Duffel helpt Haïti

Bekende zonder werk

Aleris in Duffel dankt een 500-tal mensen af. In deze tijden van crisis een banaal bericht, zoals er vele anderen zijn, maar niet ditmaal. Een bekende van uw Vlinderman is bij de betrokkenen. Ziehier het profiel van deze doorsnee afgedankte: gehuwd, enkele kinderen en een huis gekocht. Nog niet zolang geleden het slachtoffer van een arbeidsongeval. Een beetje stoere bink, met veel liefde voor vrouw en kinderen. En dus zonder werk nu. Een tijdje terug las ik in de krant dat iedereen wel íemand kende die de gevolgen van de crisis onderging en toen dacht ik nog dat het raar was dat ik die iemand niet tegenkwam. Tot vandaag dus. Mijn mij bekende zonder werk, omdat er een paar klojo's op topniveau teveel met andermans centen hadden gespeeld.

Wil Vlinderman hiermee iets aantonen? Neen. Hij wil alleen maar meegeven dat het er niet al te goed uit ziet in ons welvarend landje en elders. Teveel jaren op te grote voet en nu slaat ons economisch bestel terug met een zware moker. Voor niets gaat de zon op, maar daar stopt het dan ook bij. We willen allemaal een pc, een auto, een huis, een toekomst, maar we spiegelen ons teveel aan 'die van hiernaast', terwijl het zo afgelopen kan zijn. Er zijn geen zekerheden in dit leven, hoezeer we ons daar ook van proberen te overtuigen. Getuige ook het feit dat een mens zomaar een herseninfarct kan krijgen tijdens het opstaan voor een gewone werkdag... We zijn allemaal mensen met de drang om iets te verwezenlijken, maar of we daar ooit de nodige tijd toe krijgen, dat is maar de vraag.

Ebony Sikelelwa Wuyts

Heden ochtend vroeg op pad, want neefje Sander zou zijn eerste communie doen en daar wil nonkel Vlinderman dus best bij aanwezig zijn. Om 9u26 ter plaatse bleek er aan de kapel van Duffel nogal weinig beweging te bespeuren, wat Nip quasi onmiddellijk opmerkte. Eigenaardig, voor een communicantenmis die binnen 4 minuten van start zou gaan. Het werd snel helemaal duidelijk na een telefoontje naar Oma Mama Mia. We stonden er een week te vroeg! Over agendamensen gesproken, wij blijven er stom bij.

Gelukkig konden we nog terecht bij Getuige Ann & Dochter Cato, die ons samen met Opa Ivo warm ontving met niet ontplofbare Senseo-welzijnskopjes. Zo geraakt een mens ook ne keer waar hij tot dan toe nog niet geraakt was.

Halve voormiddag later aangebeld bij Fiere Nieuwe Papa Polle en Fiere Nieuwe Mama Wendy, om kersverse dochter Ebony Sikelelwa Wuyts te gaan begroeten. Een wolk van een kind en twee tropische buien vol milde weldaad van ouders. Toch wel leuk om zien hoe twee mensen samen hun weg zoeken te plaveien met meer dan genoeg ruimte voor een ander mensje.

We hebben de dag zonet afgerond met een pitta-onderhoudje samen met Britt & Yoerie, twee buurmensen van de Red & Blues, en daar houden we het dan ook bij in onze berichtgeving vandaag. Niets te kritisch, dat bewaren we voor later. Geniet nog van deze avond en laat maar weten of het nog steeds avond was ;-)

over verzekeringen

Zo, net terug thuis. Nip en Bibi zijn naar Duffel gegaan voor een afspraakje met de verzekeringsagent. De autoverzekering komt eraan, dus binnenkort kunnen we wel degelijk karren van punt a naar punt b. Omdat het al zo laat was geworden, hebben we maar beslist niet meer naar Mechelen af te zakken voor de vierde les schrijverij, want dan zouden we al meer dan de helft gemist hebben en dat trekt er niet echt op. In de plaats daarvan even binnengewipt bij Mama Mia, om wat bij te tetteren over huwelijken en uitnodigingen en over al waar nog een woordje over geplaceerd diende te worden. En daarna, omdat de honger pulseerde, zijn we nog een frietje gaan steken (allez, Nip toch, ik nam saté en mosselen in het zuur, zou ik zwanger zijn?) En wie kwamen we daar tegen? De Jakke en de Vladimir, twee ouwe gozers van toen ik nog in het Duffelse woonachtig pleegde te zijn. Dat is toch altijd een bijzonder leuk moment, een paar gabbers uit die goeie oude tijd tegen het ietwat oudere lijf lopen en gelijk wat oude herinneringen eraan ophalen. Genieten, meer werkwoord bestaat daar niet voor.

Ondertussen weten we al van zeker vijf mensen dat ze de uitnodigingen mooi vonden. En daar zijn Nip en ik bijzonder blij mee. Het is toch altijd leuker als mensen je huwelijksuitnodiging zo de moeite vinden om dat aan elkaar te gaan liggen vertellen. Dat heeft Hannah fantastisch gedaan, al wil ik ook ons twee niet uit het oog verliezen. Tenslotte hebben wij geduldig gefigureerd tot het goed was...

En nu ga ik nog wat afficheren, zie. Het is al laat genoeg geworden. En morgen weer werken en het belooft weer zo heet te worden, 29 graden! Als ik nu niet gesmolten terug kom morgenavond, dan ben ik onsmeltbaar!

Duffel + Gastvrij Podium + gedicht

Het is weer laat geworden. Maar wat een avond. Jurgen heeft ons net terug thuis afgezet, na een mislukte afspraak met de verhuisman. De kasten die naar Schone Mama moesten, staan nu nog bij Mama Mia, vermits we eerst nog een snel hapje wilden eten om aan te sterken voor de verhuis. In het Rochus-café waar de hap diende geserveerd, deed men nogal lang over het afleveren van een tweetal omeletten en een toast champignon (ongeveer drie kwartier) en toen we daarna met het hele gezelschap richting Duffel togen, bleek er om een uur of zeven ook nog wat fileleed te verorberen op Singel en Ring. Gevolg: 40 minuten te laat op afspraak en chauffeur alweer vertrokken na heel geduldig wachten. Tsja, het wordt een andere dag.
Eigenlijk wilde ik, over andere dagen gesproken, morgen naar Wijnegem voor een streepje poëzie op 't Gastvrij Podium, maar ik had al met Jurgen afgesproken om nog een kelderke leeg te schuppen...

Dan hier maar enkele woordjes.

bekeken

de tijd schrijdt
kent geen verwijt
verkent slechts vluchtig
de blik zonder onderscheid
wat zij of hij

regens komen, regens gaan
het leven simultaan
wordt er niet beter op
seconden in minuten
minuten in taferelen
of er getafeld

hij kijkt naar de wijzers
de wijzen zijner klok
en stokt bij leven
altijd al achterop

© Frans Vlinderman