boodschapke van algemeen nut (voor de vrienden toch)

Vlinderman zit met huiselijke zorgen, maar probeert er zijn humeur niet door te laten. Zodadelijk trek ik met mijn bevallige eega Nip naar 't Zeezicht om tussen pot en pint de zinnen wat te verzetten. Dat is soms al eens nodig zo midden in de week, maar het is dan ook bijna weekend, want morgen is het de laatste werkdag tot maandag 22 december, en ook die week is een lekker verhakkelde week. We gaan dus niet veel meer werken van 't jaar :p

We gaan de activiteiten hier op de blog misschien een klein beetje terugschroeven, want Verwimp & Vlinderman hebben het tegenwoordig echt wel te druk om hier nog elke dag trouw langs te komen. Het is ook niet de bedoeling hier wat te komen zeveren en lullen over onbenullige (onbelullige?) dingen, en we moeten stilaan toegeven dat er af en toe ook een non-event-dag tussenzit. Dat zullen jullie ongetwijfeld ook wel ((h)er)kennen. Vlinderman wil in ieder geval wat meer tijd gaan besteden aan het schrijven van zijn eerste volwassen verhaal, terwijl Verwimp zich nog voldoende bezig wil houden met hun beider Nina'tje... Ach, misschien blijf ik hier toch trouw elke dag passeren, we zien wel.

Voorlopig is de poëzie nog aan de orde van de dag, vermits literatuur en schilderijen nog een verre en stevig aan te werken toekomstdroom zijn. Bij deze nog een streepje van een poëzietje van Vlinderman.

ik blik

een mens uitgeteld
uitgesteld naar later
hopen hoop op de vloer
uitgestald verlangen
naar het grote vergeten
in dagen dat het beter zou

ik word achtervolgd
door een vreemde naam
die teveel wil beschrijven
en toch zo niets zeggend

Frans V.

Nog snel even snel nog

Een jaarlijkse traditie heeft deze avond zijn beslag gekend: mosselen gaan eten met Mama Mia, wij als zoons met onze eega's. Gezellig met z'n vijven, het neefje en nichtje voor de gelegenheid bij iemand anders geparkeerd (of iemand anders bij hen, dat kan ook) en dan maar keuvelen, bijkletsen, onnozeliteiten vertellen, vergelijken van ditjes en datjes, dat alles in een sfeertje van niets hoeft, alles mag en kan, met een pouse-café (of hoe je dat ook moge spellen, ben te tam om het even op te zoeken) als afsluitertje.

We zijn nogal een volkje van tradities, de Vlinderman'sen (of Verwimp'sen, Van Der Auwera'sen, Luyben'sen, Vandezande'sen, kies maar) en onafhankelijk van elkaar hadden twee schoondochters van Mama Mia toch al eens bevraagd of de mosselen er dit jaar nog wel van zouden komen... Het moet zijn dat er iemand bijzonder scherpe oren heeft die kilometers verder opvangen wat niet voor haar bestemd was, maar kijk, ineens was daar de uitnodiging en dus zit uw Vlinderman hier volgevreten maar voldaan met een zalige grijns op het al even zalige smoelwerk nog even te tokkelen.

Om te zeggen dat het gesmaakt heeft en dat er morgen gewérkt zal worden te alhier. En dat hij dus moet gaan slapen om lekker veel krachten op te doen...

Prettig weekend, lui, en tot morgen of zo. Als ik dan niet gewoon te uitgeput ben om hier wat dan ook te komen neerpoten.