komt
aan kant gezet

haar rimpeloogjes glinsteren
weer dertig en nog jonger
zingt het hart opnieuw
die aloude deuntjes
van feest voor de deur

zit ze voldaan
een verweerd pijpje
in de tandeloze mond
te wachten op de komst
van wie ze enkel kent
uit horen praten over

ze is niet boos
noch verdrietig
gewoon ietwat
in verwachting zo
hemelsmeltend blij

© Frans Vlinderman

Moeder + agenda + gedicht

Eerst even een heel belangrijke mededeling: vanaf morgen mag moeder Vlinderman terug naar huis!

Gedaan met ziekenhuistoestanden!

Ondertussen is het alweer de tienen gepasseerd, seffens nog wat nagenieten van de extra's bij Spiderman II, en dan bedje in. Morgen is het immers weer 't Gastvrij Podium en dan hebben we opnieuw een lange dag voor de kiezen. Donderdag ben ik dan weer in Cartoon's, voor een Antistressdoos, vanaf een uur of tien 's avonds. Vrijdagavond nog naar Berlaar om wat dingen te tekenen, zaterdag in de namiddag naar een tuinfeest van een afdeling van mijn werk (Consciencestraat) en 's avonds naar Hoevenen voor een streepje poëzie met de Muzeval, om dan zondag wat onderuit te zakken bij schone moeder Lenie om de verkiezingsuitslagen op de voet te volgen. Ik vrees voor de kleuren die dag, maar ja, wat moet komen zal moeten komen.

een uitgemaakte zaak

ik hoor je nog narrig
dat ik je niet begrijp
mijn koeterwaals geen taal
in jouw verfijnde wereld
waar niet met bakstenen gegooid
op onbegrepen hoofden

ik hoor je pen nog krassen
met de felle githeid zoals
alleen gevallen kraaien kunnen
bij het pikken van een lijntje

om dan in de stilte
van de wereld ontkleed
mijn liefde uit te drukken
als een uitgeteerde sigaret
de nieuwe verpakking
in je vergeelde linkerhand

geen witte rook meer
boven onze kathedraal

© Frans V.

Verjaardag + gedicht

Moeder is jaarig, GELUKKIGE VERJAARDAAAAG!!!!!!!!!!

een koningslied

in evenwicht het hoofd
recht op, zijn romp
gehecht aan een staart,
voelt hij zich evenveel waard
als de fiere zon, de witte maan
en ontelbaar de andere lichamen
die zijn wereld werelds maken

tussen het zingen door
van al wat sjirpt en krekelt
onbeweeglijk op de wacht
voor wie het niet begrepen
aan zijn spit zal geregen
voorbijganger zonder idee
dat het ooit voorbij

aan de trillende einder
schrilt het leven weg
maar hier regeert hij
maan na maan nog steeds
de onbetwiste koning

© Frans V.

Moederdag + Enquête + Mano Mundo + Gedichten

Mama Mia anno 2007 (Foto © Frans V.)

Op nogal wat plaatsen in de wereld wordt vandaag Moederdag gevierd. Vermits hier een Antwerpenaar zich tot u richt, wordt er ten huize Vlinderiaans niet veel meegevierd. Antwerpen en Costa Rica vieren moeder immers op 15 augustus. Vandaag wordt door ons dan ook al eens smalend benoemd als de 'VTM-moederkensdag'. Toch maar een mailtje richting moeder gestuurd, omdat we niet helemaal van de wereld afgevallen wensen te zijn. Daarom ook dit dicht, dat ik naar aanleiding van moeders zestigste verjaardag geschreven heb:

mama

vrouw
niet meer
niet minder
vrouw

sta naast mijn zij
dat doe je
hou me recht
dat doe je
zorg voor mij
dat doe je
wees een moeder voor...
dat doe je

dat doe je nog steeds - en alles zoveel meer
zoveel jaar training en opleiding
zoveel jaar elke dag de sprong in het diepe
élke dág!
elk moment! opnieuw! en opnieuw
dát doe je!

de telefoon - jóuw telelijn
wanneer moeilijk
wanneer fijn
altijd

sommigen zouden zeggen ‘oef’
niet jij

jij
onverzettelijk koppig
onveranderlijk vasthoudend
eeuwig vriendschappelijk
onoverbrugbaar liefdevol
onverdroten standvastig

jij
welkom bij de grote zes
ik, jij, wij, de ander, het, de wereld
alles geef jij een plek

jij
wij houden van die jij
voor wie je bent
jij

© Frans V., 2002

Een ander item vandaag: Viviane, een meisken uit den Limburg dat Verzekeringen-Recht studeert - vraag me niet waarom, de andere richtingen zaten misschien al volgeboekt - is wanhopig op zoek naar mensen die een enquête voor haar willen invullen. Het liefst werkende meisjes/vrouwen, maar ook de werkende jongens/mannen mogen insturen. Ik heb er enkele minuten tegenaan gegooid en doe hier een warme oproep aan jullie om a) hetzelfde te doen en b) dit door te sturen aan jullie vriendenkringen, familieleden, buren, internauten, zolang ze maar al werken, nog niet gepensioneerd zijn en enkele minuutjes tijd te over hebben om een Limburgse studente te helpen.

Zodadelijk reist Bibi af naar Mano Mundo, dat prachtige multiculturele muziekfestival in Boom, dat er nog altijd in slaagt gratis de wereldmuziek tot bij ons te brengen. Het zal helaas niet in open lucht zijn, gezien de vochtige en winderige voorspellingen, maar daar trekken we ons niet al te veel van aan. Net zomin als dat we ons daar gisteren veel van aangetrokken hebben.

De DAMilliaanse feesttoog (Foto © Frans V.)

Tot slot nog een duister dichtje, om al dat vrolijk gezwets van hierboven wat te temperen.

Gdrasilius

neem nu dit lijf
ontdaan van al
dat menselijk zou zijn
gevoelloos in elke vezel
het ego bijna te barsten

of je hier de liefde
ook maar één seconde
mee kan bedrijven
een loze vraag
hier zijn zaken te doen
en contant wil iedereen
tegen eender welke rente

er staat ergens geschreven
dat en dit en zus en zo
bestaat ook dit lijf
met slang en krokodil
soms 's ochtends bij
jouw verschrikt ontwaken

© Frans V.