Mededeling

En wijlie weg, tot zondag, geniet van de stilte, het onwoord wordt hier vandaag wedergeboren (tenzij we in Maastricht onze klauwen op een pc met internet kunnen leggen...)

Allerheiligen + gedicht

Morgen is het Allerheiligen. Voor de gelovigen onder ons de dag dat de zielen van de overleden heiligen en martelaren herdacht worden, een kerkelijke (en meer in de werkelijkheid tevens betaalde) feestdag ook. Voor mezelf traditioneel een dag om samen met moeder en broer en diverse aanhangsels en uitvloeisels nog eens samen stil te staan bij het graf van vader. Dit jaar zal ik er niet bij zijn. Nip en ik gaan naar Maastricht, genieten van een eerste en naar alle waarschijnlijkheid enige vierdaagse buiten het Antwerpse. Ontspannen, relax kuieren, genieten, wat nog meer. Nip en ik zullen dan later wel eens passeren bij vader. We hebben immers naast wat belangrijk nieuws dan ook nog een reisverslagske te doen.

over het graf

hoor dan, de wind huist
in de bomen, onbesuisd
speelt ze de bladeren
op een kleurrijk hoopje
waar kindervoeten vrolijk
verder met hen dansen

in het park de mensen
meestal op hun eigen kluitje
met verhalen vol herinneringen
aan al die hen reeds voorgingen
in waarnaartoe iedereen ooit
eens zijn weg zal moeten gaan

de laatste dag van oktober
ligt er geen sneeuw op de stoep
dan slechts wat donkere aarde op
sommige pasgedolven graven
wachtend op het eerste bezoek
hier en daar ook het laatste
van het jaar

Frans Vlinderman

rustig aan + gedicht

Iemand zegde me vandaag dat ik het wat kalmer aan moest doen, wat minder hooi op m'n vork moest nemen. Na een milde vorm van intern verzet van circa 2 milliseconden moest ik haar gelijk geven. Ik weet wel dat er zoveel te beleven, zoveel te doen ook valt in dit leven, maar het mag af en toe inderdaad eens wat minder ook. Gewoon lekker niksen, doen alsof ik niet geneigd ben om twee of zelfs drie levens tegelijk te leiden (lijden?) Dat ga ik dan maar doen ook. Maar niet hier, op deze blog kom ik graag even verpozen, even de beentjes onder 't grenen meubel strekken en mijn vingers heerlijk weg laten glijden over een al even smooth klavier. Want daar geniet ik nu eens van: het is ook één van de weinige momenten dat ik me helemaal niet loop af te jagen om toch nog dit en toch nog dat mee te pikken...

de weg


de zoektocht is ten einde
waar het antwoord gevonden
zich van de vraag bedient
en niet meer andersom
de feiten zich voordoen
als eisen die achterhaald ook
geen reden van bestaan meer

het geluk diende gemaakt
met eigen handen gekneed
uit de klei van het bestaan
getrokken wat er nodig is
en dat met meer dan hij alleen

zij staat erbij
glunderend, de lach
in zijn hart gegrift
en hij, gewoon eindelijk
er helemaal bij

Frans Vlinderman

Mededeling: Filmforum Wijnegem

Volgende woensdag (nog tweemaal slapen) is het alweer filmforum in Wijnegem. Dat betekent op groot scherm een filmpje meepikken en eventueel nadien nog wat nakaarten aan den toog, en dat voor de ampere som van € 3,00.
En dat voor de film van Stanley Kubrick 'Barry Lyndon'!

See y'all there!

Idioot + gedicht

Ik denk dat ik vandaag de hoofdvogel der idioten heb afgeschoten. Ik stond deze ochtend vroeg op om te gaan werken, snel nog wat scheren, tanden poetsen, je kent dat wel, en dan de deur uit. Geheel en al verzopen kom ik daar aan op het werk, waar mijn collega met ogen als theeschoteltjes me aanstaart en vraagt wát ik daar eigenlijk en feitenlijk kom doen. Juist, mijnheer vlinderman had een dagje verlof gepland, maar was het vergeten door al dat snot van vorige week tussen zijn twee oren... Ben dan maar naar huis teruggekeerd en terug tussen de lakens gekropen, compleet verkleumd, maar toch blij voor dit dagje extra om nog wat aan te sterken. Ben namelijk nog niet 100%. Affin, Nip ook content, die had haar stoveke tussen de lakens terug, en ondertussen nog een luisterend oor ook.

van de eenzaamheid

zoveel woorden reeds
om te omschrijven wat
zo onbeschrijflijk blijft
zelfs al heeft iedereen
er vroeg of laat een mondvol
of anderszijds mee te maken

het is dat ik nog wel
en vaak met veel omhaal
voelen kan dat ik met meer
en de ander moet toch ook
hetzelfde, denk ik dan
misschien gewoon teveel

ik kijk rondom en tel
mijn meeste zegeningen
één voor één aan 't hart
gedrukt, al dan niet bedrukt
maar nooit helemaal alleen

Frans Vlinderman

crash + gedicht

Uw vlinderman zit in de miserie (porca miseria!) Bij het overschakelen naar een andere pc maakte ik netjes een back-up van mijn mailbox, om die dan later met behoud van alle mails en mailadressen over te kunnen zetten. In de waan dat alles goed verlopen was, verwijderde ik alvast de oude inhoud. En dan komt het: mijn nieuw mailprogramma wil de gebezigde bestandsindeling niet accepteren... Alle mails van de voorbije drie jaren dus foetsie, net zoals alle adressen. Ga er maar eens aan staan. En niets aan te doen om één en ander om te keren, vermits ook de elektronische vuilbak ondertussen netjes geledigd werd... Om horendul van te worden. Doet er mij trouwens aan denken dat mijn pc een beetje teveel plek aan het innemen is geweest.

klavierpoweet

buiten lonkt een late zon
verloren in de herfst
te weinig gespot in de zomer
maar hij ziet het niet
zijn wereld is verdwenen
met een muisklik verzonken
in een plek met voornamelijk nullen

op zijn schoot zijn handen
trillend en snakkend naar
een blok papier en een Bic
zijn blik vertwijfeld
op zijn scherm op de wereld
zo trouweloos
zo verleidelijk

af en toe een nieuwe start
hij denkt met weemoed terug
aan zijn eerste schrift
overgetikt en weggegooid
in de toekomst van modern
en vooral afhankelijk
slaaf van zijn klavier

Frans Vlinderman

Het Woord + gedicht

Zaterdag, eindelijk, na een miezerige week met veel gesnotter en gehoest, zelfs af en toe gehijg na pakweg een afwaske, zijn we er dan toch geraakt. De verkoudheid speelt nog steeds op, maar het wordt stilaan minder. En vannacht een extra uurtje langer slapen, alle beetjes helpen, toch?

Ik ben zinnens morgen in mijn pen te kruipen. Naar aanleiding van het door de schrijver Jeroen Brouwers geweigerde prijsje ter waarde van € 16.000 verscheen er gisteren in de 'krant' Het Laatste Nieuws ook een artikel van de hand van Hilde Sabbe. Die breekt zowaar een lans voor Het Woord. Enkele rake dingen, die ze daar schetst. Want waarom moeten zangers en andere muziekkunstenaars immers altijd en een pak méér betaald worden dan pakweg een podiumpoweet? Waarom is er een dergelijk kunstambachtonderscheid nodig? Moet een schrijver dan niet eten en drinken om te kúnnen schrijven? Moet de muzikant dan vertoeven in met luxe doordrongen omgevingen? Leven van de noten, jawel, maar leven van het woord, nou nee. En daar ben ik het dus niet mee eens. Ik zal er nog eens een nachtje over slapen, maar mijn antwoord staat hopelijk volgende week mee in de krant.

om den brode om den dichter

hij staat op, elke ochtend
om een uur of bijna zeven
want hij moet werken gaan
voor een baas netjes buigen
en vooral niet denken dat hij

om dan acht uur later thuis
gekluisterd aan zijn klavier
de weemoed te beschrijven die
hem penloos overvalt, hij
die ooit nog eeltknobbels
per vinger verzamelde van het krassen
op welk stuk papier dan ook voorhanden

miljoenen data in de ether
draadloos, nimmer woordloos
en vaak ook zomaar gratis
betaalt hij zelf nog voor
zijn boodschap aan de wereld

daarom dat elke ochtend
om een uur of bijna zeven
de wekker zijn inspiratie
droogweg moet verbreken

Frans Vlinderman

Bwoa + gedicht

We hangen aan de thee, we zijn nog altijd niet goed mee. Nip vertroetelt, verwent, vergeeft, maar hoopt in stilte op beterschap. Haar vlindermanneke anders ook. Ik hou me nog een paar daagjes gedeisd, want volgende week wil ik toch echt wel terug aan de slag, voor die luttele drie dagen toch, want donderdag is het feest en vrijdag slaan we de brug naar het weekend, ergens in Maastricht - als alles goed gaat tenminste ;-)

Voor diegenen die het nog zou interesseren: ik heb mijn forum effie deftig opgekuist, al diegenen die meer dan 150 dagen lang niets van zich laten horen hebben, heb ik er afgekegeld. Ik hou wel van een realistisch beeld...

zware romantiek

dat ik liefde te geven heb
zo gewoon als de oceaan water
in miljarden druppels verzamelt
de zon stralen blijft zenden
om te warmen wie het koud

ze weet het best

dat ik samen bouwen wil
aan de toekomst, zij erbij
huisje tuintje boompje
en wie weet, nog een kind
of anders gewoon een knuffelbeest
zoiets normaal en toch speciaal

ze weet het zeker

dat het regenen zal
na de dagen vele nachten
en verdriet, overgoten met pijn
die van het zijn en ook die
van het nergens nog kunnen
het slepen naar het einde toe

ze weet het misschien

dat het ooit zal sterven
ver voorbij de regenboog
waar het ijskoud vriest
de mensen in lompen gehuld
blauwer dan de schoonste lucht
met zwarte tenen op de vlucht
van waaraan niet te ontkomen

ze weet het allicht

dat ik niet versagen zal
en dromen blijf, hele dagen
stevig bouwen en causaal onderhouden
dat geloof van mij dat ooit
waarschijnlijk nooit
bergen verzetten zal

Frans Vlinderman

avondbericht + gedicht

Al wat laat op de avond, maar voor ik mijn bed induikel, toch nog even een bijdrage. Normaal gezien was er deze avond opnieuw toneelles, maar door meer zieken ging deze avond niets door. Tussen het genies door dan maar een klein beetje op mijn gemak aan mijn pc geprutst. Niet zo evident, vermits helder nadenken mij eerder moeilijk ligt dezer dagen.

Nip en ik zijn wél al bezig geweest met het samenstellen van een gastenlijst. Moeilijk, zeg. En zoveel dingen om al dan niet terecht rekening mee te houden... Het worden nog ingewikkelde momenten, dat weet ik nu al. Zolang het resultaat er maar zal zijn, toch?

onze zonder haat straat

deze weg lijkt nieuw
met haar vreemde klinkers
vast geklonken op één avond
tijdens een zangstonde die
je eerder nog nooit

de hemel die ons omspant
lijkt te steunen op pijlers
waarvan het fundament vervangen
ons ineens doet verlangen sneller
dan voorheen door te stappen

we knappen nu ook de ruïnes op die
we eerder reeds geblakerd bezochten
zonder verbouwingsmateriaal op zak

het enige dat onveranderd
jouw ogen, de stem van je ziel
mijn wezen, thuis gekomen
in onze straat waar
geen haat bestaat
noch ooit zal

Frans Vlinderman

Nog altijd ziek + gedicht

De pret blijft maar duren. Vannacht dan nog amper geslapen, ik voel me nogal zielig. Nipje is heel lief voor me, maar die heeft wel de hele nacht door kunnen slapen. Pfoe. Laat me er eens in zwelgen.

instant ziekte

het moet wel ijlen zijn
beseffen dat er wat nodig en
met gebroken stem verhalen
hoe het eigen lijf onmachtig
hem tijdelijk ontvallen is

als zelfs de plannen opgeborgen
hem alleen maar 's nachts bezoeken
in een wirwar zonder kop of staart
en de minuten langgerekte uren
hem het hoofd op hol te brengen
enkel maar het lijden rekken

de graad van zieligheid
siert hem niet, hij is de baby
die hij ooit al was ontgroeid
en verder dan dat
brengt deze week hem niets

Frans Vlinderman

Snottebellen + gedicht

Het gaat er hier langzaam aan toe. Van heel de dag nog geen pc van nabij bekeken, maar wel veel gerust. Vlinderman snottebellenman. Nog een paar dagen en dan zou ik er weer vanaf moeten zijn. Het zal geen dag te vroeg zijn.

verliefd, verloofd, getr...

zonder dat ze het wist
bleef ze hangen in het riet
waar hij zo graag in vist
en haar op het droge kreeg
al op de eerste dag
dat hij haar en zij hem
zomaar als ineens uniek bezag

de tijd draaft door
met hun harten op de loop
en wel duizend plannen
hollen met hen mee
de dagen tekort
doen ze niet mee
aan aanstellerij

ze genieten van elkaar
als het eerste beste stel
waaraan ooit een woord
door een dichter werd besteed

Frans Vlinderman

Per Podium Mobile, De Kleine Wereld, 071021

Uitgeteld + gedicht

Het voorbije weekend was er een beetje teveel te doen, en dat zeker voor een Vlinderman die behoorlijk verkouden was geworden tegen het einde van vorige week. In plaats van wat te recupereren, boorde hij zijn laatste reserves aan, met als gevolg dat deze ochtend de pijp helemaal uit was. Verplicht uitrusten van de dokter, stevige ontsteking opgelopen, met bijzonder pijnlijke gevolgen tijdens pakweg gewoon het ademen. Het roken is ferm gedaald in intensiteit en ook het bewegen is nu wat minder. Lang leve de herfst!


wanneer verveling daagt

zijn dagen vullen zich
als eerste met de nacht
enkele uren afgesneden van
agenda's en wat er allemaal in
tot een stel wekkers toe

dan schiet hij uit de blokken
marathonman met niets anders dan
kijk eens, dit heb ik ook gedaan
en dat en daar was er iets anders
tot de nacht valt en hij nog snel
wat in het licht te licht bevonden
dan maar wachten moest

zo nu en dan faalt hij echter
de organieke motor vastgelopen
zit hij stil in huis
dan vlecht hij heel eenvoudig
wat stille handen in elkaar
en geniet van de verveling
zoals die daar stoffig ligt
naast zijn zij

Frans Vlinderman

Weekend-talk + gedicht

Het weekend ontwikkelt zich zoals het doorgaans doet. Eerst zijn er de plannen voor vrijdag en zaterdag, dan is er zondag, waarop je doet wat je gepland hebt. In mijn geval betekent dat vandaag gewoon eens gaan kijken op de brunch van Circa 2007 en vervolgens even met Herman en Frank de kroeg in. Krijgen we daar toch wel geen sms-je zeker van Sacha De Bakker. Of ik zin heb om deze avond nog op te treden in 'De Kleine Wereld' op de Vlasmarkt. Ja dus.

Mijn muze voor onderstaand gedicht is Els, nicht en ook boezemvriendin van Nip. Ter titel van informatie en zo ;-) en hierboven onze foto.

verschuilen maar

ze hullen zich in de wereld
is niet hun probleem noch
hun fout, ze zijn er
en ze blijven er
zichzelf alleen

hun antwoord dragen ze
onverschillig en opzichtig
moi d' abord en de rest
die kijkt wel uit of
mag het losjes schudden

ze verschuilen zich achter
theorieën en onderzoeken
van wat die wereld kan
om te bepalen wat vooral
die wereld niet vermag
tegen het eigen groot
en klein gelijk

ze noemen zich
individu-eel

Frans Vlinderman

Circa 2007 Soiree Composee Sec

Grieperig + haiku

Deze Vlinderman merkt dat hij zich niet echt in zijn seizoen bevindt. Belaagd door alle symptomen van een fikse griep (hoofdpijn, neuspijn, nekpijn, rugpijn, longpijn, etc.), met een loopneus om u tegen te zeggen, vind ik het al een hele prestatie mijn pc opgestart te krijgen en wat foto's van gisterenavond te verwerken. Opnieuw houd ik het daarom kort, net zoals met mijn poëzie'tje, beetje geïnspireerd door de dag vandaag, waar de zon mij stralend heeft begroet, maar vergeten te melden is dat het verdorie behoorlijk frisjes is buiten.

verkoudheid (haiku)

felle schittering
gesnotter onder dekens
herfst is aanbeland

Frans V.

Soirée Composée Sec + gedicht

De Soirée Composée Sec is voorbij. Ik vermoed dat ze in café Club Oriental nog steeds niet weten wat er nou net gebeurd is. Ineens komt daar een bende goedgeluimde en vooral onbe- en gekende muzikanten en dichters van dichtbij en veraf het lokaal veroveren voor een avondje ambiance... Het voelde vreemd aan en ik ben ervan overtuigd niet voor mij alleen. Zo af en toe kwam er toch een zweem van interesse bij kijken, werd het zelfs beklijvend stil. Apart, en zo heb ik het graag. Niet doorsnee, geef mij maar deviantie van een hoge graad. En hoewel ik nog steeds grieperig ben, ik heb er bijzonder van genoten.

verwoording

het woord staat er
wil geweten zijn
wegen op het geweten
van elke toehoorder
geldingsdrang of gewoon
er even bij mogen horen

de taal weigert, de taal
- is het wel toegestaan? -
steigert, staat op haar platform
want de zinnen moeten uniform
en bovenal nooit vreemd
dat verstaat geen mens

de blikken spreken
boekdelen, ze verstaan
elkander niet, weten niet
dat ze hetzelfde zeggen
ieder op hun manier
leggen ze uit wat
geen antwoord zou behoeven
mocht er geen taal bestaan

Frans Vlinderman

Optreden: Soirée Composée Sec - Circa 2007

Waar Vlinderman deze avond tesamen met anderen terug te vinden zal zijn:

Café Club Oriental
Provinciestraat 77 in Antwerpen
(tram 11, halte Ploegstraat)

Informatief: Vlaamse Leeuw met licht accent

(Mediargus - Metropool)

Vlaamse Leeuw met licht accent
Sacha Van Wiele,18-10-2007, pag. 17

Autochtonen en allochtonen zingen maandag voor de start van de gemeenteraad de Vlaamse Leeuw. Iedereen is welkom om mee te zingen. Daarmee roepen ze op tot meer verdraagzaamheid. Het initiatief komt onder meer van Nathalie Cordon. Zij kreeg slaag omdat de daders dachten dat ze allochtoon was.

Antwerpen

Tien dagen na het incident zijn haar verwondingen nog niet genezen. "Twee jonge mannen sloegen mij in elkaar omdat ze dachten dat ik een allochtone was", zegt Cordon. "Ik heb donkerbruin haar en donkerbruine ogen en mijn moeder is van Portugese afkomst. Zij gingen mij 'een lesje leren' en ik moest 'teruggaan naar waar ik vandaan kwam'. Cordon diende klacht in bij het Centrum voor Gelijkheid van Kansen en Racismebestrijding en bij de politie. Toch voelde ze dat er meer moest gebeuren.

Samen met Hicham El Mzairh (Open Vld) organiseert zij een actie op de Grote Markt. "De Federatie van Marokkaanse Verenigingen, Aäron Malinsky en imam Nordine Taouil zijn aanwezig", zegt El Mzairh. "Het is een oproep naar alle Antwerpenaars. We hebben ons door de haat laten verscheuren in verschillende groepen. De Vlaamse Leeuw is gegijzeld door extremistische groepen, zoals Voorpost en Vlaams Belang. We veroordelen ook de agressie van Marokkaanse jongeren tegen joden of Turken tegen Afrikanen."

Cordon hoopte dat na de zaak Van Themsche het samenleven in Antwerpen zou verbeteren. "Maar de woede dwaalt nog steeds door de straten. Een week geleden zag ik hoe een Pakistaanse bloemenverkoper klappen kreeg." El Mzairh: "We hebben het spandoek van de Witte Optocht vanonder het stof gehaald. Er is een Marshallplan voor onze samenleving nodig."

Sacha VAN WIELE

© 2007 Concentra

grieperig + gedicht

Ik ben te mottig om veel neer te zetten (voel me al heel de dag grieperig en het wordt almaar erger). Dus plaats ik gewoon het voorziene gedicht en ga dan op de zetel hangen.

vooruit

zomaar afwezig hun zon
afgeschermd door de massa
grijs en onbekommerd om zonen
en dochters, die nooit beter wisten
dan dat het eeuwig nachtte
en familie iets
uit verzonnen sprookjes
onaanraakbaar

tot uit een onbekende hoek
twee uitgestoken armen
vreemd en onbevreesd
hen uit de diepte tilden
doof voor het gespartel
van wat verloren leek

tot een klein stukje boven de smog
dat zij zolang voor het leven hielden
hun ogen voorgoed geopend

Frans Vlinderman

Gekke wereld, Circa 2007 + gedicht

De wereld lijkt wel naar z'n mallemoer te gaan, als je enkel en alleen afgaat op de krantenkoppen. Zo las ik dat een ambulancier, een leraar én een agent hun boekje te buiten zijn gegaan op gebieden, waar je dat niet verwacht. Beetje geweld hier, beetje dwang daar en daar bovenop nog wat seksueel mis(ge)bruik - willens nilles. Op één pagina verzameld dan nog wel. In de marge dan nog wel. Ha, ik laat er me in ieder geval niet aan vangen.

Deze avond was het de openingsavond van Circa 2007. Een feest van verzoening. Van verbroedering, tussen rassen, soorten mensen, poweten en muzikanten, publiek en performers. En alles is geslaagd te noemen. Nip haar debuut voor een totaal vreemd (af en toe letterlijk te nemen) publiek was ook iets om nog later op terug te komen. En dat ik fier ben op haar, oh ja, dat je dat maar weet!

de wereld gedicht

ze vouwt beelden
tot woorden suggestie
alsof ze nooit anders
dan verbaasd blikt
naar de handen
op elkaar

ergens groeit het woord
ongestoord uit tot zie
wat zij zag in haar hoofd
open gebloeid tot kern
met ijle stem te brengen

de dichteres als vrouw
verloofde, minnares ook
gewoon van alle slag
en glunderen doet ze niet
maar hij weer des te meer

Frans Vlinderman

Mededelingskens

Nog even meegeven: deze avond treedt onder andere Nip aan op de openingsavond van Circa 2007, meer bepaald in Le Poète (kroegje vlakbij Koninckxpleintje in Antwerpen). Zeldzame gebeurtenis, die je eigenlijk niet zou mogen laten schieten :-)

drukke maandagen + gedicht

Het is weer razend druk in het Vlindermanleven, zeker op maandag: dan is het werken tot 12u30, les volgen van 13u tot 14u40, werken van 15u tot 17u en dan terug naar school van 17u30 tot 21u. Thuiskomen is dan zoveel als neerzijgen en hopen dat Nip de nodige reanimatietechnieken nog beheerst... Mijn maandagse (en voor dat geld ook dinsdagse) blogbijdragen zullen dan ook wat miniemer worden dan ze soms al zijn geweest. Omdat de tijd me ontbreekt.

cultuur als God

een volk zijn cultuur
de natie haar legislatuur
dus vandaag is hij het volk
woordvoerder voor de natie
ontfermt hij zich deemoedig
over de nederigste zijner gedachten

de fora van de oude dagen
met vaak ongeschreven soms gebeiteld
de regels voor iedereen duidelijk
zijn vervallen tot een pleestoel
door iedereen te gebruiken
en zelden deftig onderhouden

er wordt wat afgezwamd
in de paddestoelenruimte die
webgewijs zich leent tot alles
waar voorheen de nodige zorgen
aan de vormen werden verleend

hij staat op zijn kansel
verkeerd geparkeerd
zijn God, zijn cultuur
verheven wansculptuur
breekt hij eenieder zuur
de benen onder het lijf die
maar durft hem te betwijfelen

hij is het kind
dat nog moet leren
en het al wil kunnen

© Frans Vlinderman

Zondags verjaardagsfeestje + gedicht

Zondagmiddag, we zitten met z'n beidjes aan de pc. Buiten schijnt het zonnetje, maar we cyberen eerst nog een eindje weg. Nip moet een taak maken en leest daar een Engelstalige tekst voor op het scherm (afdrukken is niet mogelijk, omdat de prof zijn teksten nogal magertjes heeft ingescand en ze dus onleesbaar zijn op papier), Vlinderman heeft gewoon zin om wat zondags te luieren. Strakjes komt broer Jurgen ons oppikken en dan gaat het richting Nieuwkerken (Sint-Niklaas) om de verjaardag van Vlindermannichtje Thyne te vieren - en in één ruk door die van Vlindermanzus Sylvie. Later op de avond wordt het dan wel weer rustig het weekend uit laten bollen...

Thyne op haar verjaardag vorig jaar (Foto © FV)

Over bollen gesproken: Nip bracht gisteren uit Nederland een speciale bol mee voor Miss Jackie T: daar kan je elke dag dan vijf speciale poezensnoepjes in stoppen, die Miss T eruit kan krijgen door met die bol aan het rollen te gaan. Gelukkig hebben we geen onderburen, want dat ding maakt behoorlijk wat geluid op de houten vloer ;-)

deconstructie

het land ooit stabiel wankelt
ingenomen door wat staten
gegroeid uit wat de Oude Wereld
niet langer op haar gronden wenste
tot moraalagent van de Nieuwe Wereld
eerst verslaan en dan weer opbouwen
nooit zo driest en triest
voor een volk dat hongert
naar gewoon een snede vrede

de samenhang viert feest
met bommen en granaten
wel duizend dagen lang
verlichte brokken in de nacht
met stukjes arm en brokjes been
uitgerafeld leven en geen zilverknoop
die daar wat aan verandert

het land aan diggelen
spreekt van extreme daden
haar antwoord pleit onschuldig
priemend naar de overkant van
een zwaar vervuilde oceaan
waar cowboys blijven regeren
ook al ziet niemand er
het nut maar even van
en nee, het zal nooit beter
zolang het eigen gelijk niet
opgedrongen of onderlegd

© Frans Vlinderman

Justitiepaleis + gedicht

Antwerpen is ontwaakt uit haar coma. Een proces in het oude justitiepaleis was daarvoor nodig. Het is me niet ontgaan, maar het heeft me ook niet belet ondertussen verder te gaan met wat ik als leven bestempel. En of het nou veel of weinig zou uitgemaakt hebben, het had volgens mij niet veel veranderd aan het pad dat ik momenteel bewandel. En dat is iets dat niet van iedereen gezegd kan worden.

Mr John en Mw Marina

de ochtend uit de was
gaat de man op stap
vers gestreken, vers goed
voor een nieuwe dag, hij
groet welbespraakt
de kleinste dingen onderweg

thuis wordt stof gezogen
de afwas weggezet na het drogen
de ramen in de was gezet en eruit
de tuin zijn eigen bezoek
staat in bloei voor iedereen
die er oog voor moet

hij draait zijn uren
volle dagen voor vol genot
van de laatste nieuwe wagen
voor haar, hij neemt wel
genoegen met een maatje
minder

eenzaam heet hij te zijn
en zijn is wat hij wil
voor haar, zijn dame
uit de achterbuurt geplukt
maar zo warm
altijd zo warm

© Frans Vlinderman

Om even wat duidelijk te maken

Muzeval: Gijs ter Haar

Muzeval + gedicht

Gisteren was het de beurt aan Gijs ter Haar, een Nederlandse dichter om u tegen te zeggen, op Muzeval nummer 107. Ik plaats hierboven een fotoslide, kunnen jullie even een sfeermoment of tien meeproeven, maar ik moet zeggen dat ik (alweer) plat gegaan ben voor wat Gijs presteert. Niet alleen bevlogen poëzie brengen, maar ook nog geanimeerd, begeesterd, bevlogen, naar je strot grijpend. Als Gijs een podium bestijgt, gijzelt hij meteen de hele zaal ervoor. Ongelooflijk wat die man kan. En Gijs, mocht je meelezen, bedankt, gozer, voor een fijne poëzieavond, voor onze warme babbel, voor alles eigenlijk. En dat geldt uiteraard ook voor Nip, ook voor Pipelines vzw, volgens mij ook voor het publiek. En je bundel is gewoonweg prachtig!

Nip & Niels (Foto © FV)

uitgedrukt

of je nou of helemaal niet
de kleren die de man
de vrouw ook af en toe
en dan maar zweren bij
de tijd die almaar verder
scheid ons niet

tussen gisteren en morgen
blijft ons vandaag over
waar de seconden blijven
wie wil dat nou weten
en dus gewoon die tijd
van jouw en mijn leven
te delen, tot de dood ons scheidt

we spreken niet meer van
doen we niet, willen we wel
nee, we denken het gewoon en
de rest vindt zijn weg
doodleuk door onze schijn
die realiteit blijkt te zijn

© Frans Vlinderman

Vanalles + gedicht

Het is een trieste dag vandaag. Nip moet voor wel een hele week haar ring missen. Die moet namelijk verkleind worden... Nu ja, zij heeft dan toch een ring terug na een week, ik mag er netjes naar fluiten. Wie iemand vraagt, geeft namelijk de ring, en dat doe je nou niet echt aan jezelf. Ik ben dus sowieso ringloos. Tenzij Nip...

Sebiet gaan Nip en ik naar voorbereidende vergadering voor Circa 2007. Kunnen we gelijk het terrein gaan verkennen voor haar eerste optreden buiten het kader van de Muzeval. Ik denk dat ze een beetje zenuwachtig is. Al vertaalde zich dat gelukkig niet naar een slecht smakende maaltijd met pasta en pezzo. Heerlijk, en stinken tegen honderd per uur naar de look nu. Allebei, en dat is dan weer pech voor de 'buitenwereld'.

gestaald verdrietig

vergeet me niet mijn verdriet
gaat over iets wat jij
misschien niet ziet
maar daarom niet minder
daar, te zwaar, om alleen
dus blijf nog wat hier

hij verliest zichzelf
niet elke dag helemaal
overgelopen doffe ellende
krijgt hem altijd klein
want hij is het bewijs
dat er meer is dan

zijn dertien in een dozijn
van uitgerangeerde sukkels
die zich niet laten kisten
voor de laatste zuchten
veel te luid hebben weerklonken
een vechter heeft nog nooit
geweten wat rusten

© Frans Vlinderman