opstaan

De rust is weergekeerd te alhier. Er staan nog enkele projectjes op stapel, maar het is beheersbaar geworden, omdat ik dus links en rechts geen gedichten meer ga plaatsen. Dat is maar goed ook, want dit jaar huw ik Nip en dan heb ik het graag niet al te druk. Noch wil ik mensen voor het hoofd stoten door niet als een trouwe hond elke dag onder elk gedicht op elke betrokken site 'mooi' en 'ooh' en 'wat gevoelig' te gaan schrijven, in de hoop dat ik zelf op de betrokken sites wordt gelezen. Affin, dan beperk ik mij liever tot dit blog en wat neuzelarij elders op het web, zonder (verplicht) engagement.

Ik moet zeggen dat ik me de afkick erger had voorgesteld. De manier waarop ik er zelf op zit te wachten, lijkt me zelfs erger dan de mogelijke craving. Zou ik dan toch niet zo verslaafd geweest zijn of zie ik de werkelijke verslaving (dit blog) niet als reëel? Wie zal het zeggen, ben er vanmorgen zelfs vroeger voor uit mijn bed geklauterd. So what? Eindelijk nog eens een Vlinderman die 7u45 letterlijk mee maakt...

Hotsy Totsy + gedicht

19 januari wordt een datum om nog eens een feestje te bouwen. Dan sta ik immers op het podium in de Hotsy Totsy te Gent. Vlinderman die zijn grenzen opnieuw verlegt: van het Antwerpse en het Nederlandse nu ook naar het Oostvlaamse! Of beter nog: back to his roots. Je zou het de Frans misschien niet helemaal aangeven, maar hij is eigenlijk afkomstig van die streken (Hamme, Oostvlaanderen), dus hij blijft voor een thuispubliek spelen...

Affin, straks, na het werken, komt er meer info, of je kan al eens een kijkje gaan nemen op Spins blog, voor meer info.

arme vrouwen

ik hou niet echt van de vrouw die
met haar zachte stem die zo zocht
naar het juiste woord onderhuids
het vel van haar man
kan stropen op dezelfde toon
waarmee ze gehakt bestelt
aan de supermarkttoog

ik hou ook niet van de vrouw die
met een glooiende glimlach rond
een stel witgestifte tanden rot
de pitbull van de straat kleineert
en nooit haar wil zal lossen
omdat die wet zou zijn

die vrouw laat ik verrekken
in een stuip van dertien jaar
het staar en het spit op rij
in de boekiek nooit nog vinden
wat haar nog enigszins zou passen

van de vent die erop slaat
of bruut neemt wat niet van hem
daar wil ik gewoonweg
niet over spreken
dat doet die zelf
achter alle ruggen om

Frans Vlinderman

afkick + gedicht

Hehe, twee januari is bijna voorbij, werkdag één zit er ook alweer op, en ik zit hier wat onwennig aan de pc. Ben immers gestopt met mijn bijdragen op diverse schrijverssites, mét de bedoeling om het wat rustiger aan te doen. Het is een belofte die ik mezelf een tijdje terug reeds had gedaan en nu moet ik het waarmaken. Het is wel vreemd, zo niet mezelf moeten afjagen om toch maar langs alle hoekjes te surfen waar ik mijn eieren ging leggen. Tegelijk ben ik benieuwd of er nu meer volk hierlangs gaat lopen. De Vlindermanpoëzie blijft hier immers nog altijd haar debuut maken, en nu ga ik erachter komen of mensen nieuwsgierig genoeg zijn naar mijn nieuwste gewrochtsels... We zullen wel zien (de laatste week was het in ieder geval opvallend dat ik meer gelezen werd hier, al zou ik bij God niet weten hoe dat kwam). Affin, zelfs al had ik maar één lezer op dit www, dan nog zou ik blijven bloggen. En dichten.

Onderstaand gedicht schreef ik naar aanleiding van een bijdrage op Pomgedichten.

Bibi relaxed in de zomertuin

een goed begin

slaat de klok stilaan drie
slaat dan eindelijk stijf
van 't vele schransen vol
de deur toe voor 't bed
te belegen om hem erbij

hij kijkt beteuterd toe
hoort slecht, hoort niets meer
dan het sluipen van de uren
door de gangen van een droom
zo eenzaam zonder hem begaan

in de gang ligt hij man
zonder vrouw, zonder man
geen kind, geen neef, geen nicht
slechts draden met de geur
van Tandil en Marlboro
welke man houdt niet van stijl
en fondu tot over de schoot

Frans Vlinderman

Oudejaarsavond 2007 met broer en zus

Nieuwjaarsavond

1 januari 2008, alweer een nieuw jaarbegin, met het oude nog vers in het geheugen. Nip en ik zitten op ons gemakje wat internet te bedrijven met onze vingertoppen en ogen, nagenietend van het familiefeestje gisteren (zie foto's boven). En te beseffen dat het dit jaar een groots jaar wordt. Ons jaar. Het ja-jaar. En dat we er naar uitkijken, ja, dat het fantastisch wordt, ja, dat zij ja, ja, en ik, ja, duizendmaal ja. Ik ben hier graag, in dit jaar, ja, ik beken mijn onschuld onmiddellijk, ja, en dat ik aan het oefenen ben, ja, dat is zo, ja, gewoon en simpel, volmondig ook, ja.

Om het nog even over wat anders te hebben: ergens op Verhalensite prijkt een mooie 1000. En dat betekent een rustmijlpaal. Even wat minderen, rustig aan, de lauweren onder onze rust leggen, bekomen van een aantal jaren doortrekken wat al een veelvoud van die jaren aan het gisten was... Behalve hier. Niet op de blog. Raadselachtige taal, ik weet het, maar het wordt wel eens duidelijk.

2008

Allez, wij gaan ze dan ook eens aanbieden: onze beste wensen en van die dingen voor een voorspoedig 2008 en verder, uiteraard ook verder!

Eindejaarswerkdag + haiku

Maandagmiddag, Vlinderman alleen (alweer) op dienst op deze laatste werkdag van het kalenderjaar 2007. Buiten wat telefoons beantwoorden en de beller melden dat er niet veel gewerkt wordt vandaag, heb ik me al geamuseerd met het afwerken in vijftien delen van een belangrijke brief voor mijnen baas. Die mag ik sebiet nog aangetekend gaan verzenden (wie zou er dan de telefoon beantwoorden?) Samen met de verwerking van nog wat post zal het dat dan weer zijn voor dit jaar. En dan gaan we snelsnel naar huis, effie omkleden en met Broer en Schone Zus naar Zus en Schone Broer om oudejaarsavond gepast te vieren met een hapje en een drankje. En een toetje (merci Nip). En misschien wat vuurwerk. En aftellen. Bubbels. Knallende kurken. Kussen. Knuffelen. En dan business as usual. Zoals ieder jaar.

overgang - haiku

hangende takken

schaduwen waaieren uit

elke dag korter

Frans Vlinderman

Tussendoortje

Deze kleine bijdrage is maar om te melden dat het bij Vlinderman en Nip al peis en vree is. En dat we nagenieten van een ongelooflijke zondag, Miss Jackie T haar eigenzinnig gangetje nog steeds gaat en dat het nieuwe jaar er stilaan mag doorkomen...

Mededeling: De Muzeval in januari 2008

Om niet te missen

Mark Meekers,
Dorpsdichter van Doel,

klaar om de harten in De Muzeval voor zijn Doeldorp te doen smelten

Donderdag 10 januari 2008, 20u

Literair-artistiek podiumcafé Den Hopsack.

GSM-perikelen + gedicht

De Vlinderman sluit het jaar bijna af. Dat wil ook zeggen een beetje oprommelen. Eén van de vervelende zaken die nog moesten geregeld worden, is het ten grave dragen van een oude geliefde, zijn gsm-nummer. Op één of andere manier is Vlinderman er immers in geslaagd zich te laten abonneren op zo'n 'sms-service' die hij niet wilde. Een kleine reconstructie leert hem dat hij ooit eens ergens in de zomer een sms-je verstuurd heeft om een bepaalde ringtone te verwerven. En ofwel waren de lettertjes te klein, ofwel stonden ze er niet bij, maar sedertien is hij de niet bepaald trotse bezitter van een abonnement op ringtones, ter waarde van € 4,00 (jawel!) per sms. En geloof hem maar, dat tikt behoorlijk aan. Vlinderman naar het armenloket, er moest iets gebeuren. Sedert gisteren is het nummer 0032484677866 dan ook buiten gebruik gesteld. Een nieuw nummer (nul nul drie twee vier acht acht twee acht zes acht nul nul) werd ingesteld en Vlinderman weer zo blij als een vlinder.

Verder valt er voorlopig niet veel nieuws te melden, het is hier een luilekker zondagje, sebiet de afwas en wat opruimen, terwijl Nip de eindejaarsgroet fabriceert, en later gaan ze met hun beidjes nog een rustig glaasje snoepen in het Zeezicht op de Dageraadplaats. Kwestie van een leuke zondag in stijl af te ronden.

het pleisterplein

op het plein hangen
voeten onder tafel
mensen onder elkaar
met hoofden gebogen
over gisteren, ogen
gericht op morgen

gouden gloed voorzien
van een blonde kraag
leunt op ribbelvoeten
tegen donkere dampen
gehuld in wit porselein
het gekeuvel verbonden
met verstrengelde handen

het plein verzamelt
verliefde harten
bij ongekende vleet
smeedt nieuwe plannen
op het heet van nu
of nooit meer

Frans Vlinderman

Mededeling: Pomgedichten weer online

Na maanden tevergeefs wachten, is het zo tussen Kerst en Nieuwjaar er eindelijk van gekomen:

POMGEDICHTEN is terug online!

Ben al snel wezen kijken, en het ziet ernaar uit dat Pom het nog niet verleerd is, ook Joop Komen is alweer gepasseerd, Gijs Ter Haar wacht ons ook al op, affin, we zijn weer vertrokken.

Mededeling: Kraai, een nieuw tijdschrift

Maarten Inghels, Greet Jacobs, Tim Devriese en Eva Mouton kondigen aan:

de geboorte van hun literair tijdschrift KRAAI.

KRAAI zal driemaandelijks verschijnen vanaf 1 september 2008. Naast onze schrijfsels zult u ook de creaties van onze gastauteurs kunnen lezen. En elk nummer krijgt een thema waarrond wij onze pennen op vrije uitloop zetten.
Maar omdat 1 september nog een skireis en een zonzeestrandreis van ons verwijderd ligt, willen wij u al trakteren op een voorsmaakje.

Deze kleine preview bevat teksten van de vier oprichters en wordt verkocht tegen 4 euro.

De opbrengst gaat integraal naar het project 'Stop de ontbossing in het Amazonewoud!' van het WWF! (KRAAI wordt gedrukt op gerecycleerd papier, en in beperkte oplage).

Later verneemt u op onze blogs hoe propvol onze geldtrommel zat.

Wenst u KRAAI te kopen? Stuur dan een mail naar de redacteur van uw keuze, met daarin uw bestelling en de wijze waarop u wilt betalen.

Wenst u KRAAI uit de hand te kopen, dan betaalt u gewoon cash. Wenst u KRAAI in de brievenbus te ontvangen, dan betaalt u best via overschrijving (zie onder voor meer informatie).

Spreek aan die dertiende maand, en koop onze KRAAI vanavond nog!

Prettig 2008 gewenst van

Maarten Inghels, Greet Jacobs,Tim Devriese, Eva Mouton

Contactadres:

Eva Mouton, Zuidkaai 17, 9000 Gent

Rekeningnummer:

Eva Mouton: 132-5078921-42

Bedrag: 4 euro

Mededeling: KRAAI + naam en adres bestemmeling

Links:

Maarten: http://www.collectiefwolf.be/blog/

Greet: http://greetjacobs.blogspot.com/

Eva: http://evamouton.web-log.nl

WWF: www.WWF.be

De mens + gedicht

Zou ik hier zomaar kunnen schrijven wat ik wil? Sans gene, zoals dat heet? Ik dacht het niet, net zomin als dat je in de dagdagelijkse omgang met mensen hen recht voor de raap vertelt wat je van hen denkt - tenzij dat positief zou zijn. Dit leven, waarin we van jongsaf aan in gedrild worden, is me eigenlijk nogal wat. Voor iedere gebeurtenis, een andere 'outfit', een andere gedragscode, compleet met eigen woorden en uitdrukkingen erbij. Voor elk feest hetzelfde. We zijn allemaal samen meesterlijke toneelspelers, zodra we dit gesocialiseerd zijn goed onder de knie krijgen. Dan kan je iemand minzaam groeten en in jezelf denken: 'Dat smoelwerk van jou zal nog weleens onzacht landen tegen mijn vuisten!' Of kwaad zijn op iemand en voelen 'dat je het alleen maar goed wil maken' maar dat je voorlopig niet weet hoe 'en dus maar verder kwaad blijft'. Binnen- en buitenkant, twee werelden, één mens. Met de regels van een etiquette, op het web de netiquette.

Onderstaand gedicht is een illustratie daarvan.

de rauwvoet

dat ik jou ooit
in al mijn liefde
de kop nog eens insla
zo van die fraaie romp
en dan de pest in krijgen

dat zie ik wel gebeuren
als jij zo blijft doorgaan
met je lieve lach te lachen
telkens jij mij hebt overtuigd
wat meer van jou en minder mij

maar laat ons daarover
nog wat maanden zwijgen
voor jou doe ik immers
alles wat maar nodig
zo lijken wij wel
niet in ontbinding

Frans Vlinderman

Kort + senryu

We zijn niet thuis (lekker eten, Schone Mama!), dus hou ik het kort, met een leuke foto van Ome Vlinderman met Nichtje Silke vorige Kerstavond...

zonder adres - senryu

onder de hemel

voorzien van alle sterren

het dakloos geluk

Frans Vlinderman

Waar blijft Vlinderke?

Na alweer een dagje hard labeur, zit ik hier wat bij te lezen, wat te bekomen ook. Gelukkig was er Nip, die samen met mij nog even naar de Delhaize ging, gezellig samen winkelen, waarna ze me verwende met wat eten. Lekker eten, volgens mij(n maag) móet ik ermee trouwen...

Maar bon, ik zit hier wat te zitten, niets bepaald in mijn gedachten, en dan komt Vlinderke weer naar voren. Vlinderke, nu al bijna twee weken vermist. Hij brengt vragen met zich mee. Veel vragen. Waar is hij? Waarom is hij daar? Hoe is hij daar geraakt? Wanneer gaan we wat te weten komen? Komen we ooit wat te weten? Over het hoe, het waarom, het waar? Veel vragen dus, en vooralsnog géén antwoorden. Dat vreet aan een mens. Wie dus wat gezien, gehoord, gevoeld heeft, spreek op, vertel het, laat het ongewisse gewis worden.

na het verdwenen gemis

doorheen het waas
van zijn diepe smart
bevoelt hij weer het stuk
dat nog steeds ongebroken

als de waakvlam
van een gasbrander
in een verlaten pand
met de flakkerhand op de klink
te trots om eindelijk toe te geven

flakkert nog de hoop
op mensen in de kamer
met wensen zich te baden
in een deugddoende kuip
gevuld met zijn warmste woorden

Frans Vlinderman

Werken + gedicht

Het is me weer wat: probeer je als zieke collega je bureelgenoten wat te ontzien door toch maar te komen werken, word je daarna gewoon geveld door een longontsteking. Resultaat: collega's die zelf dreigen overvraagd te worden, vermits je een hele tijd buiten strijd ligt. En dan wil ik niet gaan wijzen met 'het vingertje', veel liever zie ik de collega gezond en wel terug verschijnen zodra - en niet eerder! - het daar tijd voor is, maar toch. Ondertussen hoor je ook van anderen verontrustende verhalen, zoals weggaan, 'quiten', ander werk zoeken, stopzetting van contracten, affin, al dat soort gedoe. Ondertussen denk ik dan bij mezelf of ik niet onnozel ben om dat niet in overweging te nemen. Waarschijnlijk wel, applaus graag :-D

overheid over head

met tweemaal vele honderdduizenden
de burgerzakken die al jaren gerold
door een overheid met rekenmachine
waar het kloppend hart zou moeten
van een moderne maatschappij

de werkzoekenden tegen de muur
bij het weigeren van ondermaats
of uit angst voor de uitbuiting
de werkenden belogen en bedrogen
zonder socialisten voor hun kar
maar een onmondig volkje kloot

en maar spuwen op de machinist
die nog de spierbal rollen laat
maar niet de locomotief waarop
het vreemde tijden rijden zijn
tegen het lijden van het gezin
welke baas moet daar aan tornen
in deze eeuwen vol verlichting?

Frans Vlinderman

Kerstrealiteit + gedicht

Net een stukje gehoord van de boodschap van kardinaal Danneels. Bevlogen man, die meneer Danneels, maar zijn christelijke woorden lieten toch een beetje een wrange nasmaak na. Ik voelde me al haast schuldig omdat ik gisteren met mijn familie aan tafel zat. Schuldig, omdat ik geboren ben in België, waar er in vergelijking met best grote delen van de wereld, niet echt sprake is van een gebrek aan basisgrondstoffen, waar er dan geen overvloed, toch zeker ook geen tekort is. Ik hoef inderdaad niet uren te lopen naar een waterbron, nee, ik draai mijn kraan open en kan drinken. Voor een peulschil kan ik voedsel kopen in één van de ontelbare warenhuizen en andere winkels, al kan ik er natuurlijk ook tientallen euro's tegenaan gooien. Ik kan kiezen om te sparen of om het geld door ramen en deuren buiten te kieperen in een onblusbare drang naar consumptie. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Is het dan nodig mij daar schuldig om te voelen? Moet dat zo breed op mijn bord uitgesmeerd worden, het feit dat door de geografische locatie van mijn geboorteplek ik iets meer keuze heb in het leven?

Liever denk ik gewoon stilletjes aan die ontelbare euro's die al in rinkelend in een muts of opgestoken hand gevallen zijn, euro's waardoor ik een dvd-tje minder kon kopen. Of al die Daklozenkrantjes, die in de keten van het recyclagepapier hun weg teruggevonden hebben na een vluchtig doorlezen. Of die ene keer alweer een tijd terug dat ik een nachtelijk verdwaalde van straat plukte en onze slaapbank aanbood. Het abonnement dat al eens genomen werd om maandelijks wat centen over te maken aan een hulporganisatie. Of ben ik nu mijn geweten aan het sussen? Zou ik zoals Franciscus van Assissi moeten verzaken aan alle wereldse genoegens en me letterlijk onderdompen in de rauwe realiteit van het dak- en fortuinloos zijn? Zou ik dan boete genoeg hebben gedaan voor mijn geboorterechten?

het rauwe ontwaken

de ochtendzon bereikt hem
zoent hem winters flets
op de welvoldane wangen
één langs iedere zijde
terwijl hij langzaam aan ontwaakt

de komst van Het Kind gevierd
aanhoort hij dodelijk geschokt
hoe vier andere kinderen die nacht

...

de ochtendzon troost hem
droogt hem onbeholpen
de bedroefde wangen
met een onaardse gloed
nadat hij door 't nieuws gevloerd

ieder jaar het grootse feest
door wel minstens één drama
de tol van het bestaan voldaan

Frans Vlinderman

Mededeling: Filmforum: 't Gastvrij Podium

Voor wie na de Kerstfeesten gewoon een filmpje wil meepikken voor een prikje, in Wijnegem, GC 't Gasthuis.

Nu woensdag 26/12/2007

De ontdekking van de hemel

Kerstmis + gedicht

Kerstmis avond nadert met rasse schreden en Nip zit er al helemaal in. Bibi nog niet. Hoe het komt, ik weet het niet. Of misschien wel. Het voorbije jaar is er immers nogal één geweest: broer Jurgen stevig derdegraads verbrand, Mama Mia slachtoffer van een aanrijding met vluchtmisdrijf, los het ziekenhuis in met Alice, één van haar beste vriendinnen, en achternicht Maria, maar alledrie levend en wel. Schone vader Ton, die een nieuwe heup heeft moeten laten steken, De Muzeval bijna ten grave gedragen door een bende ongeregeld die meenden dat zij de Poëzie op die manier beter zouden dienen, vriendin An die haar relatie op de klippen zag lopen. Pom Wolf, onderuit gehaald door onbegrip. België, land zonder regering voor ongeveer de helft van het jaar. Om maar te zeggen: 2007, be gone!

Vlinderman op 't Gastvrij Podium (meer podiumafbeeldingen: klik op foto)

Gelukkig zijn er ook een paar leuke momenten geweest: Nip die ja antwoordde op het Vlindermanaanzoek, Vlinderman zelf die na bijna een jaar revalidatie terug aan het werk kon, diverse bezoekjes bij vrienden en familie, het nieuwe appartement van Mama Mia dat stilaan volledig ingericht is geraakt, Vlinderman op weer een aantal nieuwe podia in en om Antwerpen, het Gastvrij Podium en het Filmforum in Wijnegem dat stilaan stabiele vorm beginnen aannemen, nog eens een weekendje voor Nip en Vlinderman ertussenuit naar Maastricht, met Ed Klein Goldewijk erbij als nieuwe vriend, de verschijning in een aantal bundels van zowel Nip als Vlinderman, Bibi ook op de radio te horen. Deze blog, die lekker begint te lopen. De Muzeval met nieuw onderdak in Den Hopsack. Het is dus niet al kommer en kwel geweest. Maar toch: 2007, be gone!

De vooruitblik naar 2008 bespaar ik iedereen even, dat lijkt me iets voor volgende week maandag. Nu sta ik nog even stil bij Kerstmis (en niet enkel bij de gourmet die ons over enkele uren te wachten staat).

Kerstgedachten

de avond drapeert zich fluwelig
rond de feestdis zacht gedruis
van familielid tot familielid
de instemming met de nood aan
samenzang rond de opgetuigde boom
met achterlating van verschillen

meer nog dan het verwennen van
smaakpapillen met kikkerbillen
te laven dorst met rode wijn
de komst voorop te staan
van ieder jaar dezelfde kerstfiguur
onmondig en vooralsnog gepamperd
maar steevast dezelfde boodschap

allen verbonden in deze symboliek
wordt opnieuw kleine nederigheid
het grootste goed in het hart
met een moment van reflectie
op het goede in elk van zich
de rest alweer bijna historie

Frans Vlinderman

Waar is Vlinderke?

Vandaag was ik zinnens om hier ook eens de figuren uit het afgelopen jaar op te lijsten, die me zijn bijgebleven. Dat is tegenwoordig de trend, weet je wel, en dat staat ook zo 'sjiek'. Terwijl ik mijn hersenen al aan het pijnigen was over wie daar allemaal in zou moeten, kreeg ik bericht in mijn mailbox dat er een collega-dichter al sedert een week spoorloos is. Dat dat onrustwekkend genoeg bevonden werd, om ook de politie in te schakelen.


Het gaat over Mark Huijbrechts, ook gekend onder zijn schrijverspseudoniem Vlinderke. Ik heb zijn debuut dit jaar mogen meemaken op het Vrij Podium van De Muzeval in Den Hopsack (al was daar nog wat aan bij te schaven, wat hij dan ook heeft gedaan). Nadien heb ik hem nog een aantal malen aan het werk gehoord, onder andere met zijn kaarsgedicht, wat ik nog voor hem met veel plezier voorgedragen heb toen hij er eens niet bij kon zijn op diezelfde Muzeval. En in de Delhaize hier op de hoek zijn Nip en ik hem ook nog tegen het lijf gelopen, waarbij we het over koetjes en kalfjes hadden. Nou, dan weet je het wel, wie hier opgelijst moet worden.

Vlinderke dus. Met een simpele vraag: waar ben je, vent? Of anders nog: wie weet waar je bent? Was het tijd voor vakantie of zo, dacht je dat niemand je zou missen?

voor een vermiste

op de stoel waar jij eerder zat
een regenjas van een onbekende
met zijn handen in jouw spullen
op zoek naar een aanwijzing
een teken voor de richting
die jij zomaar ineens

de schuchterheid waarmee jij
eerder al die schouderklop
met je hoofd een beetje schuin
- heb je hem wel echt gevoeld? -
voor vreemde vogels gelden
bijzondere acceptaties, je zei het
al geloofde niet iedereen dat

uit je kaars, uit je taal
het was niet jouw wereldje
nee, helemaal eraf gevallen
zonder er ooit op te willen
en toch die ziel op een schaaltje
we hebben het gehoord nu
is het tijd voor wat anders
meer voor morgen en mogen
jezelf te zijn

Frans Vlinderman