Gedicht: klein poesgedicht

Komende vrijdag wordt voor Miss Tati en Miss Tofi de laatste van hun luilekkerleventje zoals ze het tot nu toe gekend hebben. We hebben dan namelijk een afspraak gemaakt met onze dierenartsenpraktijk om beide skatten te verlossen van hun neiging om krols te worden - een verplichte voorwaarde toen we hen gingen ophalen uit het dierenasiel én aan te bevelen aan al wie binnen korte termijn niet wil gaan leuren met alweer een nest kittens!

Vlinderman en Nip tellen er niet naar af, noch kijken ze er naar uit, maar toch staat die dag in onze agenda met vette stip genoteerd. De herinnering aan een zwijmelende Miss Jackie T na haar narcose voor dezelfde ingreep staat ons immers nog bijzonder vers voor de geest. Toen was het er eentje, nu zijn het er twee... En hoe weerhoud je in hemelsnaam twee zusterpoesjes ervan elkaar niet te likken waar het jeukt, wat ons bij Miss Jackie T ei zo na niet gelukt is?

Miss Tofi (r) & Miss Tati (l): even rusten

Nu Bibi dat hier zo aan het typen is, denkt hij ook en uiteraard terug aan die rekelse Miss Jackie T, die ons zoveel plezier heeft bezorgd vooraleer ze tot het tegendeel besloot met haar onnavolgbare poezenbrein. En dus duikelt hij iets op dat hij goed drie jaar geleden over haar geschreven heeft. Nostalgie op klein niveau, het moet ook kunnen, temeer daar we haar nog vaak missen in die andere kleine dingetjes.

Miss Jackie T, ook al luilekker toen

klein poesgedicht

een hoopje zwart
te groeien haren
met wat wit ertussenin
kan niet verbergen
welke kleine duivel
zij kan zijn

met kleine klauwen
die onbehouwen klimmen
langs onbeklede benen
om te komen spinnen
dat ze van de pijn niet wist

het spel wordt gespeeld
zoals het haar is geleerd
de eerste slag is raak
de tweede om dat in te zien
maar hoe moet hij dan typen?

Frans V.

Miss Jackie T

Het poezenkind is van goed vier uur deze namiddag terug thuis. Maar hoe. Ze loopt al heel de namiddag en avond zo groggy als een doorzopen landloper door het appartement te waggelen. Het betert allengs, maar in het begin wilden haar achterste pootjes niet meewerken en had ze zo nog een glazige blik van huh, valt er hier dan wat te zien? Ik hoor het onze dierenarts nog zeggen: "Die gaat zeker vandaag én morgen nog veel slapen, ge zult er geen last mee hebben!" Ik dacht toen nog dat Miss Jackie maar beter niet te veel op haar virtuele vader zou trekken, want dan zou er van slapen niet te veel in huis komen. Hm, ik had maar beter niets gedacht, want het lieve dronken mormel weigert dus te rusten.

Momenteel valt ze al niet meer om, maar ze staat en loopt nog steeds als een landrot over het dek van een rollend schip. Koddig dus en ook wel een beetje meelijden wekkend. Maar we hebben goede hoop. Morgen zal ze er wel door zijn, het is tenslotte een gezonde kattegozer!

Deze avond is D. nog langs geweest, onze Ghana-reiziger-leraar, met foto's van het avontuur daar diep in het zuiden. Mooi digitaal reisverslag, en bij het afronden zaten we nog wat te dollen met die leuke naamcombinaties die onze Noorderburen onlangs in de verf gezet hebben. Beau Ter Ham heeft de hoofdvogel afgeschoten. We stellen ons geen vragen bij de keuze van de ouders, pa en ma Ter Ham, om hun zoon Beau te laten dopen, maar vragen ons wel af hoe ze hem aan tafel riepen. "Boke, komen eten!" Zoiets?

Miss Jackie T onder het mes

Miss Jackie T is bij de dierenarts, waar ze droomloos verlost zal worden van een deel van haar poezenzijn. Sterilisatie, en wij mensen hebben daar gewoon zomaar over te beslissen. Omdat het ons goed uitkomt, omdat we denken dat het voor haar beter zal zijn, omdat het kan. Whatever, het is nu wachten tot half vier, dan mogen we haar terug gaan ophalen. We tellen af, nog twee uren en tweeëntwintig minuten. Sebiet eens een collage maken van enkele Miss Jackie T foto's, om terug te blikken op bijna twee jaar ongeschonden kattenleven :-)