Over trouwen

Het leven kan toch mooi zijn, en niet alleen voor twee verliefde jonge mensen, de bliksem kan ook inslaan bij twee oudjes. Dat is uiteraard iets minder evident en zorgt soms voor minder aangename kantjes, zeker als er kinderen uit een vorig huwelijk bij betrokken geraken. Ik heb het over ene Achilles uit Langemark. De man is 99 én dolverliefd op zijn vroeger buurmeisje, een stevige Huguette van 64 jaar. Enkele dagen terug stond in de krant hoe hij haar ten huwelijk had gevraagd en dat zij ja had gezegd. Ontroerend vond ik dat. Echter niet zo met wat er vandaag over te lezen valt.

Achilles heeft namelijk een advocaat én een gerechtelijk bewindvoerder, die aangesteld was nadat hij met een depressie in de psychiatrie terechtgekomen was. Dus nu hervindt Achilles zijn geluk, moet hij van die twee zijn huwelijk uitstellen. Eerst een tijdje samenwonen met zijn lief, en als het dan blijft p(l)akken, kan hij alsnog trouwen. Het is maar dat hij nog zoveel tijd over heeft - nog een heel leven voor zich - want het moest maar eens financieel foutlopen. Daar ga ik dan van op mijn achterste (bokken)poten staan. Alsof een leven in een rustoord geen centen kost, en dat niet alleen aan hem maar ook aan de maatschappij. Hij hééft een woning, begot, laat hem daar toch terug naartoe gaan, mét zijn geliefde verloofde en moei u met iets anders. Of werk een huwelijkscontract uit, mijnheer de advocaat, dóe iets voor uw geld, iets waar Achilles en Huguette wat aan hebben behalve een betutteling waar ik me plaatsvervangend voor schaam.

Het moet zijn dat ik zelf op trouwen sta dat dit me zo raakt. Stel je voor dat ze Nip en mij zouden komen vertellen dat het beter was van niet te trouwen om die en die reden. Denkt er nu iemand dat ik daar een boodschap aan zou hebben? Nog veel liever samen krap bij kas dan eenzaam en alleen en ook krap bij kas! Net zoals dat schattig koppel zijn Nip en ik bijvoorbeeld ook oud en wijs genoeg om bepaalde beslissingen in en voor ons eigen leven te nemen.

Eenzaam + senryu

Om te beginnen: voor een foto- en ander verslag over gisteren verwijs ik u graag door naar Nip's blog, dan hoeven wij niet dubbel-op.

Verder is het hier een beetje eenzaam. Enkel Miss Jackie T en Bibi om de avond met elkaar door te brengen, terwijl aanstaande Nip zich verbeidt in het huis van aanstormende Schone Moeder Lenie. Net enkele sigaretjes op het terras erdoor gejaagd, omdat een roker nu eenmaal roken moet (anders was het een niet-roker, nietwaar?) en de krant gelezen (ook weer zoiets, een krant die niet gelezen wordt, kan alleen nog dienen om een doos voor papierophaling te vullen of aardappelen op te schillen, maar vermits er geen aardappelen in huis zijn en het oud papier pas volgende week donderdag wordt opgehaald...) en wat mail gecheckt (ik neem het mee volgende week, Teun, dat gedicht over kinderen in tehuizen). En dan eens gaan kijken naar de statistieken van een Vlinderman op het blognet. Het lijkt wel of er nogal gezocht wordt naar Vlinderman, want van mijn huidige bezoekers vindt zowaar op een bewolkte woensdag meer dan de helft zijn weg naar hier via een zoekmachine. Best wel maf vind ik dat. En helemaal niet erg, want op één of andere manier draagt deze blogger zijn eigen kleine steentje bij op het scherm van een kleine honderd pc's per dag. Ha, zeg ik dan lichtelijk vergenoegd tegen mezelf. Een mens, ook deze Vlinderman niet, gaat immers niet online om niet gelezen te worden, toch?

En heb ik al gezegd dat ik Nipje mis?

Vermits jullie dus met zovelen zijn: ik heb mezelf voorgenomen om onze huwelijksgasten te vergasten op een kleine poëtische attentie, namelijk een haiku of een senryu (een gelegenheidsgedicht dus). Om het even kort toe te lichten voor degenen die van die beesten nog niet gehoord hebben: klik even op de naam. En omdat jullie tegenwoordig met zovelen zijn en sommigen misschien wel willen meehelpen aan onze droomdag deze oproep: wie wil meehelpen, kan mij een mailtje sturen met een huwelijkshaiku of -senryu, gewoon hier inzenden of als reactie hier achterlaten. Ik zou het bijzonder leuk vinden om zoveel als mogelijk verschillende bijdragen van collega-dichters bij me te hebben op die speciale dag over enkele maanden... En uiteraard vermeld ik de auteur!

dat mag (senryu)

over hun lippen
dat ja hen zal najagen
zoiets mag gezegd

Nog iets over de teller op deze blog: ik heb al vastgesteld dat die blijkbaar niet werkt met Explorer. Microsoft vindt dat wij al lang uitgeteld zijn... Niet dus ;-)

Collega's, algeheel rookverbod

Dag na dag groeit de stapel op het werk, maar dag na dag groeit ook de ervaring om ze weg te werken. Ooit, en dat zal binnen niet al te lange tijd zijn, zal de evenredigheid toeslaan en zal ik de stapel zien slinken. Dat wordt een dag om naar uit te kijken, te koesteren ook. Want dan zal ik terug wat kalmer door het professionele leven mogen/kunnen spurten. Of lopen. Nee, doe maar wandelen. Gelukkig heb ik fantastische (nieuwe) collega's, die ondanks het 'erin gesmeten' worden, toch hun uiterste best doen om zo snel mogelijk met alles mee te zijn en een foutloos parcours af te leggen. Via deze weg, dames: nen dikke en vette bedankt voor jullie allemaal! En gij daar, die ergens op een andere bureau de handen nooit in de mouwen krijgt: ook bedankt!

Aangezien ik sebiet naar Wijnegem afreis met Nip, hou ik het maar kort hier. Enkel nog een voorstel aan de heren van Unizo, dat kartel van zelfstandigen: ik stel voor om naast het invoeren van een algeheel rookverbod (no more tabacco, in 's hemelsnaam) dan maar gelijk een staatsverbod te opperen op vrachtwagens, auto's, vliegtuigen, motoren, boten, enfin, alles waar maar een verbrandingsmotor aan te pas komt. Die dingen zijn zo mogelijk op veel en veel grotere schaal een gevaar voor de volksgezondheid. En als we daar dan zijn aanbeland, misschien kunnen we dan met een knuppel terug naar een stelletje onverwarmde grotten verhuizen. Want in de goeie ouwe tijd... Stelletje amateurdeb(vulzelfmaaraan).

Gastvrij Podium & Dima Bilan versus Madonna

Wat we niet mogen vergeten is morgen Het Gastvrij Podium in Wijnegem, met Teun Deert als gastdichter en wie weet, hoog bezoek uit Frankrijk. Wie dat wel moge zijn, laat ik voorlopig nog even in het midden, maar het zou wel leuk zijn als het Wijnegems initiatief een internationale uitstraling kreeg, nietwaar? Uiteraard zal ik ook aanwezig zijn, om enkele nieuwe gedichten uit te proberen tijdens het Vrij Podium. En dan gaan we daar ook even met zomervakantie - wat goed is voor de huwelijkse voorbereidingen.

Voor wie zin heeft in een streepje walgelijke zelfverheerlijking: koop deze week de 'Dag Allemaal', betaal een euro extra en krijg er gelijk een DVD bij (met George Clooney, gelijk de reden om pulp als Dag Allemaal te kopen, tenzij je natuurlijk de tv-programma's wil volgen). Waar ik het echter over heb, is een interview met die Rus, die het Eurovisiesongfestival gewonnen heeft. Die kerel is dus echt niet te schatten. Mister Dima vindt dat hij een groot talent is en absoluut een wereldidool moet worden, doel waar hij voor over lijken belooft te gaan. En terwijl hij zonder blikken of blozen verklaart dat iedere deelnemer aan het Eurovisiesongfestival, vertrekkende van de nummer twee tot helemaal achteraan, gewoon jaloers is omdat hij kan zingen en zij niet, schoffeert hij ook nog eens sterren als pakweg een Madonna. Die kerel spoort dus in mijn ogen niet helemaal zoals het zou moeten. Werkelijk, het is niet omdat je één liedjeswedstrijd wint, dat je dan gelijk jezelf als de betere van iemand moet voorstellen, zeker niet als die al decennia lang aan de absolute top meedraait (ja, Vlinderman heeft een hoog petje op van Madonna). En geen enkel petje van iemand die naast zijn schoenen loopt bij een succesje. Wat zeg ik, loopt? Er compleet naast leeft! Trouwens, het enige dat hij met haar te delen heeft, zijn enkele jeugdzonden op pornografisch gebied, punt aan de lijn. En mocht het allemaal imagebuilding zijn, dan vind ik dat bepaalde karakters op staande voet hun ontslag moesten krijgen.

Allez, op naar morgen, waar de reporter in Vlinderman met zijn fototoestel opnieuw in de aanslag zal liggen om jullie te kunnen vergasten op memorabele momenten. Ooit eens.

Pure rust

Hectisch dagje vandaag op het werk (is het de laatste maanden al anders geweest?) dus heb ik even de tijd genomen om te bekomen. Beetje quality-time met Nip, die een rustige Miss Jackie T op haar schoot torste, beetje krant gelezen, beetje geknabbeld op de kippenboutjes. En vooral: effie niets moeten doen. Dat is op zich een beloning voor een hele dag ademen.

Wat de toekomst nog in petto moge hebben, ik zal in ieder geval genoten hebben van deze weken, maanden zonder al te veel extra druk om iets af te leveren, omdat ik het van mezelf zo verwachtte. En als de batterijen weer helemaal opgeladen zullen zijn, kan ik nog altijd besluiten om even de wereld te gaan verbeteren of in het slechtste geval gewoon te veranderen. En dan nog zal ik het simpel houden en doen alsof ik meespeel in het 'er is een steen in de rivier geworpen en die rivier zal nooit meer hetzelfde zijn', Bram Vermeulen en collega's indachtig. Want zo kan het dus blijkbaar ook.

Hoe het ook kan, is gisteren nog eens gebleken. Ging ik naar café Rood Wit in Berchem om nog eens te genieten van de Sprekende Ezels alvorens die in zomerreces gaan, krijg ik via Pieter Hemerijck zowaar de kans om nog eens het podium op te klimmen samen met hem. Genieten alweer, en ook Carmen was van de partij. Uiteraard waren er nog vele anderen, maar die zie je wel verschijnen als ik de foto's heb verwerkt. Take a number for that to happen en we spreken elkaar nog wel terug ergens binnen het half jaar :-)

BPA

De zondag is voorbijgekabbeld. Enerzijds heb ik me overgelaten aan het lezen van de krant op mijn terras, sigaretje bij en in de hand, anderzijds heb ik het verslag voor mijn Muzeval uitgetypt, op het ritme van een meifrisse regendruppeldans op een meer dan ontloken boomblad. Geen gewichtige bijdrage vandaag, geen luchtige ook, gewoon mededeling van waarmee een zondag zoal kan gevuld, of misschien net niet. Het hoeft niet alle dagen rijkelijk feest te zijn met van hot naar haar rennen en dan ontdekken dat je in her moest zijn.

Kleine bedenking toch: als je droomt en het gaat ruimtelijke structuur en je bedenkt daarbij dat je zelf een ruimtelijk structuurplan (RSP) op jezelf bent, is er dan wat mis? En als je in je droom verder redeneert en tot de conclusie komt dat een schoonmoeder eigenlijk een Bijzonder Plan van Aanleg (BPA) voorstaat, of die termen nu al dan niet bestaan, ben je dan nog ok in de bovenkamer? En als je vervolgens vol bewondering naar die schoonmoeder en haar nieuwe invullig kijkt met ogen die alleen het achterste van haar oogleden zien, maalt er dan niet wat teveel?

Allez, het beloven nog altijd boeiende dagen te worden voor Nip aan mijn zijde, met zo een kronkels blijf je voor eeuwig puzzelen als je het mij vraagt. En vermits je het niet vraagt, krijg je het gewoon ongevraagd. Moest je maar niet komen lezen :-)

Gedicht

t(e)huiskinderen

ze dartelen over het podium
kinderen als sterren vandaag
vergeten waarvandaan of nog
waarheen, vergeten waarheen
hier huist het kinderhart
vol vertrouwen en moed
dat morgen beter brengt dan
wat gisteren nog te rotten

het geluid van toeschouwers
verstomt, een kind deed wat
maatschappij niet vermocht
met onschuld in de ogen smeken
om een moment van erkenning
verkent hij zijn horizonten
in de veiligheid van een huis
bij geboorte niet het zijne

hij kijkt naar mij
ziet mij kijken naar hem
ik zie mezelf te lang geleden
net zoals die meute rondom aan
het lachen en applaudiseren slaan
en laat het geluid voorbij golven
één in het moment van vroeger en nu

mijn knipoog is oprecht
mijn tic geheel en al terecht
terwijl ik zitten blijf
terwijl ik weg wil gaan
terwijl ik onbestaan
terwijl ik niets
dan fier kan zijn
dat wij nog steeds
en helaas ook zij
nog steeds

Frans V.

Elegast-Conscience, Gastvrij Podium

Vlinderman stak zijn neus al eens buiten, waar een heerlijk zonnetje hem uitnodigde om fris gekleed naar het Tuinfeest van Elegast-Conscience te vertrekken later deze dag. Heerlijk, hoe elk jaar opnieuw diezelfde zon erin slaagt om een dag volop te schijnen over het project van kinderen, die vaak een al meer dan behoorlijke portie zwarte sneeuw achter de kiezen hebben in het leven. Zo kunnen zij ook eens genieten van wat positieve aandacht, warmte, menselijkheid. Ik ben er graag bij op zo'n dag en steek dan al even graag mijn handen mee uit de mouwen. Als u ook zo iemand bent, dan weet u wat te doen.

Met Miss Jackie T gaat het helemaal de goede richting uit. We hebben echter een a-typische kat: wanneer ze versufd en slaperig moet zijn, blijft ze koppig rondwaggelen, wanneer ze groggy moet zijn, loopt ze heen en weer te blazen, waar ze niet aan haar wondje mag likken, doet ze niet anders, en waarschijnlijk zal ze ook niet kalmer worden, want ze springt alweer alle kanten op. Soit, haar eerste kwart pilletje na operatie heeft ze toch maar mooi mee naar binnen geschrokt met haar eerste maaltje sedert donderdagavond én ze is al flink op haar bak gegaan. Bij deze aan alle kattenliefhebbers: de groetjes van Miss Jackie T.

Hebt u nog een plaatsje vrij in uw agenda volgende week woensdag, dan mag u alvast het Gastvrij Podium in Wijnegem noteren, waar Teun Deert als laatste poëtische act geprogrammeerd staat alvorens we een pauze inlassen tijdens de zomer. Het wordt een algemene repetitie voor Teun, waar we al enkele fraaie staaltjes zowel op het gebied van de poëzie als het voordragen van mochten meemaken. Een aanrader met andere woorden, vooraleer hij te bekend zal zijn om zomaar gratis te kunnen gaan beluisteren... En een Stef Miguel is ook al niet te missen, trouwens.

Miss Jackie T

Het poezenkind is van goed vier uur deze namiddag terug thuis. Maar hoe. Ze loopt al heel de namiddag en avond zo groggy als een doorzopen landloper door het appartement te waggelen. Het betert allengs, maar in het begin wilden haar achterste pootjes niet meewerken en had ze zo nog een glazige blik van huh, valt er hier dan wat te zien? Ik hoor het onze dierenarts nog zeggen: "Die gaat zeker vandaag én morgen nog veel slapen, ge zult er geen last mee hebben!" Ik dacht toen nog dat Miss Jackie maar beter niet te veel op haar virtuele vader zou trekken, want dan zou er van slapen niet te veel in huis komen. Hm, ik had maar beter niets gedacht, want het lieve dronken mormel weigert dus te rusten.

Momenteel valt ze al niet meer om, maar ze staat en loopt nog steeds als een landrot over het dek van een rollend schip. Koddig dus en ook wel een beetje meelijden wekkend. Maar we hebben goede hoop. Morgen zal ze er wel door zijn, het is tenslotte een gezonde kattegozer!

Deze avond is D. nog langs geweest, onze Ghana-reiziger-leraar, met foto's van het avontuur daar diep in het zuiden. Mooi digitaal reisverslag, en bij het afronden zaten we nog wat te dollen met die leuke naamcombinaties die onze Noorderburen onlangs in de verf gezet hebben. Beau Ter Ham heeft de hoofdvogel afgeschoten. We stellen ons geen vragen bij de keuze van de ouders, pa en ma Ter Ham, om hun zoon Beau te laten dopen, maar vragen ons wel af hoe ze hem aan tafel riepen. "Boke, komen eten!" Zoiets?

Miss Jackie T onder het mes

Miss Jackie T is bij de dierenarts, waar ze droomloos verlost zal worden van een deel van haar poezenzijn. Sterilisatie, en wij mensen hebben daar gewoon zomaar over te beslissen. Omdat het ons goed uitkomt, omdat we denken dat het voor haar beter zal zijn, omdat het kan. Whatever, het is nu wachten tot half vier, dan mogen we haar terug gaan ophalen. We tellen af, nog twee uren en tweeëntwintig minuten. Sebiet eens een collage maken van enkele Miss Jackie T foto's, om terug te blikken op bijna twee jaar ongeschonden kattenleven :-)

De Muzeval April 2008 in beeld

Tuinfeest Elegast-Conscience

Morgen komt er een einde aan de wilde bokkensprongen van Miss Jackie T. Dan gaan we ermee naar de dierenarts om haar te laten steriliseren. En eens dat gebeurd is, met uiteraard de verwachting dat alles goed verloopt, mag ze stilaan de deur uit. Niet zoals gisterenavond stiekem het raam uit springen en een verdieping lager onder een auto wat gaan zitten mauwen terwijl Nip en Bibi zich de haren uit het hoofd rukken van bezorgdheid om dat poezenkind, nee, zoals het een gefatsoeneerde huiskat past: via het kattenluikje.

Dat ding hangt daar nu al twee jaar te wachten om gebruikt te worden en binnenkort is het dus zover. Miss Jackie T de wijde wereld in en wij zonder angst om een drachtige thuiskomst met ons tweetjes terugblikken op de tijd dat er altijd wel een zwart-wit opdondertje ergens in huis rond hing... Een mens zou er melancholisch bij worden, het is toch maar een kat? Ik hoor het u al zeggen, maar die kat is nu eens heel wat meer: het was/is Nip en mijn eerste poesje samen, een levend iets dat we met zijn tweetjes opgekoesterd hebben tot een paar kilo eigenwijze spinnerij. En als dat dan de deur binnenkort mag verlaten...

Soit, aanstaande zaterdag mag u zich met vrienden en of familie gerust eens binnen wagen in het Gezinsvervangend thuis Elegast-Conscience. Ze houden daar hun jaarlijks tuinfeest, waarvan de opbrengst dient om met alle residerende kinderen op kamp te kunnen naar het buitenland. Vervelen zal je je er niet doen, vermits er allerlei (kinder)animatie is voorzien, een BBQ, een tombola met altijd-prijs, drankhoekje, affin, the works. Iedereen is welkom. Meer info op de affiche hieronder. Kom af en breng die kinderen met hun hoofd in de wolken ;-)

Zelfmoord

Later op de avond zoek ik de planken nog eens op - het lijkt alweer veel te lang geleden.

Eerst wil ik echter jullie aandacht eens vestigen op het verhaal van Sven, dat ik deze week elke dag in een stukje meer te lezen krijg in de krant. Het gaat dus over Sven, jonge kerel, die een goed half jaar geleden een einde aan zijn leven wilde maken door driehoog naar beneden te springen, maar daar niet in geslaagd is.

Het is een verhaal, openhartig gebracht door Sven, over wat hem dreef, hoe het zover is kunnen komen, waar hij weer naartoe wil. Het is een verhaal, dat ook nodig diende gebracht te worden, getuige het hoge zelfmoordcijfer dat België jaar na jaar nog ziet stijgen.

Dat de Belgen ooit de dappersten waren, wisten we al vanuit de historische verhalen uit de Oudheid, maar dat ze er ook het snelst de brui aan geven, dat horen we liever niet. Dergelijke praat moet naar het verdomhoekje, daar wordt niet bij stilgestaan. En dus blijven degenen die met dergelijke vragen worstelen heel vaak in de kou staan. En je vindt ze tegenwoordig all over the internet, met praktisch datum en uur van plan van uitvoering.

Net daarom vind ik het zo knap dat die Sven zijn verhaal wil brengen, open en bloot, om iedereen deelgenoot te kunnen maken van de mechanismen achter zijn wanhoopsdaad. Iedere lezer die daardoor gaat nadenken en misschien toch nog eens eerst wat anders probeert als oplossing, mag hij van mij op zijn conto geredden schrijven. Mijn pet voor jou eraf, Sven!

Elders op het internet staat dan weer dat een zekere Fourniret bij leven niet meer onder ons te verwachten valt. Het volk heeft gesproken en hem geen mens bevonden. Niet dat hij daar zo nodig van wakker zal liggen, maar wij dus ook niet (meer). U kan het hier nalezen. Benieuwd wat het gaat worden met de volgende in dat straatje zonder eind.

Wie het niet zo op het zuiden van onze taalgrens begrepen heeft en wel houdt van een streepje absurdistan, kan hier een ander artikel lezen. En zich de vraag stellen of zoiets eigenlijk wel mogelijk is... vanuit het standpunt van de man gezien dan ;-)

En omdat een streepje goed nieuws ook nooit weg is, misschien is dit wel wat voor u.

Filmforum

Voor wie vanavond geen zin heeft in poëzie, dan wel in een stevig filmpje, is er ook het Filmforum in Wijnegem, met Jackie Brown op de rol.

De Woorddadige Woensdag

Het is al een poosje rustig met mijn schrijfwoede, meer bepaald de poëzie. Een adempauze na toch wel vijf jaar ononderbroken schrijven. Zoals Anne het al had aangegeven een goede rustpauze ook om wat te herbronnen, nieuwe ideeën op te snuiven. Terwijl ik nog elke dag verse en oudere indrukken blijf opdoen, ga ik er nu anders tegenaan kijken. Op termijn zal dat ongetwijfeld ook leiden tot een veranderde uitdrukkingsvorm, dewelke weet ik nog niet, maar om te herhalen, er maalt vanalles in de ideeënsector van dit vlinderbrein.

Heel toevallig is het dan ook nog eens een uitzonderlijke poëzieavond morgen in de Kleine Wereld, zoals u hieronder kunt lezen. In de heel gezellige Bab's Bar (als ik het zo goed spel tenminste) ga ik samen met een aantal collegadichters op het podium een vertolking brengen van iemand anders' werk. Kruisbestuiving heet dat, respect voor de andere dichter ook en het lijkt me daarnaast bijzonder interessant om eens andere woorden in mijn mond te leggen, vooral als het onder andere die van Nip zijn...

Een poëtisch – literaire midweekstoornis

Agenda 28 Mei 2008

In de kijker: Een open podium

Luisterbereidheid, wederkerigheid en communicatie onder dichters...

Deze maand lezen tien dichters elkaars werk voor

Op het podium: Eli Stater, Elly-Ann Van Luxemburg, Pierre Magis, Raymonda Bertels, Frans Vlinderman, Bart Van Peer en Frank De Vos brengen telkens drie gedichten van elkaar.

Muzikale omlijsting:
De viool van Dirk Van Bel maakt een wandeling van Bach tot Massenet

Welkom in
De Kleine Wereld
Vlasmarkt 25
2000 Antwerpen

De agenda van Woorddadige Woensdag kan je eveneens raadplegen op de site van Circumplaudo, Parlando, Den Brabo en Zone 03

Verjaardagswensen

Er is er één jarig, hoera, hoera, allez, allen op naar haar Myspace en gelukwensen en zo van die dingen, ge weet toch hoe ge zelf zoudt zijn op uw eigen verjaardag ;-) Heb er net een telefoongesprekje mee gehad, beetje bijkletsen en zo, plus dat dat toch gewoon hoort om iemand gelukwensen toe te wensen via een rechtstreeks warm contact. Ze klonk OK, maar met jullie erbij misschien toch dat ietsje beter...

Er is de laatste tijd toch wel weer behoorlijk wat gebeurd in de wereld, waar ik wel een woordje over zou willen plaatsen, maar het zijn zo van die verdomd gevoelige thema's. Zelfmoord, aardbeving, tyfoon, aanslag, vrachtwagenongeluk, regeringscrisis, sociale verkiezing, nieuwe controversiële film, noem maar op, het gaat een eind door. Je hebt natuurlijk ook dat ander rijtje, waar een boompje over op te zetten valt: debuterende vrienden, plots opduikende maaltijdcheques, Damfeesten, Parken die openen, regeringen die weigeren te vallen, en ook dat gaat een heel eind mee. Het is echter al na achten en ik moet mijn maandagse biefstuk (omdat het er gisteren zondag niet meer van gekomen is) met peperroomsaus rustig laten verteren, dus stel ik het maar een beetje uit tot later.

Tenzij er natuurlijk iets anders is gebeurd, waar ik A-B-S-O-L-U-U-T over wil bloggen met A-B-S-O-L-U-T-E prioriteit, zal dat morgen zijn.

Eurovisie + gedicht

Zondag alweer, noen bijna, ook alweer, vandaag niet teveel geblog. Maar wees gerust, als je graag wat bijleest, dan kan ik je verzekeren dat je een vette kluif hebt aan dit forum, waar de vraag gesteld wordt aan de onliners of we nog moeten deelnemen aan het Eurosongfestival. Neem een hapje, neem een drankje, zie dat je gemakkelijk zit en laat je maar eens goed gaan daar ;-)

uitgebeende wegen

kijk daar, het pad dat ligt
licht van ochtend tot avond
onderhoud tussen negen en vijf
is het geen prachtig product
waarover mensen uren kunnen
ouwehoeren of ook wandelen

een veld betonnen gebouwen
diende te worden ontruimd
tig gezinnen zowaar ontheemd
want een park zou er komen
de groenste vinger gewezen
met bomen in het hart beslist
dat moeder aarde eerst en dan

pas dan, en veel later zelfs dan
mocht de mens opnieuw op zoek
naar zijn plekje onder de zon
met z'n duizenden op een metertje
waar helaas geen ruimte meer
voor meer groen, en toen

bomen een halve meter geplant
met wortels nog bovengronds
waar over te struikelen viel
te vallen ook, dus paadjes
kilometers architecturaal vernuft
door de groene longen van een stad
aangelegde arrogantie
surrealisme ten top

op de kop van een zot
valt vanalles gezet
van applaus voorzien
l'idiot savant
nog niet uitgestorven

Frans V.

rookverbod

Iedereen heeft het er tegenwoordig schijnbaar over (niet Miss Jackie T, die heeft het te druk met zichzelf te likken): er komt misschien een algemeen rookverbod in ons land voor de hele horeca en dat al vanaf 31/12/2009. En wie gaat ons dat flikken? Dat stelletje ongeregeld in de Wetstraat, dat nog niet in staat is gewoon de Belgische Grondwet na te leven, i.c. BHV gesplitst krijgen, dat zich door ons, u en mij, gemiddelde belastinglijer, laat betalen om maanden aan een stuk wat te liggen zeveren over onderwerpen waar u en ik niet warm van worden (integendeel, laatste stookfactuur al eens grondig vergeleken met pakweg een jaartje geleden?), die bende hopeloze oelewappers gaan ons eens een Europees poepje laten ruiken door ons nog maar eens een nieuw regeltje aan te smeren, door de strot te douwen, rectaal te doen slikken wat we met minstens genoeg niet willen om te kunnen spreken over minachting voor de minderheden.

Zie je ons al hangen in die stamkroeg van ons, dat glas al halfleeg, maar geen nood, er staat al een rijtje verse pinten naast, terwijl we eensklaps beseffen dat die griet achter de toog niets mysterieus meer heeft? Geen blauwgrijze slierten meer om haar oneffenheden aan het vertroebeld oog te onttrekken, nee, een mens van vlees en bloed, zo een jaar of zesenveertig, met wallen onder d'r ogen waar je wel twee Delhaizekarretjes in kan laden. Met vlekken ook, van die grijze, die je vroeger door de sigarettenrook zelfs niet kon onderscheiden van de rest van het interieur. Want ook dat is ontdaan van alles wat die oude bruine kroeg zo sfeervol maakte: de muren zijn glanzend, afgelikt bijna, je durft er niet langer tegen leunen, bang dat je bent om iets vuil te maken en daarop afgerekend te worden.

En dan wil ik het nog niet hebben over de hypocriete zeikerd die komt melden dat dergelijk rookverbod absoluut niet zal leiden tot een omzetdaling van uw doorsnee kroegje. Ga wieberen, hypocriet, je liegt alsof je een geboren politicus bent. Er zullen wel degelijk gevolgen zijn, en de gemiddelde cafébaas zal dat voelen, wees gerust. Voor alle duidelijkheid: ik ben het in deze voor één keertje eens met LDD: geef de cafébaas zelf de keuze: rookvrij of niet. Of het nu ongezond is of niet, dat roken, daar wil ik me niet over uitspreken. Het gaat mij momenteel om al dat 'ge zult dit niet' en 'ge zult dat niet'.

Wie tegen een algeheel rookverbod is in de horecasector, kan hier een petitie tekenen. Wie er voor is, mag wat mij betreft zijn eigen petitie zoeken. En nu ga ik er nog eentje opsteken, zie.

Weekenddromen

Terwijl hier op de achtergrond het geluid van Beirut's tweede cd door de boxjes rolt, maken Nip en Bibi zich op om een weekend te trotseren met alles wat daarbij hoort: een hoofd ontdaan van alle plannen, bereidheid om eens goed te gaan feesten voor een binnenkort jarige Mama Mia, de wil om te blijven liggen in bed, lang nadat de maan gaan slapen is, en tussendoor wat dollen met elkaar en met Miss Jackie T, die na het bezoek gisteren aan de dierenarts zowaar weer hitsig heen en weer onzichtbare katers probeert te verleiden met een diepronkend gemauw.

Toch staat er ook wel het één en ander op ons to do-lijstje, zoals knopen doorhakken in verband met onze huwelijksuitnodigingen, beetje opruimen in huis, vaatwasmachine legen en vullen en terug legen, een kapstokje tegen de muur bevestigen, streepje film genieten, agenda's en fora online bezoeken en aanvullen, ... Om één en ander eens te overlopen, kunnen we misschien beginnen met een terrasje op het tofste plein van heel 't Stad. En dat gaan we waarschijnlijk ook wel doen, first things first, en daarna zien we wel weer verder.

Economie

Telenet, uw beste vriend. Vooral als u als nieuwe klant van hen uw bevoorrechte provider maakt, bij wie je al uw online diensten onder dak brengt. Onlangs is Vlinderman overgegaan naar One.Com om er zijn domeinnaam, die hij via Telenet al enkele jaren huurde, tot exploitatie te brengen. Hm, daarvoor diende deze verhuurdienst dus ondergebracht te worden bij O.C. Zonet mijn afrekening in de bus gekregen: € 12,40 excl. BTW omwille van administratieve kosten worden mij voor dit vertrek aangerekend. Ik peins dat ik daar moet gaan werken, vermits ze nu niet meer maandelijks hoeven te factureren. Tijd bespaard, inkt bespaard, maar toch administratieve kosten gevraagd. Ik heb een term voor zoiets: dieverij.

Doet me trouwens wat denken aan wat de banken zoal vragen tegenwoordig voor het 'beheren' van een rekening. Dat kost ook al meer dan genoeg, per maand al gauw enkele euro's bij pakweg een Fortis. Die bankmensen, het zijn een ras apart. Eerst smeken ze je om je geld bij hen onder te brengen, niets dan voordelen, toch zoveel veiliger dan in een sok onder de matras. Kost niets, meneer, brengt op, meneer. Dat was een goede honderd jaar of wat terug. Heden schoppen ze je liever buiten als je niet genoeg opbrengt. En dat opbrengen, dat halen ze werkelijk overal uit. Afschriften, betalen, meer dan zoveel verrichtingen per x tijd, betalen, iemand spreken, afspraak maken (en betalen, want je verliest werktijd), geld onverwachts nodig, betalen. En dat gaat maar door, en wij snullen maar bloeden als het eerste het beste te slachten (of zou het al geslachte zijn?) lam. Ik heb hier ook een term voor: dieverij.

Soit, het is zoals het is, we hebben gekozen om niet-communistisch te zijn, we hebben gekozen voor het principe van de vrije markt, omdat dat het beste zou zijn ter wereld (wil er iemand opstaan met een nieuw systeem, aub?) Ooit kom ik persoonlijk wel ergens uit dat de kosten van mijn bankrekening minder hoog zullen zijn dan de intresten op mijn (verplicht via de bank beheerde) rekening. Tot zo lang draaien we maar met verlies, nietwaar? Dieverij, je weet het nog wel.