Over het dichtersschap

Het is toch wat met het dichtersschap. Om zoveel mogelijk de vinger aan de pols te houden, vindt Vlinderman het nodig om zoveel als mogelijk zijn neus aan het venster van het bestaan te steken. Dat betekent dat er veel dient gelezen, veel gevolgd, veel opgenomen, om er vervolgens in poëtische verzen een interpretatie aan te geven, inhoud ook, die voor de dichter in hem belangrijk genoeg is om hem te ventileren.

Waar veel poëzie vooral om de vorm lijkt te gaan - staat dit woord hier wel goed, klinkt dat wel een beetje zoals het zou moeten klinken, ligt de rijm wel juist - is het in mijn geval vooral de onderliggende boodschap die telt. Dat het dan een beetje klinkt met de klank, dat is meegenomen, omdat ik mijn werk heel graag voor het publiek (u dus) op een podium breng, maar een conditio sine qua non is het niet. En als ik dergelijk gedicht dan ergens op een site post, dan krijg ik daar wel eens reacties op. Ik hou wel van feedback, al heb ik ondertussen mijn eigen richtlijnen in het schrijven uitgewerkt, dus gebruik ik FB enkel als ze in dat straatje passen. Misschien dat ik wel moet oppassen om niet te verstarren, vast te roesten, in mijn eigen tunnelvisie'tje (al zal mijn eega mij daar wel voor behoeden, God behoede haar voor al het onheil dat in de wereld rondwaart!)

Zo, even een kleine mijmering over mijn hobby, mijn stukje doel in dit leven. Vlinderman groet iedereen op deze zonnige zondag en wenst dat de komende werkweek een fijne moge worden voor iedereen. Voor je het weet, zitten we met z'n allen immers weer in de eindejaarsperiode en de daarbijhorende deadlines en afsluitingen...

Weekendstuff

Ben even gaan kijken naar de petitie inzake Steven Strobbe en ik wil bij deze graag Mama Mia bedanken voor de moeite haar naam daar achter te laten - ook al helpt het misschien (en waarschijnlijk zelfs) niet. Nu, als we allemaal zo zouden redeneren, dan gebeurt (lees: verandert) er inderdaad niet veel... Deze appel is in ieder geval niet ver van zijn boom gevallen ;) Wie alsnog wil tekenen, gewoon even een dagje hier zakken en dan op de tweede HIER klikken (ja, dat woord in het rood).

Om nog even wat achtergrondinfo inzake dit Vlindermanweekend te geven: morgen is het vergaderdag met mijn collega's van De Muzeval. Er valt nog wat te programmeren, nog wat te bespreken ook, en dan laat ik het programma op jullie los voor elke tweede donderdag van de maand voor de rest van het jaar. En als je weet dat we volgend jaar exact tien jaar bestaan, dan heeft u alle reden om aan te nemen dat we gaan trachten er ook volgend jaar een stevige edoch poëtische lap op te geven, zoals dat hoort bij elke vereniging die een dubbel lustrum van haar activiteiten mag vieren.

Vermits ik hier toch van de hak op de tak aan het springen ben: zonet even voor taxi gespeeld. Een ouder stel mensen, bijgestaan door een jonger koppel, verkeerde overduidelijk in nood toen ik van Nip en Juul naar huis toe reed. Ik heb de Vlindermobiel even aan kant gezet om te informeren naar het waarom de oude man van het gezelschap ineengezakt op de stoep zat. Bleek dat het oude stel al meer dan een halfuur aan het wachten was op de taxi, die maar niet kwam opdagen en dat hij niet meer op zijn benen kon blijven staan. Bon, lang verhaal ingekort, ik heb ze dan maar naar huis gevoerd, want dat vond ik dus geen doen: een stel ouden van dagen zonder opgegeven uur zomaar laten staan schilderen tot er eens een wagen langsgestuurd kan worden. Taxi-score vandaag: min minstens één punt. En neen, ik heb me er niet voor laten betalen, ook al stonden ze erop.

Zonet Miss Jackie T trachten te bespuiten met antivlooienspul (het arme poezenbeest stikt ervan) en dus moet ik me nu volkleven met pleisters. 't Katje heeft immers niet echt graag dat ze tegen wat dan ook behandeld wordt en zonder te willen bijten of krabben, haalt ze mij (en bij gelegenheid ook Nip) het vel steeds open in verwoede pogingen het hazenpad te kiezen. Nu, ze heeft ook de volle laag gekregen (kostte slechts vijf pleisters aan deze zijde, dus dat viel mee) en nu maar hopen dat er beterschap op komst is.

Meer valt er niet te melden, behalve dat Nip en ik vandaag welgeteld vier weken getrouwd zijn! En ja, nog altijd van harte en vol dromen!!!

Help Steven Strobbe en teken!

Het is alweer weekend, zie. En na een hele dag, vergeef de volgende uitdrukking, strontweer, besluit het zonnetje alsnog te gaan schijnen. Met genoegen neem ik dan ook afstand van mijn bureel en gooi ik mezelf in het bruisende leven van een vrijdagavond- tot zondagnamiddagperiode. Voor ik dat echter doe, wil ik een oproepje lanceren, eentje om iemand alsnog de nodige kansen te geven tot zelfontplooiing. Het gaat over Steven Strobbe uit Deinze.

Wie is Steven Strobbe? Niet iemand die ik persoonlijk ken, maar wél een kerel die ik wil helpen. Steven heeft een aangeboren hersenletsel, waardoor hij langzaamaan volledig blind wordt. Voor een aantal mensen is dat het eindpunt en zij beslissen dan te berusten. Steven niet. Deze jongeman wil per se wat van zijn leven maken en besloot dat hij drumles wilde gaan geven aan slechtzienden. Daartoe startte hij een opleiding aan het conservatorium in Brugge. Dat doet hij nu al een aantal jaren, al was hij het vorige schooljaar niet al te vaak op de schoolbanken te vinden, omwille van diverse operaties en daarbijhorende revalidaties.

Steven werd onlangs geschrapt als gesubsidieerde leerling omwille van die medische afwezigheden. Omdat de administratieve regels van de overheid zijn (medische en met attesten gestaafde) afwezigheid niet individueel kunnen bekeken worden, omdat Steven een nummer is en geen menselijk wezen met zowel beperkingen als te koesteren en ontwikkelen talenten...

Befehl ist befehl, jaja, hebben we iemand die niet bij de pakken blijft zitten, kan hij het schudden om zijn droom waar te maken omdat hij niet 'in het hokje' past. Vrienden van hem zijn een petitie gestart en ik stel voor dat u eerst HIER wat meer achtergrondinfo gaat rapen en vervolgens HIER een petitie gaat tekenen om Steven te helpen een uitzondering te bekomen. Omdat we mensen zijn die andere mensen al eens een hart onder de riem willen steken. Wat denkt u?

Frans V.

Wat rest van Doel moet blijven

De 118de Muzeval deze avond staat in het teken van Doel, polderdorp op sterven dankzij een politieke (haven)kaste die het niet aandurft de genomen beslissingen bij te sturen, ook al is er van de oorspronkelijke reden om een hele gemeenschap van de kaart te vegen al lang geen sprake meer.

In ieder geval is er naast een stevige streep cellomuziek door Herman Van Puyenbroek veel poëzie hieromtrent vandaag en ook ik ga zeker mijn steentje bijdragen. Daarom hou ik het vandaag maar kort, moet nog één en ander bijeenrapen om er niet met lege handen naartoe te trekken.

ter plaatse om vooruit

de wel degelijk doden uitgezonderd
- zij die zulks onwaardig -
staan waar ze altijd stonden
onder de kerktoren
voeten in het ongemaaide gras
met het licht in open ogen
van de deemsterende zon

hun doel is hun Doel
redden als het kan
opbouwen naar her indien
de politieke lafaards alsnog het lef
- gezond verstand eventueel -
zolang als nodig en langer ook

dus komen en gaan de dagen
met telkens een stukje thuis
in de rugzak van vooruitgang
waar voor geld het hartenzeer
van een oude boreling niet telt

ik zie ze staan
en sommigen ook vallen
bij iedere neergehaalde steen
bloed waar het niet zou mogen horen

gehuil, analoog en digitaal
zonder verhaal tegen het geweld
waarmee hun huizen zomaar geveld
omdat annuleren zo moeilijk

in mijn voorlopig veilig huis
plant ik een strohalm
in de hoop dat in de hoop
toch toekomst kiemen mag
en droom van een Doel
dat mij in leven houdt

Frans V.

Ishtar - O Julissi - om niet te vergeten

Omdat ik er nog steeds wild van ben en ik het niet meer op de radio te horen krijg!

Garage TV - video filmpjes - Ishtar - O Julissi (Live @ Beogradska Arena) - ishtar,eurosong,eurovisie,songfestival,2008,belgië,julissi,belgrado

Posted using ShareThis

Mailshit

Vlinderman is alweer bijna rijk geworden (was het maar waar) Onderstaande mail in mijn spamhoekje gevonden (waarom gaan al die geldmails feitelijk naar daar???)

Affin, om kort te gaan, madam Naomi heeft geld teveel omdat hare vent het hoekje is omgegaan (moet een veeltrouwer geweest zijn, want ze zijn begot allemaal met ene Solomon getrouwd geweest), maar ze kan er niet aan. Als ik nu eens zo lief zou willen zijn om even mee te werken, dan kan ik het geld vrij laten komen, een percentje opstrijken en vervolgens toezien hoe één of ander goed doel gespijsd wordt en ik mijn zitje hierboven heb veilig gesteld. Ik moet alleen maar effie contact opnemen per mail en dan krijg ik het adres van de bank in, godbetert, Abidjan - waar die koterij zich ook moge bevinden. Vervolgens moet ik een kleine bijdrage voorschieten en dan komt ongetwijfeld het aardse manna uit de hemel gevallen...

Serieus, zijn er nu nog echt idioten die hierin trappen? Weten ze dan niet dat die Naomi in 2002 ook al dezelfde mail heeft gestuurd en dat ze toen ook al kanker had en geld teveel? Pfffff...

From Mrs naomi solomon,
Nー38 Rue Des Martyrs Cocody
Abidjan,Cote d'Ivoire,

Attn:
Dearest One Of God

I am the above named person from Kuwait. I am married to Mr solomon anthony.who worked with Kuwait embassy in Ivory Coast for nine years before he died in the year 2005. We were married for many years with out child. He died after a brief illness that lasted for only four days.

Before his death we were both born again Christian. Since his death I decided not to remarry or get a child outside my matrimonial home which the Bible is against. When my late husband was alive he deposited the sum of (US$2.500million dollars in a Bank in Abidjan Cote d'Ivoire west africa).Presently,the fund is still with the bank.Recently, my Doctor told me that i have serious sickness which is cancer problem.

The one that,disturbs me most is my stroke sickness.Having known my condition I decided to donate this fund to a church or individual that will utilize this money the way I am going to instruct herein. I want a church that will use this fund for orphanages, widows,propagating the word of God and to endeavor that the house of God is maintained.

The Bible made us to understand that Blessed is the hand that giveth. I took this decision because I dont have any child that will inherit this money and my husband relatives are not Christians and I dont want my husband efforts to be used by unbelievers. I dont want a situation where this money will be used in an ungodly way. This is why I am taking this decision. I am not afraid of death hence i know where I am going. I know that I am going to be in the bosom of the Lord. Exodus 14 VS 14 says that the lord will fight my case and I shall hold my peace.

I dont need any telephone communication in this regard because of my health hence the presence of my husband relatives is around me always I don't want them to know about this development.. With God all things are possible. As soon as I receive your reply I shall give you the contact of the bank here in Abidjan.I want you and the church to always pray for me because the lord is my shephard. My happiness is that I lived a life of a worthy Christian. Whoever that Wants to serve the Lord must serve him in spirit and Truth. Please always be prayerful all through your life.

Contact me on the above e_mail address for more informations, any delay in your reply will give me room in sourcing another church or individual for this same purpose. Please assure me that you will act accordingly as I Stated herein. Hoping to receive your reply.

Remain blessed in the Lord.

Yours in Christ,
Mrs naomi solomon.

Uw Doel morgen: De Muzeval!

ochtendrandjes

Geen nieuws vandaag, dus een poëtisch moment, omdat ik nog niet kan schilderen en dus geen schilderijen kan laten zien...

ochtendrandjes

jeetje, half acht al
dat ik hier en nu
ontwaken mocht
met aan m'n zij
de schoonste
de beste
de mijnste

en dan achter de façade
van m'n ongeschoren kop
het gezeur van vlees
rood en wit op zoek
naar wat verloren tanden
die toch nooit meer weer
sedert een dag of drie

ik voel de zondag
als lood in de zak
peilsnel op me afgaan
- waar is die tijd alweer -
en ik weiger m'n ogen open
tot zij me dan heeft gekust
op m'n cortisonenwangen

Frans V.

Bijna maar toch niet

Het is al lekker laat op de avond. Toch kom ik nog even langsgeblogged, niet omdat er wat te vertellen valt, maar omdat ik met een (Belgisch) vraagje zit. Het zit hem namelijk zo: ergens de voorbije dagen heeft een hoofdleidster van een jeugdbeweging een quasi heroïsche daad verricht door een bus met haarzelf en goed vijftig leden van haar jeugdbeweging aan boord te parkeren op de pechstrook van de autostrade op weg naar de Efteling. Naar alle waarschijnlijkheid had de buschauffeur namelijk een beroerte gekregen, waardoor hij buiten bewustzijn raakte en zijn bus schurend begon te flirten met de middenberm. Met voldoende alertheid van geest greep de jongedame in kwestie in en nam zelf plaats achter het stuur, waarna ze erin geslaagd is de bus eerst opnieuw op een rechte lijn te krijgen en vervolgens tot stilstand.

Mijn vraag is nu: zou ze een bovenop een welverdiende huldiging ook een boete krijgen wegens het besturen van een voertuig waarvoor ze niet over het benodigde rijbewijs beschikt? Het is immers in dit warme landje van ons al vaak voorgekomen dat een chauffeur zijn voertuig 'niet reglementair geparkeerd' verliet om hulp te gaan verlenen aan een mens in nood, om vervolgens een bekeuring in zijn bus te vinden voor een parkeerovertreding. Mijn link tussen bus en bus is dan ook snel gemaakt, zeker in dit land waar de regelgeving (ten dienste van haar volk) nog te vaak de bovenhand haalt van menselijkheid in gevallen van nood (ook ten dienste van het betrokken volk).

We zullen het niet te weten komen, vermoed ik toch, en wat zou het? Ik denk dat een bepaalde wedstrijd er een nieuwe kandidaat bij heeft om een troffee in de wacht te slepen... Helden van het volk, die zijn er immers genoeg, maar ze komen niet altijd even duidelijk in beeld. En vragen of niet, ik kijk met bewondering naar de prestatie van deze jeugdbewegingleidster, Kathleen Vandael. Mijn respect!

getrouwheid

Op Pomgedichten komt vandaag de poes in de poëzie aan bod, maar hier op de eigen blog is het al een tijdje geleden dat er nog eens wat poëtisch van mijn hand verscheen. Daarom ben ik in mijn kast gedoken, waar ik dit onderstaande dichtje nog terug vond, helemaal onder het stof van wel zeker 8 maanden zonder aandacht. Dat stof heb ik er dan maar afgelezen, de woorden een beetje opgeblonken met hier en daar een nieuwe letter en nu deel ik dit hier met u. Omdat het zondag is en u nog eens aan de poëzie moet.

En omdat ik aan de poes wil.

getrouwheid

onder de tomeloze liefde
tijdens het langzaam wijken
bespeuren ze ongewilde angst
voor de daad een laatste maal
- hoe zuiver -
toch volbracht

het vlieden van minnekracht
bij het verschijnen van de dag
samen met gedeelde dromen
zomaar weggevlerkt op vleugels
die zich niet lieten vermoeden

voor nog een stuk omwenteling
van hun diep beminde wereld
houden ze elkaar innig vast
geen Adam en ook geen Eva
noch de laatsten ooit bijeen
bevoelen ze hun eigen ribben

Frans V.

ochtendhumeur

Het is zaterdag en de klok heeft nog geen negen uur geslagen. Toch ben ik al wakker. Vloekend op een aantal zaken. Zoals opendeurdagen en dergelijke. Wekkers die zich vakkundig door mezelf laten afslagen zonder hun feitelijke job te doen. Echtgenoten die dan toch nog redelijk op tijd wakker worden en hetzelfde arrangeren met hun wederhelft. Koffie die net niet straf genoeg is.

Soit, feitelijk heb ik op dergelijk ontiegelijk vroeg zaterdagochtenduur gewoon een ochtendhumeur, eentje dat zich wel laat (h)erkennen, maar niet verjagen. Terwijl ik gewoon zou kunnen melden dat er dus een opendeurdag is in de Academie van Beeldende Kunsten te Hoboken. Vooral te bewonderen aldaar: een Vlinderman die NIET kan tekenen maar wel tekenend én een Nip die WEL kan tekenen, maar voorlopig nog bakstenen vattend - hoewel er waarschijnlijk vandaag een model op het menu staat. Mocht je dus zin hebben, welkom (alle gegevens vind je door op de foto hieronder te klikken).

In de namiddag nog op zoek naar iets? Welkom in Wijnegem dan, waar je kan gaan proeven van een vrijetijdsmarktdag. Het Gastvrij Podium laat één van haar organiserende zonen op je los in een extra editie, dus dat kan genieten worden. Volg hier de LINK om meer te weten te komen. Soit, en nu op naar Hoboken!

Vrijdags logje

Vrijdag vandaag. Voorlopig niet veel te melden, het weer buiten spreekt van weinig beloften, dus kleden we ons alvast een streepje warmer dan we dat doorgaans doen in deze periode van het jaar. Vlinderman amuseert zich tussen alle andere bedrijven door kostelijk met zijn account op Facebook en bereidt zich verder voor op zijn nieuwe uitdaging met het penseel. Al heeft hij wel vastgesteld dat hij het niet zo heeft op tekenen met houtskool en priem. Het eerste verleidt hem altijd tot het teveel aanbrengen en dus te snel te donker te gaan in zijn schaduwen, het tweede blijft vooralsnog een ware kwelling voor zijn met wiskundige wetmatigheden gevulde geest. Vanaf heden wordt dan ook het schone adagio 'Oefening baart kunst' hoog vooropgesteld, in de hoop dat het enige grond van waarheid inhoudt.

We moeten vandaag niet werken, dus kunnen we het wat kalmer aan doen. Al staat er toch wel het één en ander op het programma (winkelen voor de opleiding, mutualiteit, districtshuis, beetje opruimen, laatste kastje in elkaar vijzen, oude kastje naar Kringwinkel terugbrengen). Tussendoor nog wat genieten van de uitzonderlijk gelukkige situatie van Nip en mezelf, kijken naar de toekomst met twee paar ogen in plaats van een enkel paar, terugblikken op wat ons zover heeft gebracht, in elkanders armen bekomen van de soms opstekende harteklop, genieten van elkaar, quoi. Het kán dus schoon zijn...

Vanaf zondag gaan we nog eens op Juul passen, de hond van onze huisdokter/vriend, zoals we dat al enkele malen hebben gedaan. In de tussentijd kan Miss Jackie T leren dat ook het eten waarvoor ze nu haar neus ophaalt, niet zal vervangen worden door een prakje dat ze wel al kent. In casa Vlinderman & -vrouw is het eten wat de pot schaft, ook voor de inwonende katten!

De eerste parkeerboete is binnen

Vlinderman bezit nu terug een wagen, dus mag hij al eens kankeren op al wat daarmee samenhangt, gewoon, voor de sport. Er is mij immers iets opgevallen: sedert de invoering van het betalend parkeren en het gratis af te halen bewonersvignet, heb ik nog nooit zoveel moeite gehad met een plaatsje in de buurt te vinden. Het lijkt wel alsof de laatste vrije parkeerplaats in de nabije omtrek minstens drie straten verder moet liggen. Als dat één van de perverse gevolgen is van een geregeld parkeerbeleid, dan mogen die klojo's die zich daarmee bezig houden hun huiswerk wat mij betreft helemaal overmaken. Ik zal wel wat tips komen aanreiken daarbij, vanuit de niet-gespecialiseerde leefwereld van een buurtbewoner.

Trouwens, nu we het toch over parkeren in 't Stad hebben: via deze weg wil ik graag de uitzonderlijk snelle flikvrouw 'bedanken' voor mijn eerste bekeuring wegens fout parkeren. Zo vroeg op de dag, het was nog geen acht uur, en dat al zo ijverig aan het schrijven, dat verdient gewoon een bloemetje (of een cactus). Ik moet wel zeggen dat ik opgelucht was om te zien dat ze ook de auto's voor en achter mij in de rij netjes een ticketje onder de ruitenwisser had geschoven. Hoe vroeg moet je daarvoor al uit de veren, vraag ik me er stiekem wel bij af. Soit, tot de volgende maal, zeker?

En nu op naar de Academie voor Beeldende Kunsten, om nog wat te oefenen met priem en houtskool, flesjes tekenen in verhouding en nog van die dingen. Eens zien hoe lang het duurt voor mijn leerkracht de moed opgeeft met het deze Vlindervent vormgeving bijbrengen...

woensdag vuilbakkendag, dus

Gisteren nog op deze blog, vandaag in de krant, en zeg niet dat ik het niet voorzien had, eh! Wim Delvoye (waarmee ik dus blijkbaar al ooit eens ergens een klappeke heb gedaan) in volle glorie, gelukkig nederig als altijd, bij de ontdekking dat zijn ambachtelijk werk in de naam van de kunst zomaar eventjes van makerswaarde tot 30 000 maal meer opbracht als kunstwerk. Gegeerd zijn, noem ik dat. En dat de wereld net een klein beetje gekker is dan we doorgaans beseffen...

We hebben net bericht gekregen van onze fotograaf dat de foto's klaar staan voor ons. Dat wordt dus kijken, de ogen uit onze kop en als ze verder zo goed zijn als wat ik er al van gezien heb, dan gaat het nog even duren voor we er helemaal uit zijn wat onze keuze voor het album betreft :-)

Wat deze avond betreft: ons Gastvrij Podium is terug officieel van start gegaan, met Pieter Hemerijck als seizoensopener, een Pieter die trouwens best aardig op dreef geraakt is vanavond. En zijn afsluiter 'Centraal Station' deed wat het moest doen: de kers op een prima voordracht symboliseren, waarbij alvast ondergetekende het niet kon nalaten stevig mee te scanderen bij regel twee. Wat meer is: ik heb het gefilmd, dus als het allemaal een beetje wil lukken, dan staat hij hier binnenkort te beluisteren/bekijken voor jullie.

Tatoeagekunst

Ergens op het internet kan je gaan kijken naar wat digitale kunst, maar daar kom ik later misschien nog wel op terug. Nu wil ik het over levende kunst hebben, met een morbide ondertoon. De Belgische kunstenaar Wim Delvoye, die eerder al in het nieuws kwam met zijn Cloaca-machine (een heuse kakmaker, lees je mee, Rufturiër?) en zijn getatoeëerde varkens (doorgaans zijn het zwijnen die zich laten vangen door de kleurennaald) heeft een tattooafbeelding, die er € 150.000 waard is. Niet echt speciaal, behalve dat het verkocht is aan iemand, terwijl de getatooëerde nog steeds levend en wel rondloopt. Dat is nog eens wat, niet? Voor dat bedrag zijn er uiteraard wel enkele verplichtingen, zoals af en toe eens opdraven en mensen bewonderend naar je blote bast (nou ja) laten gluren en nadat je dan toch het loodje gelegd hebt, je ruggetje laten afstropen om de eigenaar zijn kostbare tattoo te laten houden... Kan dan perfect aan de muur gehangen worden naast de kop van die Afrikaanse buffel en de tanden van oma.

Soit, voor we ons hier helemaal laten gaan, steekt Vlinderman een tandje bij om op tijd in zijn eerste schilderles te geraken, Nip in haar tekenklas te droppen en SM Lenie aan de pottenbakkersschijf. Als het meevalt, zijn we vertrokken voor een boeiende reis door het land van olieverf, borstels, spatels, doeken, ezels, terpentijn, basen, gevloek, kortom, een hele nieuwe wereld. Ik hou jullie hier verder op de hoogte :-)

De Muzeval in september

En voor wie volgende week nog niets gepland had op donderdag, is er uiteraard alweer een Muzevalavond voorzien, de 118de alweer!

1 september + Gastvrij Podium

Op 1 september trekken we doorgaans een streep onder een aantal nogal plezierig klinkende evenementen, zoals vrijaf hebben, op vakantie trekken, genieten van en in het zonnetje, bijkletsen met anders te druk bezette vrienden, de nachtelijke sterren tellen zonder je schuldig te voelen om die eventueel verloren tijd, plannen maken voor het volgende jaar, genieten van de buren omdat die eindelijk ook eens lijken te kunnen lachen, terugkijken op die ene mooiste dag uit een niet langer ongebonden leven, ...

Gelukkig staat 1 september in de Vlindermanagenda ook met rood aangestipt. September, dat is immers ook de terugkeer naar de regelmaat, waar ik me zo dorstig aan kan laven, dat is het hernemen van het Gastvrij (onder andere) Podium, het weer naar school mogen, aftellen naar Oudejaarsavond ('k zal er maar geen teller op plaatsen, vermits sommigen daar niet goed tegen kunnen), dat zijn neefjes en nichtjes vol spannende verhalen over bij wie ze nu weer terechtgekomen zijn, feitelijk is het vanalles en is dat niet iets?

Dus: eerste aankondiging van een alweer een nieuw werkjaar:

Het Gastvrij Podium in Wijnegem

Elke eerste woensdag van de maand kan je komen kijken en luisteren naar (ontluikend) muzikaal en literair talent. Er is elke maand een gastdichter, en je kan ook zelf deelnemen aan het vrij podium.

Programma woensdag 3 september 20u.
Gastdichter: Pieter Hemerijck
Muziek: Sarinte
Vrij Podium

Pieter Hemerijck brengt echte kritische performance-poëzie. Hij stond naast talloze Antwerpse podia onder andere al op het eigen Gastvrij podium en nam enkele jaren geleden deel aan 'Spraakwater' in JC Ahoy. Gekend in Wijnegem, waar hij niet moet vrezen een trein te zullen missen (de bus daarentegen).

Sarinte brengt Nederlandstalige levensliederen en balades. Dieter speelt contrabas, Pieter speelt akoestische gitaar en zingt. Voor een voorsmaakje kan je een aantal van hun liederen beluisteren op deze site.


Praktisch:
Het Gastvrij Podium vindt plaats in 't Gasthuis, Turnhoutsebaan 199, 2110 Wijnegem.

Bereikbaar met De Lijn 410-411-412-78 en 140

Film: Untraceable

Wie zin heeft in een goede film, die moet maar eens kijken naar 'Untraceable', een in mijn ogen steengoeie film over wat iemand met het 'anonieme' internet kan aanvangen. De film handelt over een website 'KillWithMe.com' en brengt het verhaal van een zieke geest die dieren en mensen ontvoert en vervolgens laat (!) vermoorden op basis van het aantal bezoekers. Het is geen film voor watjes, er komen nogal wat expliciete beelden in voor, maar wat mij het meeste trof in de film is de link naar het gedrag van mensen zoals u en ik. We lachen allemaal wel eens met wat voor rotzooi we in onze inbox binnenkrijgen, waarop mensen te zien zijn die pech hebben, tegen een paal aanknallen met hun hoofd en daar ongetwijfeld veel hoofdpijn aan over houden, toevallig gefilmd en de volgende dag al tot vermaak van ons allen digitaal de wereld rondreizen in en met hun miserie.

Er zijn genoeg websites over de hele wereld te bezoeken, waarop we een pervers inkijkje krijgen in de ellende die onze wereld heden ten dage te bieden heeft. Dat gaat dan over terrorisme, mishandeling, seksuele uitbuiting, militaire acties, misvormde mensen, snuff-stuff, het houdt gewoon niet op. En wat het ergste is: niemand beseft ten volle zijn eigen bijdrage aan de leveranciers ervan. Immers, hoe meer we met zijn allen dat spul blijven bekijken, hoe meer er een marktnood ontstaan, die volgens economische principes dient vervuld. Yak!

Soit, we gaan er niet al te veel over berichten, al durf ik hier en nu wel de vraag stellen: bent u ook zo iemand? Kijkt u ook naar de miserie op het internet, al was het maar om jezelf gelukkig te prijzen dat jij niet het hoofdpersonage bent in dat flard van een ongelukkig leven? Ik heb het er in ieder geval mee gehad. Ik doe niet meer mee. Internetshit heeft zonet een deelnemer verloren.

zaterdag, veeldag

Vlinderman staat ineens aan het begin van een heel nieuw leven, eentje dat gedeeld mag/dient met Nip. We zijn gaan genieten van een terrasje op onze Dageraadplaats en via via kwam het gesprek over hoe verder. Nog nooit eerder ben ik zo bezig geweest met meer dan enkel rekening houden met mezelf. Er is ook niet echt een enkel zelf meer, alleen maar een wij, en rouwig ben ik daar helemaal niet om. Vanaf ons ja-woord is er een definitieve verandering, eentje dat maakt dat er niet meer eenzijdig beslist wordt van dat ga ik doen of daar wil ik naartoe, nee, het is dat gaan we doen en daar gaan we naartoe. Wat een geruststelling, overigens!

Deze dag hebben we zalig doorgebracht in 'den Ikea' en nu kunnen we er alweer een tijdje tegen. Alles staat nog in zakken en kartonnen verpakkingen en dat blijft ook zo, vandaag dan toch, vermits het al laat genoeg geworden is om te beslissen dat er nu toch niets meer aan te veranderen valt. Gewoon nog wat luieren en dan bedje in, om naast Nip morgen wakker te worden en te weten dat er een heuse Cultuurmarkt in Antwerpen. En moet er dan nog wat meer zijn? Ja! Gij en wij, de wereld, draaiend en tollend van geluk!

Blogjes

wat zal ik aandoen vandaag? Gewoon kleren zoals ik ze elke dag? Of een beetje afwijken van de bende en een halve weekse baard erbij? Misschien een vliesje vriendelijkheid voor de mensen rondom, een laagje begrip voor de dakloze, een petje verstand om zinnig de week af te ronden, een paar combatshoes om de onaardigen in de buurt met ferme pas achter mij te kunnen laten. Of toch maar gewoon? Hm, moeilijk en we moeten naar een feestje. Een feestje voor SM Lenie, omdat ze jarig is. Beetje gezellige boel gaan maken met nog een hoop volk, schoon begin van het weekend. We zullen het in ieder geval niet zo gemakkelijk verleren, feestjes bouwen.

Hoe het verdere weekend er nog gaat uitzien, is nog wat onduidelijk, al geeft Bibi zondag wél present op de Cultuurmarkt in Antwerpen en draag ik poëzie voor tussen 15u00 en 16u15 in Den Hopsack (ge weet wel, Grote Pieter Potstraat 24 te 2000 Antwerpen). Het lijkt trouwens al lang geleden dat ik nog eens op een podium gestaan heb, nu ik de laatste Muzeval enkel even goeiendag ben gaan zeggen (nog teveel te doen toen), met andere woorden: Vlinderman wil er nog eens een stevige lap op geven.

Soit, wat zit ik hier nog te doen, moet naar Hoboken, zie! Lenie, here we come!!!

De eicel slaat weer toe, ga hem knuffelen!

Wie de lul van het jaar van het bloggen wil lezen, kan terecht op volgende link. Geef hem allemaal een dikke knuffel, de vent ziet ze vliegen van hier tot in Tokyo en verdient toch minstens één iemand die hem kan vergeven voor het feit dat hij ademt en daardoor de kracht vindt andere mensen af te zeiken. Allen daarheen dus en knuffelen maar. Tipje: doe het anoniem, want een vriendelijk gebaar in die richting ontaardt al eens in bedreigingen allerhande. Met sommige doctor-psychologen in dit land moet je al voorzichtig zijn, het is maar dat u het weet.

Arbeiten mahl!

De eerste werkdag na een vakantie van bijna drie weken zit er alweer op. Fantastisch gevoel trouwens om terug te keren naar een job, waar tijdens je ontspanning het werk zich niet noodzakelijk heeft blijven opstapelen, wachtend op je terugkeer. Op deze manier wil ik nog wel enkele jaren na elkaar doorgaan met relaxte vrijafjes, zoveel is duidelijk. En dus zeg ik via deze weg tegen mijn collega's een welverdiende proficiat!

We zijn in ieder geval terug in het normale patroon gestapt van het leven van alledag. Bibi uit huis werken, Nip in huis de boel beredderen. Meer moet dat voorlopig niet zijn, dachten we zo. Uiteraard zijn er die ringen die plots aan onze vingers prijken, maar wat dat nou helemaal verandert? Feitelijk niet zoveel in de praktijk. We zien elkaar gewoon nog steeds graag, belijden dat op dezelfde manier als we dat al vier jaren doen en knuffelen nu niet meer of minder dan voorheen. Het is meer een gevoel van 'ha' en een soort fierheid die tussen onze twee oren zit. Ook een vaag vermoeden van nieuwsgierigheid naar de toekomst, zo van 'hoe gaan we dit verder beleven', een belofte ook aan een lekkere toekomst. Zalig, feitelijk, zeker als je beseft dat het maar 'een boterbriefje' is, en dat de liefde hier al lang geleden bezegeld en binnengelaten was...

Laat ons even eindigen met een grappige voetnoot in het ondertussen nog maar prille Borgerhoutse parkeerbeleid: sedert 10 juli ben ik de trotse eigenaar van een bewonerskaart, zodat ik de Vlindermobiel niet betalend moet parkeren voor mijn deur. Nu, amper anderhalve maand na afleveren en goed amper iets meer dan twee maanden na het invoeren van het betalend parkeren in onze buurt, krijg ik al een nieuw vignet in mijn bus gedropt. Er zijn wat wijzigingen, beetje overlappen met andere zones, beetje meer ruimte. Waarschijnlijk, en dat zal ik niet tegenspreken, is er heel wat denkwerk voorafgegaan aan het invoeren van al die parkeerzones in Antwerpen en zo, maar konden 'ze' nu echt niet voorspellen dat het vorige vignet een maat voor niets geweest zou zijn? Al die bomen die nu blinkend geel verdeeld worden omdat er weer eens wat veranderd is, ik mag er niet aan denken. Vlinderman een streepje groen door de rekening? You bet!

Midweek woensdag

We hebben vandaag alweer het één en ander afgehaspeld: papieren voor de broer, papieren voor SM Lenie, alles ter plaatse gebracht, voor de (alweer gesloten) deur van het ziekenfonds gestaan, een partytent gaan ophalen die vorige week maandag (of zo) zo onder een stormige vlaag heeft geleden dat we ze gelijk zijn gaan binnenleveren op het containerpark (ongeveer een halfuur aangeschoven daar, ik begin zowaar bijna sympathie voor de stiekeme sluikstorter te voelen, een opwelling die terstond de kop wordt ingedrukt, vuillakken zijn het!) en dan was het nog even naar de supermarkt, frigo wat aanvullen en dan eindelijk naar huis.

Daar vond Nip ondertussen een alleraardigste foto op de binnenkant van onze slaapkamerdeur, waarop Bibi zich in quasi vol ornaat aan haar vertoont. En het moet gezegd, haar goesting om ooit nog naar de Chippendales te gaan kijken is bij het zien daarvan alleen maar toegenomen... Nu, ik peins niet dat dergelijke afbeelding hier op zijn plaats zou zijn, dus vergeet het maar, misschien dat je 'm even mag zien als je hier eens lijfelijk op bezoek komt, maar zelfs dat is niet zeker.

Soit, ik lees ondertussen wat her en der bij en zie dat het hier in Vlaanderen/België weer stevig misgelopen is links en rechts. Versmachte baby's, kindjes die op hun hoofdje vallen en overlijden, vermoorde kinderen, brandstichtende opgesloten asielzoekers, racistische BOIC-artsen, overvallende ex-voetballers, mishandelende Missenmakers en misselijkmakende ontkenningen daarvan, Russische Kille Woorden en brandende vliegtuigen (om er toch ook even het buitenland bij te betrekken), het kan dus werkelijk niet meer op. En dan ben ik werkelijk blij dat we er meer dan een week zomaar tussenuit waren, dat we ons daar allemaal niet al te veel van moesten aantrekken. En dat Tia goud gesprongen heeft, doet dan ook weer wat meer deugd dan al het voorgaande. En ook dat binnenkort de schoolpoorten weer opengaan, is iets om naar uit te kijken. Omdat het dan altijd kriebelt. Heb jij dat ook nog?

Terug thuis

We zijn terug thuis! Na een spannende voormiddag, want we moesten nog langs Parijs geraken :) Na aankomst in België zijn we eerst langs Mama Mia gereden, om vervolgens te stoppen bij SM Lenie. Het was bij allebei en langs alle kanten een hartelijk weerzien. We waren dan misschien amper een goede week weg geweest, maar toch. Vlinderman deed voor het eerst zijn 'Route du Soleil', anderzijds waren nog hij noch Nip al eens als getrouwd stel onderweg naar wat dan ook (behalve het motel voor onze huwelijksnacht, maar daar praten we niet over).

We hebben net ons frietje achter de kiezen (wat zijn we toch geweldige Belgen zo af en toe), Miss Jackie T heeft ons met een uitgebreide conversatie begroet en zit nu naast Vlinderman vanalles te likken, ook al blinkt ze als een vers geperst kacheltje, en Bibi heeft zijn mailtjes binnengetrokken. Nu, dat waren er zoveel, dat ik terstond beslist heb het nodige morgen af te handelen, of de dagen die daarop volgen. Eerst met de kersverse vrouw een filmpje meepikken, vervolgens wat uren doorbrengen in de echtelijke stede en dan zien we wel weer verder...

Wat fotomateriaal betreft, voor wie erop zit te wachten: nog even geduld, het komt eraan, maar nu eerst op adem komen. Er valt immers nog zoveel te verwerken dat tijdens ons reisje is blijven liggen, het lijkt wel alsof het nooit op zal houden. En gelukkig maar ;-)

Onderweg

Het is maandagochtend, op de achtergrond speelt 'When a man loves a woman', het miesert en we staan op het punt om terug te vertrekken naar het verzopen Belgenland. Wie weet voeren we wel een zonnige dag mee in ons zog (wat ons één maal is gelukt, zou ons toch een tweede maal moeten lukken, niet?) Affin, 't is maar om te zeggen dat er weer vele kilometers bedenkingen zullen bijkomen de volgende dagen en dat het hier wat stiller dan normaal zal zijn...

Périgord # 6

Veel valt er hier niet te lezen vandaag, het is Nip die aan de beurt is om op haar blog onze wedervaren te verhalen. Het loopt alleszins op zijn einde, zoveel kan ik hier al wel melden. Binnenkort is het gedaan met huwelijks reizen en dan herneemt het gewone dagritme zichzelf, terwijl Nip en Vlinderman zich toch gehuwd weten. En in dat voelen we ons super!

zomerzwanezang - haiku

onstuimig water

een zwaan grondelt langdurig

herfst stilaan in zicht

Frans V.

Le Perigord # 5

Vandaag een beetje rustiger aan gedaan, het is immers weekend, ook voor de huwelijksreizigers. Daarom lekker lang uitgeslapen (nou ja, niet voor den halftienen ons bed uit), rustig ontbeten, beetje gelezen in de zon op het zuiders terras en vervolgens een doucheke gepakt. No hurries, lekker relax. Ondertussen had de gastvrouw ons een stevige maaltijd canard bereid en daar konden we dan eindelijk onze zaterdagse remmen op los gooien.

We hebben het beperkt gehouden: eerst naar een abdij in de buurt gaan kijken, ergens in Cadouin, en daarna even gaan zennen bij een bende hippie-achtige vrolijke gasten, die naast de weg een paar wigwams of tipi's hadden opgesteld en waar je kon gaan snacken of gewoon wat drinken - zag er trouwens een gezellige bedoening uit iedere keer dat we er passeerden en wie Vlinderman kent, weet dat ie daar dan toch wel eens halt zou houden...

's Avonds zijn we in een klein plekje achter Lalinde gaan eten, Chris en Theo trakteerden voor ons huwelijk (MERCI!!!) op een avondje uit. Theo en Bibi aan de paella, Nip aan de eendeborst en Chris aan de mosselen, temidden van een hele hoop volk dat ook aan het eten was. Ik probeer er al een hele avond een naam op te plakken om het hier te kunnen omschrijven, maar ik slaag er maar niet in. Het houdt het midden tussen een boerenkermis, een braderij, een benefiet en een openluchtdinges van de Scouts of de Chiro. In ieder geval bijzonder, dat kan ik je nageven. En de zanger/muzikant van dienst, die noemden we lacherig Cro-Magnon. Op de foto's later zal je wel begrijpen waarom. 

Soit, morgen zondag, vervolg weer bij Nip :)

Frans V. & Nip

Le Perigord #4

Voor verslag over dag nummer vier, verwijs ik u alweer graag door naar Nips blog, waar de voorbije activiteiten lekker opgesomd werden en waar ik niets meer aan toe te voegen heb. We tellen nog steeds de dagen op, in plaats van af te tellen, puur omdat het zo veel plezanter blijft dan het eigenlijk in realiteit aan het worden is: te kort, véél te kort... 

Nu, we kniezen niet en blijven vrolijk verder dollen, zonder rekening te houden met de wereld, waar je geen koning mag spelen of God mag zijn zonder voorgeboortetoestanden of zo...

frisjes - haiku

zee vol zonnebloem

een kudde grote koppen

naar de grond, 't wordt herfst

Frans V.

Le Perigord #3

Vandaag is het weer aan Vlinderman om te verhalen over de voorbije Franse dag met bruid Nip. Om kort te gaan: het was hier stralend weer en we hebben onze dag dan ook bijzonder goed gevuld. We zijn begonnen in Lalinde, waar we gesnuisterd hebben op de lokale markt en genoten van het uitzicht op de markt en enkele ansichts buitgemaakt hebben om later nog op te sturen (mensen, sms jullie adres eens!!!) Vervolgens voerde de Vlindermobiel ons naar Sarlat La Canéda, waar twee zalige pizza's op ons gewacht hadden om hun naam te horen afroepen en vervolgens verorberd te worden. We hebben in Sarlat vervolgens het gebruik van de Franse WC geweigerd en hebben gebruik gemaakt van dezelfde locatie van de pizza's zaliger, vooraleer we weer verder trokken (en ergens hebben we nog een jurkje voor Nip gevonden ook, maar daar vertellen we later misschien nog meer over).

De volgende locatie om halt te houden, was in Domme. Stugge en steile weg naar boven verteerd, maar het was de moeite, vermits we daar pas echt een paronamisch zicht op nogal een stuk van de streek rond de oevers van de Dordogne voor de kiezen (ogen?) gesmeten kregen. Buiten het feit dat de GPS ons na afloop over een zo mogelijk nog steiler zandweggetje naar beneden wilde sturen, was dat een bijzonder moment.

We hadden nog enkele uurtjes over voor het matineetijd was en dus zijn we nog even langs Beynac gereden (lag toch op de weg naar 'huis'). Met veel zweet en vloek naar het daar regerende chateau geklommen, enkel om vast te stellen dat de laatste gegidste toer al 8 minuten geleden vertrokken was... Grrrmmblll! Soit, dan maar verdergereden (uiteraard eerst na terug afgedaald te zijn) en nog een gezellige avond met Chris en Theo doorgebracht. 

We blijven dus genieten en zijn al volop op zoek naar werk en woonst in de streek :p

Le Perigord #2

Om een beetje afwisseling in verslaggeving te verkrijgen van deze huwelijksreisachtige toestanden, hebben we het verslag van vandaag op de blog van Nip gezet, zo HIER ergens... Fiets er gerust eens langs en stay tuned for this lovers' travellin' 

We blijven alvast genieten en ja, we zullen wel terugkeren als het zover is, maar voorlopig blijven we dus nog even hangen hier, rustig op ons gemak, een koningskoppel zondagskinderen in Frankrijk, waar geen God iets op aan te merken kan hebben...

Groetjes, 

Frans V.

De Perigord # 1

We zitten hier sedert deze namiddag in de Perigord in Zuid-Frankrijk te genieten van een glaasje goede wijn en bedenken ons dat we ons thuisfront ook nog een beetje op de hoogte moeten stellen van onze eerste wittebroodsweekdagen... Wel, all is well! Na twee dagen reisplezier (de gekken die het in één dag klaarspelen met de wagen tot hier te rijden, die mogen het wat ons betreft hebben) zijn we hier hartelijke verwelkomd door Chris en Theo en die bedolven ons deze avond gelijk onder hele borden streekproducten en met hele karaffen streekvloeistof. Tof allemaal en we hebben voor de komende dagen nog een heel arsenaal aan suggesties af te werken om er in ieder geval een mooie huwelijksreis van te maken. 

Mensen die ondertussen vragen aan ons te stellen hebben, zullen nog even op hun honger moeten blijven zitten, vermits er andere zaken voorrang hebben en sommige toegangscodes niet aanwezig zijn te alhier. Soit, tot een volgende bijdrage, hopelijk morgen, misschien pas overmorgen of de dag erna, u ziet het wel.

Frans V. & Nip.

Doegdoeg

Het gaat er van komen, zodadelijk stappen we in de wagen en zijn we er even van tussen. Voor de katten wordt goed gezorgd (thanks, Britt!) en zo hoeven we ons geen zorgen te maken. Een paar dagen, meer moet dat niet zijn, en de familie krijgt ons adres mee, zodat ze ons weten te bereiken. Normaal gezien stopt de blog niet, vermits er waar we heen gaan ook internetverbinding is, maar het zal niet bijzonder druk worden (alhoewel, met mijn lichte verslaving aan dit stukje Vlinderman weet je maar nooit). Ik wens jullie het beste toe en tot binnenkort, wanneer we terug naar school mogen en van die dingen. En uiteraard komen hier ook nog foto's en zo...

Een huwelijkse foto

Het zijn en blijven speciale dagen, zo voor, op of na een huwelijk. Na het geven van honderden kussen, het schudden van (bijna) honderden handen denk je er te zijn en verder te kunnen gaan, maar dan komen die - altijd geapprecieerde - digitale handkusjes er nog bij (de enkele rancunceuse oetlul met zijn eigen grote onzin daar gelaten) en dan wordt het pompen of verzuipen. En vermits we nog even thuis zijn, is het alle hens aan de dekpomp geblazen. Gelukkig zijn we optimistische bruidsmensen en doen we het allemaal met de glimlach. Er zijn trouwens al wat foto's te bewonderen op Nip's blog, maar ik heb er een andere hier (beetje verstopt voor mijn nustaande). De rest volgt later wel eens...

Nicht Els met Nip (foto © FV)

Het huwelijk: een moeder aan het woord

Het is zover: Nip en Vlinderman zitten in het bootje en roeien zúllen ze! Nip en Vlinderman, dat zijn ook Nina en Kurt, en ook al is dit de blog van Vlinderman, soms moeten we hier ook eens het moederhart aan het woord laten. Mocht u dus vragen hebben over het feit of Vlinderman het gisteren droog heeft kunnen houden, dan bied ik u een inkijkje in een moment waarop dat (naast enkele andere momenten, maar daarover later meer) het moeilijkst was. Bedankt, Mama Mia!!! En u, blogbezoeker, lees mee en leer Vlinderman weer wat beter kennen, gezien door de ogen van een fantástische mama.

Huwelijk Kurt & Nina
16 – 08 – O8

‘Mensen geven elkaar namen
en er is een naam
die je liever is dan alle andere namen.
Je bent bij iemand thuisgekomen.‘
(Phil Bosmans)

Kurt en Nina,

We mochten er al enkele jaren iets mee van proeven en vandaag wordt het bevestigd: Kurt, jij, en Nina, jij, jullie zijn bij elkaar thuisgekomen. Wat wij zien, horen en voelen, doet ons tevreden zeggen: ‘Het is goed zo, zij én wij, we varen er allemaal wél bij’.

Maar vandaag gebeurt er iets meer: jullie trouwen, jullie laten aan iedereen zien, in het bijzijn van getuigen, dat jullie voorgoed samen door het leven willen gaan en jullie laten het door de wet bevestigen.

Kurt, toen je ongeveer een jaar geleden Nina ten huwelijk vroeg op de heerlijke, ouderwetse, traditionele en ontroerende manier zijn er velen verbaasd geschrokken: ‘Kurt die gaat trouwen!‘ En jij, Nina, je was er ook enorm van onder de indruk, alhoewel jullie er zeker tevoren reeds veel zullen over gedacht en gepraat hebben. Trouwen in deze tijd, ’t lijkt niet meer zo evident…

Gelukkig kennen jullie in de eigen dichte omgeving mensen die ooit hetzelfde deden en die er tot op vandaag gelukkig mee leven.
Maar jullie kennen er ook die de pijn van de liefde gevoeld hebben, de scherpte van de onmacht, en jullie hebben ze – hoe dan ook – andere wegen zien gaan…
En toch zeggen jullie: ‘Wij trouwen!‘ Dank voor die beslissing. ’t Is een geschenk, op de eerste plaats van jullie aan elkaar, maar ook voor ons. Jullie willen de liefde gelijk geven. Proficiat!

Kurt en Nina, jullie hebben beiden ieder apart een stuk levensweg afgelegd, waarin veel werd verwerkt en waarin veel is gerijpt. En dan hebben jullie elkaar ontmoet en beslist om samen verder te gaan, met een hele bagage van wat voorbij is…
Weet dat daar een hele rijkdom in zit.
Vandaag spreekt alles van liefde.
Blijf geloven – ondanks alles – dat er aan het aller begin van jullie reis liefde in de bagage werd gestopt – liefde tussen twee mensen, bij jou, Nina en bij jou, Kurt, liefde die toen zo sterk was, dat jullie mochten geboren worden. Ook die liefde blijft in jullie bagage. Daarna heeft het leven zijn eigen wegen gezocht…
Gelukkig bléven er mensen én kwamen er nieuwe bij die met zorg en aandacht, met respect voor jullie eigen rijkdom én kwetsbaarheid, weer veel liefde in jullie bagage stopten. Al die liefde weegt zwaarder door dan alle ballast. Het is die liefde die jullie bekwaam heeft gemaakt om nu tot elkaar te kunnen zeggen: ‘Ik hou van jou!’ want enkel liefde kan liefde leren…

Welkom in de familie, Nina! Je krijgt er zomaar ineens 2 ‘schone-broers’ bij: Jurgen en Yoeri en 2 ‘schone-zussen’: Joke en Sylvie. En nu ben je écht ‘tante Nip’ van Silke, Sander, Tibor, Thyne, Merijn en Erinn.

Kurt, jij weet dat hier vandaag nog iemand zou gestaan hebben, met weinig woorden, maar fier en gelukkig… Hij is nu in goed gezelschap: Alice zal er een kwinkslag bijhalen en papa zal tevreden glimlachen.
Ik wil écht geloven dat zij meegaan langs jullie weg.
En dan zijn er nog de moeders, Kurt en Nina, noem ze nu ‘schone-moeders’ of anders, maar ’t is een sterk ras en op de achtergrond in jullie leven zullen ze er steeds zijn, ten volle.

Kurt en Nina, we wensen jullie alle geluk van de wereld toe:

‘Geluk
toch broos en ongeneeslijk teer,
geluk, het doet bijwijlen zeer,
maar houdt je in z’n zachte tover
…
en…
dat gaat nooit meer over.'
(Miet Meys)

AUB! Blijf de liefde gelijk geven!

Mama Mia

Trouwerij

En wijlie weg, woehoeeee!!!!

Kortweg

Zenuwen? Mwoah, toch een paar, maar ze zijn onder controle, volgen gedwee de zweep van het stramien van een Vlinderman 'on the road'. Wilde ik nog even met jullie komen delen, vooraleer ik het afnok :p

The Final Countdown

Eerst en vooral een rechtzetting: Mama Mia is níet gestresseerd en SM Lenie feitelijk ook niet (meer)! Ze tellen allebei samen met Nip en Bibi af naar de dag dat mijn leven zinvolle inhoud krijgt doordat het eindelijk zal worden gedeeld. En daar doe ik dus niets van af, eh!

Ik zit hier maar wat eenzamig te zijn, terwijl Nip bij SM Lenie de verzorging van een prinses ondergaat. En ik heb er meer vrede mee dan ik aanvankelijk had gedacht. Het is ook niet niks voor een moeder om haar dochter weg te geven, toch? Dus berust ik, in de wetenschap dat morgen een nieuwe era aanbreekt, met een mooie ja voor elkaar en voor het leven en de dagen niet meer alleen doorkomen. Het is in die zin triest dat er mensen zijn die dat geluk niet (h)erkennen, maar we zullen een voorbeeld zijn voor hen. Dit licht moet voor iedereen zijn.

Dit wordt mijn laatste bijdrage hier van een van een ring verstoken Vlinderman. Vanaf morgen spreken we van een (Vlinder)man die bevrijd werd van de ketenen van onzekerheid. Hoe dat gesprek dan zal verlopen, zien we dan wel, want voorlopig ken ik er geen blaas van...

Nog één maal slapen + Moeder

Vandaag is het de laatste dag van een tot nog toe redelijk turbulent leven. Het leven van een Vlinderman, die zich al eens durfde vergalopperen in zijn drang zoveel mogelijk te zien op één dag, die niet bezig was met de toekomst, die hem van in het begin niet echt leek toe te lachen, het leven van een bestaan vol hindernissen, zo leek het wel. Een kleine vijf jaar geleden kwam er een jongedame in beeld, die zo vol frisse ideeën zat, dat Vlinderman er een beetje beduusd van opkeek. Weg die blik naar zijn navel, om eindelijk eens met echte ogen naar de wereld om hem heen te kijken. Een beetje bij de hand genomen ook, begon hij te verkennen, niet om zich veilig te stellen tegen de stekels die 'het leven' hem konden prikken, maar om de schoonheid van 'het bestaan' te ontdekken. Een lief wezen had hem ten lange leste kunnen doen ontbolsteren (als het gepermitteerd is om zoiets over jezelf te stellen).

Vandaag zal een dag zijn, die absoluut níet gevierd wordt. Het is de dag die zal neergelegd worden ter registratie als de laatste die er gewoon moest zijn. Een beetje verplicht levensuur, zo u wil. Iets dat ondergaan wordt, om daarna verder te stappen op een gloednieuw heraangelegd pad (tweedehands kan ook mooi zijn en als nieuw ogen). Wij malen er niet om. Wij gaan verder gaan dan we ooit hebben aangedurfd en de gids zal uitstekend zijn, zal doen alsof die weg gekend is als de eigen broekzak, terwijl mijn hand zal worden vastgehouden in een gidsende zekerheid dat we wel ergens zullen uitkomen waar het goed toeven zal zijn. Wij zijn sámen onderweg, halleluja, kent u het liedje ook?

Uitslapen is er om diverse redenen vandaag dan ook weer niet bij, al hadden we het ons voorgenomen. Er moeten nog wat laatste voorbereidingen getroffen, laatste handen gelegd aan uitgestelde zaken, om vervolgens nog op onze knieën wat te smeken om op zijn minst droog weer morgen, al zal het alvast mij een rotzorg wezen mocht het onverhoopt toch regenen. Een beetje nattigheid heeft mij nog nooit tegengehouden in wat dan ook, integendeel.

Nee, vandaag zal níet gevierd worden, maar wie wél gevierd dient, dat is moeder. Mama Mia, SM Lenie, ge hebt mijn onverdeelde en dankbare aandacht vandaag, mijn dankbaarheid zelfs onmeetbaar groot. Want zonder U zou morgen niets zijn, laat staan dat er dan sprake van 'ons' zou geweest kunnen...

Nog twee maal slapen

Goedemorgen, deze morgen. Even meegeven aan de niet altijd even aandachtige volger onder u: vermits we nogal wat te doen hebben deze laatste dagen, durft er al eens een antwoord op een gestelde vraag achterwege te blijven. Dat is niet omdat we onbeleefd zouden zijn, maar omdat we er niet meer aan gedacht hebben... Bij deze dus een sorry aan al die mensen!

Soit, vandaag gaan we (Nip en Bibi) nog een laatste spurtje trekken, zodat we morgen lekker feestdagje kunnen spelen zonder nog wat dan ook te moeten regelen. Het zal trouwens moeilijk worden, want dan zijn alle winkels en aanverwanten gesloten :p Nee, morgen gebeurt er nog wat praktische rommelarij, maar verder willen we uitslapen en van die dingen. In alle nederige kleinburgerlijkheid, dat spreekt voor zich. Mochten we Van Saksen-Coburg heten, zou het misschien in een andere stijl zijn...

De spanning lag de laatste dagen bij de moeders (dames, kalmeer eens, er dient hier genoten te worden door ons en ook door uzelven!), maar nu voelt Vlinderman toch ook vanalles tussen middenrif en broeksriem, zonder dat daar een tafelwasbordje verschijnt... Hm, aan de slag maar weer en verslag later, veel later, als we veel verder zijn en jullie ook en de wereld blijven draaien en de vogels nog steeds aan het fluiten en Miss Jackie T nog steeds in de gordijnen en ...

anonieme huwelijksbelagers

Vlinderman had gedacht het hier normaal te kunnen houden met een slot op de reacties (ze moeten eerst door Bibi goedgekeurd worden op zevergehalte, of eerder het ontbreken daaraan), maar zo enkele dagen voor mijn huwelijk met Nip stel ik vast dat er toch enkele rotte appels op het internet rondsnuisteren, op zoek naar een manier om in alle anonimiteit iemands plezier/geluk te vergallen. Laat ik even enkele zaken voor die verziekte geest(en) op een rijtje zetten:

1. Vlinderman huwt Nip en daar steekt geen enkele anonieme sukkel een stokje voor, niet door te stoken, niet door ons misvormde baby's toe te wensen, niet door ons een record toe te wensen in de snelste echtscheiding ooit, niet door ons aan te raden op zoek te gaan naar een goede echtscheidingsadvocaat of anders maar over te gaan tot een passionele moord (hey, anoniem, het is dus passionele en niet passionale, stukske anonieme loser da ge bent). Trouwens, Bibi's penis afsnijden is ook geen oplossing om misvormde baby's te voorkomen (en die was nog geeneens anoniem gepost).

2. Blijkbaar is/zijn die anonieme(n) ervan overtuigd dat Nip en Vlinderman staan voor 'avant-garde' of zoiets. We hebben nieuws voor hen/hem/haar: de avant-garde heeft zijn beste tijd gehad in onze ogen. Dat wil niet zeggen dat we er tegen zouden zijn (dat zou pas echt avant-gardistisch zijn), maar dit binnenkort gehuwd koppel houdt gewoon van poëzie tout court en hoeft daar geen aparte visie bij te hanteren. Er is voor ons geen voorbeeld in Zürich te halen, er hoeft geen maatschappij ontkend en hervormd te worden, voorhoedegevechten zijn niet onze stijl. Wel kan vooral Bibi zich eens uitleven in het duiden van een paar maatschappelijke pijnpunten, so what.

3. Iemand die voltijds werkt voor zijn kost en iemand die nog studeert, dat zijn niet direct voorbeelden van een bohemièn, is het niet, Anoniem? Of vergeten we dat voor het gemak om verder te kunnen schelden?

4. Voorgaande waren al drie punten teveel voor de anonieme belager des Vlindermanblogs. Het wordt tijd om me met meer dan voldoening gevende aandacht op iets belangrijkers te richten. ER zou immers wat kunnen gebeuren als het zo verder gaat.

Allez, nu we dat weer van onze bult hebben (en wie nieuwsgierig is naar welke vunzigheid hier vooral niet als reactie is verschenen, die kan altijd een mailtje sturen, ik bezorg dan wel eens een printscreentje), kunnen we weer verder met mijn kleinburgerlijke huwelijksvoorbereidingen. Met veel deugd trouwens, ik herhaal het met bijzondere en gepaste trots. Nog drie nachtjes slapen, zie!

Nog drie maal slapen

Na maanden lang talmen, zonder dat we ons daar echt bewust van waren (het is nog allemaal zo veraf, weet je wel), is het nu alle hens aan dek. Gelukkig dát er toch al redelijk wat zaken geregeld waren, zodat niet letterlijk alles in de laatste week valt, maar we hebben er ons toch best wel een klein stukje op verkeken. En dan die zaken, waar je letterlijk pas op het laatste ogenblik aan denkt. Ik som een klein rijtje op:

- menukaarten voor op tafel
- een pak dat nog gestreken moet
- kleine dankattenties
- benodigdheden voor bovenstaanden
- fotograaf regelen
- lijsten voor bruidsmeisjes
- tafelnamen verzinnen
- en wat we nog allemaal aan het vergeten zijn...

Ik dank de voorzienigheid die me nog een ruime week vakantie deed plannen voor het allemaal in het honderd zou gelopen zijn. En dan moet je weten dat we toch voor een vlekkeloze dag gaan, of het nou regent of niet. Laat het er trouwens nu nog maar met bakken uit vallen, dat raakt onze kouwe kleren niet. Dat geeft het allemaal trouwens iets knus, zoals Nip en ik dan gezellig met z'n tweetjes met de regen buiten hier aan onze pc van katoen geven...

Deze voormiddag is er ook al zo eentje geworden: buiten nat en kil, binnen knetterend van gezelligheid, terwijl we verder onze eigenste dag der dagen aan het klaarstomen zijn. En we nemen ons daarbij niet al te serieus, dat kan ik je zo verklappen zonder uit de biecht te spreken ;-)

Aankondiging: De Muzeval # 117

Aanstaande donderdag, De Muzeval nr 117, met gastdichterscollectief rond Kristo! En het zal mijn laatste zijn als ongetrouwde medemens ;-)

(klik op affiche voor meer info)

Ditjes en datjes

Het is nu iets over tien uur en Nip en haar Vlinderman zijn al volop bezig met de laatste hand te leggen aan de festiviteiten voor zaterdag. Laatste oplijstingen, laatste aantallen, laatste verwittigingen en contactnames, en het gaat maar door. Wat een mallemolen is zo'n feestje eigenlijk. Nu, het is met veel plezier, maar ook met ergernissen hier en daar dat zo'n dag in elkaar wordt gebokst. En dan zal je zien dat zo'n dagje veel te snel voorbij gevlogen zal blijken. Gelukkig maar dat er dan ook nog een heel leven aan gebreid zal worden, want daar doen we het dus voor, eh!

Tussen de blogsoep en -patatten door hebben we dan ook nog eens voor mezelf en Nip een Facebookske uitgeprobeerd. Het is maar dat we tijd teveel hebben, moeten we maar denken :p En dan hebben we als vrolijk nieuws meldt Nip hier net met een vrolijk gegrinnik dat er in China een Japanner met zijn Willie vast zat in een klein gaatje in een bankje in een Chinees park... Zie je, je hoeft het allemaal niet te verzinnen, wij mensen zijn zo speciaal geconstrueerd in ons hoofd, dat werkelijk alles mogelijk is! Een Olympische gedachte is er hier niet bij, maar wel eentje over afmetingen... En ik vraag me ook af wat dat zou opleveren, een Japanner met een bank, maar ik ben er nog niet uit. Wie weet, als ik wat ouder en wijzer zal geworden zijn. Of Confucius zal doorgrond hebben.

Soit, ik verlaat het pand, moet nog wat mutualiteit gaan regelen en parkeerplaatsen voor zaterdag. En dan nog vanalles. Tot de volgende zitting en geniet van uw al dan niet te werken dinsdag, we'll be back again later.