Over trouwen

Het leven kan toch mooi zijn, en niet alleen voor twee verliefde jonge mensen, de bliksem kan ook inslaan bij twee oudjes. Dat is uiteraard iets minder evident en zorgt soms voor minder aangename kantjes, zeker als er kinderen uit een vorig huwelijk bij betrokken geraken. Ik heb het over ene Achilles uit Langemark. De man is 99 én dolverliefd op zijn vroeger buurmeisje, een stevige Huguette van 64 jaar. Enkele dagen terug stond in de krant hoe hij haar ten huwelijk had gevraagd en dat zij ja had gezegd. Ontroerend vond ik dat. Echter niet zo met wat er vandaag over te lezen valt.

Achilles heeft namelijk een advocaat én een gerechtelijk bewindvoerder, die aangesteld was nadat hij met een depressie in de psychiatrie terechtgekomen was. Dus nu hervindt Achilles zijn geluk, moet hij van die twee zijn huwelijk uitstellen. Eerst een tijdje samenwonen met zijn lief, en als het dan blijft p(l)akken, kan hij alsnog trouwen. Het is maar dat hij nog zoveel tijd over heeft - nog een heel leven voor zich - want het moest maar eens financieel foutlopen. Daar ga ik dan van op mijn achterste (bokken)poten staan. Alsof een leven in een rustoord geen centen kost, en dat niet alleen aan hem maar ook aan de maatschappij. Hij hééft een woning, begot, laat hem daar toch terug naartoe gaan, mét zijn geliefde verloofde en moei u met iets anders. Of werk een huwelijkscontract uit, mijnheer de advocaat, dóe iets voor uw geld, iets waar Achilles en Huguette wat aan hebben behalve een betutteling waar ik me plaatsvervangend voor schaam.

Het moet zijn dat ik zelf op trouwen sta dat dit me zo raakt. Stel je voor dat ze Nip en mij zouden komen vertellen dat het beter was van niet te trouwen om die en die reden. Denkt er nu iemand dat ik daar een boodschap aan zou hebben? Nog veel liever samen krap bij kas dan eenzaam en alleen en ook krap bij kas! Net zoals dat schattig koppel zijn Nip en ik bijvoorbeeld ook oud en wijs genoeg om bepaalde beslissingen in en voor ons eigen leven te nemen.