Gedichtenreeks: koppigaard - taalarmoedig

Onze muren moeten nog eens een likje verf krijgen. Misschien eens vragen aan ome politie in ruil voor een extra bekeuring of zo. Ik zou trouwens af en toe, als de hele straat weer volgeplammuurd staat met wagens, zo graag ne keer op een vak staan voor mindervaliden, omdat daar doorgaans toch niemand op gaat staan. Slogans als 'Als je mijn plaats inneemt, neem dan ook mijn handicap erbij' en mijn eigen geweten houden mij daar echter totnogtoe gelukkig in tegen. Mocht dat niet zo zijn, ik denk dat ik via diezelfde ome agent best wel aan een 'speciale kaart' zou kunnen geraken. We leven hier immers in 't Stad en daar blijft alles mogelijk zijn waar je toch maar met gefronste wenkbrauwen naar staat te kijken. VISA is out, Antwerpen kleurt weer bij met klusjes in 't zwart. 't Is ook altijd wat.

Hieronder het vervolg van mijn gedichtenreeks. Zelfde raakvlak, andere observatie. Nog niet opgedragen aan iemand, maar dat kan altijd later nog wel, aan iemand die het verdient.

koppigaard - taalarmoedig

dreun na dreun
vertelt hij zijn verhaal
tegen dezelfde muren
die hem noodden
zijn ziel te openbaren

dat hij aftakelt
onder zijn geweld
voorgoed de zin verliest
is niet langer zijn zorg
elke samenhang ontsnapt

terwijl de barsten
in zijn ommuurde hoofd
zich almaar verdiepen
komt de rust naderbij

nog even
en alles
is voorbij

Frans V.

Gedichtenreeks: vernietiging - feilbaar

Wij mensen, we zijn en blijven als mieren in een kolonne. Gewoon marcheren, blinddoekjes op, oogkleppen als de doeken niet meer voorradig zijn, en doen waar we voor aangeworven zijn. Heel de dag vandaag stonden de mensen eens niet in de rij voor een bus die gewoontegetrouw niet op tijd zou zijn, voor een trein die gewoontegetrouw te laat zou zijn, voor een ideaal dat niet bestaat. Staken tegen koopkracht, dat was het idee vandaag. Hou je ideeën maar en geef me eens iets tastbaar om tegen te gaan staken. Als het allemaal toch te duur zou zijn geworden, verklaar me dan eens nuchter en zonder verkooppraatjes waarom de gemiddelde mens nog steeds het buitenland opzoekt? En kom me aub niet af met mijn eigen argument dat er toch nog genoeg geld in omloop is, want dan staat hier datzelfde argument als een huis te pronken!

Nu Vlinderman toch wat aan het 'schurpen' is, waarom onderzoekt niemand eens hoe het kan dat Fortis ineens ingelijfd wordt bij het Nederlands staatspatrimonium, nadat ze het amper een jaar geleden kwijt zijn gespeeld. En hoe het komt dat die inlijving met een serieuze korting van 8 miljard gerealiseerd kan worden? Een slechte denker zou kunnen denken dat al die 'geruchten' die het aandeel de laatste weken deden kelderen zowaar georchestreerd zouden zijn door de Nederlandse overheid (eat that, Bossie). Allez, zelfs als ge een beetje nadenkt zonder te weten waarover, dan nog voelt ge het stinken in een graad waaraan ge u verbrandt...

Soit, we zijn geen banktoestanden, dus plaats ik mijn volgende gedicht in de Psychereeks. Lees en oordeel, gij oordelende lezer(es).

vernietiging - feilbaar

het wiegt hem
in slaap nog niet
dat hij wakker moet
zo schrijft hem de wet
gedicteerd in verhulde woorden

wil hij omhelzen
aanbieden wat hij is
heeft of ooit zal worden
morgen bevecht hij nog eerst
het flauw, het blauw, het bitter

zijn arm vertoont
sporen van geweld
waar hij amper poogde
zijn onderhuids gevoel
het zwijgen op te leggen

hij krast
boodschap
ongelezen

Frans V.

Gedichtenreeks: achtervolging - vervolging

Miezerig weertje buiten, hopelijk moeten we nu niet gaan eten ergens op een terras, want dat gaat een waterzooitje worden waar ze in Gent zelfs u tegen moeten zeggen. Goeiemorgen (-middag? -avond?) gij bezoeker, wist je dat je ook kan komen verzuipen in onze aller Provinciestraat hier achter de Antwerpse Zoo? Het is daar namelijk vandaag braderij... Wie in is voor een multicultureel lekkerbekkerijtje, kan er vanaf den tienen zijn tong uit de bek komen laten hangen, waar dan als vanzelf Joodse, Turkse, Marokkaanse of Poolse gerechtjes hun weg wel naartoe zullen vinden...

Je kan natuurlijk lekker droog thuis blijven en verder nadenken over nummer drie in de gedichtenreeks, zoals ik het hieronder plaats. Ik ben nog niet de paranoia-toer op gegaan, maar het lag er wel aan te komen toen ik dit schreef. gelukkig wist ik toen de schaduwen op tijd te lossen...

achtervolging - vervolging

gehuld in zichzelf
met het grijs van
zijn opgeslagen kraag
stapt hij door

stevig

geheimen en straten
waarvan de stenen lijken
misschien wel andere dingen
verborgen in groeven

asfalt

hij ontwijkt de regen
druppels vol ellende
voor een man van drama
nimmer eerder gedoopt

toch

al gaat hij bijzonder snel
hij voelt hen wel daar
sluipend en gniffelend
bereid tot die dans

de laatste

beent hij nog wat sneller
verder weg van datgene waaraan
niet te ontsnappen valt
de gedachte onafscheidbaar
in de ziel gebrand

Frans V.

Gedichtenreeks: gekte - in processie

Deze zaterdag is helemaal anders verlopen dan aanvankelijk gepland, maar het heeft deze Vlinderman wel een portie gestoofd witloof en een portie gestoofde spruitjes opgeleverd, niet toevallig zijn lievelingsgroentjes, dus we trekken ons van de onuitgevoerde plannen niet al te veel aan. Via deze weg trouwens een dikke merci aan SM Lenie om zomaar even de keuken in te duiken voor Bibi!

Hieronder vindt u alvast het tweede deel van de reeks fragmentarische beschouwingen in poëtisch kleed over een aantal aspecten aan psychiatrie en haar bewoners. Enjoy en wees niet bevreesd om voorbij sommige oogkleppen te durven zien...

gekte - in processie

muizenissen gissen
raden en graaien naar
vogelachtige gedachten
die op en over elkaar
buitelen als speelse konijnen

zich van geen jager bewust

tracht hij standvastig
zijn lijn terug te vinden
een reeks, een logica
zoals hij zich herinnert
vaag maar toch bestaan

flitsen vol lege beelden
trekken in parade
de trage kar
van zijn waan

onder een zin
zonder zin

Frans V.

Gedichtenreeks: gekverklaring - proloog

Even een oude serie gedichten vanonder het stof gehaald, om niet te hoeven bloggen. Ik draag de reeks op aan iedereen die vergeten is op tijd zijn pilletjes in te nemen en daarmee andere mensen schaadt.
Wie zich hierin niet geroepen voelt, kan nog altijd gewoon het gedicht an sich lezen.

De reeks schreef ik de eerste helft van 2005 en behandelt een aantal psychiatrische aandoeningen. Het is geen handleiding tot iets, maar een beschouwing, zoals Vlinderman er zovele heeft geschreven.

Verder gaan Nip en ik samen later op de avond naar de bundelvoorstelling van Frank De Vos, die zijn debuut maakt via Berghmans Uitgevers. In omstandigheden heet de gedichtenbundel en we zullen graag deze eerstgeborene zien voorgesteld worden aan de wereld.

gekverklaring - proloog

de muren sturen
hem boodschappen
doen, doodt en verderf
onder bakstenen gewelf
zal stof doen opwaaien

hij verstopt zijn oren
rond verkleumde vingers
sommige woorden kunnen moorden
als men maar genoeg luistert
huivert een klein geweten
versleten van het zuchten

starre ogen schitteren
zielloos bleek gelaat
omkranst een besluit
dat bestaat zonder
hoorbaar geluid

Frans V.

vraagtekens???

Mijn allerliefste eega vind dat ik niet moet sluiten en dat ik niet het meest verstandige heb gepost in onderstaand bericht. Zou de belager en idioot van dienst Eric Rosseel dat ook vinden??? Vergeef me mijn uithaal, maar na maanden beledigingen aan mijn en ons adres volstaat het wel met 'mijnheer' Rosseel. Hij zijn plaats onder de zon, welk ik niet betwist, maar ook wij en ik dat van ons/mij. Het net is er voor iedereen, toch?

En zo laat een Vlinderman zich toch opnaaien door een rosse eel. Pfioew.

over idioten gesproken

Sommige dagen... Dit was een sommige dag. En meer wil ik er niet over kwijt. Behalve dat ik nu absoluut niet aan het leren schilderen ben - anders zou ik dit niet kunnen komen plaatsen - maar wel mijn vrouw beter aan het leren kennen. Dat is natuurlijk ook belangrijk in het leven, niet? Veel beter dan weer maar gewoon de routine afhaspelen en hopen dat de zon morgen weer wat meer gaat schijnen, ook al zegt elk weerbericht dat het gaat pijpestelenregenen...

Deze blog gaat na aanhoudende en uiterst beledigende - maar niet langer gepubliceerde (kopij op aanvraag) - belaging van een idioot op slot. De trouwe bezoekers kunnen zich wenden tot dezelfde idioot om hun gram te halen maar zullen eerstdaags verwittigd worden van het nieuwe blogadres, vermits ik diezelfde idioot niet het plezier gun mij mijn contact met u te onthouden. Het was zoals het was hier en het zal niet anders zijn elders, dus geen zorgen. Alleen wil ik de idioot daar niet meer bij.

Bevrijd spoed ik mij naar mijn gezellin, niet om haar volgens de idioot 'te verkrachten', maar om haar te beminnen in de wetenschap dat het spoedig over zal zijn...

Het Gastvrij Podium

Gisteren gebaald als een stekker, na het overschrijven van een aantal rekeningen. Veel te veel kosten verbonden aan het leven en veel te weinig inkomsten uit de loonslavernij. Nog een geluk dat er zo van die gratis dingen zijn, zoals een avondje Gastvrij Podium, om je zinnen te verzetten en te luisteren naar wat er zoal leeft in de wereld van de vertellerij.

Deze avond is er een speciale vertelact met aan het woord een acteur (wie dat is, zal ik je ter plaatse wel vertellen), een muzikale begeleiding (idem dito voor de nieuwsgierigen) en aan- en afsluitend een vrij podium. Misschien een weetje voor de geïnteresseerden: iedere deelnemer aan het vrij podium dingt automatisch mee naar de hoofdprijs van de Wijnegemse poëzieprijs...

Dan ga ik me nu maar klaarmaken, het wordt een drukke avond en morgen nog een halve drukke dag, waarna het weekend zomaar omstreeks 13u00 zal aanbreken. Mocht ik nog een staker zijn ook, dan had ik een bijzonder lang weekend, maar dat ben ik dus niet. Maandag 6 oktober zal iedere staker gewoon in mijn zak zitten om de geleden schade op te vangen en dat in het thema van de dalende koopkracht, het kan tellen als idioot staaltje van met de verkeerde wapens ten strijde te trekken tegen de wereldwijde malaise.

Gedachtenflard over kindsoldaten

Vandaag gelezen dat ze in Congo de losgelaten kindsoldaten gewoon voor minstens de helft weer inlijven nadien. Dat is dan de vaststelling van de eeuw, waar elke normaal denkende mens al lang van uit ging. Een beetje verder stond er nog dat ze die (opnieuw) ingelijfde kinderen dus niet willen laten gaan. Ik citeer: 'Ze doden en martelen hen'. Ondanks het onderwerp moest ik toch even idioot denken 'dan hoop ik dat het in die volgorde gebeurt' om vervolgens mij met een virtuele draai tegen mijn al even virtuele oren tot de orde te meppen.

De ontelbare campagnes tegen deze misbruiken ten spijt van zowat de hele geïnteresseerde wereld, blijven die gasten ginderachter hun eigen toekomst op het spel zetten door hun kinderen, hun jeugd, hun latere natie over te leveren aan de gruwel van de smerigste oorlog der oorlogen: die tegen je eigen landgenoten. En dan wil je nog niet weten wat ze daar allemaal uitvreten met de vrouwen van 'de vijand'. Zo heel af en toe krijg je als Westerling nog eens een beklijvende documentaire te zien, daags voordat je weer je winkelkarretje moet gaan vullen voor het resterende stuk van de week, en dan vloek je nog eens. Het is hier ten huize Vlinderman niet anders.

De ellende komt en gaat in golven via het gedrukte, het digitale, het analoge, het gesproken kanaal, en telkens bruist weer de verontwaardiging in alle hevigheid naar boven. En het gevoel er zelf niet al te veel aan te kunnen veranderen. Tesamen met het besef dat anderen dat ook zo ervaren en dat die groep elke dag nog groeit, sneller dan het slinkende groepje idealisten die er daadwerkelijk wat aan gaan doen. Ter plaatse, met gevaar voor eigen leven, en volgens mij met een stevige portie verachting voor wie niets doet en hier blijft rondhangen in zijn naaintoefaaif.

Verandert er hier bij mij nog iets? Het is een vraag waar ik nog even mee bezig moet zijn voor ik nog maar aan een antwoord wil beginnen denken. Omdat het zo een lastige is... En het ook gemakkelijker is me druk te maken over een journalist/reporter/stukjesschrijver die er weer eens niet echt veel van bakt.

Vlinderman wordt bankier!

Sedert deze ochtend heeft Vlinderman het licht gezien. Ofwel gaan voor de poen, ofwel sober verder kabbelen in het 'ik kom net toe om genoeg te hebben maar een beetje overschot is altijd meegenomen'-leventje dat hij leidt. Er valt natuurlijk heel wat te zeggen voor beide pistes, net zoals er argumenten tegen te vinden zijn.

Nemen we als voorbeeld de pak-de-poen-richting. Daarbij staat alles ten dienste van de verrijking. Het moment van rust wordt niet gezocht, want er zou wel eens een opportuniteit kunnen verloren gaan om je zakken wat meer te vullen. Je bent met andere woorden nooit (uit)gerust. En dan ga je maar door met geld verzamelen zoals een doorsnee Vlinderman zijn eigen dichtsels in collectiemappen steekt, waardoor je ook nooit echt de tijd vindt om er ook daadwerkelijk eens van te genieten. Geld dient om op een rekening te staan opbrengen, daar ga je niet mee naar om het even welke winkel ook, kortom, het mag niet rollen. Stel je immers voor dat het uit je gezichtsveld rolt? De geldzoeker moet dus een soort Dagobert Duck zijn.

Langs de andere kant van beide richtingen hebben we dus het 'ik kom toe'-gedoe. Er is natuurlijk nog 'ik doe geen blaas en heb geen baas en laat de staat betalen voor wat ik in de winkel wil halen', maar dat is een station of achtendertig verder en daar kom ik misschien later nog wel eens op terug, maar nu gaat het dus over die (ge)matig(d)e middelmoter, die al lang blij is met een jobke, dakske boven z'n koppeke, verwarming wanneer dat nodig is, verlichting wanneer het donker is, gewoon, die zijn basisbehoeften vervuld ziet en aan het einde van zijn maandelijkse pree niet meer dan twee dagen ziet overblijven. Die richting heeft zo af en toe wel eens een prikske van 'verdomme, en ik had toch eigenlijk best nog dit of dat willen hebben', maar is dan zo verstandig om er af te blijven en niet op krediet die zaken alsnog naar zich toe te halen (ze zijn doorgaans trouwens meer dan overbodig, die gewilde zaken, maar ook dat is weer stof voor een ander betoog).

Maar goed, hij heeft dus het licht gezien: Vlinderman wordt bankier. Beetje werken, veel betaald krijgen uit de zak van een ander en als het dan fout loopt, de hulp inroepen én krijgen van vadertje staat. Zodat de sukkelaar die al meer dan genoeg betaalt om zijn rekening te mogen (!) houden bij de Vlinderbank ook nog eens mag opdraaien voor de (onverantwoorde) drang van Vlinderman om het geld tegen alle mogelijke economische principes in te laten rollen. Zou ik dan niet goed bezig zijn?

En opgelet, mensen, Vlinderman is al aan het oefenen op Bakkesboek, waar hij als een echte Tycoon al enige miljarden tot zijn beschikking heeft om te verkwanselen naar het hem goeddunkt - en dat van tijd tot tijd voor the fun of it gewoon ook doet...

gedicht: minder mens

Gisteren vermeldde ik al dat het vandaag zondag zou zijn en zie, het heeft gezond op deze dag. Rustig kabbelend is het ons overkomen en voor ik me verder mee laat voeren, pleeg ik hier nog een powetische beschouwing, eentje over een bepaald soort mensen. De soort die je liever niet tegenkomt zonder op je hoede ervoor te zijn, de soort ook waar je maar beter medelijden mee hebt, ook al kunnen ze elkaar ruimschoots troosten, vermits ze toch al met behoorlijk veel zijn.

minder mens

het ziet het oude dagen
in moderne tijden waar toekomst
voor het grijpen zou gelegen
met een slag in het ijle
getorpedeerde dromen versagen

in zijn huis gezeten op zijn troon
dirigeert hij zijn soldaten
met gericht marionettengeweld
in de richting van zijn angst
ten strijde tot het einde
dat ook zo wel komen zou

de illusie voedt zijn wanen
tot het greintje mens
zo lang nog zijn bezit
verdwijnt dan in de nacht
de laatste waarin hij nog Mohikaan kon

er rest nog leedvermaak
en ook dat vergaat

Frans V.

blaas blaas blaas

Terwijl ze zich in Amerika opmaken om eventueel een kerel te verkiezen die al lang de pensioengerechtigde leeftijd voorbij is tot president van hun landenconglomeraat waar God borg voor staat, worstelt Vlinderman zich door deze dag. Al enkele uren staat hij in de startblokken om er eens stevig met borstel en goesting in te vliegen, maar vooral dat laatste lijkt maar niet te realiseren. Gelukkig staat hij in deze niet alleen en kijkt ook Nip met onverholen doodsverachting dezelfde kat uit de boom. Miss Jackie T slaat er geen acht op en vlooit zich een weg over elk obstakel dat haar zou kunnen afhouden van de hoogste positie in ons appartementje, maar helpt ons daar dus geen meter mee vooruit. En dan leest Vlinderman nog over het vertrek van David (ook bekend als dichter Ghillie Dhu op het internet) naar Zweden voor een maandje of tien, dus weer twee helpende handen minder...

Om maar te zeggen: het is overal een ramp heden ten dage. Niet dat er daarbij sip gekeken hoeft te worden, want er zijn manieren die het laten verglijden van de tijd gepaard doen gaan met enige aangename vergetelheid. En ook mr. Sudoku heeft me nog eens kunnen bekoren om hem uit te werken, terwijl de startblokken stilaan als lood beginnen te wegen. Bof, morgen is het weer zondag en dan gaan we opnieuw wat anders te beleven hebben, niets groots in zijn alledaagsheid maar evengoed een onderdeel van wat een mens zoal al dan niet doet op een dag.

Nog snel even snel nog

Een jaarlijkse traditie heeft deze avond zijn beslag gekend: mosselen gaan eten met Mama Mia, wij als zoons met onze eega's. Gezellig met z'n vijven, het neefje en nichtje voor de gelegenheid bij iemand anders geparkeerd (of iemand anders bij hen, dat kan ook) en dan maar keuvelen, bijkletsen, onnozeliteiten vertellen, vergelijken van ditjes en datjes, dat alles in een sfeertje van niets hoeft, alles mag en kan, met een pouse-café (of hoe je dat ook moge spellen, ben te tam om het even op te zoeken) als afsluitertje.

We zijn nogal een volkje van tradities, de Vlinderman'sen (of Verwimp'sen, Van Der Auwera'sen, Luyben'sen, Vandezande'sen, kies maar) en onafhankelijk van elkaar hadden twee schoondochters van Mama Mia toch al eens bevraagd of de mosselen er dit jaar nog wel van zouden komen... Het moet zijn dat er iemand bijzonder scherpe oren heeft die kilometers verder opvangen wat niet voor haar bestemd was, maar kijk, ineens was daar de uitnodiging en dus zit uw Vlinderman hier volgevreten maar voldaan met een zalige grijns op het al even zalige smoelwerk nog even te tokkelen.

Om te zeggen dat het gesmaakt heeft en dat er morgen gewérkt zal worden te alhier. En dat hij dus moet gaan slapen om lekker veel krachten op te doen...

Prettig weekend, lui, en tot morgen of zo. Als ik dan niet gewoon te uitgeput ben om hier wat dan ook te komen neerpoten.

poëzie - onder elkaar

Alweer een tijdje geleden dat hier nog eens een streepje poëzie stond, dus daaraan verhelpen we bij deze maar. Een beetje geëngageerd, zoals u van mij al wel gewoon bent ondertussen, en het bekt lekker weg op het podium, dus dat zit ook wel snor...

onder elkaar

de vlees geworden paranoia
zit naast mij op de bank
het loert naar wel 10 windrichtingen
met iedere minuut chagrijniger
dan een dementerende bejaarde
die zich plots weer het baasje waant
op de grootste koer van 't dorp

ik zie het verval tot stand
gekomen op een gekraakte fiets
met de resten van gisteren nog
spiedend tussen verkleurde tanden
die knarsen om wie nog vermalen
zich niet zomaar vangen laat

het zijn zijn natte dromen
woorden vormen die kraken
wanneer ze onverhoeds uitgespuwd
de achteloze zomaar raken
zonder opgeheven armen kansloos
ten onder aan zijn gefluim

ik stel zijn luizenmigratie bij
door de kamer te verlaten
waar ik teveel geworden ben

Frans V.

Emotionaliteit versus rationaliteit of een beetje van beide?

Hoe langer ik op dit medium vertoef, hoe meer ik de indruk krijg dat er gelukkig al wat meer opening komt in het afwijken van de 'mainstream' gedachtengang, waarbij iedereen maar braafweg in hetzelfde rijtje loopt als zijn voorligger en achteropkomer. Dat levert heel uiteenlopende meningen en visies op, waarbij de afwijker toch nog al te vaak met emotioneel beladen voorbeelden getracht wordt de mond te snoeren. Wel, emotioneel op iets reageren is des mensen, maar iets rationeel benaderen is dat in mijn beleving nog meer, zeker met inachtneming van de evolutie die de mensheid (ik weiger menselijkheid te gebruiken, want dat vind ik een lelijk woord) sedert zijn holbewonerschap reeds heeft doorgemaakt. Toch stel ik dus bij momenten nog geregeld vast dat mensen, die ergo toch behept zouden moeten zijn met diezelfde rationaliteit, zich nog steeds teveel laten leiden door hun emotionaliteit en bij uitbreiding hun instinct om vervolgens volgens de regels van die emokunst uit te halen als zou een rationeel beschouwende mens niet in staat zijn om welke uitspraak dan ook te mogen/kunnen doen. Ik vind dat eigenaardig. Je moet dus eerst zelf alles meemaken om er dan een mondje over mee te mogen spreken? En dan heb ik het nog niet over de aannames die dergelijke emotionele lui denken te mogen hebben over de auteur van dergelijk stukje.

Wat mezelf betreft is het dan 'Dank je de koekoek'. Laat iemand anders die beker dan maar tot zich nemen. Maar om pakweg mij dan de rationele mond met ongerichte emotionaliteit te laten snoeren? Ook hier 'dank je de koekoek'. Het is niet omdat de ratio iemand over een bepaald onderwerp heen stuurt, dat er bijvoorbeeld geen sprake kan zijn van zoiets als empathisch vermogen. Het één sluit hier immers het ander niet uit, maar bewaakt integendeel het verzanden van beide 'disciplines' in het eigen grote gelijk. En het leven, dat heeft mijns inziens niets te maken met 'gelijk hebben', maar met het in handen houden van wat je maar vast kan krijgen en loslaten waarvoor diezelfde handen te klein zijn.

Gewoon even een bedenking die ik hier op mijn blogje met de buitenwereld wil delen, om aan te geven ook dat Vlinderman zijn eigen koers blijft varen, met het wel en wee van zoveel mensen rondom hem als voortdurende bron van beschouwing, bevraging, vaststelling. En dat er op een enkeling na niemand gecensureerd wordt, vermits Vlinderman met onbevangen blik tracht rond te kijken en met al even onbevangen vinger tracht weer te geven wat er in zijn koker omgaat. En uiteraard ook omdat ik niet graag in een beduimeld boekske lig te schrijven dat daarna gewoon het stof der jaren ligt te vergaren...

Filmforum: The Holy Grail

Morgen woensdag 24 september kan je in GC 't Gasthuis in Wijnegem komen lachen en gieren met de capriolen van Monty Python in hun klassieker 'The Holy Grail', de eerste film van alweer een nieuwe reeks films, voor u verzorgd door het Filmforum.


En er staan dus dit jaar nog heel wat andere leuke prenten geprogrammeerd op de vierde woensdag van elke maand...

Uw Filmforumteam

tentoonstellingsbezoek

We gaan verder met het penseel (en Nip met het tekenstokje) in de Academie voor Beeldende Kunst te Hoboken. Feitelijk wel een mooie titel voor een opleidingsinstituut, maar er wordt dan ook wel degelijk vrij intensief met de aspirant-kunstenaar omgesprongen. Iets niet begrepen? Dan leggen ze het nog maar eens een zoveelste maal uit, met andere woorden, andere voorbeelden ook. En onderweg leer je wat van de huidige generatie artistieke genieën en hoe ze met hun diverse media hun ideeën uitbeelden.

Misschien dat we over enkele weken alvast een keertje mee op uitstap gaan naar het Duitse STIFTUNG INSEL HOMBROICH en LANGEN FOUNDATION, om er eens van te proeven. Dat is als we daar tijd voor willen en kunnen vrijmaken. Het is een dagje all in, dus vervoer en maaltijd zijn voorzien, alsook inkom. En als we de smaak te pakken hebben, kunnen we misschien later ook eens op bezoek in één van de kastelen van Wim Delvoye ;-)

We houden het in ieder geval kort hier vandaag. Beter dan ons teveel te moeten liggen haasten en zo in accidenten terecht komen op die drukke Antwerpse wegen van ons. En dat willen we dus echt niet, eh.

Vlaamse zagers en andere mensen

Nip heeft het nogal eens over de Vlaming en hoe die een stukske kan zágen. Het is altijd wel iets, met het weer, met de belastingen, met De Lijn, met de wegen, met hoe hun haar erbij ligt na een nachtje erop gelegen te hebben. Nooit is het eens goed zoals het is. De Vlaming, een verzuurde mossel, die in geen enkel bord nog aarden kan. En ironie o ironie, door dit hier neer te typen, bevestig ik het alleen maar. Aaarrgggh! Ze heeft dus wél degelijk een punt.

Nu zag ik vandaag in de krant hoe de nabestaanden van een spijtig ongeval het niet over hun hart kunnen krijgen om enige vergiffenis te schenken aan de 'dader'. Bijna een halve pagina lang wordt daarin gesteld dat 'wij het zonder ons familielid moeten stellen' en dat 'wij nu levenslang gekregen hebben, wel, hij dan ook maar'. Over hoe 'perfect' de overledene wel was. Ik heb toen naar Nip gekeken en van haar te horen gekregen om nooit dergelijke woorden in blinde woede en peilloos verdriet over mijn lippen te laten komen mocht haar ooit iets dergelijks overkomen. Omdat zij dat niet zou willen. Omdat zij perfect is, denk ik dan. En omdat we allemaal mensen zijn, die al eens fouten kunnen maken, met somtijds weliswaar verstrekkende gevolgen, maar laat hij die zonder zonde is de eerste steen dan maar werpen. Anno 2008 zou men toch mogen veronderstellen dat we al iets verder geëvolueerd zijn dan 'oog om oog, tand om tand', niet? Ik kan me ook niet voorstellen dat de 'dader' die ochtend in zijn voertuig is gestapt met de idee om eens iemand van het voetpad te maaien... Of hij nu vergeving krijgt voor zijn 'daad' of niet, die man draagt het sowieso heel zijn verder leven met zich mee, dus levenslang heeft ie al.

Dat het pijn doet en nog lang zal doen, dat spreekt voor zich en daarvoor betuig ik mijn medeleven. Dat er nu beter eerst gerouwd wordt vooraleer dergelijke boude/koude woorden de wereld in te slingeren, spreekt in mijn ogen ook voor zich. En dat die krant zijn journalist/eindredacteur eens op de vingers tikt omwille van het gebrek aan verantwoordelijkheidszin in het aanwenden van het tot haar beschikking gestelde medium, dat spreekt niet, dat brult. We zijn toch nog steeds mensen onder de mensen, niet? Met af en toe de onmogelijkheid om helder uit de hoek te komen, vooral in tijden van intense droefenis.

Frans V.

Zuiderzinnen 2008, editie 9

Vandoag gon we derveur. Tis Zoiderzinne en we meuge dialect aaindelijk ne kier in de bloemekes zette, al dan nie me ne mulderteir deroep. Gewoen ongszelvest zaain, ne kier nie afgelakt vertelle over wa da me wer gezing hemme de lesten taaid. En veur maai magdadalledoage zoe zen, al klappek oek ne kier gère in 't schoen Neèrlangs, da stoa neig sjiek in bepolde kringe. Moar vandoag dus nie eh, of toch nie mè den deze. We gon geniete van dat schoen spel oep't Zoid en ongs nog ne kier mier doeng volloepe mè al wattertezing go zaain.

Of ik er zin in heb? Uiteraard. Of mijn dialect ooit erkend zal worden als iets bestaands? Ik peins het niet, maar dat zal me een welgedraaide wordt wezen. Soit. We zijn vandaag wat later opgestaan dan anders, maar dat komt omdat het gisteren ook wat later is geworden dan anders. Den Dam heeft geDaverd en wij hebben daar heel veel bonnekes (jetonnekes) voor verkocht om dat te doen slagen. En het was goed, zou God gezegd hebben als hij in een taal/dialect tot ons zou spreken die we kunnen verstaan - quid non.

Vanaf 15u00 begint het in ieder geval voor ons, Pipelines- en Muzevalmensen, in praatcafé Chatleroi, vlakbij het Museum van Schone Kunsten. Hopelijk maken ze niet teveel lawaai daar ;-) En dan ga ik nu een selectie opduikelen voor straks, en voor ene Viktor nog iets schrijven. Hij moest maar eens zijn woord houden en vandaag opdagen...

Aankondiging: Hartsnaar

“HARTSNAAR” Vrijdag 17 oktober 2008 om 20 uur in ’t Gasthuis te Wijnegem

Jannie du Toit en Christa Steyn, twee Zuidafrikaanse muzikanten, vieren dit jaar 20 jaar concerttournees door de Nederlanden. Jarenlang gaven Christa en Jannie ondersteuning en vorming aan jonge muzikanten, en stimuleerden zij door hun eigen optredens de wisselwerking tussen Nederlandstalige en Afrikaanstalige muziek.

Ter gelegenheid van dit jubileum brengen zij in oktober e.k. een nieuwe produktie "Hartsnaar", samen met drie talentvolle jonge Afrikaanse kunstenaars: Mariëtte Galjaard aan perkussie en gitaar, Douw Steyn aan de gitaar en Hilton Oosthuizen aan de kontrabas. Alle vijf spelen ze hun instrumenten hartstochtelijk en schrijven zij het grootste deel van hun muziek zelf.

HARTSNAAR vertolkt het meest indefinieerbare fenomeen op aarde - MUZIEK. Over zangers en muzikanten, jong en oud; over hun dromen, euforie en frustratie; over hun vreugde en verdriet. Zo wordt “Hartsnaar” het symbool voor passie, en stelt zich het dilemma: zal jij jezelf ook opofferen ter wille van je dromen? Zij spelen genres van ballade tot folk-rock.

HARTSNAAR maakt deel uit van een tweeluik, samen met de kleinkunstvoorstelling "JANNIE EN DIE TANNIE", het verhaal van een troubadour en een licht verstrooide pianist. Met deze produktie waren zij ook te gast in de Verenigde Staten, Canada, Australie en Nieuw-Zeeland.

Tijdens dit tournee van 1 maand door de Nederlanden zal “Hartsnaar”o.a. te zien zijn in het Provinciehuis te Antwerpen, ’t Gasthuis te Wijnegem, de Stroming in Evergem en het Koningstheater in 's Hertogenbosch. Daarnaast verzorgen zij gastoptredens onder andere in de St.-Andrieskerk in Antwerpen, Aalsmeer, een Reisbeurs in Geel - Vlaanderen, en Velp in Nederland. Jannie en Christa zijn ook uitgenodigd op de postume literaire verering van zanger-virtuoos Jules de Corte in Helmond.

Hun tournee wordt gesteund door de Provincie Antwerpen, Mpumalanga Tourism in Zuid-Afrika en Suidafrikareise, een reisoperator in Nederland.

Voor alle verdere inlichtingen: www.hartsnaar.co.za, www.christasteyn.co.za of +32 497 50 70 35