Gedicht

t(e)huiskinderen

ze dartelen over het podium
kinderen als sterren vandaag
vergeten waarvandaan of nog
waarheen, vergeten waarheen
hier huist het kinderhart
vol vertrouwen en moed
dat morgen beter brengt dan
wat gisteren nog te rotten

het geluid van toeschouwers
verstomt, een kind deed wat
maatschappij niet vermocht
met onschuld in de ogen smeken
om een moment van erkenning
verkent hij zijn horizonten
in de veiligheid van een huis
bij geboorte niet het zijne

hij kijkt naar mij
ziet mij kijken naar hem
ik zie mezelf te lang geleden
net zoals die meute rondom aan
het lachen en applaudiseren slaan
en laat het geluid voorbij golven
één in het moment van vroeger en nu

mijn knipoog is oprecht
mijn tic geheel en al terecht
terwijl ik zitten blijf
terwijl ik weg wil gaan
terwijl ik onbestaan
terwijl ik niets
dan fier kan zijn
dat wij nog steeds
en helaas ook zij
nog steeds

Frans V.