Ditjes en datjes

Het is nu iets over tien uur en Nip en haar Vlinderman zijn al volop bezig met de laatste hand te leggen aan de festiviteiten voor zaterdag. Laatste oplijstingen, laatste aantallen, laatste verwittigingen en contactnames, en het gaat maar door. Wat een mallemolen is zo'n feestje eigenlijk. Nu, het is met veel plezier, maar ook met ergernissen hier en daar dat zo'n dag in elkaar wordt gebokst. En dan zal je zien dat zo'n dagje veel te snel voorbij gevlogen zal blijken. Gelukkig maar dat er dan ook nog een heel leven aan gebreid zal worden, want daar doen we het dus voor, eh!

Tussen de blogsoep en -patatten door hebben we dan ook nog eens voor mezelf en Nip een Facebookske uitgeprobeerd. Het is maar dat we tijd teveel hebben, moeten we maar denken :p En dan hebben we als vrolijk nieuws meldt Nip hier net met een vrolijk gegrinnik dat er in China een Japanner met zijn Willie vast zat in een klein gaatje in een bankje in een Chinees park... Zie je, je hoeft het allemaal niet te verzinnen, wij mensen zijn zo speciaal geconstrueerd in ons hoofd, dat werkelijk alles mogelijk is! Een Olympische gedachte is er hier niet bij, maar wel eentje over afmetingen... En ik vraag me ook af wat dat zou opleveren, een Japanner met een bank, maar ik ben er nog niet uit. Wie weet, als ik wat ouder en wijzer zal geworden zijn. Of Confucius zal doorgrond hebben.

Soit, ik verlaat het pand, moet nog wat mutualiteit gaan regelen en parkeerplaatsen voor zaterdag. En dan nog vanalles. Tot de volgende zitting en geniet van uw al dan niet te werken dinsdag, we'll be back again later.

surrealisme + gedicht

Terwijl Rudy naarstig verder sleutelt aan mijn site, lees ik tijdens de rookpauze in mijn krant. En vandaag was het weer raak. Alwéér een artikel, waarbij ik na het lezen ervan moet vaststellen dat mijn verstand te klein is voor deze tijd, dit land, deze hele wereld. Ik schets u wat er bij mij dus niet in wil of kan: een vrouw doodt een tijd terug in een depressieve bevlogenheid haar vijf kinderen door ze de keel over te snijden en poogt zich daarna ook zelf van het leven te beroven. Wat mislukt (spijtig dat het niet mislukt was in de eerste vijf uithalen). De vrouw in kwestie zit nog in de gevangenis, in afwachting van haar vermoedelijk assisenproces (sommige daden in dit land vereisen een volksjury). Verder: de vrouw wil scheiden van haar echtgenoot. En dan komt het, het punt waarop mijn hersenen finaal dienst weigeren: in dit land kan je door een deurwaarder betrapt worden op overspel als je ligt te vozen met iemand anders dan je wettelijke partner, maar als je in de gevangenis rondhangt, mag je wettelijk nummertjes maken met een andere vriend. Zij, die haar kinderen de dood in gestuurd heeft, mag vreemd gaan binnen de muren van een gevangenis, mét het doel een nieuw kind op de wereld te zetten.

Ik laat het maar even bezinken, maar leg mij eens uit hoe dat welbepaalde kind, gesteld dat het er zou komen, ooit in een veilig nest kan opgroeien. Ten eerste zal dat kind enkele het allerprilste begin bij haar moeder kunnen verblijven (ik ga uit van een scenario waarin de moeder een stevig aantal jaartjes zal mogen brommen), waarna het de gevangenis zal moeten verlaten. En wat gaat dat kind later allemaal mogen horen van zijn moeder? Zal wel goed zijn voor zo een kinderzieltje, niet? Basisveiligheid en basisvertrouwen en zo.

Laat ons hopen dat het hier een kwakkel betreft, een uitschuiver van formaat, die zonder dubbelchecken gewoon de krant heeft gehaald, omdat het zo sensationeel zou zijn. Want ik zie de sensatie er niet van in. Enkel het surrealisme van de suprematie van het individu, zonder hinder van ook maar enig ethisch besef.

ergens in de verte

terwijl in de ene staat het gekerm
een stille dood sterft in het stof
van een uitgedroogde eenzaamheid
zonder gehoord te zijn aan de top
door mensen met oren aan hun hoofd en
een grein besef van verantwoordelijkheid

wordt de wereld op de knieën gedwongen
van bedolven kinderleed in het land
waar de zon doorgaans enkel rijst
waar duizenden legertrucks rijden
alsof de duivel hen op de hielen
om er zoveel als mogelijk te redden
en iedereen zonder uitzondering
per uitzondering toegelaten daar
waar voorheen amechtig afgezonderd

in eigen land wordt gemompeld
met overladen hoofden geschud
en hier en daar een schenking
om dan terug tot de orde van de dag
zo snel mogelijk door de strot
zonder besef dat de mensheid
op ramkoers ligt met zichzelf

Frans V.