Luchthartig existentialisme, waarom ook niet

Na enige tijd opnieuw een blogbericht van ondergetekende, met enige feitelijke bedenkingen die ik gemakshalve vragen zal noemen. Kwestie van het wat bevattelijk te houden voor eenieder die zich er enigszins in (h)erkent.

Feiten:

• 
  
  Anno 1971, mens wordt verwekt - Waar is die pc?


• 
  
  Anno 1972, baby wordt fillerend ter wereld gebracht - Heeft iemand het gefilmd?


• 
  
  Anno 1989, jongeman stoomt op naar zelfstandig bewust-zijn - Nog vijfenveertig jaar tot aan het pensioen, hij is vertrokken!


• 
  
  Anno 2011, man blikt terug en vooruit en voelt zich ergens middenin - Wordt het nu slechter of beter?
  

Rekbare Rode Draad: menselijke dadendrang, globale informatisering, angst voor overdaad, onwenselijke onmacht. Dichter bezint zich.

You tell me (bron afbeelding: KLIK!)

Bedenkingen/vragen:

Eerste feitelijke vraag van dit derde millennium:

Dringt een terugroeping van de opstoot aan informatie zich al dan niet op? Bijvoorbeeld een week lang weigeren om welke vorm van medium dan ook te hanteren om op de hoogte te blijven van de algehele en kenmerkend moderne verwarring... Of is dat te on-modern.

Tweede feitelijke vraag:

Is dit existentieel of gaat het voorbij, net zoals vorige maandag dat alweer deed.

Derde feitelijke vraag:

Is het wel geoorloofd dergelijke vragen openlijk te formuleren zonder een enkel ticketje tijdelijk tot permanente opvolging door gespecialiseerde witrokken.

Vierde feitelijke vraag:

Uiteraard nog te formuleren, eerst voorgaande input verwerken. Misschien.

En de boer, hij ploegde voort, voorbijgaand aan wat al oogsten hij er bij ingeschoten zou kunnen hebben, mocht hij...

Miss Jackie T, Miss Tati & Miss Tofi

Miss Tati en Miss Tofi beginnen zich geweldig deel te laten uitmaken van ons kleine gezinnetje, maar vandaag moest ik toch weer terugdenken aan Miss Jackie T, die ons zo triest moest verlaten na een verkeerd gebruik van ons kipraam. Miss Tofi was namelijk met iets aan het spelen op de zetel, terwijl Vlinderman zijn krant doornam. Bleek dat het om een snorhaar van Miss Jackie T te gaan. Dan spookt er vanalles door dit kattenbaasjes hoofd, herinneringen, zie ik dat beestje hier weer door het appartement jagen met alle energie die ze zo ten toon spreidde.

Miss Jackie T op avontuur in de keuken

Het is weer een blik op het eigen, die dan ook geworpen wordt en waar je even bij stil moet kunnen staan. Naast alle onheilsberichten van de laatste weken kan dit er natuurlijk ook nog wel bij, maar toch. Er zijn grenzen aan wat een mens allemaal aan slecht nieuws kan verwerken, nietwaar? En dan gaat het verder. Staan deze gedachten in verhouding tot wat een jong meisje/jonge vrouw de laatste 18 jaar diende te verduren vooraleer levend en 'wel' teruggevonden te worden na haar kidnapping, mét twee dochters? Behoeft een vernielde Wasiel niet meer van ons medelijden? Gaat de Belgische staat nu wel of niet failliet? Is verdraagzaamheid écht het wapen tegen de Vlaamse verzuring, die mij al meermaals zure oprispingen ontlokt heeft? Zijn er werkelijk antwoorden mogelijk voor eender welke vraag?

Miss Tati (l) en Miss Tofi (r) samen op de zetel

Vlinderman bevindt zich overduidelijk in een semi-filosofische bui, maar besluit bij deze toch te genieten van zijn tweede week verlof. Immers, afgelopen weekend was bijzonder aangenaam, met de opening in Doel van een consulaat namens Ruigoord, met de geslaagde Cultuurmarkt, met een vrouw die haar (wederzijdse) liefde blijft bevestigen, met een gezellige BBQ voor de verjaardag van SM Lenie, met feitelijk zoveel. Miss Jackie T zou het allemaal zo aanhoren, stoïcijns beamen en vervolgens het vel van mijn liefhebbende armen stropen. Miss Tofi doet dat anders. Zij spint op mijn schoot, terwijl Miss Tati op een andere stoel de boel in ogenschouw blijft nemen...

Van de wereld gevallen

Nip en Bibi hebben vandaag uitgebreid gebabbeld over de wereld waarin we leven en hoe en waaraan en waaraf sommige systemen ons eigen leven zullen (blijven) bepalen. Het is verrassend hoe vaak we samen op hetzelfde kruispunt uitkomen, mijn bevallige en deze gevallige, maar het maakt dat we samen waarschijnlijk een goed levensspoor aan het volgen zijn. Ook al komt er dan al even waarschijnlijk in het jaar dat Onze-Lieve-Heer-Jezus-Van-Nazareth ophoudt met Zijn Telling een einde aan de huidige kalender, maar wie daar zijn eigen agenda van zou gaan laten afhangen: zoek gelijk die boom!

Voor wie het interesseert: vandaag waren het hamburgers, zelf gebakken uiteraard, met al even spontaan zelf gebakken vers gesneden ajuin, een bloeiend streepje verse tomaat en broodjes om de hele zwik te bevatten. En geloof me, met looksaus erbij kan in principe niets meer fout gaan! Vlinderman houdt woord en stand aan het fornuis, lekker op zijn eigen manier (Vlinderman is altijd het best te verteren in eigen nat, TIF) en zo kabbelt hij de dagen voorbij. Nip trouwens ook en daarom zijn wij zo gelukkig samen ;-) (uiteraard kan het nog een pak meliger, maar uw blogger heeft medelijden met zijn lezer(es)) .

Jahaaa, we zien elkaar nog altijd graag...

Iemand trouwens binnenkort een lift nodig naar Amsterdam, Ruigoord? We gaan er dit weekend immers heen en er is nog ruimte in de voiture... Laat maar klanken, we spreken eventueel verder af na je weet wel wat ;-)

Grieperig gezeik genoeg

Het Varkenspestgriepvirus, als het al zo heet en pardon, tegenwoordig de Mexicaanse Griep, zaait wereldwijd paniek. Van de eenvoudige krantenlezer tot de beleidsuitstippelende regeringsleider toe: iedereen lijkt wel over zijn toeren over het feit dat er een griep rondwaart. Heelder rampscenario's worden dezer dagen uitgetekend om de burger te beschermen bij een 'uitbraak' van het gevreesde griepvirus, de media volgen al wekenlang minutieus de zoveelste 'besmette' medeburger en telden die tot een kleine week terug dagelijks bij op bij het lijstje (dat ging dan van maandag de 27ste, dinsdag vijf erbij, dat brengt het totaal op 32 - alsof een doorsnee lezer zelf niet kan tellen -, woensdag drie nieuwe gevallen, dus ál 35), en zo ging dat maar door. Nu heeft het Belgische leger zelfs uit 'geheime' opslagplaatsen een boel mondmaskertjes en antivirale ontstekingsremmers overgebracht naar - hopelijk al even geheime, anders is de lol er ook wel af - lokale opslagplaatsen verspreid over heel België. Prrrrrachtig, toch?

Is het geen schatje? (bron foto: KLIK)

En wat doet ondertussen de bange blanke Vlaamse, Brusselse of Waalse man, denkt u? Nou, die gaat op reis. Geen dreigende pandemie die hem daar van af kan brengen. Na een jaar al dan niet hard labeur gaat die zich niet laten tegenhouden door een snotvallingske van het zevende knoopsgat, ook al heet die dan een griep te zijn, ook al heet die dan Mexicaans (mooie vakantiebestemming, naar het schijnt) en ook al sterven er mensen aan. Iedereen kent zichzelf ondertussen waarschijnlijk al genoeg om te weten hoe we zo ongeveer denken: "'t Zal wel zo een vaart niet lopen. En als ik nu vijf zakdoeken meer per dag moet vullen, so be it, daar ga ik mijn congé niet voor laten schieten!"

Creatief met snotvod... (bron foto: KLIK)

Vlinderman heeft maar één ding daarover te melden: "En terecht!" Wat een ongelooflijk gedoe wereldwijd over een al bij al slap griepje, dat héél, héél misschien een staffere variant van zichzelf zal lanceren in het najaar. Ieder jaar sterven er beduidend meer mensen in dit land - en wereldwijd trouwens - aan andere ziekten, die al jaren mogen woekeren en nooit ook maar enige aandacht van betekenis krijgen, en dan heb ik het nog niet eens over het verkeer met haar duizenden doden per jaar. Daar gaat niets over uit, het gebeurt, een stukje in de krant op pagina 38 en de kous is af, berichtgeving is gebeurd. Alsof die gestorvenen minder zouden zijn dan gij en ik, die nog leven...

Nog wat paniekzaaierij erbij (bron foto: KLIK)

Mijn hand blijft uitgestoken bij iedere vreemde gebeurtenis om de uwe te schudden, ik zal u zelfs knuffelen als het pas geeft, en verder zien we wel of ik enkele dagen het bed zal moeten houden omdat ik moet snotteren, niezen, hoesten, rug- en spierpijnen verduren. Dat zal wel passeren, zeker?

Is het nu nog niet genoeg, nee?

We hebben de laatste maanden (en bij uitbreiding jaren) toch al wat mogen meemaken in dit landje van ons. Ik bespaar u de opsomming, want ik zou meer vergeten dan ik kan oplijsten, maar mijn vertrouwen in de mensen wordt er niet beter op. Integendeel zelfs. Normvervaging bij de politie, normvervaging bij de doorsnee kruimeldief, normvervaging bij de gemiddelde politicus (hoewel men bij die laatste categorie nooit echt heeft kunnen spreken van welke norm dan ook), losgeslagen scholieren, op- en afrukkende extreem-richtige volkse betweters, extreme voor- en najaarsstormen, op hollerige voeten van klimaten, economieën die het laten afweten wereldwijd, dictators die zichzelf op miljoenen kostende verjaardagsfeestjes (laten) trakteren, allez, ben ik hier toch weer aan het opsommen.

Vlinderman wordt er helemaal niet meer vrolijker van, laat ik wel wezen. Na het zoveelste bericht over een snulleke van 17 jaar met wat probleempjes die dan maar zijn voormalige school de kogelschuld geeft, een bende overvallerkes die een kersverse vader met benzine overgieten en in brand steken, advocaten van een regering die weigeren de eed af te leggen voor een legitieme commissie van een parlement, lijkt het me wel of we allemaal wat verloren zijn gelopen onderweg van de Middeleeuwen naar het punt voorbij de verlichting.

Ik heb er dus even echt geen zin meer in. Laat maar waaien, die steeds verder verziekte wereldbevolking. En als u nog eens vragen heeft over het waarom van geen kinderen, dan bent u analfabeet of weigert u de tekens te lezen. Of, wat ook altijd mogelijk is, onverbeterlijk optimist of doodnaief.

hongerstaking

Met hoevelen zouden we in hongerstaking moeten gaan om allemaal gelijk bedeeld te worden in dit land? Een paar honderd? Duizend? En hoelang zouden we dat moeten volhouden? Tot we geen nierfunctie meer hebben, we met zijn allen integraal ontslagen zijn wegens werkverzuim, we niet alleen roze olifantjes zien maar ook gele, groene en verdomd fluo? En in welke kerk moeten we dat gaan doen? Eentje in Brussel? Of nemen we gelijk de kathedraal van Antwerpen in? Slaapzakje, boekje om wat te lezen, gsm om de pers te woord te staan wanneer we dat nodig achten, ik zie het al helemaal gebeuren. Alleen, we hebben dat dus niet van doen. Omdat we behoorlijk safe zitten qua gelijkwaardige behandeling. Ik zei behoorlijk, dus er zijn wel (klasse) verschillen, maar daar struikelt al lang het gros niet meer over. We hebben het geluk gehad hier geboren te zijn of met genoeg centen naar hier gekomen te zijn. En we hebben daarbij doorgaans het geluk niet in de gaten van ons sociale vangnet terecht te komen. Alhoewel dat alweer niet voor iedereen zal opgaan. En zelfs al zijn we er ooit doorheen getuimeld, dan stond onder datzelfde vangnet doorgaans een gedreven sociaal assistent klaar om ons opnieuw te lanceren. We hebben geluk gehad.

Dat geldt niet voor arme sloebers uit verre en soms ook exotische landen, die naar ons land van zogenaamde melk en honing komen afgestrompeld, met de hoop een deel van onze koek onder hen te mogen verdelen. Het mogen ook kruimels zijn, vermits dat waarschijnlijk nog steeds een veelvoud betekent van wat ze in hun thuisland op hun bord kregen. En dan staan ze hier aan de poorten van het paradijs, vaak tot op het bot ontdaan van hun laatste centen door een mensenhandelaarke hier en daar. Om dan helemaal gedesillusioneerd te raken door het leven bij de boodschap dat ze hier niet mogen blijven. Geen plaats of zoiets. Geen werk of zoiets. Geen geld of zoiets. Het zal wat. Geen warmte, punt. Geen mensen, punt.

Ik vind 'ons' niet goed bezig. Wij mogen emigreren, omdat we het kunnen. Anderen mogen niet immigreren, omdat ze 'het' niet kunnen. Omdat we ook bang zijn van een infectie die niet met onze Westerse pilletjes in te dijken zou zijn. Omdat we denken dat er geen enkele reden zou kunnen bestaan om je eigen vaderland zomaar holderdebolder achter te laten. Omdat het onmogelijk is dat iemand van aan de andere kant van de wereld zomaar ons landje eruit pikt om er een nieuwe toekomst op te bouwen. Feit blijft dat we met de verkeerde ogen blijven kijken naar het fenomeen en ons onderwijl nog wat laten opjutten door een bende menselijkheidsverlakkers, die niet wéten waar die mensen mee bezig zijn als ze naar hier komen. Die in de spiegel kijken en hun 'job' zien, geen mens.

Ik sta achter de hongerstaker die het eten staakt om in leven te blijven in een land dat de overvloed tot de norm heeft verheven. Er ís plek, er ís eten, er ís werk, er kán warmte zijn. Als wij mensen dat willen, staat elke deur open voor wie daar behoefte aan heeft. Ook de deur van ons land.

Gekke wereld, Circa 2007 + gedicht

De wereld lijkt wel naar z'n mallemoer te gaan, als je enkel en alleen afgaat op de krantenkoppen. Zo las ik dat een ambulancier, een leraar én een agent hun boekje te buiten zijn gegaan op gebieden, waar je dat niet verwacht. Beetje geweld hier, beetje dwang daar en daar bovenop nog wat seksueel mis(ge)bruik - willens nilles. Op één pagina verzameld dan nog wel. In de marge dan nog wel. Ha, ik laat er me in ieder geval niet aan vangen.

Deze avond was het de openingsavond van Circa 2007. Een feest van verzoening. Van verbroedering, tussen rassen, soorten mensen, poweten en muzikanten, publiek en performers. En alles is geslaagd te noemen. Nip haar debuut voor een totaal vreemd (af en toe letterlijk te nemen) publiek was ook iets om nog later op terug te komen. En dat ik fier ben op haar, oh ja, dat je dat maar weet!

de wereld gedicht

ze vouwt beelden
tot woorden suggestie
alsof ze nooit anders
dan verbaasd blikt
naar de handen
op elkaar

ergens groeit het woord
ongestoord uit tot zie
wat zij zag in haar hoofd
open gebloeid tot kern
met ijle stem te brengen

de dichteres als vrouw
verloofde, minnares ook
gewoon van alle slag
en glunderen doet ze niet
maar hij weer des te meer

Frans Vlinderman

de wereld + gedicht

Er zijn verschillende dingen gebeurd de laatste dagen. Mijn directe chef haar vader is overleden na een lange en aanslepende ziekte. Mijn moeder heeft zich vergist van dag in verband met ons Paasontbijt (het werd pas een dag later geserveerd), mijn Nipje zonder pilletjes en mét hoofdpijn (dus ik naar de apotheker van wacht), Pom die zich niet in twee hoeft te delen om voor te dragen, de paashaas die zijn weg niet gevonden heeft naar mijn werk, Miss Jackie T die hing te 'touteren' aan de bil van Niplief, een beertje op mijn terras dat gevallen was van drie hoog, een huis en een appartement die geen thuis meer zullen zijn, gevulde frigo's die ernaar streven op de kortst mogelijke tijd ongevuld te geraken, een man die met afgezaagde vingers op weg naar het ziekenhuis ook nog eens zijn wagen in de prak ziet gereden worden, ...

Mjah, er gebeurt het 1 & ander als je het mij vraagt. En als je het mij niet vraagt, dan gebeurt er nog altijd 1 & ander.

Voor mijn chef/vriendin mijn stille woorden van bezonnenheid, ik deel haar droefheid. Over het overige later misschien meer.

uitgeschreven

de regels liggen klaar
te rapen, volgen, vervolgen
het strikje errond is gratis
maar van nul en generlei waarde
zoals dat met zoveel zaken gaat

Pasen en wederopstanding
de goede katholiek bidt
de minder goede begrijpt
en legt een linkje meer
naar zijn eigen wereld

draaien moet die handel
dag op dag, nacht op nacht
slapen, waken, slapend waken
en morgen altijd blijven weten
dat die altijd komt, opnieuw
en meer noch minder
neemt geen kat vrede
met enkel herinnering

er moet
er zal
meer zijn

© Frans V.