effie uitblazen

Weinig toe te voegen deze avond. De werkdag zit er op, nog één te gaan en dan kunnen we ons voorbereiden op wat een bruisend weekend lijkt te worden, vol plezier, muziek, poëzie en hopelijk ook een stevige streep zon. En hoewel Nip er een beetje verkouden bij loopt dezer dagen en vol snot het park afschuimt met onze gesitte dog Juul, kijkt ook zij er naar uit. Niet moeilijk, eens ergens je zinnen kunnen zonder mee den boel te moeten organiseren, dat is ook al eens iets, nietwaar? Allez, niet mee organiseren, dat is uiteraard weer een groot woord, vermits ik altijd wel iets om handen wil hebben (ook al zijn die dan bijlange nog niet verlost van een vorige opdracht), maar de dag zelf kan ik gewoon medewerker zijn en Nip half om half ook. Gesjellie, zoals ze dat boven de Moerdijk al eens plachten uit te brengen.

Over de voorbije dagen wil ik nog even kwijt dat er toch wat (absurde) humor in het ware leven te rapen valt. Zo was er dat verhaal van die dierenarts die her en der wat dure apparatuur had gestolen. De man gaat door het leven met de naam Stelemans - what's in a name??? Of wat dacht je van het bericht dat Antje De Boeck, één van onze glorieactrices, die nog aan de zijde van dat ander Vlaams Icoon, Jan Decleir, schitterde in de film 'Daens van X aantal jaren geleden? Die mag van de RVA achter het loket plaatsnemen van de vestiaire voor de toneelproductie van... Daens. Ironie o ironie. Of is er wat anders aan de hand? Het blijven faits divers, maar wel eentje om eens stevig om te glimlachen. Of was het nu grimlachen?

Allez, ik hou het hier weer voor bekeken, moet nog een rommelkwartiertje houden van mijn bevallige (snotvallige dezer dagen) en dan ga ik me nog wat ontspannen, Miss Jackie T mauwend door het kot, voeten voor me uit gegooid en verstand even op nul voor de beeldbuis. ZZZZZzzzzèèèeeeeeeèèèènnnnnnnnNNNNN!!!! (zoals dat soms zo zangerig door mijn bureelgangen kan weerklinken vanuit de boekhoudkundige cel...)

grieperig + gedicht

Het heeft lang geduurd, maar dan toch nog een kleine bijdrage. Na zo een lange dag (een stevig half uur eerder begonnen omdat ik nog dringend een brief moest uittypen op het werk in mijn vrije uren daar & meer dan drieënhalf uur langer omdat het mijn beurt was om de eerste maandag van de maand langer te werken voor mijnen werkgever) voel ik me altijd een beetje geradbraakt. En eigenlijk stond ik eergisteren al op met een zere keel en dat voorspelt nooit veel goeds in een periode dat er griep rondwaart (vanaf volgend jaar laat ik me inenten, echt waar). Voorlopig zijn de symptomen (lichte keelpijn, zere rug, stramme spieren) nog beheersbaar, maar ik hoop er echt aan te ontsnappen. Ik heb echt geen tijd om niet aanwezig te mogen zijn op dé plek van mijn geluk: de werkvloer (en, erin getrapt?)

Nee, een grapje te zijner tijd moet kunnen. En om jullie mee te laten delen in mijn plezier heb ik hier nog een gedicht (gisteren eentje van iemand anders en vandaag een kleine haiku (bestaan er ook grote?) dus inhaalbeweging voltrokken)...

levensmuur

aan zijn muur hangen ze
de uitgedroogde trofeeën
van een leven vol passanten
klanten in de grote winkel
van een uitbater in beweging

de schuine invalshoek verdoezelt
hier en daar een flits van
welgevoeligheid, de cameralens
legt niet altijd vast wat moet
en feitelijk toch zo eerlijk

hijzelf staat ernaar te kijken
zakdoek in de hand, notablok ook
naargelang het moment van de week
of niet week genoeg, hij veegt
of hij noteert op eigen ritme

Frans V.