Moeder betrokken in ongeval
Gisteren was moeder dus jarig. Samen met haar al jaren trouwe vriendinnen werd één en ander uitgebreid gevierd met een BBQ bij broer en schoonzus thuis, samen met de (klein)kindjes ook. Gezellig was absoluut het juiste woord. Zo rond 22u30 vertrok moeder, 65 geworden maar nog zo kwiek als een jong veulen, met achternicht en vriendin om de laatste thuis af te zetten in Turnhout. Nip, schone moeder en ikzelf zouden door broerlief thuis afgezet worden. Zo gezegd, zo gedaan, en rond den elven waren ook Nip en ik terug in ons appartementjen in Borgerhout. Nog snel even mail checken, dacht ik zo, en wat foto's opladen van het feestje.
En dan: telefoon. Het was Jurgen (broer dus voor de nieuwelingen onder ons). Hij had gebeld met moeder, die zelf aan het bellen was gegaan met de gsm van haar vriendin. Ze waren betrokken geraakt in een ongeluk...
Ik zal iedereen besparen wat er dan allemaal door je heen gaat. Aangezien Jurgen al onderweg was naar het ongeval, konden Nip en ik weinig anders doen dan afwachten. Wachten op goed nieuws, of slecht nieuws. Stress. Eindelijk belde hij. Moeder, achternicht en vriendin waren aangereden door een andere wagen, waardoor moeder aan het slippen gegaan is en na een reeks schuivers en buitelingen tot stilstand gekomen in een beek naast de autosnelweg. Aanrijder van dienst was gewoon verder gereden... Jurgen is Nip en mij nog komen halen, in het holst van de nacht, om naar het ziekenhuis te rijden, afdeling spoedgevallen. De balans daar viel, zeker na de eerste vaststellingen, al bij al nog mee: iedereen kon het nog navertellen, al was dat wel met de nodige grimassen (of hoe vertaal je anders gebroken heup, gebroken borstbeen, gebroken sleutelbeen, gebroken middenhandsbeentjes, snij- en schaafwonden, bloedneuzen en wat nog allemaal meer dat nu niet zichtbaar is, netjes te verdelen over drie oudere vrouwen?)
Rond 4u in de ochtend waren we terug thuis. 5 uur later stond ik terug in Duffel. Bij moeder thuis, in een stil en leeg huis. Sindsdien ben ik er ook niet helemaal meer bij met mijn hoofd. Bijna moeder kwijt. Gelukkig is het niet zo, maar als je leest wat ik de avond voordien nog ter ere van haar verjaardag voordroeg, dan komt dat nogal vreemd over.
Moeder, ben blij dat je er nog bij bent, en ook M. & A., en die breuken, die genezen wel mettertijd. Dat autootje van jou, waar je nog maar amper twee weken mee rondreed en er nu uitziet alsof het door een gehaktmolen is gedraaid, daar trekken we ons niet veel van aan. Er komt wel een andere. Aanrijder, aan jou heb ik maar weinig te vertellen. Gelukkig dat er mensen gestopt zijn, wie weet hoe was het anders afgelopen. Ik mag er niet aan denken. Jij waarschijnlijk ook niet.
moeder, verjaar maar
een klein boekje dit
verfomfaaid stukje papier
vergeleken met jouw levensverhaal
stelt het maar weinig voor
stel ik me dan zo voor
geen nieuw getal ervoor vandaag
maar ziets als half
halverwege ook
volgend jaar, vorig jaar
niet speciaal, en toch
is niet elk jaar erbij
gewoon subliem jezelf opnieuw
met nog een stukje meer?
moeder, na het krijten
ook het slijten met de jaren
komt nu echt de tijd
van het kwijten van al
wat zoveel jaren bijeen
bijeen hebben gebracht
in één moeder
grootmoeder
het is tijd
om verder te kijken
nog meer vooruit
dan je ooit had vermoed
© Frans V.
Of hoe snel het kan verkeren, van gelukkige verjaardag tot genees maar snel. Ik blijf me in ieder geval optrekken aan het feit dat moeder er nog steeds mag zijn. Om verder vooruit te kijken.
En dan: telefoon. Het was Jurgen (broer dus voor de nieuwelingen onder ons). Hij had gebeld met moeder, die zelf aan het bellen was gegaan met de gsm van haar vriendin. Ze waren betrokken geraakt in een ongeluk...
Ik zal iedereen besparen wat er dan allemaal door je heen gaat. Aangezien Jurgen al onderweg was naar het ongeval, konden Nip en ik weinig anders doen dan afwachten. Wachten op goed nieuws, of slecht nieuws. Stress. Eindelijk belde hij. Moeder, achternicht en vriendin waren aangereden door een andere wagen, waardoor moeder aan het slippen gegaan is en na een reeks schuivers en buitelingen tot stilstand gekomen in een beek naast de autosnelweg. Aanrijder van dienst was gewoon verder gereden... Jurgen is Nip en mij nog komen halen, in het holst van de nacht, om naar het ziekenhuis te rijden, afdeling spoedgevallen. De balans daar viel, zeker na de eerste vaststellingen, al bij al nog mee: iedereen kon het nog navertellen, al was dat wel met de nodige grimassen (of hoe vertaal je anders gebroken heup, gebroken borstbeen, gebroken sleutelbeen, gebroken middenhandsbeentjes, snij- en schaafwonden, bloedneuzen en wat nog allemaal meer dat nu niet zichtbaar is, netjes te verdelen over drie oudere vrouwen?)
Rond 4u in de ochtend waren we terug thuis. 5 uur later stond ik terug in Duffel. Bij moeder thuis, in een stil en leeg huis. Sindsdien ben ik er ook niet helemaal meer bij met mijn hoofd. Bijna moeder kwijt. Gelukkig is het niet zo, maar als je leest wat ik de avond voordien nog ter ere van haar verjaardag voordroeg, dan komt dat nogal vreemd over.
Moeder, ben blij dat je er nog bij bent, en ook M. & A., en die breuken, die genezen wel mettertijd. Dat autootje van jou, waar je nog maar amper twee weken mee rondreed en er nu uitziet alsof het door een gehaktmolen is gedraaid, daar trekken we ons niet veel van aan. Er komt wel een andere. Aanrijder, aan jou heb ik maar weinig te vertellen. Gelukkig dat er mensen gestopt zijn, wie weet hoe was het anders afgelopen. Ik mag er niet aan denken. Jij waarschijnlijk ook niet.
moeder, verjaar maar
een klein boekje dit
verfomfaaid stukje papier
vergeleken met jouw levensverhaal
stelt het maar weinig voor
stel ik me dan zo voor
geen nieuw getal ervoor vandaag
maar ziets als half
halverwege ook
volgend jaar, vorig jaar
niet speciaal, en toch
is niet elk jaar erbij
gewoon subliem jezelf opnieuw
met nog een stukje meer?
moeder, na het krijten
ook het slijten met de jaren
komt nu echt de tijd
van het kwijten van al
wat zoveel jaren bijeen
bijeen hebben gebracht
in één moeder
grootmoeder
het is tijd
om verder te kijken
nog meer vooruit
dan je ooit had vermoed
© Frans V.
Of hoe snel het kan verkeren, van gelukkige verjaardag tot genees maar snel. Ik blijf me in ieder geval optrekken aan het feit dat moeder er nog steeds mag zijn. Om verder vooruit te kijken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten