De mens + gedicht

Zou ik hier zomaar kunnen schrijven wat ik wil? Sans gene, zoals dat heet? Ik dacht het niet, net zomin als dat je in de dagdagelijkse omgang met mensen hen recht voor de raap vertelt wat je van hen denkt - tenzij dat positief zou zijn. Dit leven, waarin we van jongsaf aan in gedrild worden, is me eigenlijk nogal wat. Voor iedere gebeurtenis, een andere 'outfit', een andere gedragscode, compleet met eigen woorden en uitdrukkingen erbij. Voor elk feest hetzelfde. We zijn allemaal samen meesterlijke toneelspelers, zodra we dit gesocialiseerd zijn goed onder de knie krijgen. Dan kan je iemand minzaam groeten en in jezelf denken: 'Dat smoelwerk van jou zal nog weleens onzacht landen tegen mijn vuisten!' Of kwaad zijn op iemand en voelen 'dat je het alleen maar goed wil maken' maar dat je voorlopig niet weet hoe 'en dus maar verder kwaad blijft'. Binnen- en buitenkant, twee werelden, één mens. Met de regels van een etiquette, op het web de netiquette.

Onderstaand gedicht is een illustratie daarvan.

de rauwvoet

dat ik jou ooit
in al mijn liefde
de kop nog eens insla
zo van die fraaie romp
en dan de pest in krijgen

dat zie ik wel gebeuren
als jij zo blijft doorgaan
met je lieve lach te lachen
telkens jij mij hebt overtuigd
wat meer van jou en minder mij

maar laat ons daarover
nog wat maanden zwijgen
voor jou doe ik immers
alles wat maar nodig
zo lijken wij wel
niet in ontbinding

Frans Vlinderman

de simpele mens

Ik had nog eens zin een foto te plaatsen hier. Het werd er eentje van mezelf en mijn nichtje, Silke. Het is er eentje van oktober geworden, maar dat maakt niet echt veel uit, toch? We zijn er beiden nog steeds, al is mijn baard weer een stuk bijgevezen en loopt dat kind ondertussen reeds bijna de marathon in de living van haar grootmoeder (zeer uitputtend voor grootmoeders trouwens).

Verder is er alweer een zaterdag bijna voorbij, heb ik opnieuw kennis gemaakt met een aantal virtuele vrienden, lekker op z'n Belgisch gegeten met biefsteak friet en peperroomsaus, een eenvoudig filmpje meegepikt, Nip de hele dag naast mijn zijde gehad, ja, het leven kan zalig zijn. En dan ga ik er toch nog even bij zitten, met die soms wat sombere gedachten van mij, en moet ik alweer een gedicht kwijt. Het bloed kruipt waar het niet vloeien kan, of zoiets. Dit is het dus bij mij: ik moet kunnen schrijven, gedichten maken, verzen doen verrijzen.

de simpele mens

enig in een wereld van reuzen
zijn rol nog niet helemaal klaar
staat de man op wacht, de weg
van de boodschap onbegaan
zolang als nodig is

hij waakt op het ogenblik
van zijn openbaring
de profetie is heilig
iedereen heeft het recht
ongewoon zichzelf te zijn
zijn gouden gedachte
bij het wachten op morgen

een leven lang gelovig
bidt hij al tot zijn goden
maar hij twijfelt nooit
of ze hem wel kunnen horen
hem, de zelfgezworen vazal
van een droom die misschien
slechts is wat het slechts is

vandaag doet hij hetzelfde
als gisteren en de dag
voor gisteren en nog
blijft hij maar
een simpele mens


Groet,


Frans V.