de maandagblues, jawel

Wat een dag alweer, wat een dag. Maandag, één collega die nooit die dag werkt, een andere collega die nooit in de namiddag werkt en een derde collega die zich ziek heeft gemeld. Bibi stond er dus met andere woorden alleen voor. Hectisch, dat kan ik je garanderen, en dus ben ik ook best stevig moe vanavond. Veel meer dan hier en daar wat rondhangen op de internetsnelweg - gelukkig zonder boete voor te traag lummelen - zat er dan ook niet echt in. Het voordeel daarvan is dan weer dat je zo af en toe op iets bijzonders stoot, zoals het filmpje dat ik eerder al postte, 'Meeuwen sterven in de haven', ter meerdere eer en glorie van 't Stad en haar haven. Nostalgie ten top ook, ga er maar eens naar kijken.

De zon die we dan weer gisteren nodig hadden is er vandaag doorgekomen (net zoals gisteren vanaf een uur of drie, maar toen was de zin om wat dan ook nog op dat dak te gaan uitvreten zo goed als over). Dat fleurde mijn werkdag best wel een beetje op. Net zoals Nipje, die aan de potten stond bij thuiskomst. Niet dat dat voor mij de plaats is waar de vrouw sowieso thuis hoort, maar het is wél leuk als je vrouw voor jou wil koken en dan samen gezellig aan tafel. Zonder ochtendlijke humeurwoorden om roet in het eten te gooien. Affin, zo content geraakt dat ik dan maar de kattenbak van Miss Jackie T onder handen heb genomen - die kat zeikt verdorie tot 30 cm hoog! En verder wat lusteloos in de zetel gehangen tot nu toe. Met een machtige sleep ben ik dan naar boven gekropen om u dit alles te berichten, ervan uitgaande dat erna wel een leuk filmpje op mij zal zitten te wachten...

working + gedicht

Drukke dag vandaag. Eerst een dagje werken van 8u30 tot 17u00, met 's middags een half uurtje pauze (normaal dus), dan nablijven tot 20u30 om wat mensen binnen te laten van de beheerraad. Vandaag samen met mijn nieuwe collega, om haar op te leiden zodat ze dat later alleen kan doen. Dat maakt natuurlijk een lange werkdag :p Nadien thuis nog de multimailing verzorgen voor De Muzeval aanstaande donderdag en dan wordt het al snel behoorlijk laat, vooral als Nip-lief nog bezig is op 'mijn' pc-exemplaar om dat wereldje voor haar scriptie 'Second Life' uit te proberen... Enfin, we zijn er door geraakt, het werk vandaag is verricht en nu kan ik nog wat ontspannen hier. Niets speciaals te melden trouwens, behalve dat er iemand zo stilaan het einde van mijn geduld aan het bereiken is. Morgen daar eens aan werken, kwestie van verder te kunnen.

In mijn favo-krant (volgens sommigen die naam niet waardig) staat er een sinds kort een reeks te lezen over en van een kinder-psychotherapeute. Boeiende kost en eigenlijk best wel aardig voor mensen die anders niet met de materie over kinderen en hun kleine en grote zorgen in aanraking komen. Dus ja: even reclame voor Het Laatste Nieuws! Al was het maar omdat je een kind in huis hebt dat je niet meer kan begrijpen (in beide richtingen, jawel).

Over gisteren in podium-café Rood Wit nog kort dit: genieten! En waar was jij alweer? Eén of VTM weer interessanter of zo? Geen zin om even je neus door het gure maartweer te jagen? Bon, grapje, ik ga geen uitspraken doen over jouw agenda of interesses (toch niet expliciet :-D ) maar je hebt wat gemist. En Pieter en Bibi, dat klikt, net zoals met Carmen en mezelf. Het is trouwens altijd leuk om eens iemand te leren kennen IRL in plaats van online wat tegen elkaar aan te hikken. 'k Vind je lief, Carmen, mag dat? Geen zorgen, puur vriendschappelijk en zo ;-)

verbaal uitgelekt

onverzoenbaar met haar lot
jaagt ze zichzelf in gordijnen
die niet in haar woonkamer hangen
een vervreemde echo uit het verleden
die het NEST maar NIET VERLATEN kan

ze heet vleugellam, een lege doos
die zonodig gevuld met wat anders
graait ze respectloos in het leven
van wat haar eerder ontsnapte
toen ze nog kon kiezen voor
maar wel prefereerde voor HIJ
IS VAN MIJ EN MIJ ALLEEN

er wordt wat afgezeuld met het verleden
alsof het toen zoveel beter
en vraag hem dan maar waarom
hij niet langer bij haar
ontluistering vertelt zo slecht
al LUISTERDE ze toch NOOIT
naar wat hij te zeggen

worden dichters eigenlijk wel
door de juiste mensen GEHOORD?

Frans V.

werkstress + gedicht

Elke avond wordt het weer wat later voor ik hier verschijn, maar dat is omdat ik tegenwoordig gewoon moet bekomen van een werkdag die zo vol als een ei zit en dan ook nog eens voorbij gevlogen is, zonder dat ik het gevoel heb iets van betekenis aan werk verzet te hebben. Als ik er even objectief op terugblik, is het natuurlijk zo dat ik (alweer) getoverd heb voor de collega's, maar dat mijn eigen werk is blijven liggen. En om nu eens heel kort door de bocht te gaan: misschien moet ik het gewoon bij mijn eigen taakomschrijving (waar die zich ook ergens moge bevinden) houden en de rest de rest laten. En bij iedere klacht verwijzen naar die taakomschrijving (waar die zich ook blablabla...) Probleem is dat ik niet zo in elkaar zit. En dat ik dus ergens op zoek moet naar een gulden middenweg ter zake. Had ik daar maar eens de tijd voor tíjdens mijn uren :-)

Ergens is het wel best grappig. Waar ik in mijn vrije tijd vooral tracht bewust bezig te zijn met onthaasting, bak ik er op de werkvloer doodgewoon niets van. Niet dat ik wil lanterfanten en ervoor betaald worden ook, verre van, maar een beetje menselijkheid op die werkvloer zou toch best wel mogen, niet? En daarom dat ik dan hier jullie wat kom vervelen met denkprocessen die ik eigenlijk later wil hebben... Hm, tijd voor een beetje remspoor op de arbeidsweg, dat denk ik ervan.

CC - een revival

opzij opzij OPZIJ
ga weg ga weg GA WEG
hij heeft een ongelooflijke HAAST

hij beukt door grauwe gangen
de jagerspas er stevig in
geen tijd wil hij verliezen
want iedere seconde telt, ja
er ligt nog werk op zijn plank

hij rept zich van cliché
tot volgend nieuw probleem
waar hij voor een stuk betaald
zijn helse ritme zelf bepaalt

in gedachten
in werkelijkheid

draagt hij bolhoed en een snor
met een zwart witte wandelstok
zwierig door het jachtig leven
dat hem maar niet wil geven
waarvoor hij toch zo helemaal

Frans V.

(eerste vers vrij naar Herman van Veen)

Eindejaarswerkdag + haiku

Maandagmiddag, Vlinderman alleen (alweer) op dienst op deze laatste werkdag van het kalenderjaar 2007. Buiten wat telefoons beantwoorden en de beller melden dat er niet veel gewerkt wordt vandaag, heb ik me al geamuseerd met het afwerken in vijftien delen van een belangrijke brief voor mijnen baas. Die mag ik sebiet nog aangetekend gaan verzenden (wie zou er dan de telefoon beantwoorden?) Samen met de verwerking van nog wat post zal het dat dan weer zijn voor dit jaar. En dan gaan we snelsnel naar huis, effie omkleden en met Broer en Schone Zus naar Zus en Schone Broer om oudejaarsavond gepast te vieren met een hapje en een drankje. En een toetje (merci Nip). En misschien wat vuurwerk. En aftellen. Bubbels. Knallende kurken. Kussen. Knuffelen. En dan business as usual. Zoals ieder jaar.

overgang - haiku

hangende takken

schaduwen waaieren uit

elke dag korter

Frans Vlinderman

Werken + gedicht

Het is me weer wat: probeer je als zieke collega je bureelgenoten wat te ontzien door toch maar te komen werken, word je daarna gewoon geveld door een longontsteking. Resultaat: collega's die zelf dreigen overvraagd te worden, vermits je een hele tijd buiten strijd ligt. En dan wil ik niet gaan wijzen met 'het vingertje', veel liever zie ik de collega gezond en wel terug verschijnen zodra - en niet eerder! - het daar tijd voor is, maar toch. Ondertussen hoor je ook van anderen verontrustende verhalen, zoals weggaan, 'quiten', ander werk zoeken, stopzetting van contracten, affin, al dat soort gedoe. Ondertussen denk ik dan bij mezelf of ik niet onnozel ben om dat niet in overweging te nemen. Waarschijnlijk wel, applaus graag :-D

overheid over head

met tweemaal vele honderdduizenden
de burgerzakken die al jaren gerold
door een overheid met rekenmachine
waar het kloppend hart zou moeten
van een moderne maatschappij

de werkzoekenden tegen de muur
bij het weigeren van ondermaats
of uit angst voor de uitbuiting
de werkenden belogen en bedrogen
zonder socialisten voor hun kar
maar een onmondig volkje kloot

en maar spuwen op de machinist
die nog de spierbal rollen laat
maar niet de locomotief waarop
het vreemde tijden rijden zijn
tegen het lijden van het gezin
welke baas moet daar aan tornen
in deze eeuwen vol verlichting?

Frans Vlinderman

Werk + milieu + gedicht

Het was vandaag een bijzonder druk dagje op het werk. Nadat ons (sorry voor het familiaire, Pascalleken) overgeplaatst was naar een andere afdeling en de nieuwste aanwinst, Griet, ons administratief ploegje mocht verlaten richting boekhouding, zijn we nog maar met drie om alles af te handelen op het werk. Mits enige organisatie lukt dat net, maar dan mag er niet te veel bijkomen of mislopen. Vandaag was daar een prachtig voorbeeld van: één collega een snipperdagje en de andere collega geveld door de griep. Vlinderman alleen op de werkvloer. Ik ga iedereen de details besparen, maar ik ben stikkapot. Een hele dag van hot naar haar hollen, telefoontjes beantwoorden, een mailing mee verwerken, nog wat deuren openen, ik denk dat ik maar drie koppen koffie heb kunnen drinken... Zo moeten er niet al te veel dagen meer komen, echt niet.

Toch had ik tussendoor nog wat tijd om een stukje krant te lezen. Er stond daar weer ergens een artikel dat stevig gekleurd werd door het thema milieu. En dat brengt me dan bij wat ik daarvan vind. Nou, ik ben best een groene jongen, sorteren en zo en protesteren tegen de wereldwijde verspilling en als het nog even kan pamfletten ondertekenen en milieugerichte gedichten schrijven. Ik draag m'n steentje bij aan de protestbeweging. Echt wel! Maar waar ik me niet mee kan verzoenen, is dat ik diezelfde boodschap uitdraag via een pc, over het internet, of op een podium, via een elektrisch versterkte micro. Ik verplaats me ook soms met de wagen naar een optreden hier of daar en maak gretig gebruik van mijn gsm. Mijn scheerapparaat is ook al te bedienen met elekriciteit, net zoals mijn tandenborstel. En films kijken en radio luisteren en wat nog allemaal. De factuur van Electrabel zal ik u onthouden, maar ik draag ook mijn steentje bij aan een soms verspillende levensstijl. En hoe moet ik daar mee omgaan?

Vroeger was het simpeler. Dan was er elke zondag de jeugdbeweging, verstand op nul (alhoewel, niet helemaal) en was het ravotten geblazen. Wat melancholie is me al nooit vreemd geweest, maar ditmaal blijft het toch wat steviger hangen.

een spel

schipper mag ik overvaren
ja of neen
moet ik dan een cent betalen
ja of neen?

het groene plein bevolkt
zich met uniforme kinderen
het spel zal gespeeld vandaag
is het Scouts- en Chirodag
met Dikke Bertha
als leading lady

schipper mag ik overvaren
ja of neen
moet ik dan een cent betalen
ja of neen?

het groene plein overgestoken
door een drieste bende
de mazen van het net
bij elke overtocht wat kleiner
tot de zaak pottoe gesloten
een laaste kleine overblijft
om te mogen winnen
ook zich gewonnen dient

schipper mag ik overvaren
ja of neen
moet ik dan een cent betalen
ja of neen?

het groene plein verlaten
plooit zich rond het plezier
waarmee het platgetreden
de week met tijd met raad
en volgende zondag
katje voor hoog

© Frans Vlinderman

Werkdag + fijn stof + gedicht

Werkdag acht achter de rug, het begint nu echt wel te wennen. Woensdagen zijn zo van die plezante dagen, dan komen er tig telefoontjes binnen, zijn er tig mensen die een afspraak ergens in het gebouw hebben en kom je eigenlijk armen en benen te kort om van hot naar haar te vlammen. Zo'n dag is natuurlijk snel om, dat weet je zo.

In de krant stond er dan weer vanalles over het eerste fijne stof alarm in België. Dankuwel, mooi en zacht weer, maar laat het in de toekomst maar een beetje meer waaien. Binnenkort leven we in een permanente staat van één of andere alarmvorm: ozonalarm, CO²alarm, stofalarm, brandalarm, inbraakalarm, alarm maar al op...

onder het stof

er hangt stof in de lucht
onzichtbaar, misschien een oom
of tante met een boodschap
uit het hiernamaals
dat Hij gelijk had
en niemand anders

ik bind de strijd aan
een rode doek met witte bollen
houdt me wel in het hiernumaals
en smijt het vege lijf op
de autotraagweg

vandaag geen overuren
de afstand wel dezelfde
maar de files ongebreideld
en teveel familie onderweg

© Frans V.