Alweer wereldnieuws!

Overlopen doet het mailbad te alhier, lezen moet ik, antwoorden ook, uitleg verschaffen en voorstellen doen, de wereld laten weten dat de poëzie lééft, dat Vlinderman leeft ook, en dat allemaal in een dag die door wat lui enkele jaren geleden zo vakkundig werd ingedeeld in 24 uren, het zijn er verdorie 24 te weinig als u het mij vraagt. Maar ik wil het hier niet over mijn tijdsgebrek hebben.

Vlinderman wordt weer zichzelf zoals u hem kent met verkeerde middelen

Laat ik het even hebben over al die lijnende medemensen onder ons. Ze lijnen (duh) en ze zien er ook vaak navenant uit. Wat ze soms niet weten, dat is dat ze tot de categorie 'tofi' behoren, waarbij ze er dan wel ogenschijnlijk slank en gezond uitzien, maar innerlijk (in de meest letterlijke zin van het woord) behoorlijk tot de categorie 'te veel vet'. Mocht het zo triest niet zijn - mensen die zichzelf niet genoeg '(er)kennen' zijn dat meestal -, men zou erom lachen. Niet dus. Levensgevaarlijk is het zelfs volgens deze Vlinderman wanneer je buitenkant niet te kennen geeft dat je ongezond 'bezig' bent.

Of wat te denken van de Amerikanen? Die zijn een beetje dolgedraaid bij het beeld van hun nieuwe president die het waagt een pintje te drinken tijdens één of andere sportmanifestatie. De man aan het hoofd van de Nieuwe Wereld moet toch weten dat het wereldwijd crisis is, niet? En dus mag ie toch geen pintje drinken alsof er niks aan de hand is!? Iedere socioloog zal je vertellen dat in tijden van crisis en andere ellende het eerste waar men naar grijpt een pintje is, maar bon, dat is dus voer dat niet besteed is aan uw 'model'-Amerikaan. En dat wil de wereld besturen?

We kunnen nog even doorgaan, maar ik wil eigenlijk niet. En ik doe alleen maar wat ik wil, dus laat ik het er hier maar even bij.

Obama!

Obama moest het worden, Obama is het geworden! En nu eens zien of het wat wordt met die kerel. Het zal immers niet niets worden, zo een verzameling staten terug op de juiste sporen krijgen. Wat zijn trouwens die juiste sporen? Iemand daar een idee van? Bibi in ieder geval wel, maar of het dan ook de juiste zijn...

Bron foto: KLIK

Na longinhoud op het juiste peil, is nu ook mijn stem het min of meer aan het begeven. Dat betekent dat ik deze avond niet aanwezig zal zijn op het Gastvrij Podium, waar Pierre Magis zijn ding zal komen doen. Buiten komen is sowieso de goden verzoeken, en dat willen we niet echt, toch? Ik blijf dus aan mijn living gekluisterd, grondig verzorgd door mijn lieftallige echtgenote, maar gebonden door een stomme verkoudheid. Pfft.

Presidentsverkiezingen, sjongejonge

Ik mag dan wel verkouden het ziektebed moeten houden van den doktoor, maar niets weerhoudt mij hier af en toe even te komen piepen. Er staan immers grootse dingen te gebeuren in het Nieuwe Land (of toch een bende verzamelingen landen) en die berichtgeving wil ik niet echt missen. Op wie zouden jullie stemmen, mochten jullie in the land of free etc. wonen? Op 'the wind of changes' van Obama of 'de frietjes' van McCain? Ben er wel benieuwd naar, hoor, al moet je hier natuurlijk niet massaal kleur komen bekennen - al gaat mijn voorkeur alvast uit naar B. Obama. Wat wij er collectief van denken, zal niet veel uitmaken in die Amerikaans aandoende race naar het Witte Huis. En trouwens, mocht rood als kleur nog beter kogel- en granaatinslagen verdoezelen, we spraken al decennia over het Rode Huis. Niet dat deze info er veel toe doet, maar het kwam zo in me op. Wie trouwens een eigenzinnige stemmer wil zien, kan altijd hier even klikken...

Bron foto: KLIK

Wat die twee andere - meelopers - betreft, Biden of Palin, één van die twee zullen we er sowieso moeten bijnemen. En hopelijk blijft de nieuw te verkiezen President dan maar lang in het zadel, in leven, whatever, want mijn petje van vooral die laatste draag ik niet al te hoog.

Soit, ik trek me weer terug in de alcoof van de stilte. Tot later, zou ik zo zeggen, met hopelijk meer nieuws uit Verwegistan, waar de kogels soms duurder zijn dan het wapen...

ongeloof

Elke dag leest uw Vlinderman zijn krant. En af en toe vindt hij het nodig u daarover te berichten op deze blog. Ook vandaag stond er weer het één en ander in dat bewuste en onbewuste gedachtegangen ontlokte, maar de krant zelf is op dit blogmoment niet meer voor handen. Verloren gelegd, al dan niet bewust. Het betreffende artikel ging over een vrouw in Amerika, 23 jaar oud, die snakte naar een baby. Haar verlangen was zo groot, dat ze het moederlicht in de ogen van een hoogzwangere vrouw niet gunde. Gebukt onder de grootste last van normvervaging dacht het mens waarschijnlijk iets in de aard van 'dat is mijn baby', waarna ze die aanstaande moeder beroofde van het leven en er haar eigenste kind uit SNEED. Sommige dichters verwoorden dit als 'een mens moet ook wat', maar voor mij is dit er dus ferm over. Van nature uit ben ik geen doemdenker, maar het begint toch gortig te worden. Als een schrijver zoiets als drama opvoert in zijn fictieverhaal, wordt hij tien tegen één versleten voor surrealistische fantast, die van schrijven geen kaas gegeten heeft.

Geef het toe: terwijl we met zijn allen aan liefdadigheid doen, loopt er een stelletje losgeslagen idioten rond op onze wereldbol, die compleet van de pot gerukte daden stellen zoals u en ik dagverse groentjes in onze favoriete warenhuisketen gaan halen. Vergeten we daarbij correct te parkeren, is de kans groter dat u en ik een boete in onze bus (of onder de ruitenwisser) aantreffen, dan dat dergelijk schorriemorrie kan rekenen op even veel onverbiddelijkheid bij het systeem dat 'rechtsgang' heet. Het is immers nog niet zo heel lang dat er zoiets als slachtofferhulp in het leven is geroepen, en nog minder lang gelden dat slachtoffers van Stekeblinde Vrouwe Justitia zowaar wat meer (inzage)rechten kregen. Maten en gewichten, daarover moet ik u absoluut ooit eens berichten, kan een heel boek worden, maar komaan. Een man of vrouw die (bewezen) zware misdrijven op zijn of haar kerfstok heeft staan, moeten die - minderheidsgroep gewijs - meer rechten hebben dan de - getormenteerde - meerderheid? Gaan we daarbij niet collectief voorbij aan het even- en rechtsredigheidgevoel van Jan Modaal, die amper een wiel schuin mag parkeren? Nou??

Misschien moet ik maar stoppen met de krant te lezen. Er staat toch niet al te veel zinnigs in.

Heimwee + gedicht

Een paar tientallen jaren geleden (nou ja, het zullen er wel veel zijn, als ik het onderwerp bekijk) nog maar alleen op televisie te zien, in Neighbours of zo, een stel agenten op de fiets die wat rond patrouilleren. Tegenwoordig zie je ze dus ook in 't Stad, de Vliegwielende Brigades. Ik ga weer enkele tientallen jaren terug: Bibi aan de kant gezet door zo ne stevige flik, die me eens goed uitveterde omdat ik het gewaagd had om zonder handen te rijden. En dat hij dat ook zou gaan bespreken met mijn ouders, zo rondrijden was verboden! Anno 2008: ne mens keert naar huis terug na een dag vol werk en ziet de voor zijn veiligheid zorgende Vliegwielers voorbij-flitsen (hebt u 'm), met de helft van het duo vrolijk wapperend met zijn handjes... En dan zoiets in mijn hoofd als jaaaaaaa, we zijn aan 't rondlopen in 't Stad, waar alles kan, moet, mag kunnen, zal zijn, gewoon gebeurt. Ik heb ook andere gedachten daarbij gehad, maar die horen hier niet thuis. Geen gezeur op mijnen blog, nah.

Terwijl Nip naar 't Filmforum is, wilde ik samen met een vriendin van Schone Moeder wat meubelarij opladen en naar 't appartement brengen, ben ik me daar toch wel afgesproken op de verkeerde dag zeker! En ik weet nog altijd niet wie zich nu vergist heeft, vriendin of Bibi. Allez, ik ben den boel al gaan demonteren voor morgen, we zien dan wel weer verder.

voedsel voor de geest

kraak
krak
tak
boom
boom met loof
en windhoos overzee
waar Amerika liegt
dat het voor de vrede
in Afghanistan, Irak,
woorden die gewikt worden
in loden waarheid gesmoord

eiland
hand
ent
boom
boom zonder kruin
naaktheid zonder Dhali
feitelijk realisme pur sang
voor een gortdroge wereld
die humor slechts verdraagt
als het op tijd wordt opgejaagd

vergeten
eten
en
wat
dan
nog?

Frans V.

Zwemmen + gedicht

Na wel zeker bijna een maand zijn Nip en ik nog eens gaan zwemmen. Veertig lengtes zag ik alles 'en bleu', met mijn nieuwe Splash-zwembrilletje (dankjewel, Schone Moeder Lenie, nu zag alleen mijn linkeroog er wat chloorderig uit, vermits daar soms wat water insijpelde). We dachten allebei dat het stroef zou gaan, maar eerlijk is eerlijk: het verliep (verzwom?) zonder een centje pijn. En snel! Op wel goed 40 minuten waren we al klaar, waar we helemaal in het begin nog ongeveer bijna een vol uur nodig hadden voor dezelfde kilometer. Maar bon, dat zijn maar cijfertjes.

Na het zwemmen stelde Nip voor om een kleinigheidje te gaan eten in 't Zeezicht, waar ik niet nee tegen heb gezegd. Al helemaal niet omdat zij trakteerde (niet elke man staat er per se op in zijn eigen buidel te tasten). Laat ik me dus maar een gevrouwcipeerde man voelen. Chili con carne, jawel, en lekker! Als ge den 23sten zou komen en ge zou honger hebben, het is geen geld, het is genoeg en het smaakt! En als ge geen bonen lust, de lasagna is ook altijd top, net zoals de suggestie van de dag/week (al hebben we vandaag het bord niet gevonden waar die suggestie op staat).

Het gedicht vandaag schreef ik naar aanleiding van een stukje in de krant, waarin ene Joseph Stiglitz, voormalig Nobelprijswinnaar Economie in 2001, het heeft over het kostenplaatje van de Amerikaanse oorlog in Irak. Hij plaatst er ook even naast wat er met dat geld had kunnen gerealiseerd worden...

gij patriot

geef om uw land
hoeder van recht
vrager van plicht
beschermer van al dat maakt
dat u wel vaart in 't leven
er naast brood ook beleg
en geld voor als dat nodig

geef aan een ander land
wanneer daar mensen wonen
met dezelfde mondenhonger
en geen morzel te verkauwen
met dezelfde handenvormen
uitgestoken naar de ander
om te delen wat in overvloed

maar ontneem uw land alles
als het in dat ander land
oorlog komt bereiden zonder
uw warme voorbeeld te volgen
met uitgestreken staatsgelaat
de rekening te presenteren
aan haar onderdaan
die liever geeft
om het warme leven

Frans V.