A., een gedicht van een mens

Het is deze ochtend een beetje emotioneler geweest dan normaal op mijn blog. Eigenlijk was ik gisteren en daarvoor al aan het twijfelen of ik er iets van hier zou plaatsen. Mijn conclusie was een volmondig ja. Vlinderiaans is niet alleen een goed nieuws-dagboekje-online, maar een stuk inkijk in het wel en wee van de dichter Vlinderman. En zodoende. Als er dan slecht nieuws op me afgekomen is, dan spreekt dat ook hier. Vlinderman is ook maar een poëtisch insect met menselijke gevoelens, nietwaar?

Het dagje werken heeft mijn aandacht een beetje afgeleid, maar geluwd is het vanbinnen nog steeds niet. Het zat er dan wel aan te komen, maar toch, nu het zo definitief is, zo onherroepelijk, zo flagrant oneerlijk een feit, het raakt me meer dan ik had verwacht. Niet moeilijk ook, A. was in wezen niet meer of minder dan een soort meter. Mijn derde dan, maar dat is een heel ander verhaal, dat hier niet thuishoort. Trouwens, het hoort pijn te doen als iemand dierbaar om wat voor reden dan ook het levensveld moet ruimen.

A.

laat me aan jou denken
niet als jonge den of
een ander groen struikje
maar als statige eik
geringd met jaren verstand
gepokt en gemazeld door het leven
met alle tijd van de wereld
voor wie jou nodig had

een stoere stam die niet boog
maar de wind wel 't ruisen liet
door de bladeren aan 't takkenspel
met een boomhut en een schommel
voor ieder kind uit iedere buurt
een welkom met melk en koekjes

laat me aan jou denken
in termen van tederheid
om 't gemis te kunnen dragen
dat ook jij het laatste antwoord
net niet helemaal

Frans V.

Overlijden

A. is deze nacht overleden. Weggegaan. Naar Papa Vlinderman of zo. Vandaag ben ik opnieuw nietig. Een larve zonder eigen beslissingsrecht. Een verdrietig insect, even niet mezelf. Of juist wel.

Leven & dood

Vandaag is zo een dag, waarop nogmaals alle uitersten gewoon naast elkaar kunnen bestaan. Eerst het vrolijke nieuws: Nip en Vlinderman zijn deze ochtend langs het districtshuis van Borgerhout gegaan (nu ja, een gebouw er vlakbij met de administratie van ons district erin gehuisvest) én hebben officieel € 15,00 betaald voor hun trouwboekje. We zullen ja zeggen tegen elkaar op 16 augustus 2008 (dienen afteller hier op de pagina en bij Nip linksboven al gezien?) ergens tussen 10u20 en 10u40. Wie weet roepen we het wel...

Het minder vrolijke nieuws, intrieste nieuws eigenlijk. Gisteren ben ik op bezoek geweest bij A., waar ik eerder al over berichtte. Zij zal vermoedelijk deze week nog van ons heengaan. Mocht ik (al dan niet diep-)gelovig zijn, de crisis zou niet te overzien zijn. Wie kan geloven in een God (of hoe je zo'n opperst gesuppremeerd wezen ook noemt) die zijn trouwste volgeling schijnbaar achteloos laat creperen aan een onverdiende ziekte? Rijm me dat eens? Ook los daarvan kom ik mezelf tegen in de twijfels van iets dat eerder filosofisch zou benaderd moeten worden als zijnde de redelijkheid van het lijden. Waarom? Voor wie? Hoeveel is genoeg? Ik weet het, ben momenteel niet echt bij de redelijke zinnen, maar wat had je dan gedacht? Ja en amen, volgende dag aub? Hoe moet het dan met mijn genegenheid voor haar?

Frans V.

Vriendin voor de dood + gedicht

Het leven heeft iets tragisch. Klinkt misschien wat zwaarmoedig, maar dat moet dan zo maar even zijn. Een tijdje terug heb ik gebeld met A. A. is een prachtvrouw. A. cijfert zichzelf weg voor een ander. A. heeft al heel wat meegemaakt in haar leven, maar blijft altijd lachen. A. geeft stevige duwtjes in Vlindermanruggen. A. woont in het hart van velen, waaronder het mijne, gewoon om wie zij is. A. beleeft ook haar laatste jaar. Hoe moeilijk kan het zijn om over een naderende dood te spreken tussen zij die blijven en zij die gaan? Bijzonder moeilijk, want de onmacht langs beide kanten verlamt ieder normaal gesprek. Er wordt al eens gesteld dat de dood bij het leven hoort, maar dat maakt niemand iets uit die ermee geconfronteerd wordt in zijn dagelijkse omgang. Niets. Het blijft aartsmoeilijk en daar zit deze Vlindervent nu mee.

over-leven gesproken

sterven gaan, is dat
de wagen nemen
bestemming onbekend
en nooit meer weer
je foto op een poster

word je dan een bloem
na wat jaren of zo
of is het gewoon maar
stof en as en stof
op het kerkhof weg te vegen
van een vervallend graf

dat je foto niet verbleekt
dan soms per ongeluk gewist
en je stem nog lang te horen
maar wat als ik nog
zo een warme knuffel
dan ook niet meer

dood gaan
laat ook sterven
het hart binnen sluipen
van zij die verder mogen
om de tijd te laten helen
wat een mensenleven minder
heeft nagelaten

Frans V.