Frans Verwimp + gedicht

Papa Frans in juli 1989

Vandaag zou Papa Frans 80 jaar geworden zijn. Het getal oogt als waarvoor het staat. 80, dat is oud. Dat is ook een bril op het nachtkastje, dat is afgerond, de hoekjes door het vele leven reeds afgesleten. 80 ademt respect uit en boezemt dat de onwillekeurige toeschouwer in. 80, dat is een getal dat heel wat zegt zonder te spreken.

Deze ochtend een sms van Mama Mia, die met soortgelijke mijmeringen geconfronteerd werd. En waarschijnlijk nog met heel wat meer, nu er het afgelopen jaar zoveel ingrijpend is veranderd in haar eigen leven (auto-ongeluk, verhuizen, ...) Om maar te zeggen dat we zo allebei wel met Papa in ons hoofd zaten vandaag.

hey, Papa

sommige mensen kijken
als het niet anders kan
naar de sterren en dromen
dat er iemand terugkijkt
hen nog steeds kan zien

sommigen begeven zich naar
het stille plekje waar zovelen
naast hun eigen dierbaren
het laatste bed zagen gedekt
met granieten of marmeren sprei

anderen doen het in hun hoofd
met een klik die de pijn
van het niet meer zijn
uit hun wereld helpen
ze begraven hun herinneringen
en leven verder met zichzelf

en ach, er zijn nog zoveel anderen
die het allemaal anders doen
maar ik, Papa, ik voel je nog
even diep in dit hart van mij
als toen je naast me liep

Frans Vlinderman

Allerheiligen + gedicht

Morgen is het Allerheiligen. Voor de gelovigen onder ons de dag dat de zielen van de overleden heiligen en martelaren herdacht worden, een kerkelijke (en meer in de werkelijkheid tevens betaalde) feestdag ook. Voor mezelf traditioneel een dag om samen met moeder en broer en diverse aanhangsels en uitvloeisels nog eens samen stil te staan bij het graf van vader. Dit jaar zal ik er niet bij zijn. Nip en ik gaan naar Maastricht, genieten van een eerste en naar alle waarschijnlijkheid enige vierdaagse buiten het Antwerpse. Ontspannen, relax kuieren, genieten, wat nog meer. Nip en ik zullen dan later wel eens passeren bij vader. We hebben immers naast wat belangrijk nieuws dan ook nog een reisverslagske te doen.

over het graf

hoor dan, de wind huist
in de bomen, onbesuisd
speelt ze de bladeren
op een kleurrijk hoopje
waar kindervoeten vrolijk
verder met hen dansen

in het park de mensen
meestal op hun eigen kluitje
met verhalen vol herinneringen
aan al die hen reeds voorgingen
in waarnaartoe iedereen ooit
eens zijn weg zal moeten gaan

de laatste dag van oktober
ligt er geen sneeuw op de stoep
dan slechts wat donkere aarde op
sommige pasgedolven graven
wachtend op het eerste bezoek
hier en daar ook het laatste
van het jaar

Frans Vlinderman