De mens + gedicht

Zou ik hier zomaar kunnen schrijven wat ik wil? Sans gene, zoals dat heet? Ik dacht het niet, net zomin als dat je in de dagdagelijkse omgang met mensen hen recht voor de raap vertelt wat je van hen denkt - tenzij dat positief zou zijn. Dit leven, waarin we van jongsaf aan in gedrild worden, is me eigenlijk nogal wat. Voor iedere gebeurtenis, een andere 'outfit', een andere gedragscode, compleet met eigen woorden en uitdrukkingen erbij. Voor elk feest hetzelfde. We zijn allemaal samen meesterlijke toneelspelers, zodra we dit gesocialiseerd zijn goed onder de knie krijgen. Dan kan je iemand minzaam groeten en in jezelf denken: 'Dat smoelwerk van jou zal nog weleens onzacht landen tegen mijn vuisten!' Of kwaad zijn op iemand en voelen 'dat je het alleen maar goed wil maken' maar dat je voorlopig niet weet hoe 'en dus maar verder kwaad blijft'. Binnen- en buitenkant, twee werelden, één mens. Met de regels van een etiquette, op het web de netiquette.

Onderstaand gedicht is een illustratie daarvan.

de rauwvoet

dat ik jou ooit
in al mijn liefde
de kop nog eens insla
zo van die fraaie romp
en dan de pest in krijgen

dat zie ik wel gebeuren
als jij zo blijft doorgaan
met je lieve lach te lachen
telkens jij mij hebt overtuigd
wat meer van jou en minder mij

maar laat ons daarover
nog wat maanden zwijgen
voor jou doe ik immers
alles wat maar nodig
zo lijken wij wel
niet in ontbinding

Frans Vlinderman