Zaterdags blogje

Vlinderman is 'en pleine forme'. Voor dag en dauw alweer het bed uit, om de parkeermeter te gaan voorzien van muntjes, vervolgens naar de krantenwinkel voor een Humo en de weekendkrant, alwaar ik gelijk met krijt moest laten schrijven, want de laatste benodigde € 0,10 stak al in de parkeermeter. Vervolgens ticketje in de Vlindermobiel gaan leggen. Het is trouwens een echte Vlindermobiel geworden, vermits broer gisteren nog een oud collectors item van mij in zijn garage teruggevonden heeft...

De Vlindermobiel

Zot zijn doet geen zeer, dus genieten we dezer dagen nog volop van het vrij van hot naar her kunnen vroemmen, zonder hier rekening mee te houden en daar op beletsels te kunnen stoten. Gewoon instappen en wegwezen. Uiteraard zal dat allemaal nog wel luwen, het is nog een beetje nieuw allemaal. En nieuw heeft zo zijn charmes.

En vroemmen maar

Wie wil, mag proberen te ontcijferen wat Vlinderman vandaag zowaar in elkaar geknutseld heeft. Het ziet er allemaal ingewikkelder uit dan het is, maar toen ik het voor het eerst zag, moest ik toch even slikken. Soit, binnenkort zie je een stevig afgetraind Vlinderpaar voor het burgeraltaar, en dan kan jij zeggen dat je weet hoe dat zo gekomen is.

Moet u hiervoor technisch onderlegd zijn?

Gut, het is iets na elven, en de rest van de dag komt er alweer aan in een rotvaart. Ik laat u daarom weer even en misschien dat ik deze avond nog even langs kom gefietst... Geniet van deze zaterdag, met zijn streepje zon en zijn geutje regen.

Vlaamse activiteiten

De Muzeval gisteren was weer een voltreffer. Een nieuw debuut, een vurige en toch bedaarde Ruth Lasters die met proza en poëzie de juiste sier kwam maken, oude vrienden die even langs liepen, fijne dichters en muzikanten aan het woord en aan de noot, zo wil ik er nog vele mogen beleven. We hebben ook al een voorproefje gekregen van het programma voor in augustus en ook dat belooft. We kijken er dus naar uit, al belooft het ook een spannende 117de editie te worden. Twee dagen later staan Nip en ik immers voor de één of andere ambtenaar om minstens één maal ja te zeggen en wie weet welke woorden er dan nog zullen volgen, zo twee dagen voor die grootse deadline...

Ondertussen op My Space: via Antje een heerlijke artiest uit Londen leren kennen. Hou je van dat typische Londense sfeertje, dan moet je zeker eens gaan luisteren naar Andy Stedman. Het zou me niet verbazen mocht die kerel binnen niet al te lange tijd zijn laarzen planten op een aantal Vlaamse podia. Eenvoudig gitaarspel, meeslepende stem, heerlijk geluid, meer moet dat niet zijn.

Nip komt hier net wat vragen over wenkbrauwen en doen en trouw, dus laat ik het voorlopig hier maar weer bij. We moeten trouwens nog naar Decathlon én naar Media Markt, de tandarts verwacht uw Vlinderman, er zit een verzekeringsagent op ons te wachten, de Lidl wenkt, affin, nog heel veel te lopen en rennen vandaag. Hopelijk heeft u het wat rustiger. Vier ze op z'n Vlaams, deze vrijdag de elfde!

gedicht: misschien moordenaar

In wat een prachtige wereld leven wij toch met zijn allen. Ieder voor zich en als het niet meezit, nou dan ga je maar wat rotzooien. Kan ik daarna erover dichten.

misschien moordenaar

hij wacht zijn dagen
met verstomming door de krant
is dat zijn eigen soort
moeders, vaders, kinderen
voor een habbekrats vermoord?

in de spiegel blijft hem
het antwoord dood
maar altijd weer die schim
van een echo onverwoord
met de schemer van herinnering
in de net verborgen hoek

hij schaamt zich niet
voor de hand die slaan wil
zo net buiten zicht
waar alomvattend weten
van niets meer weten wil

Frans V.

ontslagen door het woord

Vandaag in de krant (gisteren al op het internet, maar dat wil je toch altijd eerst gedrukt zien staan): een werknemer van 'De Lijn' krijgt zijn ontslag nadat hij op zijn eigen blog een kritische bedenking had geformuleerd naar aanleiding van een aanwervingscampagne voor nieuwe chauffeurs. Vijftien jaar trouwe dienst, u heeft misschien bij hem in bus of op tram gezeten, teniet gedaan door misschien niet helemaal doordachte uittypsels op 'ons' internetplatform. "Dag Jan, en ga het elders maar uitleggen, Jan!" Het doet me slikken. Ik ben zelf een (ondertussen welgeweten) verwoed blogger naast mijn dichter zijn, maar dat je daar ook je job door kunt verliezen, door als kritische mens je mening te uiten, te ventileren, kenbaar te maken aan de wereld, dat is verdorie hard om slikken. Uiteraard moet je niet je werkgever 'afvallen' op een medium dat bij uitstek open staat voor het grote publiek, maar moet je dan echt enkel berichten over hoe 'mooi' en 'goed' het (l)allemaal wel is op straffe van broodroof?!?

Hoogst waarschijnlijk is er nog een stuk van het verhaal tussen blogger en werkgever waar we geen weet van hebben, maar toch verontrust dit mij. Het lijkt me een variant op 'tais-toi ét soi belle', maar dan op een ander niveau. En eender welk niveau van die uitspraak doet me gruwelen.

Het is natuurlijk altijd zo geweest dat je je mag en kan ventileren na de uurtjes, in het gezelschap van gelijkgezinde al dan niet collegae, hangend aan de toog van je lievelingsplekje, zonder de mogelijkheid als 'werkgeversverrader' bestempeld te worden, maar als de tijden zo veranderd blijken als nu, wat moet je dan nog? Dankzij Europa (hallelujaaaaaah!!!!) sluit dag na dag minstens één kroeg de deuren en verminderen de kansen op die uitlaatklep, terwijl het internet steeds meer en meer een toevluchtsoord wordt. En om dan net daarop koud gepakt te worden, komaan zeg! En weet je wat nog het ergste is? Die man heeft zich van zijn meest kritische zijde getoond, maar vertolkte gewoonweg dát waar iedereen tegenwoordig de mond vol van heeft. Go figure!

Om kort te gaan: ik hoop dat die man zijn job via de arbeidsrechtbank terug krijgt, vervolgens zelf ontslag neemt en dan elders op zijn pootjes terecht komt. En Bibi zal toch enigszins nauwlettend (mooie woordspeling, vindt u ook niet?) zijn eigen bijdragen over zijn werkvloer in de gaten houden. Omdat ik verplichtingen heb inzake dak boven het hoofd, eten op tafel, aanstaande vrouwen, noem maar op. We leven in een vrij land, weet u wel?

Huwelijksstress?

We gaan stilaan naar de zone waarin het ook voor deze Vlinderman uit zal zijn met een stressloos aftellen naar zijn huwelijk. Terwijl de bevestigingen en sommige losmakingen blijven binnenlopen, kort ons tikkenderwijs de tijd tot het ultieme moment van plechtigheid. Het betekent schijnbaar dan ook niet veel dat we feitelijk alhaast vier jaar geleden ons elkaar toezegden... Nu gaat het immers gaan om het boterbriefje, de knieval voor elkaar met de goegemeente om het allemaal toe te juichen, het vaarwel tegen de toch nog steeds bestaande vrijwilligheid van ons samenzijn.

Vlinderman voelt de focus steeds scherper komen te liggen, maar verzuipt vooralsnog zoals gewoonlijk nog steeds afdoende genoeg om wat dan ook te merken in het alles absorberende werk, hij draait zijn dichterlijke en vrijwilligerswerkachtige opdrachten al dan niet gammel af (teveel en te weinig tijd ervoor, je kent dat wel, en dan blijft er al eens iets hangen), ..., en dat allemaal terwijl Nip ergens aan de bovenkant van de gordijnen het aantal haakjes telt (nu ze er toch van de stress alvast zo hoog in hangt), Miss Jackie T ontkent, van lieverlee gewoon heel de tijd snorrend en spinnend, dat zij voor al die littekens op ons beider armen heeft gezorgd, de afwas dient gedaan, affin, 'the works'. Het is wat en wat is het leuk!

Na jaren de broek te hebben gedragen, liefst met korte pijpen en met kwajongensstreken in de gescheurde mouwen, gaat er wat veranderen, en eigenlijk best wel voor het eerst in zelf gekozen positieve zin. De bengel wordt een volwassen engel, of zoiets in de aard, we zien wel, maar toch. Ik tel af. 38 nu en verder. Helemaal tot één. En dan begin ik op te tellen. Omdat er een hoop hoop is op vervulling. Van wat, dat laat ik jullie maar 'bevroeden' (voor verklaring in Vandale: klik hier).

Frans V.

De Muzeval 116

Niet vergeten: aanstaande donderdag is het weer De Muzeval!

Korte perstekst Ruth Lasters


Naast schrijfster van een roman, korte verhalen en gedichten is Ruth Lasters romanist en in die hoedanigheid lerares te Antwerpen.

In 2006 debuteerde zij met de roman Poolijs bij uitgeverij Meulenhoff/Manteau. Zij schrijft ook columns en korte verhalen die tot hier toe verschenen in tijdschriften als Deus Ex machina, De Brakke Hond en in de bloemlezing Mooie Jonge Honden.

In oktober 2007 verscheen haar poëziedebuut Vouwplannen bij uitgeverij Meulenhoff/Manteau. Losse gedichten verschenen tot nog toe ondermeer in Het Liegend Konijn, Deus Ex Machina, Revolver, En er is, Lava, Krakatau, NRC Handelsblad en in de bloemlezing Op het oog, 21 dichters voor de 21ste eeuw. Zij was naast Stijn Vranken en Kees de Gruyter te gast op de “speciale gedichtendag” van de Donderdagen van de Poëzie in bibliotheek Permeke aan het Sint-Jansplein op 31 januari 2008.

Internetinfo/site Ruth Lasters => KLIK

goedenacht

We hebben er een avondje rond spanningsbogen op zitten, Nip en ik. Hoe krijg je een spanningsboog in een verhaal, hoe lang moet die zijn, mag het ook een rechte zijn? Uiteraard hoorden daar ook de nodige opdrachten bij en één van de dagen laat ik jullie hier zeker en vast wel eens kennismaken met wat er zoal tijdens de sessies uit mijn koker, euh, pen is gekomen. Nu is het echter te laat om wat dan ook hier neer te zetten, dus hou ik het op een goede nacht en tot de volgende maar weer. En voor ik het vergeet: baas, snel beter worden! Niet dat het nu saai is op het werk, maar er zijn zo van die vragen die antwoorden behoeven die jij alleen kan/mag geven ;-)

goedenacht (senryu)

zo vlak voor 't slapen
even denken aan 't leven
wat je er voor deed

Frans V.

gedicht

Vader is nooit ver weg. Af en toe resulteert dat in een gedicht, zoals ik het me voorstel dat anderen hun vader ook ervaren. Nog een prettige zondag, gij allen.

stevig onderweg

dan zal hij juichen
waarbij zijn lach weerklinkt
als het ijsvallend water
van de Niagara in december
en mensen stom verbaasd
zichzelf niet langer bedaren
omdat het soms eens razen moet

maar de weg zal eerst nog
geopenbaard, het vallen
voor het opstaan ingeoefend
om vast te mogen stellen dat
de winst nadien altijd groter
dan het verlies van het moment
een sector met meer levensbytes
in de cluster van zijn ontgroenen

hij hoorde het van vader
die het wist van moeder
toen hij als een echte hoeder
zijn gebelgde telg de les spelde
zo ooit eens ergens na
diens eerste echte valpartij
met deuken in het broze schild
van onbesuisd jonkmoedigheid
toen het huilen nader was
dan de wil weer door te gaan

Frans V.

hongerstaking

Met hoevelen zouden we in hongerstaking moeten gaan om allemaal gelijk bedeeld te worden in dit land? Een paar honderd? Duizend? En hoelang zouden we dat moeten volhouden? Tot we geen nierfunctie meer hebben, we met zijn allen integraal ontslagen zijn wegens werkverzuim, we niet alleen roze olifantjes zien maar ook gele, groene en verdomd fluo? En in welke kerk moeten we dat gaan doen? Eentje in Brussel? Of nemen we gelijk de kathedraal van Antwerpen in? Slaapzakje, boekje om wat te lezen, gsm om de pers te woord te staan wanneer we dat nodig achten, ik zie het al helemaal gebeuren. Alleen, we hebben dat dus niet van doen. Omdat we behoorlijk safe zitten qua gelijkwaardige behandeling. Ik zei behoorlijk, dus er zijn wel (klasse) verschillen, maar daar struikelt al lang het gros niet meer over. We hebben het geluk gehad hier geboren te zijn of met genoeg centen naar hier gekomen te zijn. En we hebben daarbij doorgaans het geluk niet in de gaten van ons sociale vangnet terecht te komen. Alhoewel dat alweer niet voor iedereen zal opgaan. En zelfs al zijn we er ooit doorheen getuimeld, dan stond onder datzelfde vangnet doorgaans een gedreven sociaal assistent klaar om ons opnieuw te lanceren. We hebben geluk gehad.

Dat geldt niet voor arme sloebers uit verre en soms ook exotische landen, die naar ons land van zogenaamde melk en honing komen afgestrompeld, met de hoop een deel van onze koek onder hen te mogen verdelen. Het mogen ook kruimels zijn, vermits dat waarschijnlijk nog steeds een veelvoud betekent van wat ze in hun thuisland op hun bord kregen. En dan staan ze hier aan de poorten van het paradijs, vaak tot op het bot ontdaan van hun laatste centen door een mensenhandelaarke hier en daar. Om dan helemaal gedesillusioneerd te raken door het leven bij de boodschap dat ze hier niet mogen blijven. Geen plaats of zoiets. Geen werk of zoiets. Geen geld of zoiets. Het zal wat. Geen warmte, punt. Geen mensen, punt.

Ik vind 'ons' niet goed bezig. Wij mogen emigreren, omdat we het kunnen. Anderen mogen niet immigreren, omdat ze 'het' niet kunnen. Omdat we ook bang zijn van een infectie die niet met onze Westerse pilletjes in te dijken zou zijn. Omdat we denken dat er geen enkele reden zou kunnen bestaan om je eigen vaderland zomaar holderdebolder achter te laten. Omdat het onmogelijk is dat iemand van aan de andere kant van de wereld zomaar ons landje eruit pikt om er een nieuwe toekomst op te bouwen. Feit blijft dat we met de verkeerde ogen blijven kijken naar het fenomeen en ons onderwijl nog wat laten opjutten door een bende menselijkheidsverlakkers, die niet wéten waar die mensen mee bezig zijn als ze naar hier komen. Die in de spiegel kijken en hun 'job' zien, geen mens.

Ik sta achter de hongerstaker die het eten staakt om in leven te blijven in een land dat de overvloed tot de norm heeft verheven. Er ís plek, er ís eten, er ís werk, er kán warmte zijn. Als wij mensen dat willen, staat elke deur open voor wie daar behoefte aan heeft. Ook de deur van ons land.

Vakantie en Muzeval

2008, het wordt stilaan het jaar van Vlinderman. Nog 42 nachtjes slapen en dan staat hij met vier voeten in de wereld. Op het werk gaat het ook een andere richting uit, met nieuwe collega's die stilaan in vorm beginnen te komen en dan heb ik het nog niet over Pipelines vzw/De Muzeval, waarvoor Antwerpen eindelijk wat centen veil heeft, omdat ze beginnen te geloven in dat (poëtisch) project. Het is altijd leuk om erkenning te vinden voor iets waar je al jaren je schouders onder zet. Daar (Pipelines vzw/De Muzeval) is trouwens binnenkort misschien wel heel speciaal nieuws over te brengen, maar ik stel voorlopig uw geduld nog even op de proef.

Met de nieuwe auto (nou ja, nieuw, 13 jaar oud) kunnen Nip en Vlinderman aanstaande eindelijk naar de sauna op een zelf gepland moment. Geen beter plekje trouwens om iets te vieren, om wat dingen door te nemen, to do-trouwlijstjes te overlopen, plannen te smeden, en dat allemaal tegen een achtergrond van pure relaxatie. Een mens zou voor minder beginnen zweven dat het leven toch zo schoon kan zijn. Zolang hij dan maar niet de krant er op open slaat, want dan is het uit met de cocoonachtige pret. En nu dat zonneke zo zalig straalt, willen we ons niet laten afleiden, toch?

Iedereen die nog niet met of op vakantie is, wil ik graag bij deze een korte aftelperiode toewensen. En zij die dat zijn, geniet ervan, komt trouwens gerust eens vertellen waar je zit, wat je doet, wat het met je doet, of er al een 'dit moet de hele wereld weten'-moment is voorgevallen... Zo geraken Nip en ik er stilaan ook wel in :-)

Vroem vroem

Vlinderman is mobiel. Na jaren openbaar vervoer (de trein is altijd een beetje lijden, met De Lijn zou je er zo zijn), aangevuld met alle ongemakken van nooit nog op tijd thuis geraken, dus sowieso thuis blijven of overnachtingsoplossingen zoeken, begon het toch te kriebelen. Zou het eens geen tijd zijn om toch een auto aan te schaffen? Zo een klein stads modelleke? Niet om er elke dag mee rond te roetsjen, maar om nu en dan eens gewoon te zeggen: 'We zijn weg,' zonder eerst het internet af te speuren naar de juiste vertrektijden van bus of trein. Zomaar een ritje naar een leuk plekje - we voelen de hete adem van de sauna al in onze nek zonder dat we bij vrienden of familie een auto moeten bedelen...

Na het nemen van de eerste horde, namelijk een auto vinden voor een prijsje, het nemen van de tweede horde, namelijk een verzekering vinden voor een prijsje, moet er nu nog een derde horde genomen: het aanvragen van een bewonerskaart. Want terwijl ik mijn beslissing nam om een wagentje aan te schaffen, besliste het stadsbestuur om ook in Borgerhout-Oost, waar Bibi resideert, het betalend parkeren in te voeren... Soit, onze kleine rode Alfa Romeo is sedert vandaag getooid met verzekering en platen voor en achteraan, maar staat nu op zo een gezegende afstand van thuis, dat ik de tram heb moeten nemen om nog voor middernacht thuis te geraken. En dat lijkt me dan ook weer van het goede teveel, dus morgen effie de rest regelen. Hopelijk dat tegen midden volgende week het één en ander dan in de brievenbus zit. Zodat ik mijn heilige koe een beetje dichter bij huis kan stallen.

Bron Foto: Klik!

ongeloof

Elke dag leest uw Vlinderman zijn krant. En af en toe vindt hij het nodig u daarover te berichten op deze blog. Ook vandaag stond er weer het één en ander in dat bewuste en onbewuste gedachtegangen ontlokte, maar de krant zelf is op dit blogmoment niet meer voor handen. Verloren gelegd, al dan niet bewust. Het betreffende artikel ging over een vrouw in Amerika, 23 jaar oud, die snakte naar een baby. Haar verlangen was zo groot, dat ze het moederlicht in de ogen van een hoogzwangere vrouw niet gunde. Gebukt onder de grootste last van normvervaging dacht het mens waarschijnlijk iets in de aard van 'dat is mijn baby', waarna ze die aanstaande moeder beroofde van het leven en er haar eigenste kind uit SNEED. Sommige dichters verwoorden dit als 'een mens moet ook wat', maar voor mij is dit er dus ferm over. Van nature uit ben ik geen doemdenker, maar het begint toch gortig te worden. Als een schrijver zoiets als drama opvoert in zijn fictieverhaal, wordt hij tien tegen één versleten voor surrealistische fantast, die van schrijven geen kaas gegeten heeft.

Geef het toe: terwijl we met zijn allen aan liefdadigheid doen, loopt er een stelletje losgeslagen idioten rond op onze wereldbol, die compleet van de pot gerukte daden stellen zoals u en ik dagverse groentjes in onze favoriete warenhuisketen gaan halen. Vergeten we daarbij correct te parkeren, is de kans groter dat u en ik een boete in onze bus (of onder de ruitenwisser) aantreffen, dan dat dergelijk schorriemorrie kan rekenen op even veel onverbiddelijkheid bij het systeem dat 'rechtsgang' heet. Het is immers nog niet zo heel lang dat er zoiets als slachtofferhulp in het leven is geroepen, en nog minder lang gelden dat slachtoffers van Stekeblinde Vrouwe Justitia zowaar wat meer (inzage)rechten kregen. Maten en gewichten, daarover moet ik u absoluut ooit eens berichten, kan een heel boek worden, maar komaan. Een man of vrouw die (bewezen) zware misdrijven op zijn of haar kerfstok heeft staan, moeten die - minderheidsgroep gewijs - meer rechten hebben dan de - getormenteerde - meerderheid? Gaan we daarbij niet collectief voorbij aan het even- en rechtsredigheidgevoel van Jan Modaal, die amper een wiel schuin mag parkeren? Nou??

Misschien moet ik maar stoppen met de krant te lezen. Er staat toch niet al te veel zinnigs in.

Huwelijkse voorbereidingsperikelen

Het begint stilaan te lopen, onze voorbereidingen lonen dus. Hier en daar lopen bevestigingen binnen dat ze erbij zullen zijn op 16 augustus 2008. Het blijkt voor mij een onderschat luikje te zijn. Terwijl ik de hele dag van hot naar haar jekker op het werk, dwalen mijn gedachten altijd maar af naar wat we net verzonden hebben. Hoe gaan de mensen reageren? Zullen ze het leuk vinden geïnviteerd te zijn? Zullen de mensen zonder invitatie begrijpen dat we niet de hele wereld kunnen uitnodigen? Dat we dus een selectie moesten maken, die ons meer pijn heeft gedaan dan we aanvankelijk dachten? Willen ze erbij zijn? Kunnen ze erbij zijn? Hoe veel te klein zal onze zaal uiteindelijk blijken te zijn? Zijn alle adressen wel juist (sorry Mama Mia, de fout in dat van jou was puur een vergissing)? Kunnen er misverstanden ontstaan in onze huwelijkse berichtgeving? Gaat iedereen die wil komen de weg wel vinden? En ga zo maar een eind door (dat gebeurt wel meer in dit leven, dus waarom zou het nu anders zijn).

Om maar te zeggen dat de snelheid waartegen heel het gebeuren van 16 augustus een eigen leven begint te leiden, ontiegelijk snel aan het ontaarden is in een rotvaart, met toch wel heel leuke kriebels onderweg. Omdat we beseffen dat de trein der traagheid een TGV geworden is en de conducteur onverbiddelijk aan het knippen is. Uitstappen heeft ook geen zin, want waar zouden we willen uitstappen??? Lekker blijven zitten, beetje wee gevoel in je maag als 'oef, eindelijk' interpreteren en verder razen, dat wil ik doen. En ondertussen af en toe een beetje wegdoezelen, wetend dat het allemaal wel in orde komt. Met ons tweetjes. Met u. Met ons allen.

over verzekeringen

Zo, net terug thuis. Nip en Bibi zijn naar Duffel gegaan voor een afspraakje met de verzekeringsagent. De autoverzekering komt eraan, dus binnenkort kunnen we wel degelijk karren van punt a naar punt b. Omdat het al zo laat was geworden, hebben we maar beslist niet meer naar Mechelen af te zakken voor de vierde les schrijverij, want dan zouden we al meer dan de helft gemist hebben en dat trekt er niet echt op. In de plaats daarvan even binnengewipt bij Mama Mia, om wat bij te tetteren over huwelijken en uitnodigingen en over al waar nog een woordje over geplaceerd diende te worden. En daarna, omdat de honger pulseerde, zijn we nog een frietje gaan steken (allez, Nip toch, ik nam saté en mosselen in het zuur, zou ik zwanger zijn?) En wie kwamen we daar tegen? De Jakke en de Vladimir, twee ouwe gozers van toen ik nog in het Duffelse woonachtig pleegde te zijn. Dat is toch altijd een bijzonder leuk moment, een paar gabbers uit die goeie oude tijd tegen het ietwat oudere lijf lopen en gelijk wat oude herinneringen eraan ophalen. Genieten, meer werkwoord bestaat daar niet voor.

Ondertussen weten we al van zeker vijf mensen dat ze de uitnodigingen mooi vonden. En daar zijn Nip en ik bijzonder blij mee. Het is toch altijd leuker als mensen je huwelijksuitnodiging zo de moeite vinden om dat aan elkaar te gaan liggen vertellen. Dat heeft Hannah fantastisch gedaan, al wil ik ook ons twee niet uit het oog verliezen. Tenslotte hebben wij geduldig gefigureerd tot het goed was...

En nu ga ik nog wat afficheren, zie. Het is al laat genoeg geworden. En morgen weer werken en het belooft weer zo heet te worden, 29 graden! Als ik nu niet gesmolten terug kom morgenavond, dan ben ik onsmeltbaar!

Cappuccino en Meisjesstemmen

Luie zondag, niet veel te doen. Enkel deze namiddag een vergaderingske in verband met De Muzeval, daarna rustig luieren en bedenken hoe we het beste morgen maandag door kunnen komen. Bibi staat er dan immers alleen voor op den bureau. Altijd boeiend, omdat we dan het werk moeten arrangeren van drie man: telefoon bedienen, briefwisseling in en uitgaand verwerken, de baas op zijn wenken bedienen en ondertussen nog wat klassement erdoor jagen. Het is op dergelijke momenten dat men zich nooit zal/kan vervelen. Genoegdoening daaruit puren is echter wat anders. Omdat ik op zo'n manier afgejaagd word om alles rond te krijgen, dat er gewoon geen tijd over schiet om daar stil bij te staan. En dan kom ik thuis, leeggezogen, klaar om me op mijn zetel te laten neerploffen en verder niets meer te doen. Hm.

Iedereen die hier passeert, weet ondertussen dat Vlinderman iets met schrijven heeft. Voor diegenen die hier regelmatig terugkeren, vermoed ik dan ook hetzelfde. En daarom wil ik u een mailadres niet onthouden, namelijk dat van Maritta Van Casteren. De dame heeft een boek geschreven, Cappuccino en Meisjesstemmen, maar vond geen enkele uitgeverij bereid om het ook daadwerkelijk te publiceren. Omdat Maritta, net als ik overigens, van mening is dat een uitgeschreven boek niets is als het niet gelezen wordt, heeft ze beslist om het dan maar gratis te verspreiden via mail. Wil je dus een gratis boek lezen, dan moet je alleen maar een mailtje sturen naar dit adres en je krijgt het zomaar in je mailbox toegestuurd in pdf. Kan je zelf nog kiezen of je het on screen leest of afdrukt. Alleszins een aanrader om tijdens je vakantie even weg te dromen in de wereld die Maritta voor jou gecreëerd heeft. Én je zet er de uitgevers een lelijke neus mee, vermits zij geen markt zagen in een debuterend schrijfster. De dame zit ondertussen al aan 1100 aanvragen (stand van zaken op vrijdag laatstleden). Ok, het is gratis, maar dan nog: hoezo, geen markt?

Verder zou ik iedereen die op vakantie vertrekt of zal vertrekken, nog een geslaagd en deugddoend luilekkerleven willen toewensen. Bibi werkt nog een vijftal weken en houdt het dan ook voor enkele weken voor bekeken...

huwelijksvoorbereidingen

Het heeft bloed, zweet en tranen gekost, maar het is ons gelukt: de uitnodigingen zijn de deur uit! Eindelijk en nog net op tijd. De huwelijkse etiquette stelt immers dat de uitnodigingen uiterlijk zes weken op voorhand bij de mensen moeten toekomen. Als De Post nu ook een beetje wil meewerken, dan liggen ze maandag bij de mensen in de bus. Behalve voor die delegatie in Nederland. Daar hoor ik wonderlijke verhalen over tien tot veertien dagen bedelingstijd. Is dat niet ongelooflijk? Nederland, een buurland notabene, dat erin slaagt om Belgische post tot twee wéken na verzending bij de bestemmeling te krijgen??? En wij maar klagen en zagen over onze eigen De Post als de brief weer eens een dagje vertraging heeft opgelopen... Nu, het beeld in mijn hoofd van efficiënte Noorderburen heeft hierbij alvast een stevige knauw gekregen. We zullen in ieder geval eerst even afwachten hoelang het zal duren vooraleer onze post boven de Moerdijk is geraakt.

Wie deze namiddag en avond niet weet wat te doen, verwijs ik graag naar Borgerrio. Naast veel autochtone Belgen, Turken, Polen, Joden en Marokkanen, wonen er nog heel wat meer zuiderse typetjes in ons district. Eén maal per jaar komen die dan de straat op en is het één groot sambafeest op de Turnhoutsebaan. Geïnteresseerd? Dan kom je via deze LINK meer te weten over het programma. Bibi weet nog niet of hij er gaat geraken, want er moet nog een verslag afgewerkt worden tegen morgen, maar dromen mag altijd, eh. Een beetje sneller typen, woordje of zestig per minuut en dan komt dat wel in orde (beetje eigen stoef gaat er bij mij altijd wel in).

Voor de trouwe bloglezer: ik peins er over om deze zomer een rustpauze in Vlinderiaans in te lassen. Zo ergens vanaf de tweede week van augustus tot en met de derde van diezelfde maand. Even rust in de chaos hier brengen, genieten van wittebroodsdagen, beetje herbronnen, voor zover dat nodig is. Ik hou u alvast verder op de hoogte van de mogelijke planning terzake. Nu eerst nog even naar het weekverslag van Nip gaan piepen en dan toch maar dat verslag typen.

Lange Wapper

Het is toch altijd wat. Gaan ze in Antwerpen een Lange Wapper bouwen, na jaren onderzoek en studie en meer onderzoek, voert daar toch wel een tegenstanderige beweging via de pers een ware hetze tegen deze brug. Het zou te duur zijn, het zou te megalomaan zijn, het zou te ongezond zijn want een verhoging van fijn stof. Veel liever zien die mensen een rondmaken van de ring rond Antwerpen door wat tunnels of zo. Dan zit dat fijn stof gelijk onder de grond, nietwaar? Het regent tegenwoordig mensen met lijsten om een handtekening op te zetten. Als ze met genoeg zijn, kunnen ze een referendum afdwingen. En de politiek zal dan wel moeten luisteren naar hun verzuchtingen, zo is de redenering.

Bof, laat het duidelijk zijn dat ik voor ben. Het doet me wat terugdenken aan het Justitiepaleis (ook wel bekend als het Vlinderpaleis). Toen liet ik me aanvankelijk ook opmaken door de tegenstanders: het zou te duur zijn, het zou te lelijk zijn, het zou op niets trekken, enzovoort enzovoort. Ondertussen staat het er al enkele jaren en ik moet zeggen dat ik er stilaan meer en meer door gecharmeerd raak. Het moet iets zijn met de architectuur waar ik me eerst niet in kon vinden, maar die nu stilaan zijn voordelen laat zien. Zijn schoonheid ook. En dan vermoed ik slachtoffer te zijn geweest van waar de meeste mensen slachtoffer van worden: de angst om vernieuwing. Wat we niet kennen, kunnen we ook niet minnen. Het Lange Wapperproject is volgens mij in dat bedje ziek. Het ziet er zo onbeschrijfelijk groots uit, dat de mensen er bang van worden. Dan gaan ze op zoek naar tegenargumenten en vergeten ze de hele rationele opbouw van de keuze voor een brug in dit geval.

Trouwens, elke roker die de petitie ondertekent voor een ondertunneling, is een hypocriet. Het fijn stof dat die op z'n eentje produceert...

GOn-begeleiding bedreigd?

Gisteren nog één dingetje vergeten te melden in het lijstje: uitnodigingen verzenden, verdorie! Gelukkig moet ik dat niet alleen doen én heb ik morgen een dagje vrijaf, nou ja, een half dagje. De andere helft was sowieso al van mij.

Vandaag wil ik het even hebben over kinderen met autisme en/of het Syndroom van Asperger. Het spreekt voor zich dat ik een leek ben op dat gebied, dus over de technische/psychologische/geneeskundige kant van de zaak ga ik mij niet uitlaten, lijkt me iets voor de experts terzake. Wel wil ik het kantje aanhalen dat momenteel nogal gevoelig ligt: door hun 'afwijking' aarden autistische kinderen niet zo goed in het aangeboden 'gewoon' onderwijs. De laatste jaren is daar een (overheids)antwoord op geformuleerd in de vorm van GOn-begeleiders. Dat zijn mensen die autistische jongeren in het reguliere onderwijs begeleiden (Geïntegreerd Onderwijs). Ijverige Minister van Onderwijs Frank Vandenbroucke, die eerder al de grove borstel haalde door het Volwassenenonderwijs zonder veel zin voor realiteit, heeft een nieuw plan ter uitvoering uitgedacht, waarbij net die Gon-begeleiding wel eens een stille dood zou kunnen sterven. En dat maakt me bezorgd. Daarom, aan de vooravond van een welverdiende en vooral ook Grote Vakantie, mijn oproep om hier eens te gaan kijken en eventueel de petitie te aldaar te tekenen. Omdat je een hart hebt voor de minderbedeelden onder ons, waar je desondanks rotsvast in gelooft...

Een ander punt betreft onze uitnodigingen voor het huwelijk deze zomer. Ben ze net gaan halen en ik vind ze persoonlijk toppie. Bedankt, Meesterlijke Hannah! Nu nog de allerlaatste adressen opsnorren en ik vermoed dat Nip en ik morgen zegels a volonté kunnen plakken. Deadlines, het blijft iets speciaal in deze Vlindermanbeleving: hoe scherper, hoe liever!

wat een drukte

De agenda van Vlinderman vertoont tegenwoordig niet al te veel gaatjes meer, net zoals zijn gebit, maar daarover verder meer. Om een ideetje te geven waar Bibi zich deze week nog (zou) moet(en) mee bezig houden:

- affiche maken Muzeval
- mailing verzenden Muzeval
- oude verzekeringspolis van dik vijf jaar geleden terug opsnorren voor nieuwe autoverzekering
- adressenbestand huwelijk verder aanvullen
- belastingenbrief invullen en verzenden (kan ook volgende week nog)
- verslaggeving Muzeval uittypen
- met Nip naar oogarts
- vuilzakken sebiet buiten zetten
- afwaske doen
- afwasmachine inladen
- beetje opruimen
- backup maken van PC
- foto's verwerken en waar nodig bezorgen
- lijstje Gastvrij Podium opstellen
- beetje bloggen (nu mee bezig)
- beetje bijlezen diverse sites (voorlopig net gedaan)
- huiswerk maken in opdracht van schrijfcursus
- Nip plezieren (elke seconde dat we samen zijn)
- mails doornemen
- mails beantwoorden (schiet er meestal bij in)
- ontspannen
- op tijd gaan slapen (wat heet op tijd?)
- Miss Jackie T het gebruik van het kattenluik aanleren
- briefje maken voor huisbaas
- beetje piekeren
- ...

Affin, een hele hoop kleine dingetjes, maar je weet hoe het gezegde luidt: 'Vele kleintjes maken één groot' en ik heb voorlopig geen zin in groot. Ik wil alleen maar aftellen. Naar eenenvijftig nachten verder, die langverwachte dag...

Maar ik ging toch nog wat zeggen over mijn tandjes. Vandaag, na een door SM Lenie gemaakte afspraak, uurtje vroeger gestopt met werken (toch genoeg overuren) en naar mijn nieuwe tandarts gegaan. Beetje met de bibbers, want het was als ik me goed herinner, alvast meer dan tien jaar geleden dat zo een dentale doktoor in mijn mond mocht loeren met zo'n typisch rond spiegeltje. Fout van mij, ik weet het, ik weet het, maar bon. Vandaag was dus een mooie dag om alvast op dat vlak mijn leven te beteren. Rustige vent, mijn nieuwe 'tandtist', beetje foto's genomen en uitgebreid rondgekuierd in mijn mond, waarna hij met mij de resultaten doornam. Er moeten twee wortels uit van afgebroken tanden (dat heb je met die nachtelijke tandenknarsers) en slechts twee gaatjes. We hebben gelijk twee nieuwe data vastgelegd, zodat ik er tegen het huwelijk met een opgekuiste bek tegenaan kan :p En over een paar jaartjes, als mijn verzekering bij 'De Onafhankelijken' begint te renderen, gaan we voor het opnieuw installeren van die afgebroken garnituren. € 2.000,00 hoest ik nu eenmaal niet zo onmiddellijk op...

staken en betogen

Vandaag even de stad in omdat er wat werkjaarrekeningen dienden neergelegd te worden bij de Nationale Bank. Terwijl ze me daar diets aan het maken waren dat die jaarrekeningen IN GEEN GEVAL cijfers na de komma mochten bevatten, hoorde ik ze op de achtergrond. Enkele tientallen fluitjes. Het was niet dat de grond begon te daveren onder mijn voeten door de opgedromde horden, maar ze maakten zich wel kenbaar. Helemaal tot binnen in de gecapitioneerde koele ruimte van de baliezaal. De ongerusten, de onderbetaalden, de stakende ambtenaren. Het ging richting 't Zuid via de Leien. En toen bedacht ik me dat dat goed was. Want na het passeren van pakweg een Justitiepaleis konden ze even amok gaan maken op dat omhooggevallen stadsdeel, waar het al jaren onbetaalbaar is geworden om te gaan wonen voor Jan met de Pet, waar je met de nek wordt aangekeken als je niet hip uit de hoek komt, waar het bon ton is om over de Laatste Nieuwe Kunst te kunnen meepraten. Daar, waar vroeger de arbeiders op een kluitje woonden, is het nu een plaats, waar mensen wonen die niet al te veel last hebben van het huidige economisch klimaat. En die niet wensen aangesproken te worden op de volkse verhuizing die aan hun intrek vooraf is gegaan.

Ik kom er echt wel graag, daar op 't Zuid, om vast te stellen hoe een stad zijn achterbuurten op een minimum aan tijd kan omturnen tot een bloeiende stadswijkengeheel, maar dan sta ik stil bij de ontelbare offers die daarvoor moesten gebracht. En dan schuiven de rillers over mijn ruggegraat (al dan niet met tussen-n). Het Eilandje gaat dezelfde weg, is er eigenlijk al, en ook Antwerpen Dam zal die richting uitgaan. Ter meerdere eer en glorie van de anonieme stad zullen weer veel mensen over enkele jaren moeten vaststellen dat ze opeens te duur wonen. En opnieuw zullen ze moeten emigreren. Naar weer een andere buurt die nog niet op de lijst 'te helpen' staat. Tot de massa die in beweging dient gezet, te groot geworden zal zijn. En ook Antwerpen eindelijk zijn eerste onvervalste ghetto in de steedse maag zal gesplitst krijgen. En wat dan?

"Dat zien we dan wel," zei de loodgieter en rekende zijn tussenkomsten aan met een tweehoofdig krijtje. Omdat hij dat kan.