Iets over teelballen

Naast trouwe blogger is Bibi ook een fervent Facebooker en krantlezer. Of ik hiermee veel van mijn privacy prijsgeef, dat weet ik nog zo net niet, Geëerde Moeders, maar het houdt dit halfzachte schorem toch maar mooi van 't straat, niet? In ieder geval, op Facebook heb ik een soort sociaal experiment gedaan, nadat Nip me daarover had ingelicht. Dat gaat van het plaatsen van een tekst - "Sociaal experiment: als je dit leest, ook al spreken we elkaar niet al te vaak, plaats dan een commentaar hieronder met een herinnering aan jou en mij. Dat kan gaan over al wat je maar wil, goed of slecht. Wanneer je daar klaar mee bent, post dan deze paragraaf op je eigen prikbord. Je zal verbaasd zijn over wat mensen zich herinneren over jou" - en dan maar wachten of er daadwerkelijk mensen de tijd willen nemen om daar even een antwoord op te formuleren.

Het is feitelijk een spiegel die je wordt voorgehouden, zodra dat inderdaad gebeurt. Je kleine, je middelmatige en je grote kantjes krijgen ineens vorm in die ene al dan niet anecdotische herinnering van je vriend(in). De glimlach bij het leuke, de grimas bij het minder prettige, beide samen smaken naar het leven dat je tot dan toe geleid hebt en omdat het er zomaar staat, kan je niet anders dan jezelf eens lekker omhelzen en af en toe een tikje uit te delen. Mensen onder mensen, dat is toch onze zaligheid op deze aardkloot, nietwaar?

Het hele grappige aan het verhaal is dat ik dit hier nu wel zit te bloggen, maar dat het ook aan Facebooklezers en derhalve sociaal-onderzoekerige medevrienden wordt gepresenteerd... Bij deze: het was niet mijn linkerteelbal, Sacha, maar mijn rechter (opdat alle verwarring rond het incident eindelijk van de baan zou zijn)!

Een andere teelbal (bron: KLIK)

Gedicht Bernard Yapler: Destination: mon étoile

Enige tijd terug hield Vlinderman een eerste voet aan de grond van Ruigoord, Amsterdam, voor deelname aan en beluistering van het poëtisch evenement Vurige Tongen. Tussen de optredens door plachtte hij al eens aan de praat te gaan met andere aanwezigen en één daarvan was Bernard Yapler. Bij het klinken van enige glazen dorstlessend gouden vocht leerde Bibi Bernard een beetje kennen, voor zover dat mogelijk is voor een passant in zo een innemend vrijbuitersdorpje als Ruigoord, en we hebben het toen ook over poëzie gehad. Niets hoogdravend of zo, gewoon, wat meningen uitwisselen, en toen rolde er zomaar een gedicht, 'en plein Français, oui oui', over de lippen van deze welbespraakte mede-Antwerpenaar. We hadden toen afgesproken dat hij mij zou mailen en ik had gelijk ook toestemming om hier op deze blog één en ander te komen delen met jullie.

Vandaag kreeg ik telefoon van een onbekend nummer - nu ja, het verscheen op mijn gsm, dus toen was het al lang niet meer onbekend, want ik kende het vanaf dan - en dat bleek Bernard te zijn. Bernard, die zich aan 'his side of the deal' had gehouden en uw blogger gemaild had en daar vervolgens niets meer van te weten gekomen was, noch per mail, noch op dit blogje. Uiteraard heeft Vlinderman zich verontschuldigd, hij wees Bernard op de grootte van zijn mailbestand (uit te drukken in meerdere gig, dus dat zijn mail niet verloren kon zijn) en vervolgens dat hij er vandaag nog naar zou kijken. We houden ervan (Vlinder)man(nen) van ons woord te zijn, en dus bij deze, een schoon gedicht van Bernard - waarvoor dank!

DESTINATION: MON ETOILE

La prochaine fois
Que je te vois
Je vais te prendre
Dans mes bras

Je te raconterai
L’histoire d’un homme
Qui a vu ton visage
Dans les étoiles

Et il rèvera
D’y arriver une fois
Seulement pour toucher
Le bout de ton nez

Et de t’emmener
Pour une nuit
Sans savoir quand
Elle va se finir

Ou pour toujours
Une éternité ou
Une partie
De l’avenir

Et si tu me donnes
Ta main
Je te montrerai
Notre destin

(mais pour cette rime
est bien venue la fin)

© Bernard Yapler

Grieperig gezeik genoeg

Het Varkenspestgriepvirus, als het al zo heet en pardon, tegenwoordig de Mexicaanse Griep, zaait wereldwijd paniek. Van de eenvoudige krantenlezer tot de beleidsuitstippelende regeringsleider toe: iedereen lijkt wel over zijn toeren over het feit dat er een griep rondwaart. Heelder rampscenario's worden dezer dagen uitgetekend om de burger te beschermen bij een 'uitbraak' van het gevreesde griepvirus, de media volgen al wekenlang minutieus de zoveelste 'besmette' medeburger en telden die tot een kleine week terug dagelijks bij op bij het lijstje (dat ging dan van maandag de 27ste, dinsdag vijf erbij, dat brengt het totaal op 32 - alsof een doorsnee lezer zelf niet kan tellen -, woensdag drie nieuwe gevallen, dus ál 35), en zo ging dat maar door. Nu heeft het Belgische leger zelfs uit 'geheime' opslagplaatsen een boel mondmaskertjes en antivirale ontstekingsremmers overgebracht naar - hopelijk al even geheime, anders is de lol er ook wel af - lokale opslagplaatsen verspreid over heel België. Prrrrrachtig, toch?

Is het geen schatje? (bron foto: KLIK)

En wat doet ondertussen de bange blanke Vlaamse, Brusselse of Waalse man, denkt u? Nou, die gaat op reis. Geen dreigende pandemie die hem daar van af kan brengen. Na een jaar al dan niet hard labeur gaat die zich niet laten tegenhouden door een snotvallingske van het zevende knoopsgat, ook al heet die dan een griep te zijn, ook al heet die dan Mexicaans (mooie vakantiebestemming, naar het schijnt) en ook al sterven er mensen aan. Iedereen kent zichzelf ondertussen waarschijnlijk al genoeg om te weten hoe we zo ongeveer denken: "'t Zal wel zo een vaart niet lopen. En als ik nu vijf zakdoeken meer per dag moet vullen, so be it, daar ga ik mijn congé niet voor laten schieten!"

Creatief met snotvod... (bron foto: KLIK)

Vlinderman heeft maar één ding daarover te melden: "En terecht!" Wat een ongelooflijk gedoe wereldwijd over een al bij al slap griepje, dat héél, héél misschien een staffere variant van zichzelf zal lanceren in het najaar. Ieder jaar sterven er beduidend meer mensen in dit land - en wereldwijd trouwens - aan andere ziekten, die al jaren mogen woekeren en nooit ook maar enige aandacht van betekenis krijgen, en dan heb ik het nog niet eens over het verkeer met haar duizenden doden per jaar. Daar gaat niets over uit, het gebeurt, een stukje in de krant op pagina 38 en de kous is af, berichtgeving is gebeurd. Alsof die gestorvenen minder zouden zijn dan gij en ik, die nog leven...

Nog wat paniekzaaierij erbij (bron foto: KLIK)

Mijn hand blijft uitgestoken bij iedere vreemde gebeurtenis om de uwe te schudden, ik zal u zelfs knuffelen als het pas geeft, en verder zien we wel of ik enkele dagen het bed zal moeten houden omdat ik moet snotteren, niezen, hoesten, rug- en spierpijnen verduren. Dat zal wel passeren, zeker?

Nog altijd: ja!

We worden moe. Bibi voelt het aan alles. Te lang met dezelfde intensiteit aan de slag blijven, het bekomt uiteindelijk niemand, ook den deze niet. Gelukkig moet ik nog maar een dikke maand voort doen tot aan mijn verlof/vakantie en kan ik dan even twee weken uitblazen van de voorbije overgebleven vijftig (die week eind januari telt dus niét mee) en kan ik dan mijn batterijen terug opladen voor nog eens vijftig of zo. Het leven van de moderne loonslaaf in het prachtig moderne derde millennium, zou het nog inspirerender kunnen?

Ter ontspanning zijn Nip en haar geliefde zonet wat gaan drinken in hun absoluut geheim gehouden stamcafétje in de buurt, om vervolgens de lokale frietenboer zijn oogst voor ons te laten bereiden met de nodige porties saus. En zo ontspant een gespannen Vlinderman zich met juist die mens waarbij hij dat wil. En terwijl haar lach me tegemoet schalt van voor de beneden gepositioneerde TV, glimlacht Bibi hier boven voor de PC zomaar voor zich uit bij de gedachte aan die kleine, gedeelde dingetjes en die zomaar spontaan gehouden gesprekjes over God of Niet, Opvoeden of Echt Niet, Hustle or Restle, het maakt al niet uit, zolang wij het maar zijn...

Is er gelukkig iemand getrouwd?

Eigenlijk is Vlinderman gewoon verliefd op zijn eega. Nog altijd. & so what?!???

Gedicht: uitgekookt

De dood heeft weer maar eens aangeklopt bij iemand die we kennen en waar we de knekelman absoluut niet verwachten. Bizar, maar blijkbaar realiteit waar niemand omheen kan. In gedachten ben ik nu bij de nabestaanden. Onderstaand gedicht geeft iets weer, maar zeker niet alles, lang niet zelfs.

uitgekookt

er zijn van die dagen
waar voortdoen het aflegt
tegen opgeven het woord
neen gesteld genoeg
er zal geen verandering dan
nog zou het niet volstaan

die dagen die dan kleuren
bloedrood het vergeten hart
nooit geloofd, nooit gehoord
in zijn duizend slagen
door een echt bestaan

bij leven gelezen
in dood verrezen
na het overkoken pas
de maaltijd ontdekt
zonder nadruk onnatuurlijk
op te dure ingrediënten
waar geen huisvrouw wat

geen topchef, neen
maar dichter
met goesting

Frans V.

Juli, maand vol feestgedruis

Iets totaal anders dan op deze blog. Juni was dan al een maand met nogal wat sterfte, juli blijkt een heel andere maand te zijn, als je er even bij stilstaat - en even niet denkt aan het overlijden van Simon Vinkenoog. In juli wordt er jaarlijks nogal wat nationaal gefeest. Op 1 juli starten we met het vieren van de confederale staat Canada, op 4 juli hebben we 'july the fourt' in de Verenigde Staten van Amerika (1776), op 14 juli het Franse 'le quatorze juillet' om dan op 21 juli de Belgische driekleur te wapperen te hangen, een weekje voor de Peruvianen hun eigen onafhankelijkheid vieren. Of één en ander verband met elkaar houdt, daar moet je een andere prof voor zoeken en uiteraard ook vinden, maar het viel me gewoon op. Trouwens, niet vergeten, op 11 juli vieren de Vlamingen hun eigen feestje, ter herdenking van de Guldensporenslag toen we de toenmalige Fransen in 1302 een stevige peer op hun geuille hebben gegeven. Benieuwd of die dat jaar 10 dagen later veel reden tot vieren hadden? Wie zal het zeggen, hun feestdag ontstond pas in 1798, slimmeke :p

Bron foto: internet uiteraard...

In ieder geval vieren ze tussen de staatssoep en -patatten op 26 juli ook nog de één of andere Anna in Tsjechië, Polen en Hongarije en staat Sint Olav centraal in Noorwegen op zijn eigen dag op 29 juli. En dat is maar een greep uit het wereldwijde feestgedruis in de maand juli. Een greep uit het andere aanbod: Tisah be-Av (Joods feest), herdenking van de revolutie (Cuba, 1953), Beëdiging van de Grondwet (Uruguay), Gentse Feesten, Stierenrennen in Pamplona (niet iedereen vindt dat achteraf een feest), Naadam (Mongolië), enz.

Ben je nu zelf ook nieuwsgierig geraakt? Dan moet je maar eens hiernaartoe surfen en bijlezen, best wel interessant. Of hoe een moment van stilstand misschien ook jou kan leiden tot een feestelijk onderzoekje met niets dan verrassende feitjes...

Simon Vinkenoog, mijn hulde

Afgelopen zondagochtend is de Nederlandse dichter/auteur Simon Vinkenoog overleden. Iemand die met zoveel passie en vuur het poëtisch woord onder de aandacht van Jan met de Pet heeft gebracht zoals hij dat deed, verdient hulde. Bij deze, Simon, en geniet van die eeuwige peuk in jouw hogere sferen van dit moment. Aan Edith Ringnalda, zijn zielssparpartner, sterkte, met hopelijk veel ruimte om gelukkig terug te blikken op zoveel schoon en gedeeld geluk samen.

Frans Vlinderman

Privacy voor bloggers? Jawel!

Na een warme zondag vol warm bezoek en verhit vergaderen, roept het internet intern met zachte stem om mijn aandacht. Of ik niet nog even langs wil lopen met mijn verhalen van deze dag. En dan peins ik er even over na om dan tot het besluit te komen dat er best veel meer en veel interessantere informatie elders te rapen moet zijn. Bibi heeft genoten van het bezoek van MM, Bibi heeft ook genoten van zijn maandelijks overleg met de Muzevalleden en verder had Bibi enkel te bekomen van een zaterdag vol bekomenis. Luieren, zoals dat heet.

Veel valt dus elders te rapen, hier wordt quasi narrig niets prijs gegeven. Het narrige heeft uiteraard niets te maken met u, lezer, maar met de verwachting die er schijnt te heersen, eens men op het internet een stukje van eender welke sluier vrij geeft. Dan moet dat en zal dat elke keer een stukje opgeschoven zijn, een stukje meer bloot meer vrijgeven, een stukje intimiteit meer vrijgegeven... Uw blogger gelooft in delen, laat daar geen twijfel over bestaan, maar uw blogger gelooft ook in meerdere streepjes voor zichzelf, niet voor publicatie vatbaar en zo. En dan blijft het hier een redelijk leeg billboard, zoals dat heet. Niets aan te doen en hey, morgen valt er weer (beter) nieuws te rapen :-)

Vlaamse Feestdag: Miss Jackie T in the picture

Vandaag wordt de Vlaamse Feestdag gevierd met talloze optredens her en der in het Vlaamsche Land. Uiteraard is het zo dat elk excuus voor de doorsnee Vlaming goed genoeg is om er een lap op te geven, maar verder ontgaat het Vlinderman helemaal. Een feestdag vieren waarvoor je nog geeneens vrijaf krijgt van het werk, wat voor feestdag is dat immers? En die Vlaamse Feestdag, wat stelt dat nou helemaal voor? Kan er dan misschien ook eens een Antwerpse Feestdag in het leven geroepen worden? Bibi houdt namelijk van zijn Stad, maar verder dan 'Ik *hartje* van A' komt het spijtig genoeg niet. Nu, We moeten natuurlijk ook niet overdrijven, ooit stelde ik al dat 'Ik *hartje* van B' en ondertussen zitten we aan 'Ik *hartje* van D', dus het kan verkeren...

Miss Jackie T tijdens ochtendlijke 'dab' vandaag

Affin, we zitten hier in het Deurne van ons leven en we hebben vandaag uitgebreid de opruimhanden en schoonmaakdweilen gevierd. Niets te maken met op bezoek komende vrienden en vriendinnen, noch met van reis teruggekeerde Mama Mia's, maar een noodzaak voor de twee rommelmakers die Nip en Bibi zijn. Ineens ontdekken we terug de kleur van vloeren en sommige kasten, stellen we vast dat morgenavond dringend het één en ander moet klaargezet worden om mee te geven met de Witte Tornadovrienden van de ophaaldiensten én dat we een harige huisvriendin hebben rondklauwen... Een gevulde dag, jawel, en het resultaat schittert ons ondertussen in de gretige oogjes. Prachtig, we kunnen er weer een tijdje tegenaan, en we beginnen er uiteraard aan met de beste voornemens, in de betere traditie van een midjaarlijks nieuwjaarsbriefje. Dromen doen we altijd weer opnieuw, opruimen achteraf ook ;-)=

Miss Jackie T tijdens de hitte laatst: uitgeteld

Met meer wil ik u vandaag niet vervelen, we nemen nog wat optie op privacy ook :p Tot hier of daar weer eens en onthoud: wat niet onthouden wordt, zal vergeten zijn.

Niets te melden

Niets te melden dat je al niet wist, dus tot later, misschien met foto's van De Muzeval gisterenavond...

De Muzeval - Sylvie Marie

Nog even hier verwijlen, dan avondeten en vervolgens vertrekt Bibi naar Den Hopsack voor een ontspannend avondje poëzie. Dat ik morgen niet moet werken, heeft ook zo zijn voordelen om er met een luchtig gemoed heen te gaan, naast het feit dat De Muzeval opnieuw een debuterend dichter - Sylvie Marie heeft nog niet zo lang haar eerste dichtbundel 'Zonder' uit mét lovende kritieken - een gericht forum kan bieden. Dat geeft plezier voor de toekomst, bewijst ook dat we nog steeds een vinger aan de poëtische pols houden én dat dichters, al dan niet beginnend, al dan niet amateur, er toch wel van houden om ook eens op dat maandelijks poëziepodium te komen staan. Nu we in het tiende jaar zijn van De Muzeval, mag dat ook eens naar voren geschoven worden, nietwaar?



Aan allen die nog niet beslist hebben wat het nu gaat worden deze avond: staak de overpeinzingen, vat de verplaatsingen aan en kom mee genieten van Sylvie Marie in Den Hopsack. En wat meer is, breng wat van je eigen werk mee en laat ons als publiek daarvan genieten op ons werkelijk Vrij Podium, waar alles kan, alles mag en niets moet, zolang je maar rekening houdt met de tijd, zodat ook anderen er hun dichterlijk ding kunnen doen. Bibi zal je zelfs netjes aan het publiek voorstellen, zodat je een heuse intro er zomaar gratis bovenop krijgt. En oh ja, voor ik het vergeet: het hele zaakje is gratis, met dank aan onze broodheren, die genoeg geloven in De Muzeval, dat ze bereid zijn de knikkers ervoor te laten rollen.

Misschien tot daar en dan?

Gedicht: wandelman

Vlinderman gaat elke dag netjes werken, tracht goed te doen voor Nip en bij uitbreiding de wereld - al doet hij af en toe verkeerd, Vlinderman is vooral een feilbare mens - en geniet zoveel mogelijk. Dat lukt de laatste jaren beter en beter, maar af en toe steekt zo toch nog eens het droomduiveltje op, dat hem vanalles influistert zoals alles achterlaten en gewoon wat gaan rondtrekken, leven van de vrijgevige mens en ondertussen de wereld verkennen. Gelukkig weet Vlinderman zijn duivels in toom te houden en vaak schrijft hij het dan van zich af. Hieronder staat een voorbeeldje van dat wegschrijven.

Wandelman met paraplu op huwelijksreis

wandelman

thuiskomen doet hij niet
in zijn huis op een adres
de wereld hoeft hem niet genummerd
neemt hij genoegen met een naam
bijgeschreven in zijn register
waar vrienden denkbeeldig
samen met hem resideren
in het land van allen voor één
voor allen en alles gewoon één

slentert hij op het gepokte gelaat
van zijn oermoeder, de Aarde
met wie hij zijn liefde deelt
telkens hij zich neervlijt
voor een nacht onder de hemel
die fonkelend op hem neer lacht
of toedekt met een deken
vol verfrissende dromen
in een zomers duister

en als hij dan na
alweer een omzwerving
in zijn eigen sporen treedt
kijkt hij nog eenmaal achterom
ziet hoe hij vooruit gekomen
om dan opnieuw
en opnieuw
weer verder
onderweg

Frans V.

De Lange Wapper - Ademloos in moeilijke omstandigheden, zonder strRaten-generaal

Dat Vlinderman als Antwerpse fan van 't Stad een voorstander is van de eventuele Lange Wapper en een tegenstander van misleidende informatieverspreiding door de tegenstanders van dat project, heb ik hier al enkele malen geventileerd. Toen ik dag na dag zowel Ademloos vzw als stRaten-generaal mijn krantenpagina's zag inpalmen met hun anti-uitspraken en stemmingmakerij rond hun gevraagd referendum, hier en daar nog leugenachtig natrappend naar de BAM, begon ik mij vragen te stellen bij de (on)partijdigheid van dat gedrukte medium. Tot vandaag.

Er verschijnt een artikel in Het Laatste Nieuws, waarin cijfergewijs wordt aangetoond dat het erop of eronder zal worden met die vele verzamelde handtekeningen om een referendum af te dwingen. Van de tot nu toe nagekeken 21.315 handtekeningen van de wel 66.158 ingediende, blijken er slechts 15.773 in aanmerking te kunnen komen. Met andere woorden, 26% valt af wegens gezet door te jong, niet in Antwerpen wonend of niet reglementair geplaatst (lees: onleesbaar). Daar hebben dan honderden, zoniet duizenden het laatste jaar het vrije Antwerpse moment van nog meer duizenden zoals u en mij tijdens allerhande activiteiten voor verstoord.

En dan komt het nu: waar bij elk triomfantelijk moment pakweg de woordvoerder/aanvoerder van Ademloos bij wijze van spreken de microfoon uit de hand van een toevallig passerende journalist zou gerukt hebben om zijn Grote Gelijk te onderstrepen, was mijnheer toevallig bij dit bericht 'niet bereikbaar'. Het zal je voorspreker maar zijn, in tijden van moeilijkheden niet te vinden zijn. Zeg gast, mag ik er bij herhaling nog even op wijzen dat mijn handtekening daar op één van die lijsten ook circuleert omdat ik op een referendum 'JA' wil stemmen? Je gaat me toch niet vertellen dat je er een zootje van gemaakt hebt met jouw bijna manu militari verplicht aansturen op dat referendum, eh? Gegijzeld worden voor en door semi-militanten met het grote gelijk in hun eigen overtuiging, dat is namelijk niet zo prettig als het uiteindelijk noppes wordt, weet je wel?

PB: Bibi doet niet aan halve misleiding: alle bronnen staan hier aanklikbaar, iedere bezoeker kan zelf gaan nalezen waarover het gaat. Geen stemmingmakerij zonder, dacht en denkt Vlinderman zo.

Ikea, een vaststelling

Vlinderman wil nog even terugkomen op vorige zaterdag, toen hij en Nip wat zijn gaan rondhangen in Ikea. Al van bij aankomst hadden we zoiets van 'we zullen een bestelwagen of speciale Ikea-taxi moeten huren', vermits ik Nip niet opnieuw met de bus wilde laten terugkeren naar aanleiding van een afgeladen Vlindermobiel. We zouden immers een matras mee terug naar Deurne zeulen, zo van 200 x 160 en daarmee zou het arme wagentje toch echt wel afgeladen vol zitten.

Stel je nu mijn verbazin voor dat die Zweden er zowaar in geslaagd zijn een procédé te ontwikkelen, waarbij ze zo een hele matras met veren binnenwerk en al vacuum kunnen trekken en als een worstje oprollen... Blijft daar een cilinder over van 160 * 45, die uiteraard perfect in een vijfdeurswagen te vervoeren valt! Eens thuis gekomen, hoef je niet meer te doen dan een gaatje in de verpakking te prikken et voilá, een matras van goed twaalf centimeter dikte ontvouwt zich alsof ze nooit ingepakt is geweest. Straffe kost vind ik dat en nu droom ik van ooit eens een tripje naar Zweden te ondernemen om daar ter plaatse in de Ikeafabriek te gaan kijken naar de wonderlijke machine die daartoe in staat is. Het heeft Vlinderman in de greep, zozeer dat het ook twee dagen later nog steeds door de kop spookt. Hoé trek je in godsnaam een veer vacuum???

In de kranten lees ik dat de pruimentijd is aangebroken - gelukkig is er nog wat Tournieuws, maar vermits ik geen wielergod noch -fanaat ben hou ik me daar eerder verre van - dacht ik u hier even op te mogen vergasten. En vermits niet alleen mijn Hyves gekoppeld is aan deze blog, maar sedert enige tijd ook Facebook, heb ik via deze weg misschien een toevallige fan gevonden die bereid is mijn een retourtje Zweden aan te bieden als boy'ke. En mocht het onderwege mis gaan met mijn gezelschap, helemaal opgerold in mijn cocon bied ik de meest aangename aanwezigheid ter wereld: die van de afwezigheid zelve ;-)

Aankondiging: De Muzeval # 128: Sylvie Marie

Even toch een vooraankondiging doen over mijn voornaamste hobbybezigheid, De Muzeval, die over vier dagen aan alweer de 128ste editie toe is...

De Muzeval 128 met gastdichteres Sylvie Marie

Over Sylvie Marie

Sylvie Marie (pseudoniem van Sylvie De Coninck) (Tielt, 1984) is een Vlaamse dichteres en publiceert sinds 2005 gedichten in literaire tijdschriften als Het Liegend konijn, Poëziekrant, Gierik & Nieuw Vlaams Tijdschrift en Lava Literair. Marie won enkele poëzieprijzen als de Guido Wulmsprijs van Sint-Truiden, de Conceptpoëzieprijs en werd genomineerd voor de grote prijs van Merendree.

Marie is sinds het voorjaar van 2006 redactielid van het literaire tijdschrift Meander en ook het papieren tijdschrift Deus ex Machina helpt ze met de redactie.

Sylvie Marie stond in Vlaanderen en in Nederland diverse keren op het podium. Ze nam deel aan poetry slams en mocht lezen op Onbederf'lijk Vers Nijmegen 2006 en 's Hertogenbosch 2009 en Dichters in de Prinsentuin Groningen 2008. In 2009 stond Marie op het festival van Koningsblauw.

Eind mei 2008 trok Marie naar Roemenië voor het tiende International Literature Festival ‘Evenings of Literature’ waar ze samen met dichters uit de hele wereld in musea, scholen en bibliotheken optrad. Een paar maanden later trok ze naar Macedonië voor het Struga Poetry Festival.

In februari 2009 kwam haar debuutbundel 'Zonder' uit. De uitgave is een Belgisch-Nederlandse co-editie. 'Zonder' wordt uitgegeven door zowel Uitgeverij Vrijdag in Antwerpen als door Uitgeverij Podium in Amsterdam.

Sylvie Marie, zoals u haar te zien krijgt tijdens De Muzeval

Enige quotes over ‘Zonder’:

‘Met ‘Zonder’ heeft Sylvie Marie misschien wel een van de belangwekkendste poëziedebuten van de jongste jaren gepubliceerd.’ - Luuk Gruwez, De Standaard Der Letteren

‘Groot talent kan het mysterie verwoorden zonder het te vermoorden. Sylvie Marie is een groot talent.’ - Humo

‘Sylvie Marie brengt een bundel waarin ze sterk samenhangende en bovenal overtuigende poëzie schrijft.‘ - Cutting Edge

‘Sylvie Marie laat treffende beelden, mooie observaties en een scherpe vormgeving samenkomen. Het zou jammer zijn dit voorjaar zonder te zitten.’ - 8weekly

‘Wie haar nog niet kent, moet daar verandering in brengen,. De gedichten van Sylvie Marie voelen al snel als vanzelf’ - Boekenkrant

‘Bijna alle dichters gebruiken het enjambement wel eens om een woord te isoleren [...]. Maar in handen van Sylvie Marie wordt dit stijlmiddel een dodelijk wapen.’ - Meander

Méér dan beloftevolle debutant’ - Awater

Guantanamo, a poetic protest

Gedicht: ik weet...

Vlinderman dook weer even in zijn oude doos en duikelde onderstaand gedicht op. De beginnende dichter, die experimenteert, maar vooralsnog zonder verdwenen woorden, daarvoor moeten we nog enkele jaren (minder) verder. Snuif even mee en geniet verder van een schaamteloos droog gebleven zaterdag - waar die in Werchter het absoluut niet mee oneens zullen zijn...

ik weet...

ik weet van liefhebben
het geven zonder nemen
jij mijlenver voor mij
die dingen die verwarmen
waar kou geen vat op heeft

vertel mij al die vrome verhalen
van Tristan en Isolde, ja, die ook
geen einde aan het hart kenden
voor eeuwig dood in de liefde
vuige toestand van wie weet wat

mij rekels rondspringen in het park,
dartelen over steedse straten doet
als een nar zo vrij, zo vrij
dat mijn wezen gevangen lijkt
in de koorden van het minnen

ja, ik weet van liefhebben
raaskallen en dazen zonder zorgen
waar het hart zo vol van is
kan de pen slechts even vatten
waar gevoel zijn eigen weg blijft gaan

laat mij echter opnieuw liefhebben

Frans V.

Weekendpraatje over festivals en zo

Eindelijk! Het is weekend, we kunnen wat genieten van niet moeten gaan werken. Tijd voor al die andere dingen, die je zomaar mag in dit Belgenlandje: een terrasje, een shopmomentje, een luierikuurtje, een leeskwartiertje, een ritje naar de zee, een bezinningsmomentje, gewoon wat tijd voor jezelf. Geen stress, alles gaat immers na het weekend gewoon verder, enkel wat kleine verplichtingen aan je geliefde en de gedeelde Miss Jackie T. Niets om lyrisch van te worden, maar toch genoeg om even tot rust te komen na een week waarin je elke avond gaar gekookt én gebraden van je werk bent thuisgekomen, zonder al te veel fut om nog maar te proberen iets extra van hand uit de bezwete mouw te steken...

Werchter is ondertussen aan zijn tweede dag bezig en ergens mis ik wel het gevoel van te lopen over 'de Boulevard Werchter', wat ik zoveel jaren terug jaar na jaar heb gedaan. Feitelijk hebben we hier zelfs nog geen enkel programma whatsoever waar het festivals betreft, behalve Gentse Feesten, maar daarover later meer. Het is in ieder een bevestiging van het feit dat Bibi al iets ouder aan het worden is, dat ie niet per se meer naar (indertijd steevast) uit de hand lopende festiviteiten, maar ook zo kan genieten van een streepje 'niemand moet hier momenteel ook maar iets'.

No festival, no BBQ-Vlinderman

Soit, houd uw hoofd koel en geniet zelf ook maar een eindje weg van al wat er in een weekend zonder 'moeten' gespeld wordt (sprak hij in de imperatieve wijze), we treffen elkaar wel ergens hier of daar.

Aankondiging: Bedichting van canvas

Rechtstreeks uit de mailbox en ook waar ik toch eens ga langs lopen vanavond, kwestie van gemoedelijke brombeer (omdat ik zo weinig mail van hem (tijdig en zo) beantwoord) Frank De Vos zijn werken life te gaan bewonderen.

Welkom in Den Hopsack op vrijdag 3 juli om 20.20u

Voorstelling van de Bedichting van canvas: ’12 solitaire samenlevingsmodellen’

Patrick Brysbaert aan de piano.

De expositie loopt van 3 juli tot 31 juli.
Het fotoboek kost 35€, portkosten inbegrepen
Site: Frank De Vos
Den Hopsack, Grote Pieter Potstraat 24, 2000 Antwerpen.

Eén van de twaalf, © Frank De Vos

Meltin' thursday

Met deze te heerlijke temperaturen in het achterhoofd (en in een vochtig waasje over het voorhoofd, dat spreekt voor zich) is Vlinderman samen met Nip van plan zich in te schrijven voor het 'couch-surfen'. Wie wil er nog een duur hotel of minder maar nog steeds duur B&B-arrangement aan laten naaien, als je door je eigen zetel open te stellen voor toeristische overnachtingen zelf hetzelfde kan doen? Nergens meer mee inzitten, gewoon zien dat je er geraakt, op voorhand wat mailen en je wéét dat er een bed op je bestemming op je wacht... En zeker nu de zomer zo prominent tussen de deurstijlen staat te pronken, krijgt Bibi al kriebels op voorhand...

Jaartje terug op vrijgezellenfeest

Vandaag wil ik verder niet al te veel meer overlopen, mijn zweterig potje is daarvoor nog teveel aan het koken. Misschien moet ik maar eens opzoeken vanaf hoeveel graden men de werkzaamheden, al is het maar voor een kleine pauze, wettelijk mag staken. Bij momenten kon ik zelfs de gesprekken niet meer volledig volgen, omdat het gebraden brein niet alles meer netjes geregistreerd kreeg, kan je nagaan hoe warm het soms is geweest. Morgen zou het regenen, wel, laat maar komen. Zaterdag terug een mooi weertje en iedereen weer wat afgekoeld, meer moet dat heus niet zijn.

Het kan er al eens verhit aan toegaan, ja

Over de actualiteit hou ik maar even de kiezen op elkaar. Teveel nare toestanden en ik wil het hoofd nog even koel houden, waar externe factoren geen soelaas zouden brengen naar ons grote vraagstuk 'waarom'. Andere katjes te geselen trouwens, zoals mensen die boos op mij zijn vragen dat niet langer te zijn.

Gedicht: vrije val

Beetje nostalgisch vandaag gaan grasduinen op mijn oude account op de site Gedicht.nu, waar ik tussen 2004 en 2006 af en toe een gedicht ging posten op dat digitale kladblok. Eén daarvan, het onderstaande, heb ik op 19 november 2004 erop gezet en geef ik hier nog eens weer. Er is veel weg afgelegd de voorbije vierenhalf jaar, denk ik dan...

Vlinderman begin 2004

vrije val

uit liefde voor het hoogste vak
wijdde hij zijn hele lege leven
iedere seconde vrij of niet
aan het zwevend vrije vliegen

duizend en twee sprongen
begonnen in ijle sferen
geen kick ging hij uit de weg
steeds onderweg naar beneden

dat hij geen echte vogel was
staat op zijn steen te lezen
al die van hoogte houden
vallen dieper uit de lucht

Frans V.

Woeha, de huurwaarborg is terug

Geen zin om veel te typen, het is veel te warm. Wel goed nieuws vandaag: Bibi heeft eindelijk (na zes maanden wachten!!!) zijn waarborg terug gekregen van het appartement in Borgerhout. Dat betekent dat we eindelijk de nieuwe borg kunnen storten voor ons huidige appartement. Het enige dat nodig bleek, was de vorige huisbaas duidelijk maken per mail dat het lang genoeg geduurd had allemaal en dat Bibi vandaag naar de Huurdersbond zou stappen. Ineens kon wat al die tijd niet mogelijk was: het geld laten overschrijven. Welnu, dankjewel, Huurdersbond! En dat zonder dat je ook maar iets hoefde te doen voor dit bijna-slachtoffer, enkel je naam volstond.

Vlinderman & Nip hebben een roos gegroeid

Soit, hier houden we het dus bij. Zweet nog maar lekker wat na en wroet je dan een zwoele nacht naar alweer een heuglijke zomerdag ;-) Wij gaan dat hier ook doen.

zomerse maandagen

Hehe, blij dat de werkdag erop zit. Vlinderman heeft zich zonder al te veel extra daarvoor te hoeven doen vandaag eens helemaal in het zweet gewerkt, zoals daar waarschijnlijk vele tienduizenden anderen zullen zijn, die in verouderde gebouwen zonder deftige verluchting en dezer dagen dus met ongemene verhitting aan de slag moesten. Nu, je hoort me niet (overdreven) klagen, als 't regent of anderszins sombert, ben ik veel en veel ongelukkiger dan ik me nu voel. De zomer breekt door, dat is wat telt en na mijn dagtaak schieten er nog genoeg uurtjes zon over om met volle teugen daarvan te genieten.

Mama Mia heeft het dan toch wel een streepje beter dan Bibi. Als (moeder van) God in Frankrijk, heerlijke genieten van uitstapjes en zuiderse vergezichten, misschien dat ik toch wel in haar schoenen wil staan. Niet dat daardoor het werk zou af geraken, dat moet ik niemand wijsmaken, maar na alweer bijna een jaartje, die ene week in januari niet te na gesproken, er nog eens de zweep kunnen af leggen, het lijkt me wel stilaan weer eens tijd. We zullen echter nog wat geduld aan de dag leggen en nog een kleine paar maanden doorbijten, dan komt ook dat wel weer voorbij aan het raam van dit gevulde leven.

Ondertussen verteren we verder het voorbije feestweekend, want het is deze vent niet zomaar meer gegeven pas te gaan slapen als alle vogels opnieuw zijn uitgevlogen bij de dampende zonnestralen van alweer een nieuwe zon(ne)dag. Dat hangt zo nog wat te hangen in mijn versgestreken kleren en laat zich toch wat langer voelen dan in mijnen jongen tijd. Niet dat we daar zo hevig naar terug verlangen of zo, maar het feit blijft dat het allemaal toch ietsje bedaarder geworden is. Dat heet dan ouder worden, is het niet?

Huwelijk en poëzie

Ben en Liesbeth bezig aan hun eerste dans

Vlinderman geniet van een warme zondag, na een heerlijk avondje huwelijksfeesten. Ben en Liesbeth, nieuwe schoonbroer van GB Jurgen en zus van SZ Joke zijn immers gisteren voor dat mooie woord gegaan en Bibi mocht samen met Nip dat mee gaan vieren. We dachten gelijk terug aan ons eigen feestje, tien maanden en nog wat dagen terug, op zaterdag 16 augustus 2008, en we zagen vooral dat het goed was. Het deed trouwens deugd nog eens wat positiefs mee te mogen maken, na die akelige weekafsluiter eergisteren.

Uw immer presente fotograaf Klaas

We zouden vandaag eventueel nog wat hebben kunnen gaan genieten van het poëtisch woord van Manu Bruynseraede, maar verkozen toch de relatieve rust van ons eigen stekje. Het kan natuurlijk niet alle dagen feest zijn en de batterijen dienen ook af en toe opgeladen te worden voor komende werkexploten, dus lijkt ons dat niet zo gek. We gaan niet meer buiten dus, enkel nog even naar de winkel voor wat Cola, en verder cocoonen we stilletjes verder onder ons tweetjes. De wereld zal er nog wel zijn zeker, als we morgen de deur openen?

Ne slow, dat doet uw Vlinderman maar al te graag met Nip

Voor de zoekers onder ons naar een streep poëzie op deze blog heb ik hieronder nog wat leesvoer. Kwestie van af en toe te laten vaststellen dat er nog geschreven wordt te alhier ;-)

trammenman

het rijdt wild van daar
naar waar het wilt
overgeleverd aan de sporen
laat hij zich verloren rijden
in vervoering zijn beroering
die hij ter plaatse niet meer vond

vrije burger is hij
gevangen op zijn rails
van rit 7 tot 6 reiziger
tussen onzekere bestemmingen
gewillig slachtoffer onderweg
zonder zweem van weten
hoe laat, laat staan wanneer

hij houdt van zijn natuur
hout, alleen van dode bomen,
blijft hij doorstomen
halte na halte
tot waar hij afstapt

of over
naargelang
zijn schema

Frans V.

Gedicht: afscheid

Naar aanleiding van nogal wat dood deze week, schreef ik een gedicht. Ik bied het hier aan.

afscheid

afscheid nemen, dat gaat niet altijd
over een blik, een hand, een zwaai
en weten dat er nog een later
in dit tijdsbestek zou bestaan

afscheid nemen, dat is levende letter
al dan niet zwierig of gekruld
om te melden wat je voelt
diep vanbinnen, waar geen mens
bezoekrecht ooit mag claimen

afscheid nemen, dat verwondt
een ziel nog niet gereed
alleen verder op het pad te gaan
naar diens sporen al tot stof
bewezen dat het te betreden is

afscheid nemen van iemand
al dan niet gekend bij ogen
die in elkander blikken
dat is ook wel
afscheid geven

Frans V.

Bekende zonder werk

Aleris in Duffel dankt een 500-tal mensen af. In deze tijden van crisis een banaal bericht, zoals er vele anderen zijn, maar niet ditmaal. Een bekende van uw Vlinderman is bij de betrokkenen. Ziehier het profiel van deze doorsnee afgedankte: gehuwd, enkele kinderen en een huis gekocht. Nog niet zolang geleden het slachtoffer van een arbeidsongeval. Een beetje stoere bink, met veel liefde voor vrouw en kinderen. En dus zonder werk nu. Een tijdje terug las ik in de krant dat iedereen wel íemand kende die de gevolgen van de crisis onderging en toen dacht ik nog dat het raar was dat ik die iemand niet tegenkwam. Tot vandaag dus. Mijn mij bekende zonder werk, omdat er een paar klojo's op topniveau teveel met andermans centen hadden gespeeld.

Wil Vlinderman hiermee iets aantonen? Neen. Hij wil alleen maar meegeven dat het er niet al te goed uit ziet in ons welvarend landje en elders. Teveel jaren op te grote voet en nu slaat ons economisch bestel terug met een zware moker. Voor niets gaat de zon op, maar daar stopt het dan ook bij. We willen allemaal een pc, een auto, een huis, een toekomst, maar we spiegelen ons teveel aan 'die van hiernaast', terwijl het zo afgelopen kan zijn. Er zijn geen zekerheden in dit leven, hoezeer we ons daar ook van proberen te overtuigen. Getuige ook het feit dat een mens zomaar een herseninfarct kan krijgen tijdens het opstaan voor een gewone werkdag... We zijn allemaal mensen met de drang om iets te verwezenlijken, maar of we daar ooit de nodige tijd toe krijgen, dat is maar de vraag.

Vlinderman en Justitie - huh?

We richten met ons allen te vaak onze pijlen op de boodschapper, ook Bibi bezondigt zich daaraan. Nu, voor Jan met de Pet is het de laatste tijd geen lachertje meer om nog veel geloof te blijven houden in zijn gezagsdragers (die boodschappers, waarvan zonet sprake). Een kleine greep uit het aanbod waarvan we via de immer gulle media zoal mochten smullen:

- twee gastjes steken ander gastje neer en krijgen van jeugdrechter een berisping. Foeifoeifoei.
- een jongeman wordt na een dolle rit gestopt en blijkt drugkoerier. Twee jaar cel, enkel voohechtenis is daarvan effectief.
- drugskoning wordt geklist, bekent de feiten en wordt vervolgens vrijgelaten, omdat er een papiertje niet in orde was.
- bakker eet sneetje brood terwijl hij aan het wachten is om bij groen door te rijden. Hij krijgt een boete voor het niet beheersen van zijn (stilstaande) wagen.
- een paar magistraten eten spaghetti met wat bekenden uit hun onderzoek. Ze hangen nog aan de publieke schandpaal.
- jongeren beroven oud mensje, mensje overlijdt, jongeren thuis.
- dichter maakt ergens ter wereld een gedicht, dichter dood, gedicht overleeft.
- land houdt verkiezingen, land niet akkoord, nieuwe zelfverklaarde regering schiet op alles wat maar muilt. Uiteraard kijkt de wereld toe.
- politieagenten komen ter plaatse bij inbraak in winkel en graaien snel zelf nog wat mee. Van een blaam geen sprake. Case closed before opened.
- Vlinderman verhuist en wil borg terug. Vorige huisbaas houdt hem aan het lijntje. Nog steeds geen borg na 6 maanden. Vlinderman binnenkort voor de rechter wegens decibel teveel bij uitleg vragen aan voormalige huisbaas.

Niemand begrijpt er nog wat van. Het lijkt alsof er sommige (wets)regels (be)staan boven de feiten die ze zouden moeten beoordelen, waardoor er naar hartelust buiten de lijntjes kan gekleurd worden, zolang je de achilleshiel van de hele wetgeving maar kent, daarin bijgestaan door een fijne advocaat, die maar al te graag de hele Belgische Justitie te kakken (vergeef mij de uitdrukking) zet om zijn spitstechnologische vondsten in de kijker te kunnen zetten.

Nochtans bestaan er in het buitenland wetten, die verhinderen dat het rigide toepassen van wetsregels zodanig de wetsorde verstoort dat er straffeloosheid ontstaat. Om dat hier in België te introduceren, zullen de heren politici (wetgevende macht-lakeien, niet te verwarren met voornoemde boodschappers) echter uit een ander vaatje moeten beginnen tappen dan met wie ze de komende legislatuur de lakens zullen delen of met die te splitsen Belgische kieskringluis. Zo komen we zowaar zelfs uit bij wat een vreemde eend in de bijt ooit omschreef als het tonen van vijf minuten politieke moed.

Vind je ook niet, lieverd?

Maak er gerust een stuk of vijfduizend van, Mijne Heren en Dames Van Ver Boven Het Plebs, maar doe iets. Maak dat we terug geloven in onze Justitie en maak dat het geboefte het terug begint te vrezen.

Filmforum: Bringing Up Baby

Vandaag was het de afsluitdag van een periode Filmforum in Wijnegem. Nog een laatste film, Bringing Up Baby, waarmee we niet alleen het seizoen afsloten, maar ook die vaste avond in de maand, elke vierde woensdag, waarin we themagewijs een reeks films selecteerden voor de cinefiele bevrediging van the happy few. Beetje raar, om te beseffen dat het hier en nu gedaan is met een reeks activiteiten, na iets meer dan zes jaar, waarvan Bibi er drie en een half van heeft meegedaan. We vonden het echter met ons drietjes toch raadzamer ermee te stoppen in schoonheid. En we kregen uiteindelijk nog goed nieuws ook: er zijn anderen bereid gevonden om er, op een iets gewijzigde manier, mee door te gaan vanaf volgend seizoen. Dus helemaal voor niets kunnen we het bezwaarlijk noemen (spraken zij troostzaam tot elkander).

Toen ze elkaar nog graag zagen...

Morgen gaat Vlinderman nog een dagje zwaar zwoegen, om het alliteratief uit te drukken, om het zout op de patatten en het brood op de plank te verdienen en dan ruikt het alweer zo goed als naar weekend. Waarschijnlijk met minder weer dan we het de laatste twee dagen kenden, maar geen weer is altijd ook nog wel weer, dus we laten het niet aan ons hart komen. Alleen spijtig voor de lustige trouwers zaterdag, die hun foto's liever met dezelfde zonnestralen hadden laten overgoten zien als op onze eigen trouwdag. Veel plezier zal het in ieder geval volgens ons niet kunnen vergallen. Er bestaat immers zoiets als een onderscheid tussen bijzaken en hoofdzaken. En hoofdzaak zaterdag, dat wordt ondubbelzinnig 'Ja, ik wil'. Oh zoete herinnering aan oh zo snel verscheiden dagen, ik koester en beglimlach jullie...

Tijdens ons huwelijksreisje, omgeven door een bende.

De Vlinderman, de poweet, de student?

Alweer een dagje verder, zo stilaan moet er toch niets meer te vertellen vallen, denk ik soms zelf. En toch, en toch. Iedere dag is, naast een wonderlijk geschenk, een bron van inspiratie, hetzij tot poëzie, hetzij tot bloggen. Uiteraard zou het onmogelijk zijn om alles wat op een mens afkomt gedurende een - toch wel - enkele dag integraal weer te geven, te becommentariëren, gewoon nog maar te verwerken. Dat is dan ook de bedoeling niet van deze blog, uw Vlinderman plukt er altijd wel één, twee, soms drie stukjes uit, die hem de moeite waard lijken om er even bij stil te staan, het te komen delen ook.

Wat me vandaag van het hart moet, dat is het nut van een stukje papier in dit leven. En neen, dan gaat het eens niet over de sans-papiers, al verdienen die volgens deze mens wel elke dag meer dan een beetje aandacht. Het gaat 'm over die papiertjes, die sommigen als waarachtige oorkonden laten inlijsten en het vervolgens aan de gladde muur achter hun professionele bureau ophangen om de bezoeker diets te maken dat er een erudiet of toch gestudeerd hebbende mens voor hun neus zit. Diploma's. Die dingen die ze uitreiken aan iedereen die erin slaagt een bepaalde scholaire cyclus uit te zitten, tot een goed einde te brengen ook. Het stukje papier dat het niveau van het inkomen van een mens een leven lang zal blijven bepalen in de doorsnee beroepsrichtingen. Het stukje papier dat bewijst dat veel sleet op het zitvlak van bezitters' oude en vaak al weggegooide broeken of rokken te wijten is aan een doorgedreven wil om te slagen voor testen allerhande. Of net het gebrek daaraan, getuige de vele jaarlijkse dubbelaars.

Hoed u voor de na-denker in Vlinderman

Mijn werkgever sprak me vandaag aan op het feit dat het vodje papier dat mijn schoolse carrière weergeeft best wel aan niveauverhoging toe is. 'Niet dat je er intelligenter van zou worden,' zo sprak hij mij verder toe, maar het betekent toch wel iets. In mijn maandelijks inkomen, vermoed ik dan, denkend aan al die halve zolen die wel een pak meer verdienen dan Bibi omdat ze 'gestudeerd' hebben, maar niet weten dat een kopieerapparaat dient om te kopiëren. Of die andere halve zolen, die misschien geslaagd zijn op de schoolbanken, maar compleet gebuisd door het leven struinen als mensvreemde eenden - mét diploma uiteraard.

Vlinderman laat het even bezinken, ernstig wel te verstaan. Want met een minimum aan schoolse inzet (Bibi is immers afgestudeerd aan de University of Life, na een vooropleiding via de scolage of knowledge) kan er misschien dan toch best een officieel vodje bijkomen. Om het op te hangen. Aan een dunne koord en wee degene die het niet zou passeren zonder een knieval te maken voor het bewijs van een jongemans inzicht om andere wegen richting verwezenlijkingen in te slaan...