Gedicht Thierry Deleu: eeuwig

Vandaag hou ik het sober, omwille van het overlijden vorige week van een gekende. Vermits het mij nog steeds te moeilijk is één en ander onder woorden te brengen, leen ik onderstaand gedicht van Thierry Deleu, omdat het enkele van mijn - al dan niet prangende vragen - in de juiste woorden weergeeft. Er is immers sprake van liefde en leven, naast de immer wachtende dood, die voor ieder van ons zal komen.

Eeuwig

De dood is het einde niet, alleen
over het nieuwe begin heb ik
mijn twijfels: kan ik afwerken
waar ik aan begonnen ben?

En indien ik dit zou kunnen,
wie zal mij daarin helpen:
de vrouw van mijn leven of zij
die mij is toegewezen?

Ik kan het niet vatten, mijn geest
zet de krijtlijnen uit voor een
eindigend leven dat bij herhaling
nieuw leven baart en een toekomst.

© Thierry Deleu

(Bron gedicht: KLIK)

gedicht: voor eeuwig

Voor de slapelozen onder ons, nog een gedicht om over te contempleren.

voor eeuwig

het zijn zijn nachten niet langer
de uren waarin hij gevraagd werd
naar zijn aandeel in het al
laat hij onbeantwoord
er zijn grenzen, altijd
en ook aan zijn aandeel

het uur van Job genegeerd
erkent hij dat van Ezechiel
voor het eerst en ook
ten lange leste voor het laatst
dat voor één ieder altijd en ooit
eens het laatste uur zal en moet

geslagen

is zijn tijdeloos gehuil verstomd
de muil vol geflikker verweerd
tot ieders stilte gedoemd
daar waar het einde altoos weer
zich openbaart aan eenieder
die blind alles wilde zien

hij is gestorven nu
in het laatste moment bewust
dat hij jaren geleden al
een stervende dode was

niet beter wetend dan
dat hij alles beter wist
voor een ander dat doet

Frans V.