Aankondiging: De Muzeval # 128: Sylvie Marie

Even toch een vooraankondiging doen over mijn voornaamste hobbybezigheid, De Muzeval, die over vier dagen aan alweer de 128ste editie toe is...

De Muzeval 128 met gastdichteres Sylvie Marie

Over Sylvie Marie

Sylvie Marie (pseudoniem van Sylvie De Coninck) (Tielt, 1984) is een Vlaamse dichteres en publiceert sinds 2005 gedichten in literaire tijdschriften als Het Liegend konijn, Poëziekrant, Gierik & Nieuw Vlaams Tijdschrift en Lava Literair. Marie won enkele poëzieprijzen als de Guido Wulmsprijs van Sint-Truiden, de Conceptpoëzieprijs en werd genomineerd voor de grote prijs van Merendree.

Marie is sinds het voorjaar van 2006 redactielid van het literaire tijdschrift Meander en ook het papieren tijdschrift Deus ex Machina helpt ze met de redactie.

Sylvie Marie stond in Vlaanderen en in Nederland diverse keren op het podium. Ze nam deel aan poetry slams en mocht lezen op Onbederf'lijk Vers Nijmegen 2006 en 's Hertogenbosch 2009 en Dichters in de Prinsentuin Groningen 2008. In 2009 stond Marie op het festival van Koningsblauw.

Eind mei 2008 trok Marie naar Roemenië voor het tiende International Literature Festival ‘Evenings of Literature’ waar ze samen met dichters uit de hele wereld in musea, scholen en bibliotheken optrad. Een paar maanden later trok ze naar Macedonië voor het Struga Poetry Festival.

In februari 2009 kwam haar debuutbundel 'Zonder' uit. De uitgave is een Belgisch-Nederlandse co-editie. 'Zonder' wordt uitgegeven door zowel Uitgeverij Vrijdag in Antwerpen als door Uitgeverij Podium in Amsterdam.

Sylvie Marie, zoals u haar te zien krijgt tijdens De Muzeval

Enige quotes over ‘Zonder’:

‘Met ‘Zonder’ heeft Sylvie Marie misschien wel een van de belangwekkendste poëziedebuten van de jongste jaren gepubliceerd.’ - Luuk Gruwez, De Standaard Der Letteren

‘Groot talent kan het mysterie verwoorden zonder het te vermoorden. Sylvie Marie is een groot talent.’ - Humo

‘Sylvie Marie brengt een bundel waarin ze sterk samenhangende en bovenal overtuigende poëzie schrijft.‘ - Cutting Edge

‘Sylvie Marie laat treffende beelden, mooie observaties en een scherpe vormgeving samenkomen. Het zou jammer zijn dit voorjaar zonder te zitten.’ - 8weekly

‘Wie haar nog niet kent, moet daar verandering in brengen,. De gedichten van Sylvie Marie voelen al snel als vanzelf’ - Boekenkrant

‘Bijna alle dichters gebruiken het enjambement wel eens om een woord te isoleren [...]. Maar in handen van Sylvie Marie wordt dit stijlmiddel een dodelijk wapen.’ - Meander

Méér dan beloftevolle debutant’ - Awater

Guantanamo, a poetic protest

Gedicht: ik weet...

Vlinderman dook weer even in zijn oude doos en duikelde onderstaand gedicht op. De beginnende dichter, die experimenteert, maar vooralsnog zonder verdwenen woorden, daarvoor moeten we nog enkele jaren (minder) verder. Snuif even mee en geniet verder van een schaamteloos droog gebleven zaterdag - waar die in Werchter het absoluut niet mee oneens zullen zijn...

ik weet...

ik weet van liefhebben
het geven zonder nemen
jij mijlenver voor mij
die dingen die verwarmen
waar kou geen vat op heeft

vertel mij al die vrome verhalen
van Tristan en Isolde, ja, die ook
geen einde aan het hart kenden
voor eeuwig dood in de liefde
vuige toestand van wie weet wat

mij rekels rondspringen in het park,
dartelen over steedse straten doet
als een nar zo vrij, zo vrij
dat mijn wezen gevangen lijkt
in de koorden van het minnen

ja, ik weet van liefhebben
raaskallen en dazen zonder zorgen
waar het hart zo vol van is
kan de pen slechts even vatten
waar gevoel zijn eigen weg blijft gaan

laat mij echter opnieuw liefhebben

Frans V.

Weekendpraatje over festivals en zo

Eindelijk! Het is weekend, we kunnen wat genieten van niet moeten gaan werken. Tijd voor al die andere dingen, die je zomaar mag in dit Belgenlandje: een terrasje, een shopmomentje, een luierikuurtje, een leeskwartiertje, een ritje naar de zee, een bezinningsmomentje, gewoon wat tijd voor jezelf. Geen stress, alles gaat immers na het weekend gewoon verder, enkel wat kleine verplichtingen aan je geliefde en de gedeelde Miss Jackie T. Niets om lyrisch van te worden, maar toch genoeg om even tot rust te komen na een week waarin je elke avond gaar gekookt én gebraden van je werk bent thuisgekomen, zonder al te veel fut om nog maar te proberen iets extra van hand uit de bezwete mouw te steken...

Werchter is ondertussen aan zijn tweede dag bezig en ergens mis ik wel het gevoel van te lopen over 'de Boulevard Werchter', wat ik zoveel jaren terug jaar na jaar heb gedaan. Feitelijk hebben we hier zelfs nog geen enkel programma whatsoever waar het festivals betreft, behalve Gentse Feesten, maar daarover later meer. Het is in ieder een bevestiging van het feit dat Bibi al iets ouder aan het worden is, dat ie niet per se meer naar (indertijd steevast) uit de hand lopende festiviteiten, maar ook zo kan genieten van een streepje 'niemand moet hier momenteel ook maar iets'.

No festival, no BBQ-Vlinderman

Soit, houd uw hoofd koel en geniet zelf ook maar een eindje weg van al wat er in een weekend zonder 'moeten' gespeld wordt (sprak hij in de imperatieve wijze), we treffen elkaar wel ergens hier of daar.

Aankondiging: Bedichting van canvas

Rechtstreeks uit de mailbox en ook waar ik toch eens ga langs lopen vanavond, kwestie van gemoedelijke brombeer (omdat ik zo weinig mail van hem (tijdig en zo) beantwoord) Frank De Vos zijn werken life te gaan bewonderen.

Welkom in Den Hopsack op vrijdag 3 juli om 20.20u

Voorstelling van de Bedichting van canvas: ’12 solitaire samenlevingsmodellen’

Patrick Brysbaert aan de piano.

De expositie loopt van 3 juli tot 31 juli.
Het fotoboek kost 35€, portkosten inbegrepen
Site: Frank De Vos
Den Hopsack, Grote Pieter Potstraat 24, 2000 Antwerpen.

Eén van de twaalf, © Frank De Vos

Meltin' thursday

Met deze te heerlijke temperaturen in het achterhoofd (en in een vochtig waasje over het voorhoofd, dat spreekt voor zich) is Vlinderman samen met Nip van plan zich in te schrijven voor het 'couch-surfen'. Wie wil er nog een duur hotel of minder maar nog steeds duur B&B-arrangement aan laten naaien, als je door je eigen zetel open te stellen voor toeristische overnachtingen zelf hetzelfde kan doen? Nergens meer mee inzitten, gewoon zien dat je er geraakt, op voorhand wat mailen en je wéét dat er een bed op je bestemming op je wacht... En zeker nu de zomer zo prominent tussen de deurstijlen staat te pronken, krijgt Bibi al kriebels op voorhand...

Jaartje terug op vrijgezellenfeest

Vandaag wil ik verder niet al te veel meer overlopen, mijn zweterig potje is daarvoor nog teveel aan het koken. Misschien moet ik maar eens opzoeken vanaf hoeveel graden men de werkzaamheden, al is het maar voor een kleine pauze, wettelijk mag staken. Bij momenten kon ik zelfs de gesprekken niet meer volledig volgen, omdat het gebraden brein niet alles meer netjes geregistreerd kreeg, kan je nagaan hoe warm het soms is geweest. Morgen zou het regenen, wel, laat maar komen. Zaterdag terug een mooi weertje en iedereen weer wat afgekoeld, meer moet dat heus niet zijn.

Het kan er al eens verhit aan toegaan, ja

Over de actualiteit hou ik maar even de kiezen op elkaar. Teveel nare toestanden en ik wil het hoofd nog even koel houden, waar externe factoren geen soelaas zouden brengen naar ons grote vraagstuk 'waarom'. Andere katjes te geselen trouwens, zoals mensen die boos op mij zijn vragen dat niet langer te zijn.

Gedicht: vrije val

Beetje nostalgisch vandaag gaan grasduinen op mijn oude account op de site Gedicht.nu, waar ik tussen 2004 en 2006 af en toe een gedicht ging posten op dat digitale kladblok. Eén daarvan, het onderstaande, heb ik op 19 november 2004 erop gezet en geef ik hier nog eens weer. Er is veel weg afgelegd de voorbije vierenhalf jaar, denk ik dan...

Vlinderman begin 2004

vrije val

uit liefde voor het hoogste vak
wijdde hij zijn hele lege leven
iedere seconde vrij of niet
aan het zwevend vrije vliegen

duizend en twee sprongen
begonnen in ijle sferen
geen kick ging hij uit de weg
steeds onderweg naar beneden

dat hij geen echte vogel was
staat op zijn steen te lezen
al die van hoogte houden
vallen dieper uit de lucht

Frans V.

Woeha, de huurwaarborg is terug

Geen zin om veel te typen, het is veel te warm. Wel goed nieuws vandaag: Bibi heeft eindelijk (na zes maanden wachten!!!) zijn waarborg terug gekregen van het appartement in Borgerhout. Dat betekent dat we eindelijk de nieuwe borg kunnen storten voor ons huidige appartement. Het enige dat nodig bleek, was de vorige huisbaas duidelijk maken per mail dat het lang genoeg geduurd had allemaal en dat Bibi vandaag naar de Huurdersbond zou stappen. Ineens kon wat al die tijd niet mogelijk was: het geld laten overschrijven. Welnu, dankjewel, Huurdersbond! En dat zonder dat je ook maar iets hoefde te doen voor dit bijna-slachtoffer, enkel je naam volstond.

Vlinderman & Nip hebben een roos gegroeid

Soit, hier houden we het dus bij. Zweet nog maar lekker wat na en wroet je dan een zwoele nacht naar alweer een heuglijke zomerdag ;-) Wij gaan dat hier ook doen.

zomerse maandagen

Hehe, blij dat de werkdag erop zit. Vlinderman heeft zich zonder al te veel extra daarvoor te hoeven doen vandaag eens helemaal in het zweet gewerkt, zoals daar waarschijnlijk vele tienduizenden anderen zullen zijn, die in verouderde gebouwen zonder deftige verluchting en dezer dagen dus met ongemene verhitting aan de slag moesten. Nu, je hoort me niet (overdreven) klagen, als 't regent of anderszins sombert, ben ik veel en veel ongelukkiger dan ik me nu voel. De zomer breekt door, dat is wat telt en na mijn dagtaak schieten er nog genoeg uurtjes zon over om met volle teugen daarvan te genieten.

Mama Mia heeft het dan toch wel een streepje beter dan Bibi. Als (moeder van) God in Frankrijk, heerlijke genieten van uitstapjes en zuiderse vergezichten, misschien dat ik toch wel in haar schoenen wil staan. Niet dat daardoor het werk zou af geraken, dat moet ik niemand wijsmaken, maar na alweer bijna een jaartje, die ene week in januari niet te na gesproken, er nog eens de zweep kunnen af leggen, het lijkt me wel stilaan weer eens tijd. We zullen echter nog wat geduld aan de dag leggen en nog een kleine paar maanden doorbijten, dan komt ook dat wel weer voorbij aan het raam van dit gevulde leven.

Ondertussen verteren we verder het voorbije feestweekend, want het is deze vent niet zomaar meer gegeven pas te gaan slapen als alle vogels opnieuw zijn uitgevlogen bij de dampende zonnestralen van alweer een nieuwe zon(ne)dag. Dat hangt zo nog wat te hangen in mijn versgestreken kleren en laat zich toch wat langer voelen dan in mijnen jongen tijd. Niet dat we daar zo hevig naar terug verlangen of zo, maar het feit blijft dat het allemaal toch ietsje bedaarder geworden is. Dat heet dan ouder worden, is het niet?

Huwelijk en poëzie

Ben en Liesbeth bezig aan hun eerste dans

Vlinderman geniet van een warme zondag, na een heerlijk avondje huwelijksfeesten. Ben en Liesbeth, nieuwe schoonbroer van GB Jurgen en zus van SZ Joke zijn immers gisteren voor dat mooie woord gegaan en Bibi mocht samen met Nip dat mee gaan vieren. We dachten gelijk terug aan ons eigen feestje, tien maanden en nog wat dagen terug, op zaterdag 16 augustus 2008, en we zagen vooral dat het goed was. Het deed trouwens deugd nog eens wat positiefs mee te mogen maken, na die akelige weekafsluiter eergisteren.

Uw immer presente fotograaf Klaas

We zouden vandaag eventueel nog wat hebben kunnen gaan genieten van het poëtisch woord van Manu Bruynseraede, maar verkozen toch de relatieve rust van ons eigen stekje. Het kan natuurlijk niet alle dagen feest zijn en de batterijen dienen ook af en toe opgeladen te worden voor komende werkexploten, dus lijkt ons dat niet zo gek. We gaan niet meer buiten dus, enkel nog even naar de winkel voor wat Cola, en verder cocoonen we stilletjes verder onder ons tweetjes. De wereld zal er nog wel zijn zeker, als we morgen de deur openen?

Ne slow, dat doet uw Vlinderman maar al te graag met Nip

Voor de zoekers onder ons naar een streep poëzie op deze blog heb ik hieronder nog wat leesvoer. Kwestie van af en toe te laten vaststellen dat er nog geschreven wordt te alhier ;-)

trammenman

het rijdt wild van daar
naar waar het wilt
overgeleverd aan de sporen
laat hij zich verloren rijden
in vervoering zijn beroering
die hij ter plaatse niet meer vond

vrije burger is hij
gevangen op zijn rails
van rit 7 tot 6 reiziger
tussen onzekere bestemmingen
gewillig slachtoffer onderweg
zonder zweem van weten
hoe laat, laat staan wanneer

hij houdt van zijn natuur
hout, alleen van dode bomen,
blijft hij doorstomen
halte na halte
tot waar hij afstapt

of over
naargelang
zijn schema

Frans V.

Gedicht: afscheid

Naar aanleiding van nogal wat dood deze week, schreef ik een gedicht. Ik bied het hier aan.

afscheid

afscheid nemen, dat gaat niet altijd
over een blik, een hand, een zwaai
en weten dat er nog een later
in dit tijdsbestek zou bestaan

afscheid nemen, dat is levende letter
al dan niet zwierig of gekruld
om te melden wat je voelt
diep vanbinnen, waar geen mens
bezoekrecht ooit mag claimen

afscheid nemen, dat verwondt
een ziel nog niet gereed
alleen verder op het pad te gaan
naar diens sporen al tot stof
bewezen dat het te betreden is

afscheid nemen van iemand
al dan niet gekend bij ogen
die in elkander blikken
dat is ook wel
afscheid geven

Frans V.

Bekende zonder werk

Aleris in Duffel dankt een 500-tal mensen af. In deze tijden van crisis een banaal bericht, zoals er vele anderen zijn, maar niet ditmaal. Een bekende van uw Vlinderman is bij de betrokkenen. Ziehier het profiel van deze doorsnee afgedankte: gehuwd, enkele kinderen en een huis gekocht. Nog niet zolang geleden het slachtoffer van een arbeidsongeval. Een beetje stoere bink, met veel liefde voor vrouw en kinderen. En dus zonder werk nu. Een tijdje terug las ik in de krant dat iedereen wel íemand kende die de gevolgen van de crisis onderging en toen dacht ik nog dat het raar was dat ik die iemand niet tegenkwam. Tot vandaag dus. Mijn mij bekende zonder werk, omdat er een paar klojo's op topniveau teveel met andermans centen hadden gespeeld.

Wil Vlinderman hiermee iets aantonen? Neen. Hij wil alleen maar meegeven dat het er niet al te goed uit ziet in ons welvarend landje en elders. Teveel jaren op te grote voet en nu slaat ons economisch bestel terug met een zware moker. Voor niets gaat de zon op, maar daar stopt het dan ook bij. We willen allemaal een pc, een auto, een huis, een toekomst, maar we spiegelen ons teveel aan 'die van hiernaast', terwijl het zo afgelopen kan zijn. Er zijn geen zekerheden in dit leven, hoezeer we ons daar ook van proberen te overtuigen. Getuige ook het feit dat een mens zomaar een herseninfarct kan krijgen tijdens het opstaan voor een gewone werkdag... We zijn allemaal mensen met de drang om iets te verwezenlijken, maar of we daar ooit de nodige tijd toe krijgen, dat is maar de vraag.

Vlinderman en Justitie - huh?

We richten met ons allen te vaak onze pijlen op de boodschapper, ook Bibi bezondigt zich daaraan. Nu, voor Jan met de Pet is het de laatste tijd geen lachertje meer om nog veel geloof te blijven houden in zijn gezagsdragers (die boodschappers, waarvan zonet sprake). Een kleine greep uit het aanbod waarvan we via de immer gulle media zoal mochten smullen:

- twee gastjes steken ander gastje neer en krijgen van jeugdrechter een berisping. Foeifoeifoei.
- een jongeman wordt na een dolle rit gestopt en blijkt drugkoerier. Twee jaar cel, enkel voohechtenis is daarvan effectief.
- drugskoning wordt geklist, bekent de feiten en wordt vervolgens vrijgelaten, omdat er een papiertje niet in orde was.
- bakker eet sneetje brood terwijl hij aan het wachten is om bij groen door te rijden. Hij krijgt een boete voor het niet beheersen van zijn (stilstaande) wagen.
- een paar magistraten eten spaghetti met wat bekenden uit hun onderzoek. Ze hangen nog aan de publieke schandpaal.
- jongeren beroven oud mensje, mensje overlijdt, jongeren thuis.
- dichter maakt ergens ter wereld een gedicht, dichter dood, gedicht overleeft.
- land houdt verkiezingen, land niet akkoord, nieuwe zelfverklaarde regering schiet op alles wat maar muilt. Uiteraard kijkt de wereld toe.
- politieagenten komen ter plaatse bij inbraak in winkel en graaien snel zelf nog wat mee. Van een blaam geen sprake. Case closed before opened.
- Vlinderman verhuist en wil borg terug. Vorige huisbaas houdt hem aan het lijntje. Nog steeds geen borg na 6 maanden. Vlinderman binnenkort voor de rechter wegens decibel teveel bij uitleg vragen aan voormalige huisbaas.

Niemand begrijpt er nog wat van. Het lijkt alsof er sommige (wets)regels (be)staan boven de feiten die ze zouden moeten beoordelen, waardoor er naar hartelust buiten de lijntjes kan gekleurd worden, zolang je de achilleshiel van de hele wetgeving maar kent, daarin bijgestaan door een fijne advocaat, die maar al te graag de hele Belgische Justitie te kakken (vergeef mij de uitdrukking) zet om zijn spitstechnologische vondsten in de kijker te kunnen zetten.

Nochtans bestaan er in het buitenland wetten, die verhinderen dat het rigide toepassen van wetsregels zodanig de wetsorde verstoort dat er straffeloosheid ontstaat. Om dat hier in België te introduceren, zullen de heren politici (wetgevende macht-lakeien, niet te verwarren met voornoemde boodschappers) echter uit een ander vaatje moeten beginnen tappen dan met wie ze de komende legislatuur de lakens zullen delen of met die te splitsen Belgische kieskringluis. Zo komen we zowaar zelfs uit bij wat een vreemde eend in de bijt ooit omschreef als het tonen van vijf minuten politieke moed.

Vind je ook niet, lieverd?

Maak er gerust een stuk of vijfduizend van, Mijne Heren en Dames Van Ver Boven Het Plebs, maar doe iets. Maak dat we terug geloven in onze Justitie en maak dat het geboefte het terug begint te vrezen.

Filmforum: Bringing Up Baby

Vandaag was het de afsluitdag van een periode Filmforum in Wijnegem. Nog een laatste film, Bringing Up Baby, waarmee we niet alleen het seizoen afsloten, maar ook die vaste avond in de maand, elke vierde woensdag, waarin we themagewijs een reeks films selecteerden voor de cinefiele bevrediging van the happy few. Beetje raar, om te beseffen dat het hier en nu gedaan is met een reeks activiteiten, na iets meer dan zes jaar, waarvan Bibi er drie en een half van heeft meegedaan. We vonden het echter met ons drietjes toch raadzamer ermee te stoppen in schoonheid. En we kregen uiteindelijk nog goed nieuws ook: er zijn anderen bereid gevonden om er, op een iets gewijzigde manier, mee door te gaan vanaf volgend seizoen. Dus helemaal voor niets kunnen we het bezwaarlijk noemen (spraken zij troostzaam tot elkander).

Toen ze elkaar nog graag zagen...

Morgen gaat Vlinderman nog een dagje zwaar zwoegen, om het alliteratief uit te drukken, om het zout op de patatten en het brood op de plank te verdienen en dan ruikt het alweer zo goed als naar weekend. Waarschijnlijk met minder weer dan we het de laatste twee dagen kenden, maar geen weer is altijd ook nog wel weer, dus we laten het niet aan ons hart komen. Alleen spijtig voor de lustige trouwers zaterdag, die hun foto's liever met dezelfde zonnestralen hadden laten overgoten zien als op onze eigen trouwdag. Veel plezier zal het in ieder geval volgens ons niet kunnen vergallen. Er bestaat immers zoiets als een onderscheid tussen bijzaken en hoofdzaken. En hoofdzaak zaterdag, dat wordt ondubbelzinnig 'Ja, ik wil'. Oh zoete herinnering aan oh zo snel verscheiden dagen, ik koester en beglimlach jullie...

Tijdens ons huwelijksreisje, omgeven door een bende.

De Vlinderman, de poweet, de student?

Alweer een dagje verder, zo stilaan moet er toch niets meer te vertellen vallen, denk ik soms zelf. En toch, en toch. Iedere dag is, naast een wonderlijk geschenk, een bron van inspiratie, hetzij tot poëzie, hetzij tot bloggen. Uiteraard zou het onmogelijk zijn om alles wat op een mens afkomt gedurende een - toch wel - enkele dag integraal weer te geven, te becommentariëren, gewoon nog maar te verwerken. Dat is dan ook de bedoeling niet van deze blog, uw Vlinderman plukt er altijd wel één, twee, soms drie stukjes uit, die hem de moeite waard lijken om er even bij stil te staan, het te komen delen ook.

Wat me vandaag van het hart moet, dat is het nut van een stukje papier in dit leven. En neen, dan gaat het eens niet over de sans-papiers, al verdienen die volgens deze mens wel elke dag meer dan een beetje aandacht. Het gaat 'm over die papiertjes, die sommigen als waarachtige oorkonden laten inlijsten en het vervolgens aan de gladde muur achter hun professionele bureau ophangen om de bezoeker diets te maken dat er een erudiet of toch gestudeerd hebbende mens voor hun neus zit. Diploma's. Die dingen die ze uitreiken aan iedereen die erin slaagt een bepaalde scholaire cyclus uit te zitten, tot een goed einde te brengen ook. Het stukje papier dat het niveau van het inkomen van een mens een leven lang zal blijven bepalen in de doorsnee beroepsrichtingen. Het stukje papier dat bewijst dat veel sleet op het zitvlak van bezitters' oude en vaak al weggegooide broeken of rokken te wijten is aan een doorgedreven wil om te slagen voor testen allerhande. Of net het gebrek daaraan, getuige de vele jaarlijkse dubbelaars.

Hoed u voor de na-denker in Vlinderman

Mijn werkgever sprak me vandaag aan op het feit dat het vodje papier dat mijn schoolse carrière weergeeft best wel aan niveauverhoging toe is. 'Niet dat je er intelligenter van zou worden,' zo sprak hij mij verder toe, maar het betekent toch wel iets. In mijn maandelijks inkomen, vermoed ik dan, denkend aan al die halve zolen die wel een pak meer verdienen dan Bibi omdat ze 'gestudeerd' hebben, maar niet weten dat een kopieerapparaat dient om te kopiëren. Of die andere halve zolen, die misschien geslaagd zijn op de schoolbanken, maar compleet gebuisd door het leven struinen als mensvreemde eenden - mét diploma uiteraard.

Vlinderman laat het even bezinken, ernstig wel te verstaan. Want met een minimum aan schoolse inzet (Bibi is immers afgestudeerd aan de University of Life, na een vooropleiding via de scolage of knowledge) kan er misschien dan toch best een officieel vodje bijkomen. Om het op te hangen. Aan een dunne koord en wee degene die het niet zou passeren zonder een knieval te maken voor het bewijs van een jongemans inzicht om andere wegen richting verwezenlijkingen in te slaan...

Vergaderingen, vergaderingen, vergaderingen

Na zijn vergadering gisteren heeft Vlinderman vandaag een aftervergadering gehad, of hoe je dat ook anders zou kunnen omschrijven, en het moet gezegd, het was een vruchtbare tijdsbesteding. De blik verder werpen dan enkel binnen de grenzen van jezelf, een mens krijgt daar af en toe toch wel een voldaan gevoel bij. Dat er dan wel een stuk van de tijd voor u en mezelf bij ingeschoten is, dat moeten we er dan maar bijnemen. En Nip, die krijgt nog een aparte 'ik maak het goed'-behandeling later in ons leven ;-)

Er viel trouwens niet echt veel te behandelen hier, vandaag, wegens weinig nieuw nieuws en veel oud al behandelde stuff, de zomer komt er nu snel aan. Pruimentijd, waar zoveel journalisten last van hebben, zou dat ook zijn effect kennen op de doorsnee blogger? Houd uw hart dan maar vast, gij blogbezoeker, want dan staan er u een paar maanden vol gezever te wachten, die hun weerga niet kennen. Immers, om boven dit gezever uit te stijgen met gezever van een hoger niveau, dat wordt een stevig beroep doen op uw geduld, uw leeskunst, uw bescheidenheid ook in het uiten van uw bemerkingen via het geijkte pad der reacties...

Ach, de wereld zal wel verder draaien, met of zonder uw Vlindermanbijdragen, die sedert gisteren trouwens simultaan ook verschijnen op Facebook. De wondere wereld van de techniek: u vult één blog in en drie sites worden bediend. Ben ik nu een dichter of gewoon een techneut? Of een techneut met dichterlijke aspiraties? Moeten we te alhier nog eens een nachtje over slapen.

Intermezzo: PS22

About Iran, from Mahsa R.

Hoe het zo gekomen is, ik weet het niet, maar nog geen enkele dag heb ik Iran en de verkiezingsellende daar hier een plek gegeven. Waarschijnlijk was ik al verzadigd van de eigen verkiezingen onlangs hier in Vlaanderen. Onderstaand bericht bereikte me via Facebook en druk ik hier integraal af. De moeite van het lezen waard en mocht je problemen ondervinden met sommige Engelse frasen, laat het me dan weten, ik vertaal het graag.

Hello. My name is Mahsa

Many of you know me as many things. A friend,a family member, a host, a facebook friend, the girl who never picks up her phone. Whichever of these is true.. today I write to you as an Iranian.

It would be hard to find someone that has not witnessed the autrocities of this past week. Everyone from CNN to E News Daily has covered some aspect of the recent election events in Iran. All eyes have been glued to the TV as this past weeks events have unfolded before our very eyes.

Some of us are scared. Some of us are sad. Some of us are worried. Some of us are frustrated. Most of us are angry.

ALL OF US ARE IRANIAN!

I say this to everyone. Every white, black, and hispanic. Every chinese, puerto rican, and haitian. Every student and reitree in the world. To the entire world. Today we are all Iranian.

An injustice ANYWHERE is a threat to justice EVERYWHERE.

The violence towards the children of Iran is not an Iran issue or an Iranian concern. It is a World issue. It is a World concern.

People lie.
Politicians lie.
Numbers DONT.

Over 200 killed. Over 1000 severely injured. A whole country in fear.

The truth is everywhere. It is on CNN, Fox News, BBC, and YOUTUBE. It is on Twitter headlines, Facebook Statuses, and posted on Myspace pages. You dont have to look far to see the truth. You actually have to go out of your way not to see it.

I did. I went out of my way. I almost broke my neck turning my head. Sitting comfortable in my chair. Too comfortable to be bothered. Then by accident or maybe even by fate I saw.

Changing the channel:
I saw into the eyes of a student being batoned to death. I saw the fear in the eyes of a man walking his daughter home from school. I saw terror in the eyes of a young girl speaking her mind. I saw the truth.

I realized my chair was no longer comfortable. That i was tired of sitting down while others stood up. I had to stand up too. I had to stand for something. We have to stand together. United we stand. Divided we fall. We have fallen for far too much already.

This is no longer the difference between two political parties.

This is now the difference between Right and Wrong. Between Just and UnJust. Between Good and Evil. Between Humanity and Inhumane.

This is not about Going Green or wearing Black. This is not a fashion show. There is no walk on the runway or model call. This is a call to all people to stop running and stand for something to stand for someone. To take action and help change.

THIS needs to start somewhere. THIS needs to start sometime.

Why not HERE ?!
Why not NOW ?!

Most of us are not "SMART" enough to have a hidden political agenda. Most of us are not "in it" to overturn this or return that. Leave the politics to the politicians.

The message is simple: NO MORE KILLING KIDS.

It doesnt matter if you speak Farsi or not. I am sure we can ALL understand that.

But we must talk together, work together, stand together, be together as a community. Its not coincidence that if you add the word COMMUNICATION + UNITY = COMM UNITY. Our COMMUNITY must come together now when we are needed most though it sometimes feels that it matters least. Every little bit helps. Every single person counts.

The best way out is through. We must go through this as a people. We must get through this as a nation. We must see through this as a world.

There has been enough arguing this past week to last a lifetime. Lets not argue over petty differences, political views, religious ideaologies, and pretty clothes. Lets talk about the fact that kids are dying and injustice is taking place.

There has been enough fighting this past week to last two lifetimes. I know most of you are angry. But lets no longer fight amongst ourselves. An eye for eye just leaves the whole world blind. We have already been blind long enough. Peace can only come from peace.

I was told today to take a moment of silence in respect of the 200+ students who have lost their lives. Students like me who died for speaking up. I say the problem is we have been silent for way too long. 200+ kids died and can no longer speak so WE must speak up even louder on their behalf. Enough is Enough.

Tell your friends. Write your Congressman. Spread the word. Shed light on this darkness. The night is always darkest before the dawn.

Tomorrow when the sun comes up it will shine proudly down on all of us as we stand together, united. IRAN.

- Mahsa R.

PLEASE FORWARD THIS TO EVERYONE

Gedicht: requiem voor een dwaas

Een oud streepje donkere poëzie om deze zondag bij te verwijlen. Wegens drukke vergaderactiviteiten op deze midzomerdag, houdt uw Vlinderman het daarbij. We volgens gewoon het weer.

requiem voor een dwaas

lijkenvingers
als stokjes tak
zonder groen
zonder vocht
er is geen leven
in de dood, slechts
verwarring en ongeloof
voor hij die niet weet
waar het einde ligt
hem inhaalt en
onderuit schopt

zijn sterven zal komen
en gaan zoals hij leeft
onverwacht en meedogenloos
voor de gevolgen, hij wist
wat zijn geheugen moet zijn
en betaalt elke dag
met nog een dag minder
de vrijheid van zijn wil
schrale gil om meer
dan hij verdient

weldra zal hij gaan
gesprongen en gevlogen
overdonderd in een ravijn
waar hij geen woord voor heeft
om te dopen zoals hij wenst
na de dag komt ook voor hem
de nacht, zonder zorgen
misschien ook voor hem
mocht hij weet hebben
van de hoop
voor later

maar niet vandaag
alweer niet

Frans V.

Intermezzo: Scala