Gedicht: verstand dat komt

Hopelijk was het een gezellig dagje in Brussel, met al die blauwe en rode betogers, wat mij betreft was het een rustig rustdagje. Niet kijken naar het uur, gewoon op eigen tempo de luttele geplande zaakjes afhandelen en verder zen. Heel veel zen. En een dichie kiezen voor u, mocht u daar behoefte aan voelen en naar hier afgezakt komen.

Twee met verstand van zaken? (bron afbeelding: KLIK!)

verstand dat komt

zijn verstand komt nog wel
weerklinkt het nu al jaren
met de regelmaat van de trein
dat beetje reizen onderweg
van punt a over perron c
naar punt b, een kromme rechte

op de ramen staat wat gespoten
in gekke felle kleuren dat
iemand daar is langs geweest
waarschijnlijk ook een reiziger
op zoek naar wat verstand

trouwe klanten krijgen korting
waar werd dat nog gehoord
behalve bij de ijzeren paarden
daar gaat het jaar na jaar
nogal fors de hoogte in
blijft hij echter treinen
verloren verstand achterna

Frans V.

Opinie: Vader, waarom staken wij?

Hallelujah, nog twee nachten slapen en dan gaan twee van de drie grootste vakbonden betogen in Brussel. Hun eis: maak de opzegtermijn van een arbeider even (beschermend) lang als die van een bediende, met in het achterhoofd de gedachte dat dit zou kunnen helpen de nog geplande en zo gevreesde ontslagen bij grote herstructureringsronden in het crisisverschiet te kunnen belemmeren, zoniet afwenden. Iedereen heeft het immers al tot in den treure toe mogen vernemen: er zullen nog drastisch véél banen sneuvelen. En de vakbonden gaan daar eens een stokje voor steken. Op de knieën, die patroons, betalen zullen ze, ook als er geen geld meer in kas zit, dan bezetten de militanten wel hun fabrieken.

Ze kunnen machtig uit hun hoek komen als het moet - ook als het niet hoeft (bron afbeelding: KLIK!)

Prachtig, van die vakbonden, om zo op te komen voor de rechten van de arbeiders. Of zou er meer aan de hand zijn? Vlinderman weet er allemaal niet te veel van, maar vreest het laatste, zeker gezien de huidige timing van het protest. Vermits het nu zo slecht gaat met de Belgische en dan vooral de Vlaamse economie met een nog steeds stevig ontsporende begroting op zowel nationaal als federaal niveau, lijkt het me van een ongekende arrogantie spreken om uitgerekend nu geld te eisen waar het gewoon niet zit - want daar komt zo een gelijkschakeling tussen arbeiders- en bediendenopzeg op neer. Willen ze hier in dit land werkelijk het onderste uit de kan halen, dan moeten ze er ook maar voor zorgen dat ze eerst het geld gehaald hebben waar het zit.

Zit het geld nog in de industrie? (bron afbeelding: KLIK!)

Maar waar, oh waar, zit dat geld dan? Zou het kunnen bij de 20% rijksten van dit land, die het nog niet op krijgen als ze het al door ramen en deuren naar buiten kieperden gedurende een jaar en dat hele dagen lang van 's ochtends tot 's avonds? Of bij de banken, al dan niet door de belastingbetaler gered, die nog steeds met hoge bonussen en miljardenwinsten staan te zwaaien om hun aandeelhouders te behouden? Of misschien toch bij de regering, maar dan juist door de afschaffing ervan te eisen? Geld genoeg daar, me dunkt, maar toch niet waar ze het nu vrijdag willen vandaan peuteren.

Helemáál geen productplacement... (bron afbeelding: KLIK!)

Ik zal het eens uitspellen, vakkebonder: 't is op. Iedereen naar huis. We leven niet meer in de naoorlogse tijd, waarin iets extra eisen een uiting van pure mensenliefde was. We zitten in de allereerste globale crisis van het derde millennium en we krijgen onze vakantiedagen nog geeneens op. Niet overdrijven, dus. En als ge over die opzegtermijnen begint, begint dan ook maar gelijk over vakantiegeld, werkdruk, overuren, toeslaguren en hé, vergeet de kleine en grote zelfstandigen er niet bij te betrekken. Iedereen gelijk voor de wet!

staken en betogen

Vandaag even de stad in omdat er wat werkjaarrekeningen dienden neergelegd te worden bij de Nationale Bank. Terwijl ze me daar diets aan het maken waren dat die jaarrekeningen IN GEEN GEVAL cijfers na de komma mochten bevatten, hoorde ik ze op de achtergrond. Enkele tientallen fluitjes. Het was niet dat de grond begon te daveren onder mijn voeten door de opgedromde horden, maar ze maakten zich wel kenbaar. Helemaal tot binnen in de gecapitioneerde koele ruimte van de baliezaal. De ongerusten, de onderbetaalden, de stakende ambtenaren. Het ging richting 't Zuid via de Leien. En toen bedacht ik me dat dat goed was. Want na het passeren van pakweg een Justitiepaleis konden ze even amok gaan maken op dat omhooggevallen stadsdeel, waar het al jaren onbetaalbaar is geworden om te gaan wonen voor Jan met de Pet, waar je met de nek wordt aangekeken als je niet hip uit de hoek komt, waar het bon ton is om over de Laatste Nieuwe Kunst te kunnen meepraten. Daar, waar vroeger de arbeiders op een kluitje woonden, is het nu een plaats, waar mensen wonen die niet al te veel last hebben van het huidige economisch klimaat. En die niet wensen aangesproken te worden op de volkse verhuizing die aan hun intrek vooraf is gegaan.

Ik kom er echt wel graag, daar op 't Zuid, om vast te stellen hoe een stad zijn achterbuurten op een minimum aan tijd kan omturnen tot een bloeiende stadswijkengeheel, maar dan sta ik stil bij de ontelbare offers die daarvoor moesten gebracht. En dan schuiven de rillers over mijn ruggegraat (al dan niet met tussen-n). Het Eilandje gaat dezelfde weg, is er eigenlijk al, en ook Antwerpen Dam zal die richting uitgaan. Ter meerdere eer en glorie van de anonieme stad zullen weer veel mensen over enkele jaren moeten vaststellen dat ze opeens te duur wonen. En opnieuw zullen ze moeten emigreren. Naar weer een andere buurt die nog niet op de lijst 'te helpen' staat. Tot de massa die in beweging dient gezet, te groot geworden zal zijn. En ook Antwerpen eindelijk zijn eerste onvervalste ghetto in de steedse maag zal gesplitst krijgen. En wat dan?

"Dat zien we dan wel," zei de loodgieter en rekende zijn tussenkomsten aan met een tweehoofdig krijtje. Omdat hij dat kan.