Carmen & Food

Gisteren werd ik attent gemaakt op een blog (dankuwel, Branco) van een levenminnende jongedame. Carmen heet ze, ze blogt en ze schrijft poëzie. Het moet gezegd, er was geen woord van gelogen. Ben een beetje onder de indruk, en dan lieg ik het hele '-je'-gedeelte. Voor iedereen die wel eens een piepje durft wagen in andermans leven en met een appetijt voor poëzie (is dat de reden waarom je hier nu alweer langsgelopen komt?) kan ik deze blog aanraden. Gaat lezen en geniet, gij linkgerichte zoeker des levens!

Ondertussen geniet ik van Nips heerlijk klaargemaakte gerecht, zomaar weggeplukt van het kooklabo. Een eerste maal klaargemaakt en gelijk een schot in de Vlindermanroos. Een warme oproep dus aan al diegenen die op zoek zijn naar eenvoudig te bereiden en toch speciale gerechten: verzamelt u allen en deel het Britt en Nip alle mogelijke culinaire geneugten waarover je maar zou beschikken. Dit proefkonijn zit al te watertanden...

Vriendin voor de dood + gedicht

Het leven heeft iets tragisch. Klinkt misschien wat zwaarmoedig, maar dat moet dan zo maar even zijn. Een tijdje terug heb ik gebeld met A. A. is een prachtvrouw. A. cijfert zichzelf weg voor een ander. A. heeft al heel wat meegemaakt in haar leven, maar blijft altijd lachen. A. geeft stevige duwtjes in Vlindermanruggen. A. woont in het hart van velen, waaronder het mijne, gewoon om wie zij is. A. beleeft ook haar laatste jaar. Hoe moeilijk kan het zijn om over een naderende dood te spreken tussen zij die blijven en zij die gaan? Bijzonder moeilijk, want de onmacht langs beide kanten verlamt ieder normaal gesprek. Er wordt al eens gesteld dat de dood bij het leven hoort, maar dat maakt niemand iets uit die ermee geconfronteerd wordt in zijn dagelijkse omgang. Niets. Het blijft aartsmoeilijk en daar zit deze Vlindervent nu mee.

over-leven gesproken

sterven gaan, is dat
de wagen nemen
bestemming onbekend
en nooit meer weer
je foto op een poster

word je dan een bloem
na wat jaren of zo
of is het gewoon maar
stof en as en stof
op het kerkhof weg te vegen
van een vervallend graf

dat je foto niet verbleekt
dan soms per ongeluk gewist
en je stem nog lang te horen
maar wat als ik nog
zo een warme knuffel
dan ook niet meer

dood gaan
laat ook sterven
het hart binnen sluipen
van zij die verder mogen
om de tijd te laten helen
wat een mensenleven minder
heeft nagelaten

Frans V.

fiscale waanzin + gedicht

Wat vind je nu van dit bericht? Een heertje of dametje op de fiscale dienst van België vindt het een lucratief idee om een reeks achterstallige belastingen met een waarde van € 100 miljoen effie gewoon maar blauw blauw te laten. Kost te veel om erachteraan te gaan en het volk dat we daarmee niet hoeven in te zetten, kunnen we best gebruiken om de meer recente belastingen te innen.
Ik mijmer een eind terug en denk dan aan die schrijnende verhalen in menig oude krant over volkse mensen, die een deurwaarder aan hun deur kregen omdat ze nog een openstaand saldo bij de fiscus hadden staan van bijvoorbeeld € 50,00. Of die administratieve boeten kregen, omdat ze nog vergeten waren € 0,12 van een rekening van vadertje mee over te schrijven. Ik dwaal dan ook met mijn gedachten tot in de woonkamer van al die verbaasde brave betalers die dit nieuws op hun zaterdagse of zondagse teljoor gekregen hebben. En dan ga ik me ook vragen stellen: wie is hier nu feitelijk de pineut? En vandaar kom ik bij de volgende vraag: wie is hier nu eigenlijk de idioot? Om min of meer te eindigen bij: eerlijk duurt toch het langst? Lastige vragen om zomaar een eenduidig antwoord op te formuleren, neem het maar gerust van me aan.

Vanop het werkse thuisfront van Vlinderman niets dan goed nieuws: een collega opnieuw out voor twee weken en nog wat dringende opdrachten die voorrang op de andere taken krijgen. In de wandelgangen wordt gespeculeerd over de omvang van de achterstand na die paar weken. Bibi staat er stil bij en kijkt ernaar. Alweer.

uit het zelf

laat dit de voorspelling zijn
dat deze dag in jou zal blijven
herinnering tot op het laatst
wanneer je dan niet anders kan
dan toegeven dat het misplaatst

al je dromen, al die idealen
verkwanseld voor instant goud
dat goed dat niet meer doet dan
verleidend glinsteren tot je oud

een heel leven, weenzaam en zo
met jezelf, die je niet meer was
maar ook die pijn zal wel slijten
al blijf je hetzelfde gelijmde glas

iedereen en alles zal zo zien
dat ook jij ooit bezweken bent
aan 't idee van niet met mij
waarna je eeuwig toch maar
die eeuwig veranderde vent

Frans V.

Stephen King, DKZ + gedicht

Zodadelijk zet ik me in de zetel met een boekje Stephen King. De marathon nog eens herlezen. Mijn favoriete auteur blijft me verbazen, al heb ik al zijn verhalen al minstens tweemaal gelezen. Ik kan gewoon toch zo genieten van hoe hij zijn karakters beetje bij beetje in hun hemd zet, de mens ontbloot van alle franje. Wat je dan krijgt, dat zijn bijna pervers aandoende cynische figuren, in al hun povere pogingen er al dan niet bij te horen. Dat beeld van de mens, dat komt wel zo een beetje overeen met hoe ik soms ons wereldbevolkers ervaar. Uiteraard zijn er de uitzonderingen die voor dat tikje overstijgend meer gaan, maar die zijn toch zo schaars op een totaal van al die miljarden anderen...

In de krant vandaag (en uiteraard ook gisteren) weer een discussie over het voederen van dieren met dierlijk meel. Op acht jaar tijd is men blijkbaar al vergeten hoe dát is afgelopen met de veestapel (BSE, nog iemand van gehoord?) Als alles genoeg gecontroleerd wordt, zou het wel lukken zonder een nieuwe opstoot van DKZ. Voldoende controle? En wie gaat dat doen? Willen we nog terug dioxinevlees op ons bord of een aangetaste ossentong in madeirasaus? Dan moeten we vooral in val van de controle-illusie trappen. Prettige zondag iedereen, geniet er nog maar wat van.

hij het onverschil

op het hart getrapt
de lagen van een leven
vol zin maar veelal onzin
dag na dag bijgegroeid
samen met het onvermogen
tot zomaar mededogen

hij kijkt naar links
waar rechts een appel
hem niet kan beroeren
tot het uitstrekken van
een stukje reddende hand

rechts rijdt hij soms
de scheefste schaats
met een flair van ego
sum, ergo de boom in
moi d'abord en de ander
altijd op de tweede plaats

hij schijnt een mens te zijn
vooral bij nacht en stevig
met een zaklantaarn verlicht
tot hij weer verdwenen
met hangende schouders
slechts een schimmige herinnering

Frans V.

afrondingske

Nip en Britt hebben het behoorlijk gedaan: reeds omstreeks 12u30 meldde Nip me dat de jurk voor getuige Britt een feit was! Bravo, Britt (om het eens alliterair in de verf te zettten). En naar ik verneem van Nip ziet het er bijzonder geslaagd uit. Zolang Nip in augustus maar de schoonste mag zijn :p
Yoeri, vriend van Britt, is er uiteindelijk ook nog bijgekomen, net zoals ikzelf, en we hebben al afgesproken dat we begin april (vrijdag de vierde om duidelijk te gaan) allemaal verzamelen blazen hier in de Kroonstraat om te Kolonisten (van Katan). Er zal dan ook gemojito't worden en Nip gaat voor ons koken, waarvan uiteraard verslag zal uitgebracht worden op de kooklaboblog van de dames...

Dat was het voor de kleine weetjes, nu over naar de orde van de dag: er moet nog een filmpje meegepikt worden: You kill me, zwarte humor met een misdadig ondertoontje. Ben er benieuwd naar en als het meegevallen is, kom ik dat hier nog wel laten weten. Morgen, uiteraard. Doeg doeg, blogpezers, en nog een fijne zondag aan allen.

illegalen + gedicht

Na de heerlijk ontspannende dag van gisteren gaat deze Vlinderman vandaag op stap door 't Stad, samen met Herman J. Claeys. Dat wordt keuvelen, poëtische ontboezemingen delen, kritische blikken op het stads gebeuren werpen. Terwijl Nip samen met haar bruidsgetuige Britt op zoek is naar een geschikte outfit voor in augustus, zal ik met Herman op bezoek gaan bij de locaties voor de affiches van De Muzeval. Kwestie van op die plaatsen de mensen ook te leren kennen en zij mij. Het zonnetje schijnt trouwens naar hartelust en dat doet mijn humeur deugd. Zeker als je weer midden in de nacht gewekt werd door een onzinnige sms van iemand die mij niet meer hoort te sms-en. De kleine ongemakken van het leven zien er gelukkig altijd draagbaarder uit als de zon er haar licht de dag nadien over laat schijnen.

Onderstaand gedicht naar aanleiding van opnieuw een artikel inzake asielzoekers en illegalen. Laat ik daar voorlopig mee afsluiten.

paspoort van een mens

zijn claim rust niet op het land
waar hij toevallig ter wereld kwam
waar per nieuw ingeschrevene een ander
per losgeslagen kogel uitgeschreven
en nog een andere per direct
verdwijnt uit het straatbeeld
wegens een individuele overtuiging

zijn claim rust op het land
aan de andere kant van de wereld
welke taal hij niet spreekt noch
welke zeden en gewoonten hij kent
maar waar hij over heeft gehoord
als het paradijs dat het zou zijn
melk en honing in de straten
met agenten zonder vergunning
zomaar te schieten met scherp

voor zijn claim verbrandt hij
in zijn honger naar rechtvaardigheid
maar al te graag elke oude brug
met gevaar voor eigen leven overgestoken
leert hij zijn afkomst te verloochenen
door zich voor te doen als iemand
die hij nog nooit is geweest

hij is een man met een missie
waar geen grenzen voor bestaan
die zijn rechten durft opeisen
als kind van zijn eigen mensensoort

Frans V.

Chinees + senryu

Een laatste bericht, om het af te leren. De Chinees vandaag was bijzonder 'splendid'. Humoristische bediening, een meer dan de klanten morsende sommelier-never-in-spe, een overdaad aan Oosters aandoende hapjes en -pen, een Mama Mia en pleine forme en Broer Jurgen die de bedienende garçon vooral wilde bewijzen géén gulzige jongen te zijn, ook al bestelde hij twee hoofdgerechten... Lachen en gieren, geloof me vrij. Uiteraard ging het er ook af en toe wat ernstiger aan toe en kwamen kinderen en (andere) toekomstplannen aan bod, zoals dat bij een intiem familiediner wel meer gebeurt. Affin, Nip zo vol als een ei, Vlinderman niet meer in staat op te stijgen, er zitten hier een aantal buikjerondmensen Miss Jackie T te plagen...

Om jullie extra te verwennen nog snel een senryu, en dan kap ik ermee voor vandaag. Denk ik :-D

opgediend (senryu)

de rij ribbekes
hoeft niet echt meer gekieteld
geserveerde lach

Frans V.

aanvulling

Nog een korte aanvulling, wie weet wanneer ik nog eens deftig tot hier geraak. De sauna was zalig, Nip heeft voor het eerst van haar leven een massage gekregen (en ik was zowaar een tikkeltje jaloers op die man die haar onder handen genomen had) en we verkeren vanaf heden ook definitief in de mogelijkheid onze ondertrouw te gaan regelen op 't districtshuis in Borgerhout...

Dat gezegd zijnde en een nieuwe verliefde ziel in blogland gevonden hebbende, pak ik zodadelijk mijn en Nips biezen om ne keer gezellig te gaan eten bij de Chinees ergens ter hoogte van den Beerschot. Om eindelijk een vreemd 2007 volledig achter ons te laten en te toasten op verhuizingen en andere auto's en nieuwe bestemmingen en gelukkige Mama Mia's.

intermezzo + senryu

We vertrekken zodadelijk naar de sauna. Met andere woorden: we zullen niet thuis geven voor even, op geen enkele manier. Tenzij je Adam of Eva wordt en aldus een babbeltje komt slaan met ons in Herselt :-)

levensvreugde - senryu

bekleed met slechts vel
bekijken ze de wereld
met een open hart

Frans V.

bijkomend + senryu

Er is niets nieuws te melden. De Muzeval is en werd weer geopend en opnieuw stapten een paar nieuwe dichters met de ogen open er in. Wat meer kan een organisatie zich wensen? Af en toe flitste er een fotograaf voorbij terwijl iemand de microfoon aan het beflirten was, maar nee, het stoorde niet. Elke uitgesproken letter kwam tot zijn recht...

drankuwel - senryu

geen gezever hier
elke slok telt gewoonweg
als bekentenis

Frans V.

Valentijn + gedicht

over een goed halfuur is het richting De Muzeval in Den Hopsack, maar eerst nog even hier wezen. Ik kan er kort over zijn, over dat dagje van mij, het is zo voorbijgevlogen, allerlei kleine snertjobkes heb ik zien passeren, maar dan is daar toch al een kleine 40% van gedaan. Voortaan plan ik ze allemaal op donderdag, dan heb ik een vast moment in de week voor het broodnodige klassement en zo.

Een beetje gek was het bericht dat onze would but could not be premier ineens 't ziekenhuis heeft moeten opzoeken. En nee, 't was geen griepje of zo, maar wat dan wel, dat mogen we zelf invullen. Hij zal mijn blogske toch niet gelezen hebben en nu zijn ego moeten gaan laten uitdeuken? Nee, grapje, ik hoop dat hij snel herstelt, dat iedereen die in het ziekenhuis vertoeft zo snel mogelijk mag genezen. We zijn het tenslotte allemaal uiteindelijk: slechts een mens onder de mensen.

In ieder geval: voor de aandachtigen onder jullie die ook wel eens een dichtsel van mijn hand lezen: smakelijk! Mijn pizza is klaar ;-)

Ja, 't is Valentijn en ja, wij houden van elkaar!

snackman

voor het vallen van de avond
thuis, hij denkt erover na
bij het licht van de volgende
in de flitse filerij van hier
tot ver ergens ginderachter
voorbij het mooiste groen
dat hem zo hard wenkt

wielen om sneller vooruit
raken bedrukt het asfalt
van moderne jachttaferelen
in ongegeneerde neuzelgangen
waar verveling zich opgehoopt
en uitgeblust vangen laat door
onbewuste kernen van bezigheid

zij staat aan het fornuis
zijn eten te behoeden voor
diens aangebrande reactie
niet helemaal op de hoogte
van zijn vele snackjes onderweg

Frans Vlinderman

Effie razen + gedicht

Ik heb het elders al eens geschreven maar grotendeels ook gezwegen: het is me wat met die politici van tegenwoordig in ons speldekopkenland. Heeft de ene de politieke melkmuil vol van goed bestuur, levert ie daarna gewoon geen bestuur, maar wel met uitgestrekte hand zijn politieke pree opeisen. Laat een andere zich overhalen om het bedrijfsleven te verlaten voor een verliespost in het politiek bedrijf, neemt ie uit ongeduldige frustratie zelf ontslag en moet daarbij nog een opstappremie incasseren. Dan heb je nog wat ouwe getrouwen, die getrouwd zijn met neanderthalig kerkplammuursel, of zakkenwassers die openlijk wat eerbiedwaardige koningen koudweg afdreigen met als gij nie dan zal ik ne keer en dat dan daarna even rechtzetten met een zelfverklaarde rechtzetting.

Ondertussen is den deze zijn boterham met choco iets minder smeuiig dan vroeger, want het zijn grootwarenhuissnekes geworden met een ferm dunner laagske choco. Ah ja, en het is niet waar dat het leven duurder is geworden, allemaal flauwekul, iedereen verdient nog altijd genoeg tegenwoordig, zelfs zij die het niet verdienen. Uhuh.

Bakkeleit nog wat verder, waarde politiljonnen, ge zult mijn rekening wel ne keer gepresenteerd krijgen. En dan bedoelen we niet die van in het elektronische stemkotteke, dat zogezegd veiliger en sneller zou zijn dan toen het nog rode bollekes waren. Ah nee, ik verzin wel wat anders. Misschien dagvaard ik jullie hele zootje ongeregeld wel. Want van veel werken komt er niet echt iets in huis, is het wel? En goed bestuur? Goed watte??? Wie gelóóft die mensen nog...

Zo, dat is er ook weer even uit. Respectabel België is belachelijk kleuterlandje geworden en dat straalt op zoveel zaken af. En dan die kleuters die elkaar de leiding ervan betwisten...

Laat ik het maar over wat vrolijkers hebben. Alles is paraat voor de grote dag overmorgen: Nip en Bibi 3,5 jaar samen en nog 0,5 jaar te gaan tot aan die schone augustusdag... We zullen genieten: de auto staat paraat (dankuwel, toffe Dame Pascale!), de badjassen hangen gereed (dankuwel, Schone Moeder Lenie!), den bon ligt klaar (dankuwel, zalige sauna Jona!) en onze goesting is navenant. En het gaan eten voor Valentijn, dat kunnen we rustig overslaan, aangezien Mama Mia dus 's avonds trakteert met ne Chinees (dankuwel, Mama Mia!) Ziedaar, het gelukkig leven zonder een politiciaans sausje erover.

Vlinderman tijdens een gelukkige dag op Den Dam

over-ge-heid

als ik morgen maar mag
een tram nemen voor zeven 's ochtends
de flierefluiters horen vogelen
voor dag en dauw zoveel aangenamer
dan 's noenens buiten op de stoep
het geweerd kringeltje rook in de kou

als wij morgen maar mogen
onze kinderen zelf bij- en opbrengen
tot ze voor een jaar of tien verplicht
de broeken moeten slijten op boeken
en stoelen zonder banken stil blijven
zitten tot de laatste les gegeven
hen met huiswerk huiswaarts laat

als morgen maar mag komen
en wij en zij nog samen naast elkaar
de armen durven spreiden zonder klacht
van veel te dicht op des anderens huid
of haar te lang en te veel bling
in eigengereide oorlelletjes

dan lijkt het leven zoet
genoeg om verder door de stroop
te kijken naar die ferme snee
waarop 't zo verdomd fijn lopen
naast alle randjes er ook nog af

Frans V.

Mededeling: De Muzeval

Donderdag 14 februari 2008

De Muzeval 111

Philippe Van Beek
&
Fronk Poetry Systems

Het ene in het vele


Grote Pieter Potstraat 24
2000 Antwerpen

deuren 19u30

Inkom gratis

kapotte pc's en zo + gedicht

Net terug van Mama Mia, die eindelijk (voor de tweede maal) haar pc terug heeft van de hersteldienst. De eerste maal was om het moederbord te vervangen, de tweede maal om het vervangende moederbord te vervangen... Ik noem dat goed bezig zijn van haar leverancier. 't Zal wel gemakkelijker zijn om in plaats van iets na te kijken maar gelijk het moederbord te vervangen, maar waarom er dan niet ineens een goed exemplaar in pleuren? Weken en weken heeft zij nu zonder pc gezeten... Soit, de schade is geleden, voortaan is Krasse Mama terug online. Voor zolang het duurt natuurlijk :p In ieder geval: welkom terug in mijn virtuele wereldje, Mama ;-) En de rest: mail Mama Mia eens een keertje, zodat ze weet dat ze ook terug welkom is in jullie virtuele wereldje (lijkt ferm op 'Kaartje sturen' uit de krant, vind je niet?)

Nip moet nog een half uur les volgen, dus heb ik nog even tijd. Tijd om te genieten van zachte geluid van een stel vlindervingers die vliegensvlug hun aangeslagen lied zingen op het vlinderklavier. Niet om iets te zeggen, maar gewoon om te oefenen in het gedachtenloos juist kiezen van de nodige lettertoets. Dat is wel leuk, dat je zo gewoon kunt typen wat je denkt, zonder je af te vragen wat er zich nou weer juist waar bevindt. Den baas staat er nog altijd versteld van dat wat hij dicteert sneller op het scherm verschijnt dan dat hij zijn zin af kan maken. 't Is wel niet snelle prater, maar toch, de nauw verholen verwondering (bewondering?) is er niet minder om... Zie, een Vlinderman vindt toch ook zijn plezier vaak in de kleine dingen des levens. En zo zou ik het dus graag houden.

En terwijl ik dat hier aan het typen ben, verschijnt er een geruststellend scherm van een of andere scan, die beweert dat mijn pc'tje volledig in orde is bevonden. Geen bedreigingen, geen infecties, niets aan de hand. Dat mijn e-mailprogramma geregeld 'niet reageert' zal dan wel door Vlindermans gigantische uitstraling komen, zeker? Jaja, beetje gelul op een stokje, ik weet het wel...

Vlinderman ergens eind 2006 aan zijn pc'tje

- KLIK -

de sterren zijn gedoofd
na door het oog verleid
nu herleid tot de orde
van hun maatschappij
die slechts het doven wil

de handen voelen alweer
hoe ze welgemeend gedrukt
de draad zullen opnemen
van elke dag behalve
die vol uitbundigheid

oudjaar kwam en ging en gisteren
net zoals eigenlijk eergisteren
de belofte van een nieuwe
dag met het handje
en zwaaien, je bent
een camera, klik
en weer voorbij

Frans V.

lenteweertje + gedicht

Wat een heerlijk weertje. Sven Ornelis werd er helemaal lyrisch van in zijn dagelijkse column en ik moet hem gelijk geven: dit is gratis Prozac voor de mensen. Niet dat ik vind dat iedereen aan de Prozac zou moeten - alhoewel... Nee, we worden met z'n allen spontaan wat vrolijker nu die winter die er bijlange na nog steeds geen geweest is, voorbijgehold wordt door een supervroeg lentesfeertje. Geef nu toe: veel norsigheid valt er dezer dagen toch niet te bespeuren, op die overvolle terrassen, zwartgepakte stranden, groengeschuurde parken, overal zie je hele rijen wit van mensen die hun tanden nog eens durven (kunnen?) blootlachen. Jawel, ik ben er helemaal voor te vinden, die nieuwe seizoensregeling. Het bespaart me op termijn trouwens een verhuis naar 't zuiden, nu het zuiden zelf me is komen zoeken in mijn noorden...

Deze namiddag een speciale behandeling gekregen op het werk. Voor het eerst in mijn carrière daar ben ik eens tijdens de uren gaan eten om het afgelopen jaar af te ronden en het nieuwe in te zetten. Nu, ik kan niet wachten tot het weer januari is, al zit het er niet in dat dit een traditie gaat worden (maar dan kennen ze mij nog niet, eh). Jaja, kleine garnaal Vlinderman mee aan tafel met de heren en dames directieleden... Heerlijke maaltijd, overigens, misschien moet ik nu eens kijken hoe ik de cheques ervoor kan binnen rijven...

Over naar Nip. Die heeft zich vandaag eens ernstig beziggehouden met de nieuwe uurrooster van haar Masters en dat ziet er een welgevulde boterham uit. Als ik dat zou moeten doen, ik wist niet waar eerst beginnen. Sommige proffen schijnen zelfs te denken dat de gemiddelde student(e) filosofie zich in stukken kan kappen, vermits ze gelijktijdig vakken doceren... Nu ben ik dan geen universitair, maar ik weet wél wat mogelijk is en wat niet inzake uurroosters. Hallo, Universiteit Antwerpen, uniefje aan de stroom?

Nip en Vlinderman in de Ikea, zonder uniefzorgen

Pola Roid

het is dan toch gedaan
de hype tot geschiedenis
onderin de lade ligt hij nog
stoffig te blinken na jaren
traan en lach vastgelegd
om ze onmiddellijk te zien
op een vierkante getuige

na het statiefgrote wonder
van de allereerste camera's
de decennia van Polaroid
met die kleine voorverpakte
en ruimte langs de randen
voor een instant boodschap
en hoe vaak die spanning
is het gelukt, niet te donker?

nu doet het allemaal klik
geen gezoem meer, geen papier
instant weg met niet geslaagd
en honderden megabytes rommel
op een schijf die zal crashen
samen met eender welke herinnering
richting eeuwige jachtvelden

Frans V.

cadeautjes + gedicht

Nip en ik zijn al enkele dagen bezig met het nummer waarop we onze eerste getrouwde dans zullen uitvoeren. Niet dat deze Vlinderman zo een danser is, ben doorgaans eerder aan den toog terug te vinden dan op een een dansvloer, maar voor één maal wil ik, moet ik een uitzondering maken. En dan kan het maar ineens goed zijn, duidelijk, de boodschap en de muziek en de sfeer gepast... Een ernstige tegenkandidaat hebben we al ontdekt, maar het blijft voorlopig bij onze eerste keuze van eerder. Ik wist trouwens niet dat het me zoveel zou doen, dat eerste nummertje. Ik ben en blijf waarschijnlijk gewoon een sensitieve dweil met een snor :-)

Vlinderbruidje Nip aan het uitpakken en ingepakt in cadeautje

Hedwig, Mama Mia, Nip en Schone Mama Lenie

Vlinderman met een poëtisch cadeau (moet er iemand dringend?)

Feestje gisteren was goed geslaagd. Iedereen had cadeautjes bij voor iedereen (niet dat dat het belangrijkste was/is, maar wie krijgt er nu niet graag een cadeautje of zo?) en de sfeer zat er goed in. Dat Nip bedolven werd onder die cadeautjes, dat is dan weer mooi meegenomen voor mijn aanstaande... We hebben ook weer wat bijgepraat over wat ons zoal bezig houdt en zo vloog de dag voorbij in sneltreinvaart. Het is nu bijna noen en zodadelijk ga ik nog een mailtje sturen naar onze feestzaalman met de vraag hoe het zit met DJ-toestanden. Immers, het slechte nieuws waar ik eergisteren al over berichtte, betreft onze band. Om diverse redenen zullen we hen niet kunnen vragen en dus moeten we het met een DJ doen. Dat doet pijn, maar het kan niet anders zijn. Nu, een tegenslag meer of minder zal onze dag niet onderuit halen...

zo verliefd nog

avondsterren, dag dag
het is het moment waarop
overpeinzing het haalt van drang
naar presteren, even reflecteren
of het goed zou zijn geweest
het antwoord naast de vraag

hij vleit zich tegen haar aan
beproeft de zachte lippen die
hem alleen lijken toe te behoren
en voelt de wereld aan zijn voeten
morgen nieuwe uren te vullen
maar nu even het zwijmelniets

de oneindige kosmos regeert
voor even, deze huiskamer
cocoonen in het hart, ze delen
iedere seconde netjes met twee
staan ze samen geheel en al paraat
duo tegen ego, een verliefd stel
aan het begin van de rest

Frans V.

Miss Jackie T + gedicht

Temidden de feestjes kom ik jullie hier nog wat vertellen over bronstige poesjes en gouden nominaties. First things first. Miss Jackie T staat zo bronstig dat ze het ondertussen aanlegt met alles dat haar voldoening zou kunnen geven in haar verhitte toestand: pennenpotjes, de krant, Vlinderman- en Nipbenen, de grond, de muren, de lucht, ons stemgeluid, een stapeltje cd's, schoenen, enfin, niets is veilig voor haar krols gemauw en gewrijf. Helaas voor ons vindt ze geen bevrediging in dat alles, waardoor het geluid in ons appartement voorlopig beheerst blijft door PRRRRRR en MIAaaAAAAUUUuuuuoOOOoooooOOOoooooOW...

Miss Jackie T in juli 2006, amper 6 weken oud (en niet krols)

De gouden nominatie dan. Het is al jaren de gewoonte dat tijdens het personeelsfeest iedere afdeling een kandidaat naar voren schuift om de prijs van het Gouden Elegastje in ontvangst te nemen. Hiermee wordt dan iemand in de kijker geplaatst, die zich het afgelopen jaar bovengemiddeld verdienstelijk heeft gemaakt. Zoveel afdelingen, zoveel nominaties, die gaan dan allemaal in de hoed en de (on)schuldige hand van onze algemene directeur doet dan de rest. Uw Vlinderman is niet uit de hoed geraakt, maar wél erin, en dát is nu eens een opsteker van formaat. Het was geen gemakkelijk jaar (en de komende jaren worden dat volgens mij al evenmin), maar dit geeft dus weer wat zuurstof om verder te gaan.

Nu moet ik nog wat gaan inpakken en was verzamelen, om strakjes naar Schone Moeder te gaan proosten op het nieuwe jaar. Of op wat er nog van rest, amper een kleine elf maanden te gaan en dan is het weer aftellen. Hoezo, het leven gaat zijn gangetje? Het gaat er met een rotvaart vandoor, ja!

openingsdans

als een koele rilling
over een verhitte rug
een lichte avondbries
doorheen een augustusnacht
vielen de woorden op hun plek
op een bed van tinteling
om na jaren tot rust te komen

hangen ze in elkanders armen
hun ogen zachtrood omrand
omgeven door gedeeld gevoel
dat alles gewoon is, goed is
zoals het niet anders kan
noch mag, ze hebben gevonden
wat ze niet verwacht hadden
die dag zo lang geleden

het paar op de dansvloer
draalt wat, draait niet
maar stralen doet het wel
als een samengestelde supernova
ontstaan uit een big bang
van ja, ja, ja en nog eens ja

Frans V.

feest & domper + gedicht

Morgen is er een bijzonder laat nieuwjaarsfeestje bij Schone Moeder Lenie thuis en daar zijn Nip en ik deze namiddag even 't Stad voor ingetrokken. Niets zo leuk als een feestje met wat pakjes erbij. Nip kon eerder beschikken en ging al door naar huis, terwijl ik nog wat voor haar bijeen sprokkelde. We zullen morgen wel zien of Vlinderman haar kan verrassen.

Een andere verrassing kwam er uit onverwachte hoek. We kregen slecht nieuws te verwerken en dat zet toch wel een domper op de feestvreugde. Waarover het gaat, kom ik later nog wel te vertellen, maar nu moeten zowel Nip als ik toch even bekomen. Daarom dat vandaag wat minder haha is dan anders en Mísia met 'Garras dos Sentidos' nu zo aansprekend door mijn fado-boxen weerklinkt. En dan zeggen dat Nip en Vlinderman deze avond nog naar een personeelsfeest moeten... 't Zal 'sjiek' zijn.

nee, toch niet

de lichaamsvreemde ander zal altijd
de ander blijven, het element
dat niemand kan beheersen
zoals niemand een lentebries
uit zijn binnenzak halen kan
of ook maar even erin

in het leven wendt ieder schip
de steven naar daar waar de wind
hem in zeilen gevangen drijft
minder dan de stuurman wil
tegen de stroming in tenzij
hij uitgekookt en uitgerekend
de spelregels naar zijn hand
een stevig stuk laveren kan

daar zit een passagier stil
door 't ondergaan geraakt
in verwondering te kijken naar
het besef dat hij niet alleen
nooit zelfs maar een zweem
onafhankelijk zou kunnen

Frans V.

Antwerpen + gedicht

Hier ben ik alweer. En een beetje nieuws te melden ook. Zal er eens een sneltreinvaartje tegenaan gooien, want ik mis mijn Nipje en ga hier niet al te lang blijven rondhangen... Ten eerste was het gisteren een bijzonder leuke én bijzonder geslaagde poëzieavond in Wijnegem. Véél volk (eindelijk), Chris Van De Rijck in vorm, Vera's Bigband leuke muziek, Vlinderman in podiumvorm. Alles picobello, ware het niet dat de Vlindercamera ineens een eigen leven is beginnen leiden: geen functies meer én als je hem op opnamen zet, zoomt ie eigenhandig in en vertikt het verder nog om wat dan ook te doen. Met andere woorden: camera naar de Filistijnen. Amper een half jaar oud, dat ding, je gelooft het gewoon niet en nu kan deze sukkelaar op zoek naar garantiepapieren en dergelijke onzin meer. Pokkeding. Maar we hielden de goede mood erin. Hopelijk krijg ik van de Cultuurman van Wijnegem, Mark, nog wat foto's doorgespeeld. Ik had immers zijn camera dan maar aangeslagen voor wat beeldjes...

We kunnen via deze site Antwerpen op de World-edition van Monopoly krijgen. Via een simpele registratie kunnen we met zijn allen ervoor zorgen dat antwerpen de stad is waar in 130 landen ter wereld over gehandeld wordt tijdens één van de talloze Monopoly-avondjes... En ook al hou ik tegenwoordig van B, ook A kan er nog steeds door. Waarom niet dus :-)

Tot slot nog dit: vandaag heb ik de zekerheid dat ons dagje sauna zonder problemen zal kunnen doorgaan (overurenopname ok, auto ok, ...) Nip en ik zullen ons nog eens laten verwennen zoals al lang geleden is: zweten, luieren, genieten, ontspannen, en dat allemaal in sauna Jona in Herselt. Puur natuur, zoals we dat zo graag hebben. Een mooiere bezigheid dan dat kennen we eigenlijk niet om één en ander te vieren...

Vlinderman op Gedichtendag in januari 2007

hoogmis van hoogmoed

ware schaamte kent hij niet
zijn streken staan voorop
zonder zich te laten smeken
er ooit eens anders tegenaan
noch ooit verantwoording ervoor
hij ontsteeg reeds lang het plebs

staat hij in dorp en stad gekend
om zijn hovaardige lichtheid
waarmee zomaar een leven gevuld
de meesten hem niet te vriend
liever zien gaan dan komen
in volle ontkenning van hem
in hun kleine adressenbestand

voor elke hand die echter nodig
omgedraaid, richt één vinger
zonder aanwijsbare trilling
en met fluistering de naam
voor hem die niet mag bestaan

volgens de letter van hun wetten
merendeels besloten in kleine kring
de goegemeente met geweten te schoppen
en dan te sussen met het alternatief
van een duivel doet al wat
de ander niet laten wil

Frans V.

Mededeling: 't Gastvrij Podium

Niet vergeten deze avond:

Milieuvervuiling + gedicht

En kijk, de dag is nog vroeg/jong/quasi onbegonnen, en Vlinderman is reeds paraat. Wat deze dag gaat brengen? Eerst wat werk voor het broodnodige kruimeltje op de plank, vervolgens wat baantjes ter verwijdering van buik en ander overtollig vet en vervolgens een spurt naar GC 't Gasthuis voor een avondje poëzie met Chris Van De Rijck, aangevuld met muziek van Vera's Bigband. Gewoon genieten dus en vervolgens uitgeteld het bed in. Verveling staat niet in het woordenboek van een Vlinderman ;-)

Wie milieubewust is, leest vandaag best eens het in de krant verschenen artikel over die plastic-vervuiling ergens in de wereld op de oceaan. Twee plakjes, die samen maar liefst dubbel zo groot zouden zijn als de Verenigde Staten, op sommige plekken zelfs een dikte bereiken van 10 meter. Of we goed bezig zijn met ons (leef)milieu? Duh. En nee, sedert de ontdekking van die gigantische vervuiling in 1997 is er nog steeds geen spoor van een begin van een denkpiste tot oplossing. Wél Kyoto- en andere normen...

voor z'n raap

dit blik heeft gediend
als venster op de wereld
geworpen naar daar waar
het vandaan moet gekomen
toen het door de mens
voor productie gevonden

hij neemt een laatste teug
genot voor 't werkengebod
en keilt de verpakking
met een elegante zwaai
van zijn gemanierde pols
uit zijn vizier, zijn dorst
is gelest, geen oog voor de restt
een jaar of wat later

hij vindt het fijn
moderne mens te zijn
rustend op de lauweren
van zijn productieve voorouder

Frans V.

Mededeling: De Muzeval 111

blogging + gedicht

Het is zo ongeveer middagpauze en deze avond vertrek ik bijna aansluitend naar Nip en Juul, dus passeer ik nog snel even langs dit kluisterplekje van mij. Zo een dagje hier afwezig blijven zou me wel eens het gevoel kunnen geven van een nachtje niet geslapen hebben: dan word ik rusteloos, ongedurig ook. Structuur moet er zijn en nu met al die drukke weken de laatste tijd, zal ik blij zijn dat het weer weekend is en dat ik weer wat minder te moeten zal hebben. Eerst echter nog deze week afwerken. Met het grieperig gevoel erbij.

Wat mij aan dit spel hier al is opgevallen, dat is dat wanneer ik online ga met een XP-windows, hij mijn witregels absoluut niet respecteert en bij Vista en Windows 2000 wél. Als er iemand met een woordje uitleg kan afkomen, graag hoor. Soit, ik ga het hier voorlopig bij laten. Tot latersz (dat staat niet echt mooi, maar het zegt dan weer alles wat ik ermee zeggen wil).

golven van geluk

als hij ja zegt dan
weet hij dat het gemeend
vanuit het kleine hart
omdat dat dan is wat
hij gaarne wilde zeggen

als hij ja zegt weet zij
dat het voor haar bedoeld
een antwoord op haar vraag
soms ook een uitnodiging
waarop niets afgedongen

en mocht hij kunnen de tijd
naar zijn hand gezet
zou morgen al voorbij
en zij verder met twee
spelevaren op de baren
van een leven lief gedeeld

Frans V.

grieperig + gedicht

Het heeft lang geduurd, maar dan toch nog een kleine bijdrage. Na zo een lange dag (een stevig half uur eerder begonnen omdat ik nog dringend een brief moest uittypen op het werk in mijn vrije uren daar & meer dan drieënhalf uur langer omdat het mijn beurt was om de eerste maandag van de maand langer te werken voor mijnen werkgever) voel ik me altijd een beetje geradbraakt. En eigenlijk stond ik eergisteren al op met een zere keel en dat voorspelt nooit veel goeds in een periode dat er griep rondwaart (vanaf volgend jaar laat ik me inenten, echt waar). Voorlopig zijn de symptomen (lichte keelpijn, zere rug, stramme spieren) nog beheersbaar, maar ik hoop er echt aan te ontsnappen. Ik heb echt geen tijd om niet aanwezig te mogen zijn op dé plek van mijn geluk: de werkvloer (en, erin getrapt?)

Nee, een grapje te zijner tijd moet kunnen. En om jullie mee te laten delen in mijn plezier heb ik hier nog een gedicht (gisteren eentje van iemand anders en vandaag een kleine haiku (bestaan er ook grote?) dus inhaalbeweging voltrokken)...

levensmuur

aan zijn muur hangen ze
de uitgedroogde trofeeën
van een leven vol passanten
klanten in de grote winkel
van een uitbater in beweging

de schuine invalshoek verdoezelt
hier en daar een flits van
welgevoeligheid, de cameralens
legt niet altijd vast wat moet
en feitelijk toch zo eerlijk

hijzelf staat ernaar te kijken
zakdoek in de hand, notablok ook
naargelang het moment van de week
of niet week genoeg, hij veegt
of hij noteert op eigen ritme

Frans V.

lange maandag + haiku

Of er vandaag veel bericht te vinden zal zijn, het zal in ieder geval afwachten worden. Een klein woordje hier, een impressie daar, maar vooral veel werk en van die dingen. Ik zit hier op mijn werk tot 20u30, dus het zal ten vroegste 21u20 worden voor ik terug verschijn... Allez, misschien dat ik deze noen ook even binnen wip...

fladderdag - haiku

maandag lange dag

onvermoeibaar gefladder

van heel vroeg tot laat

Frans V.