gedicht: voor eeuwig

Voor de slapelozen onder ons, nog een gedicht om over te contempleren.

voor eeuwig

het zijn zijn nachten niet langer
de uren waarin hij gevraagd werd
naar zijn aandeel in het al
laat hij onbeantwoord
er zijn grenzen, altijd
en ook aan zijn aandeel

het uur van Job genegeerd
erkent hij dat van Ezechiel
voor het eerst en ook
ten lange leste voor het laatst
dat voor één ieder altijd en ooit
eens het laatste uur zal en moet

geslagen

is zijn tijdeloos gehuil verstomd
de muil vol geflikker verweerd
tot ieders stilte gedoemd
daar waar het einde altoos weer
zich openbaart aan eenieder
die blind alles wilde zien

hij is gestorven nu
in het laatste moment bewust
dat hij jaren geleden al
een stervende dode was

niet beter wetend dan
dat hij alles beter wist
voor een ander dat doet

Frans V.