Het Gastvrij Podium

Gisteren gebaald als een stekker, na het overschrijven van een aantal rekeningen. Veel te veel kosten verbonden aan het leven en veel te weinig inkomsten uit de loonslavernij. Nog een geluk dat er zo van die gratis dingen zijn, zoals een avondje Gastvrij Podium, om je zinnen te verzetten en te luisteren naar wat er zoal leeft in de wereld van de vertellerij.

Deze avond is er een speciale vertelact met aan het woord een acteur (wie dat is, zal ik je ter plaatse wel vertellen), een muzikale begeleiding (idem dito voor de nieuwsgierigen) en aan- en afsluitend een vrij podium. Misschien een weetje voor de geïnteresseerden: iedere deelnemer aan het vrij podium dingt automatisch mee naar de hoofdprijs van de Wijnegemse poëzieprijs...

Dan ga ik me nu maar klaarmaken, het wordt een drukke avond en morgen nog een halve drukke dag, waarna het weekend zomaar omstreeks 13u00 zal aanbreken. Mocht ik nog een staker zijn ook, dan had ik een bijzonder lang weekend, maar dat ben ik dus niet. Maandag 6 oktober zal iedere staker gewoon in mijn zak zitten om de geleden schade op te vangen en dat in het thema van de dalende koopkracht, het kan tellen als idioot staaltje van met de verkeerde wapens ten strijde te trekken tegen de wereldwijde malaise.

staken en betogen

Vandaag even de stad in omdat er wat werkjaarrekeningen dienden neergelegd te worden bij de Nationale Bank. Terwijl ze me daar diets aan het maken waren dat die jaarrekeningen IN GEEN GEVAL cijfers na de komma mochten bevatten, hoorde ik ze op de achtergrond. Enkele tientallen fluitjes. Het was niet dat de grond begon te daveren onder mijn voeten door de opgedromde horden, maar ze maakten zich wel kenbaar. Helemaal tot binnen in de gecapitioneerde koele ruimte van de baliezaal. De ongerusten, de onderbetaalden, de stakende ambtenaren. Het ging richting 't Zuid via de Leien. En toen bedacht ik me dat dat goed was. Want na het passeren van pakweg een Justitiepaleis konden ze even amok gaan maken op dat omhooggevallen stadsdeel, waar het al jaren onbetaalbaar is geworden om te gaan wonen voor Jan met de Pet, waar je met de nek wordt aangekeken als je niet hip uit de hoek komt, waar het bon ton is om over de Laatste Nieuwe Kunst te kunnen meepraten. Daar, waar vroeger de arbeiders op een kluitje woonden, is het nu een plaats, waar mensen wonen die niet al te veel last hebben van het huidige economisch klimaat. En die niet wensen aangesproken te worden op de volkse verhuizing die aan hun intrek vooraf is gegaan.

Ik kom er echt wel graag, daar op 't Zuid, om vast te stellen hoe een stad zijn achterbuurten op een minimum aan tijd kan omturnen tot een bloeiende stadswijkengeheel, maar dan sta ik stil bij de ontelbare offers die daarvoor moesten gebracht. En dan schuiven de rillers over mijn ruggegraat (al dan niet met tussen-n). Het Eilandje gaat dezelfde weg, is er eigenlijk al, en ook Antwerpen Dam zal die richting uitgaan. Ter meerdere eer en glorie van de anonieme stad zullen weer veel mensen over enkele jaren moeten vaststellen dat ze opeens te duur wonen. En opnieuw zullen ze moeten emigreren. Naar weer een andere buurt die nog niet op de lijst 'te helpen' staat. Tot de massa die in beweging dient gezet, te groot geworden zal zijn. En ook Antwerpen eindelijk zijn eerste onvervalste ghetto in de steedse maag zal gesplitst krijgen. En wat dan?

"Dat zien we dan wel," zei de loodgieter en rekende zijn tussenkomsten aan met een tweehoofdig krijtje. Omdat hij dat kan.