Vriendin voor de dood + gedicht

Het leven heeft iets tragisch. Klinkt misschien wat zwaarmoedig, maar dat moet dan zo maar even zijn. Een tijdje terug heb ik gebeld met A. A. is een prachtvrouw. A. cijfert zichzelf weg voor een ander. A. heeft al heel wat meegemaakt in haar leven, maar blijft altijd lachen. A. geeft stevige duwtjes in Vlindermanruggen. A. woont in het hart van velen, waaronder het mijne, gewoon om wie zij is. A. beleeft ook haar laatste jaar. Hoe moeilijk kan het zijn om over een naderende dood te spreken tussen zij die blijven en zij die gaan? Bijzonder moeilijk, want de onmacht langs beide kanten verlamt ieder normaal gesprek. Er wordt al eens gesteld dat de dood bij het leven hoort, maar dat maakt niemand iets uit die ermee geconfronteerd wordt in zijn dagelijkse omgang. Niets. Het blijft aartsmoeilijk en daar zit deze Vlindervent nu mee.

over-leven gesproken

sterven gaan, is dat
de wagen nemen
bestemming onbekend
en nooit meer weer
je foto op een poster

word je dan een bloem
na wat jaren of zo
of is het gewoon maar
stof en as en stof
op het kerkhof weg te vegen
van een vervallend graf

dat je foto niet verbleekt
dan soms per ongeluk gewist
en je stem nog lang te horen
maar wat als ik nog
zo een warme knuffel
dan ook niet meer

dood gaan
laat ook sterven
het hart binnen sluipen
van zij die verder mogen
om de tijd te laten helen
wat een mensenleven minder
heeft nagelaten

Frans V.