Vrije planningen

Wat doet een modale werkmens op de eerste dag van zijn vakantie? Lekker niets, uiteraard. Vlinderman verschilt er in niets van. Heerlijke rondhangerij, mijmerend over wat er de komende weken allemaal (vooral niet) kan gedaan worden. Genietend van die eerste frissere dag na enkele laatste en bovenal genadeloos hete werkdagen zie ik mij misschien naar een stadje in een omtrek van enkele honderden kilometers afzakken met Nip. Net zo goed vind ik ons beidjes heerlijk cocoonend genieten van ons stilaan volledig ingerichte stulpje. Of eens een uithaal doen naar te lang blijven liggen zijnde papieren met het etiket 'versnipperen'. Wie weet krijgen zelfs de hal en het gastentoilet hun laagje verse verf, worden die laatste kabels weggewerkt, stapelen de laatste verhuisdozen zich leeggemaakt op in de verzamelkelder, alles is werkelijk mogelijk.

Feit blijft dat uw - soms poëtische - blogger het er eens goed van gaat nemen. In de hoop uiteraard dat de collega's op het werk het hoofd koel houden en het stapeltje voor bij mijn terugkomst niet al té hoog gaan optasten. Want dat is het enige dat Bibi wat zorgen baart: in het verleden lag er altijd zo een gigantische berg te wachten bij zijn terugkeer, dat ik steevast wilde beslissen nooit nog langer dan een week afwezig te blijven. Nu, we zien wel wat het dit jaar wordt als ik op zeven september opnieuw mijn opwachting maak bij de firma 'werkgever. Ik heb tenminste nog een job, en dat is iets waar we tegenwoordig dankbaar voor mogen zijn en ik ben me daar dan ook bijzonder bewust van.

Ondertussen legt hier iemand de laatste hand aan een laatste opdracht. Ik wens Nip alle succes toe die ze verdient en tel samen met haar af. We spreken hier over een deadline die we zullen halen met ons beidjes...

Wat we samen (niet) doen, doen we altijd beter ;-)=

Collega's, algeheel rookverbod

Dag na dag groeit de stapel op het werk, maar dag na dag groeit ook de ervaring om ze weg te werken. Ooit, en dat zal binnen niet al te lange tijd zijn, zal de evenredigheid toeslaan en zal ik de stapel zien slinken. Dat wordt een dag om naar uit te kijken, te koesteren ook. Want dan zal ik terug wat kalmer door het professionele leven mogen/kunnen spurten. Of lopen. Nee, doe maar wandelen. Gelukkig heb ik fantastische (nieuwe) collega's, die ondanks het 'erin gesmeten' worden, toch hun uiterste best doen om zo snel mogelijk met alles mee te zijn en een foutloos parcours af te leggen. Via deze weg, dames: nen dikke en vette bedankt voor jullie allemaal! En gij daar, die ergens op een andere bureau de handen nooit in de mouwen krijgt: ook bedankt!

Aangezien ik sebiet naar Wijnegem afreis met Nip, hou ik het maar kort hier. Enkel nog een voorstel aan de heren van Unizo, dat kartel van zelfstandigen: ik stel voor om naast het invoeren van een algeheel rookverbod (no more tabacco, in 's hemelsnaam) dan maar gelijk een staatsverbod te opperen op vrachtwagens, auto's, vliegtuigen, motoren, boten, enfin, alles waar maar een verbrandingsmotor aan te pas komt. Die dingen zijn zo mogelijk op veel en veel grotere schaal een gevaar voor de volksgezondheid. En als we daar dan zijn aanbeland, misschien kunnen we dan met een knuppel terug naar een stelletje onverwarmde grotten verhuizen. Want in de goeie ouwe tijd... Stelletje amateurdeb(vulzelfmaaraan).

Ratrace + gedicht

Vandaag was het A's laatste dag op 't werk. A gaat verder, zoekt andere horizonten op, verlegt haar grenzen. wij van te alhier wensen A nog veel succes toe met haar nieuwe uitdagingen, we vonden het doorgaans prima op zo een schitterende collega als A te kunnen rekenen. En dat we hAar zullen missen, hier in de Antwerpse loopgraven, en dat het nog speciale tijden zullen worden in diezelfde oorlogsgreppels, nu zij er niet meer is om één en ander recht te kunnen trekken wanneer nodig. En dat het nu al wat onwennig voelt, gaan werken zonder die zekerheid van A om op te bouwen.

Nip heeft me net volgepropt met pannenkoeken, samen aan het kleine tafeltje in de keuken. Verwend wordt deze Vlindervent, doodgewoon platverwend. Niet dat ik het niet leuk vind, verre van, maar ik word er af en toe zo wee van, zo moschi (of hoe je dat ook zou spellen). Gelukkig kan ik dan ook in haar armen terecht, om getroost en gelaafd en bemind verder te gaan. Ze zeggen wel eens dat zwangere vrouwen supersensitief worden, wel, Vlinderman is zwanger van een belofte, wat dan weer reden zou kunnen zijn om wat gevoeliger enz...

Volgende dagen ga ik het wat rustiger aan doen. Beetje bloggen, dat wel, maar er staat niet al te veel poëzie op het menu, even wat minderen in podiumkunstenarij. De zondag van gisteren als voorbeeld voor onthaasting, berusting ook, dat er nu eenmaal niet zoveel uren in een dag als ik wel zou willen en dat er meer uren in een nacht dan ik wil slapen. Beetje gas terug en zo. Bof, waarom ook niet.

ratracers keepin' on racin'

ze razen alsmaar verder immer harder
de mannen, de vrouwen, de kinderen
door de woestenij van hun leven
onder het slaken van loze kreten
dat ze de wereld wel eens zullen
veranderen ze in willoze zombies
opgeleefd door het systeem
uitgemolken koeien die herkauwen
wat ze eerder voor hun kiezen

ze weten van geen ophouden
zeulen met verlangens, wensen
waar oude boeren niet wakker van
noch ooit krom zouden liggen
en aan het einde van de rit
voelen ze nooit het dwingend bit
tussen hun reclamevolle tanden
dan wel de onweerstaanbare drang

nog een eindje verder
nog een nieuw hebbeding
nog wat weigering tot stilte
nog een streepje hartinfarct

als alles dan bereikt
wentelen ze zich in huid
die hen te vroeg te oud omsluit
verhindert eindelijk te genieten
slechts gedwongen tot bitterheid
dat er nog zo weinig tijd te over

Frans V.

simpelkes + gedicht

Te laat, dat is wat ik moet toegeven. Gewoon te laat. De dag is alhaast om, het cafeetje waar ik met enkele collega's A's afscheid heb 'gevierd', zal nog wel open zijn, maar dan zonder ons. In de geborgenheid van ons klein appartementje, waar straffe verhalen verteld worden en liefdevolle blikken over internetschermen heen worden uitgewisseld, daar ben ik altijd gewoon mezelf, tegenwoordig en eveneens alomtegenwoordig, mocht het nog niet duidelijk zijn.

Morgen plaats ik wat foto's van gisteren online, ik beloof geen kwaliteit (ben geen fotograaf, maar dichter, u weet dat wel), maar gewoon een sfeerstreepje. Nadat ik mijn eigen streepje powesie heb gekregen, vind ik het niet meer dan normaal dat u van dat ander lijntje mag snuiven...

altijd onschuldig

hij huist in het zijhuis
onbekende buurman van een man
met vrouw en kinderen
zonder kennis van zijn label
altijd klaar met koffie
suiker ook en melk
voor elk aangemeld kind

ieder opsporingsbericht
duur woord voor klare zaken
galmt door de living
hij regelt het volume af
alsof er geen grenzen aan
terwijl hij handen legt op

eens zal hij betalen voor
al wat hij ging halen zonder
begeleiding, de factuur misschien
door te schuiven naar zij
blind en professioneel
het doorschuiven van aardappels
als sport niet lekker op je bord

Frans V.

Collega's

weinig bijdrage vandaag, 'k ga zodadelijk richting Den Hopsack voor een Persoonlijk streepje poëzie, een gezellige babbel tussendoor met vrienden en collega-dichters en dan zelf nog wat op de planken en genieten van wat klanken. Over de werkvloer kan ik ook al kort gaan: langs de ene kant is er een nieuwe collega gestart, welkom D, en langs de andere kant is er een oude collega uit ouderschapsverlof teruggekeerd om haar plek weer in te nemen, welkom S, zeker nu ik weet dat je me hier dagelijks even komt lezen. En nee, ik ga mezelf niet censureren om die reden, waarom zou ik ook :p

Sebiet dus weg, maar wat vond je van mijn bijdrage gisteren? Nageltje op het kopje? Krijg ik nu geld de volgende maal ik iets voorspel? Of is dat gewoon normaal? Iets wat het kleinste kind zo ziet aankomen? Dan is het ook goed, bewijs nummer zoveel van mijn vrije geestelijke toestand, niet aangetast door de vliedende jaren.

Soit, een kort vleugje poëzie, over wat, dat vertelt mijn klavier mij en enkele seconden later u wel.

schenker - haiku

hij verzorgt zijn taal
de schenker van klare wijn
verbloemt geen geheim

Frans V.