gedicht: zo zij

Zo heel af en toe noteert Vlinderman een stukje poëzie, om er later wat mee aan te vangen. Doorgaans schrijf ik immers mijn gedichten zoals ze zich aan mij presenteren, maar die stukjes, die lijken me dan zo onaf en bewerkbaar, dat ik ze titelloos noteer in mijn 'kladschrift', hetzij op papier, hetzij op mijn digitale kladblok. Echter, bij die stukjes die zo heel af en toe op die manier neergeschreven worden, zit er nog meer heel af en toe eentje bij, dat zich niet meer wil laten veranderen. Enkel een titel toevoegen, om het later terug te kunnen vinden, meer doe ik daar dan niet mee. Gebeurt zo eens om de duizend gedichten, dus echt wel zeldzaam. Het onderstaande is er een voorbeeld van, zij het toch in ietwat bewerkte vorm - het onderwerp is van ik naar hij gegaan. Ik draag het in ieder geval op aan Britt en Yoeri, die wel zullen weten waarom ;-)=

Britt & Nip ergens in 2007

Vlinderman & Yoeri ergens in datzelfde 2007

zo zij

zij en zij alleen
niet alleen hier en nu
maar zo vaak
zo overal

en dan nog
droomt hij omdat hij
er niet genoeg van
zwijmelen, het werkwoord
dat nooit op hem sloeg
slaat de verstomming toe
telkens weer zij

Frans V.

Steun de Scouts!!!

Yoeri, onze vriend uit Bergen op Zoom, stuurde ons onlangs een mailtje. Hij is al jaren actief lid bij de scouts en nu bestaat de kans dat ze met hun groep Petrus en Paulus van Rabobank genoeg geld krijgen om een grote tent aan te schaffen. Gedaan dan met het vloeken op buitenactiviteiten onder een stevige plens regen. Met z'n allen onder het zeil, en 't is nog gezellig ook, samen luisteren naar het geroffel van een nat natuurkoor. Nu, het is dus 'maar' een kans. Eerst moeten ze zoveel mogelijk mensen via de site van de Rabobank loodsen en gedurende een maand elke dag een lel laten geven op hun voorstel (nummer ZES). Dat is dus een werkje van lange adem en veel, heel veel inzet van de vrienden en sympathisanten, om het dus niet over te slaan.

Vlinderman laat zijn vrienden niet in de steek en heeft nu al voor de tweede dag op rij zijn stem uitgebracht. Die tent, die moet er komen. En als u nu eens zou mee willen helpen, door a) dit ook elke dag te gaan doen (HIER) en b) die bericht zoveel als mogelijk door te sturen naar uw sympathieke vriendenkring, dan komen ze misschien wel aan genoeg stemmen. En dat je daarvoor langs een site van een bank moet passeren, daar val ik alleszins niet over. Gewoon rechtstreeks gaan via deze LINK en je hoeft geen reclame te slikken (enkel een soortement logo, natuurlijk, maar dat is niet echt groot).

Doen?

vrijdags blogje

Momenteel bevind ik mij ten huize Mama Mia, waar de camera niet naar behoren zou werken en waar de TomTom ook al niet zou doen waar het voor aangeschaft werd: werken en de weg wijzen. Nu, na één en ander, met de gebruiksaanwijzing in de hand, nageplozen te hebben, zie ik weinig problemen, dus vermoed ik dat ik eerstdaags eens met MM een rondje gebruikersinstructie zal doornemen ;) Ondertussen bevindt Nip zich met SM Lenie op de Dageraadplaats, waar een kennis van ons over een klein half uurtje een optreden zal geven. Ik hoop dat ik er nog op tijd geraak, want het nemen van een back-up van firma TomTom duurt zowaar al zeker twintig minuten en nog is dat ding niet klaar... En dan wil ik het even niet hebben over mijn tandpijn, ook al zijn betrokken zerken sedert gisteren vakkundig verwijderd...

Soit, voel me een beetje gefrustreerd, maar dat zal de pret niet drukken van alweer een lang verhoopt en afgesmacht weekend in het verschiet, met verjaardagsBBQ van vriend Yoeri in Bergen Op Zoom, verjaardagsfeestjes voor nichtje Silke in Duffel en tussendoor tig knuffelmomenten met Nipje. Wie zou ik zijn als ik daar niet vrolijker van word ;-)

trouwerij + gedicht

Voor uw verslag van het bonenfestijn gisteren verwijs ik u door naar het kooklabo, waar Nip en Britt, samen met ondergetekende en Yoeri, binnenkort hun bevindingen wereldkundig zullen maken. Later op de dag hier ook nog het verslag van ons bezoek aan Wim Meeussen, die eerder deze week gemeld heeft dat onze trouwringen klaar zijn. Nip en ik gaan er zodadelijk naartoe, het resultaat bekijken, even passen, kijken of de gravure goed is uitgevoerd en natuurlijk een streepje dromen over die speciale dag, die steeds maar dichterbij komt.

Voor de rest van het weekend staat er niet al te veel meer op de planning, behalve de afwas doen, genieten van elkaar, beetje opruimen, Miss Jackie T zien veranderen in terug een normaal poesje, nu de geuren van een kater (ook al is die dan gecastreerd) samen met Yoeri het land verlaten hebben. Want geloof het of niet, gisterenochtend was ze ervan af, komt die Yoeri binnen en tsjakkaaa, de kat weer zo krols als maar mogelijk is. Hormoongevoelig heet dat te zijn :-)

Zo, genoeg voor deze bijdrage, wij zijn er mee weg, 't Stad in, misschien nog even langs het 75-jarig Letterenhuis, waar poëzie te rapen valt, al is er natuulijk ook in het Dansaerthuis in Brussel één en ander te beleven bij Passa Porta - waar ik niet ga geraken, hoe spijtig ook, want mis ik Pom Wolff weer. Nu ja, teveel te doen en ik ben en blijf onverdeelbaar onszelf. Geraak dus ook niet in de Kammenstraat, waar De Bende van de Kammenstraat er een kunstzinnig potje van maakt op wel zeker 8 locaties...

ongetwijfeld wij

ik sluit je ogen
liever met een kus zo teder
dat je vergeet te knipperen
dan met een blik vol onbegrip
zoals anderen wel eens durven

om dan liefst onverwacht
je de wereld te tonen
zoals je die nog niet gezien
door mijn ogen vormgegeven
voor jou klaar gezet
pas voor pas te ontdekken
wat er nog meer in petto

laat ze maar zeggen
dat het ooit wel minder
jij weet beter dan de twijfel
toe te laten in het hart
dat ons beiden leidt
tot niets minder
dan wij

Frans V.

Vriendenlol + gedicht

Britt & Yoeri zijn in da house en gelijk organiseren Nip & Yoeri een wedstrijdje beste Chili Con Carne. Mij niet gelaten, I am a sucker for beans, maar die hoorn des overvloeds die hier straks op me zal worden los gelaten, baart me toch een beetje zorgen. Veelvraat die ik ben, zal ik wel tijdig kunnen ophouden met vergelijken? En als het kif kif wordt, ben ik dan onpartijdig genoeg om mijn lief met niet té veel voorsprong te laten winnen? En dan komt er ook nog eens een rondje Mojito-proeverij om het hoekje loeren, wat uiteraard veel zal bijdragen aan mijn objectieve beoordelingen waar het er op aankomt... Soit, we gaan het weekend in onder vrienden, ik moet zo niet jeremiëren. Liever omringd door een bende lieverds dan allenig met de blik op MTV of andere tijdverdrijverij.

Nu nog even fulmineren op de pipo's van deze maatschappij: als je ergens een wagen met de deuren open ziet staan en er ligt een begeerlijke brieventas zomaar voor het grijpen op één van de zetels, kijk dan eerst eens goed naar het bijhorend tafereel. Betreft het de brieventas van een studenterig uitziende jongedame die aan het helpen is om enkele verkeersslachtoffers in haar wagen te plaatsen in afwachting van gepaste verzorging, hou je stengels dan in bedwang en laat het voor wat het is: een onvoorzien buitenkansje op eventueel wat snel (en doorgaans klein) gewin. Kan je dat niet, onthou dan dat ik zo iemand doorgaans nogal laag aansla. In feite wil neerslaan. En dat ik zo iemand verachtelijk vind. Nog geen blik waardig, laat staan een genegen woord, enkel wat fulminatie hier.

slachtofferschavuit

met z'n allen rond de ton
grijpgrage vingers die graaien
zonder onder blikken te vallen
in de prijzen zomaar te geef
dat hebbeding dat hij altijd al
gewoon hebben wilde eindelijk

omstanders weten slechts drama
op grote schaal, de gewonden
met blutsen, blikschade in ogen
die verschrikt in het wilde staren
zonder te zien dat er eentje
onbekend en onbetekenend
zich even moet laten gelden

de prijs voor leed gedeeld
wordt verdeeld onder vrienden
met een lege maag of anders
dure leeggespoten beurs
terwijl de opgelichte
kosten met kosten oplost
om eens iemand geholpen

Frans V.

Nieuwjaarsavond

1 januari 2008, alweer een nieuw jaarbegin, met het oude nog vers in het geheugen. Nip en ik zitten op ons gemakje wat internet te bedrijven met onze vingertoppen en ogen, nagenietend van het familiefeestje gisteren (zie foto's boven). En te beseffen dat het dit jaar een groots jaar wordt. Ons jaar. Het ja-jaar. En dat we er naar uitkijken, ja, dat het fantastisch wordt, ja, dat zij ja, ja, en ik, ja, duizendmaal ja. Ik ben hier graag, in dit jaar, ja, ik beken mijn onschuld onmiddellijk, ja, en dat ik aan het oefenen ben, ja, dat is zo, ja, gewoon en simpel, volmondig ook, ja.

Om het nog even over wat anders te hebben: ergens op Verhalensite prijkt een mooie 1000. En dat betekent een rustmijlpaal. Even wat minderen, rustig aan, de lauweren onder onze rust leggen, bekomen van een aantal jaren doortrekken wat al een veelvoud van die jaren aan het gisten was... Behalve hier. Niet op de blog. Raadselachtige taal, ik weet het, maar het wordt wel eens duidelijk.

Verjaardagsfeestje Yoeri

Er komt niet veel meer uit deze dichter, het weekend was nogal slopend. Eergisteren bleken we niet meer aan de curryworsten te kunnen, omdat het diepvriesvak volledig toegevroren was. Een Vlinderman neemt dan onmiddellijk en zonder nadenken de beslissing dat dat ding moet ontdooien... Affin, om ervoor te zorgen dat de rest van de etenswaren niet slecht werden en de onderburen geen wateroverlast kregen, diende Frans zijn ogen open te houden tot ver na drie uur.

Gisteren was het alweer prijs: een verjaardagsfeestje voor en door Yoeri. Ik zal het kort houden: het was bijzonder plezierig, bijzonder smakelijk (behalve wat er in dat potje van hem op het vuur klaargekookt werd, dat was gewoon smakelijk), bijzonder om dus nog eens te herhalen, maar bovenal: het was laat! Rond half vier het - overigens bijzondere knusse - gastenbankstel in, deze ochtend rond den elven er alweer uit. Fransje zit hier dus met bijzonder kleine oogjes... en snapt met zijn vermoeide koppeke maar niet waarom hij hier weer geen slideshow opgekleefd krijgt. Dan maar linken dacht ik eerst, terwijl het ondertussen toch geregeld is geraakt.

Gedichtje vandaag: Cujo, vrij geschreven naar de gelijknamige hond/verhaal van Stephen King.


Cujo

het been trilt licht
af, laat dat, hij denkt
controle, hij denkt weg
en aan toen hij kuste
wat verboden was

de tijd trekt zich terug
zoals het vlees dat weigert
te bedekken wat moet gebeten
en komt grauwend tot stilstand
in een gruwelijk moment
van wederzijds erkennen

het been lilt ongecontroleerd
warm nog, hun laatste ontmoeting
was de laatste, het gesnuif
luider dan de reutel
van een hoopje onbegrip

sommige situaties
eisen vroeg of laat
altijd het juiste offer
liefst geslacht

© Frans Vlinderman

Yoeri + gedicht

Nog even en ze kunnen daar in Bergen-op-Zoom ramen en deuren beginnen sluiten. Nip en hare Vlindervent gaan het daar eens gezellig uithangen in het kader van een verjaardagsfeestje voor Yoeri. Voor het zover is, toch nog een gedicht achterlaten, voor de trouwe lezers die hier elke dag opnieuw passeren. Iris, mijn favoriete bloem, al wist ik tot enkele minuten terug bij god niet hoe zo'n bloemgeval eruit zou moeten zien, speelt opnieuw een hoofdrol.

(Bron Foto: klik op Iris)

Morgen pakken Nip en ik wat dozen uit met boeken. Boeken, dat blijft toch de constante derde factor in dit huishouden. Hoewel we beiden vaak op internet vertoeven (blogland, schrijversland, dichtersland, mailland), blijft het een zaligheid voor het oog, die boekenkasten, rijkelijk gelardeerd met boeken over kunst, boeken als kunst, verhalen van King naast verhalen van Umberto Eco, de grote filosofen op schoot bij de grote schilders, Antwerpen boven...

irisdame

nog steeds verborgen
achter de thans woekerende iris
aanschouwt zij de rimpelstroken
rond haar geloken ogen
in het spiegelglas van haar serviceflat

de handschoen over haar knoken
tegen 't jichtig reumavuur
herinnert haar het verloren uur
dat zij nog het mes hanteerde
voor het avondeten
vlak voor hij thuis zou komen

de straten stromen stilaan vol
onbekenden allen onderweg
zich niet bewust van 't mensendrama
achter die stijlloos blinkende gevel
waar het leven stilaan minder
hunkert na de laatste dag

© Frans Vlinderman