avondbericht + gedicht
Al wat laat op de avond, maar voor ik mijn bed induikel, toch nog even een bijdrage. Normaal gezien was er deze avond opnieuw toneelles, maar door meer zieken ging deze avond niets door. Tussen het genies door dan maar een klein beetje op mijn gemak aan mijn pc geprutst. Niet zo evident, vermits helder nadenken mij eerder moeilijk ligt dezer dagen.
Nip en ik zijn wél al bezig geweest met het samenstellen van een gastenlijst. Moeilijk, zeg. En zoveel dingen om al dan niet terecht rekening mee te houden... Het worden nog ingewikkelde momenten, dat weet ik nu al. Zolang het resultaat er maar zal zijn, toch?
Frans Vlinderman
Nip en ik zijn wél al bezig geweest met het samenstellen van een gastenlijst. Moeilijk, zeg. En zoveel dingen om al dan niet terecht rekening mee te houden... Het worden nog ingewikkelde momenten, dat weet ik nu al. Zolang het resultaat er maar zal zijn, toch?
onze zonder haat straat
deze weg lijkt nieuw
met haar vreemde klinkers
vast geklonken op één avond
tijdens een zangstonde die
je eerder nog nooit
de hemel die ons omspant
lijkt te steunen op pijlers
waarvan het fundament vervangen
ons ineens doet verlangen sneller
dan voorheen door te stappen
we knappen nu ook de ruïnes op die
we eerder reeds geblakerd bezochten
zonder verbouwingsmateriaal op zak
het enige dat onveranderd
jouw ogen, de stem van je ziel
mijn wezen, thuis gekomen
in onze straat waar
geen haat bestaat
noch ooit zal
deze weg lijkt nieuw
met haar vreemde klinkers
vast geklonken op één avond
tijdens een zangstonde die
je eerder nog nooit
de hemel die ons omspant
lijkt te steunen op pijlers
waarvan het fundament vervangen
ons ineens doet verlangen sneller
dan voorheen door te stappen
we knappen nu ook de ruïnes op die
we eerder reeds geblakerd bezochten
zonder verbouwingsmateriaal op zak
het enige dat onveranderd
jouw ogen, de stem van je ziel
mijn wezen, thuis gekomen
in onze straat waar
geen haat bestaat
noch ooit zal
Frans Vlinderman
2 opmerkingen:
Weet je waar ik soms aan denk en zo ook weer bij het lezen van de eerst regel van je bijdrage. Er gebeuren ongevallen, ernstige ongevallen met doden. Een dag later, gaat het leven verder en de plaats waar het ongeval heeft plaatsgevonden is terug zoals hij altijd is geweest. Geen spoortje meer terug te vinden. En zo vergeten we de gruwel die ons leven tekent.
Je bent iemand die blijkbaar de zwarte romantiek aanhangt, Mystic. Laat het ons gerust 'de nieuwe romantici van deze eeuw' noemen... Toevallig of niet, Nip en ik hadden het er vandaag over, mijn gedicht handelt er ook over.
Misschien ben ik ook wel zo iemand. Kaakslag hier, tegenvaller daar, en toch maar doorploeteren. En dat achter ons laten, volgens mij moeten we wel. Hoe zouden we anders verder kunnen?
groet, FV
Een reactie posten