Over het dichtersschap

Het is toch wat met het dichtersschap. Om zoveel mogelijk de vinger aan de pols te houden, vindt Vlinderman het nodig om zoveel als mogelijk zijn neus aan het venster van het bestaan te steken. Dat betekent dat er veel dient gelezen, veel gevolgd, veel opgenomen, om er vervolgens in poëtische verzen een interpretatie aan te geven, inhoud ook, die voor de dichter in hem belangrijk genoeg is om hem te ventileren.

Waar veel poëzie vooral om de vorm lijkt te gaan - staat dit woord hier wel goed, klinkt dat wel een beetje zoals het zou moeten klinken, ligt de rijm wel juist - is het in mijn geval vooral de onderliggende boodschap die telt. Dat het dan een beetje klinkt met de klank, dat is meegenomen, omdat ik mijn werk heel graag voor het publiek (u dus) op een podium breng, maar een conditio sine qua non is het niet. En als ik dergelijk gedicht dan ergens op een site post, dan krijg ik daar wel eens reacties op. Ik hou wel van feedback, al heb ik ondertussen mijn eigen richtlijnen in het schrijven uitgewerkt, dus gebruik ik FB enkel als ze in dat straatje passen. Misschien dat ik wel moet oppassen om niet te verstarren, vast te roesten, in mijn eigen tunnelvisie'tje (al zal mijn eega mij daar wel voor behoeden, God behoede haar voor al het onheil dat in de wereld rondwaart!)

Zo, even een kleine mijmering over mijn hobby, mijn stukje doel in dit leven. Vlinderman groet iedereen op deze zonnige zondag en wenst dat de komende werkweek een fijne moge worden voor iedereen. Voor je het weet, zitten we met z'n allen immers weer in de eindejaarsperiode en de daarbijhorende deadlines en afsluitingen...

Mijmering + gedicht

Gewoon een gedicht vandaag, beetje introspectie, beetje beschouwing, veel Vlinderman. Want wat drijft me toch om iedere dag mijn poëtische bijdrage te willen leveren aan een wereld, die daar niet voor open staat op een klein stukje na? Zou ik niet beter manden gaan vlechten? Of ieder boek lezen dat er maar te vinden is? Waarom leer ik geen Russisch of Chinees en verhoog ik daarmee mijn toekomstkansen? Moet ik nou echt altijd maar blijven wroeten in mijn ziel, in de hoop daar iets onbekends te vinden? Allemaal vragen, evenveel ontbrekende antwoorden. Misschien dat de tijd...

dwars door de mist

hij schrijft verzen zonder
zich bloot te geven, woorden
die amper beschrijven
wat zich in zijn ziel
als een teek in hondenvel
genesteld heeft, te blijven
jeuken tot het brandt

de franje weggeschuurd
het leven verdient hem niet
verhuld door onbenullige krullen
zet hij zorgvuldig zijn letters
in een georchestreerde waas
waar de waanzin ronddwaalt
wanhopig op zoek naar liefde
die zich niet gevonden wil

hij is bevangen door de tijd
die hem seconde per seconde verwijt
voor haar geen oog te hebben, bezig
met het tellen van de witte rimpels
in zijn langzaam stervende gelaat
maar hij beschuldigt niets en niemand
van de vloek, dat de jaren hem
maar blijven achtervolgen

Frans Vlinderman